No i proszę, jak gładko im poszło. Pszczoła obojętnie obserwowała kolejną marną próbę ataku przez Puszczyka, a potem jak Konwalia łamał jego ogon. Puszczyk w tak beznadziejnej sytuacji mógł co najwyżej liczyć na to, że zostanie przyjęty to Gwiezdnego Klanu, czego jego córka ani trochę mu nie życzyła. Po tym, co zrobił w klanie i tchórzliwym ucieknięciu Pszczoła miała nadzieję, że on zgnije w najciemniejszych zakamarkach Ciemnego Lasu.
Kiedy lekkim pacnięciem łapy - to znaczy porządnym plaskaczem - upewniła się, że ten stary dziad nie żyje, otrząsnęła się lekko i usiadła, żeby chwilkę odpocząć. Oblizała swój zakrwawiony pysk, po czym zaczęła się szybko czyścić z krwi swojego ojca.
– Dzięki. – powiedziała, posyłając Konwalii krótkie spojrzenie. Chciała dodać, że sama by sobie poradziła, ale uznała, że nie będzie obrażać jego chęci pomocy. Tym bardziej, że miała być matką jego kociąt, więc chęć zadbania o jej bezpieczeństwo u czarnego była jak najbardziej uzasadniona. Zerknęła na trup złocistego, który pozostawał dla niej jedynie wielkim rozczarowaniem. Nie dość, że głupi, to jeszcze oduczył się walczyć. Naprawdę, spodziewała się po nim nieco więcej. – Pomożesz mi go zakopać? – spytała się Konwalii i niezależnie od jego odpowiedzi przystąpiła do skromnego pochówku własnego ojca. Potem zatarła wszystkie ślady krwi i wraz ze swoim partnerem wróciłaby do obozu, jeśli ten nie miałby nic przeciwko. Czas podzielić się cudowną wieścią z klanem.

//zt?

Kości samotnika z głośnym trzaskiem oznajmiły złamanie jego ogona. Widząc że zadecydowało to o śmierci kocura zielonooki odsunął się z obrzydzeniem by rozpocząć oczyszczanie się z posoki.
Na słowa kotki odparł skinieniem głowy.
- Owszem, jeśli uważasz że zasługuje na to by go pochować. Osobiście rozważałbym umieszczenie jego truchła w Oku Gór.
Kąciki pyska kocura zadrżały w wyrazie najbliższym śmiechu. Niezależnie od decyzji kotki pomógł jej w jej realizacji i zatarciu śladów.

Kolejny dzień, tym razem Pająk postanowił jednak wywiązywać się ze swoich terminatorskich obowiązków. Chociaż trochę. Musiał jakieś pozory stwarzać, albo może i chciał być bardziej przydatny? W końcu nie potrafił jeszcze polować, więc chociaż granice pooznacza jak już tutaj przyszedł nazbierać mchu. Co prawda najlepszym miejscem to nie było, ale no, pozory. Kot nie myślał za dużo o tym co robił, zdawało mu się to żmudne i nudne zadanie, nie zmienił zdania po tym jak stał się terminatorem. Wspominał rozmowę z Ognistą Łapą, kocur wciąż nie był mianowany, choć zapewne i tak będzie szybciej od niego. Z tą myślą przeciągnął się na jednym z drzew granicznych wzdłuż i zaczął obdrapywać korę, nie było to jego główne zadanie, dlatego też nie starał się jakoś mocno, poza tym czuł, że całkiem niedawno ktoś inny też tutaj był i zapach się utrzymywał.

/Ruta

A dzisiaj chciał się pobawić. Stronił od kotów, ale szepty słyszał nawet, czasem zwłaszcza, nie wchodząc w powinowactwo z nimi. Słyszałeś? Jakaś grupa narwańców zaczęła mścić się na klanach. Mścić się? Na wszystkich trzech? No, na wszystkich. Ale tych za górami chyba zostawili w spokoju. Dobrze im tak.
Zastanawiało go to, poniekąd. Ruta dotąd uznawał klany za przeżytek, o którym mówiło się już tonem płaskim bądź wcale. Podobno okupowali Dolinę Oka Gór od tylu księżyców, że koty przez nich wygnane zaczęły już umierać ze starości. Na obczyźnie, wyrwani z korzeniami przez chwast. Ciężko byłoby się pozbyć już tak rozległego systemu korzeniowego, ale tej grupie trzeba było pozazdrościć samozaparcia. Niech próbują. Czemu by nie. Może on mógł im pomóc.
Znajdował się już na nieznanej granicy. Ruta nie znał okolic na południe wioski oraz pęczniejącej nań nowotworem odmiennej mentalności klanów. Już teraz mógł poczuć, że byli terytorialni. Nadmiar oznaczeń zapachowych kuł go w nos, choć jego zmysł węchu nie był przedni. Człowieka, który zaczynał narzekać już na swąd jednego kociego oznaczenie chyba można było tym zabić. Dlaczego, swoją drogą, żaden nie przychodził tutaj z psami polować na dziczyznę? Mogliby się przysłużyć sabotażystom, którzy nie mogli być wszędzie jednocześnie. Obecność sylwetki, która znaczyła już i tak świecący jak blizna zajęty teren być może nie pomagała, Rurę natomiast jedynie bawila.
Usiadł odległość drzewa od niej, siadając niemal na samej granicy, z lekka przesunięty w stronę terenów niezajętych przez zarazę.
– Nawet roczniaków rekrutują już do czystek? – powiedział niby do siebie, niby do kota w oddali.

Pająk nie bardzo zwracał uwagę na to, co się dzieje naokoło niego, zastanawiał się za to czy może przekroczyć granice i jeśli to zrobi, to czy cokolwiek się stanie? Wciąż będzie śmierdział klanem, więc inne koty będą wiedzieć skąd jest, ale co jeśli przez jakiś czas by nie wrócił? Czy zapach by się ulotnił? Czy wtedy nie byłby już członkiem klanu?
Z zamyślenia wyrwał go czyjś głos. W oddali dostrzegł kota, który nie należał do klanu. Jego zapach był inny... Zwrócił jednak uwagę bardziej na to, co nieznajomy powiedział. Czystki? O co chodziło? Stanął z powrotem na cztery łapy, nie był jakiś wystraszony ani nic z tych rzeczy. Był ciekawy, choć kot zdawał się podejść nieco zbyt blisko granicy.
- Czystki? Co masz na myśli? - zapytał wprost i podszedł nieco bliżej, wciąż jednak zachowując od niego optymalną odległość. Nie mogł przecież ufać mu tak po prostu i wolał być gotowy na potencjalny atak.

Pozostał na miejscu, lustrując beznamiętnym wzrokiem o co najmniej obieg pór młodszego. Na pysku malował mu się lekki, mimetyczny uśmiech, który zdawał się ulatniać z każdym przeniesieniem wzroku z jednego punktu na inny. Śmieszył go — taki pokraczny, powyciągany, nieobeznany ze wszystkim. Choć zdecydowanie mniej krwiożerczy, niż się spodziewał. Może nie zdążyli jeszcze go porządnie wytrenować.
– Nic – mruknął, wzruszył barkami i pozostał na swoim miejscu.

Kot nie chciał mówić, a Pająk dopytywać. Nie zależało mu jakoś bardzo na tym akurat, choć musiał przyznać, że zainteresowały go słowa o czystce. Kompletnie nie rozumiał sensu tych słów. Był ciekaw, ale pierwsze co zrobił, to jednak usiadł. Przyglądał się kotu, zupełnie jakby był jakimś eksponatem na wystawie.
- Jak to jest być samotnikiem, dobrze? - odważył się w końcu na pytanie, które dudniło mu w głowie jak jakiś dzwon, który nie chciał przestać dzwonić. Jak żyli samotnicy? Co nimi kierowało i dlaczego? Czy on też by tak mógł, czy by w ogóle potrafił? I czy w ogóle ten kot był samotnikiem? Równie dobrze właśnie mógł nazwać tak jakiegoś kota z innego klanu, bo nie miał pojęcia jak one śmierdzą.

Nie spodobał mu się. Po prostu kolejny kot widzący w nim maszynkę do celu, który akurat nim pchnął. Na jego miejscu mógł być każdy, a on nawet nie zapisze się w ich myślach jako ktoś, kto zaznaczył swą obecność czymś substancjalnym. Twarz, do której mogę przypisać łatkę przyjaciela. Twarz frajera, z którego wyciągnąłem informacje o realiach życia, wszystko podane pod nos. Może to była jego wina. Może to w nim tkwił reaktywny pierwiastek, który wpływał na zachowanie innych w ten sposób. Może jego największym popełnionym głupstwem było się urodzić.
– Samotnikiem – powtórzył z fałszywą nutą ciekawości, która zniekształciła płaski uprzednio ton. – Co masz na myśli przez tę łatkę? Czy tak mówicie na wszystkich, którzy nie są… wami?
Pozostało współczuć, chociaż jemu może mniej, patrząc na to, że nie oduczyli go zadawania pytań, chociaż widać było już tego zalążki. Cóż. Jeden z wielu, podobnie jak Ruta, w jego oczach. Samotnik, hę.

Kiedy kotka powtórzyła po nim, Pająk nieco zgłupiał, a następne słowa sprawiły, że zwyczajnie było mu głupio. Ogon momentalnie oplótł wokół swoich chudych łap, a uszy nieco się położyły. Co jeśli to była jego jedyna szansa na rozmowę z kimś spoza klanów i właśnie ją marnuje przez bycie zamkniętym w bańce, w której wcale nie chciał być? A może nieznajoma go po prostu wkręcała i tak naprawdę miała złe zamiary? Tak czy inaczej, jakie by jej powody i zamierzenia nie były, Pająk postanowił grać w tę grę. Zależało mu na poznaniu świata z innej perspektywy, bo wizja bycia pionkiem mu nie odpowiadała.
- Ja.. uh... przepraszam - jego duże uszy oklapły nieco - Tak, w klanie, na koty, które nie należą do nich mówi się, że są samotnikami. Nie chciałem urazić - odpowiedział pospiesznie, starając się wyjaśnić dlaczego powiedział to, co powiedział. Miał nadzieję, że kotka nie odejdzie zbyt szybko.

Jego uśmiech poszerzył się o odsłonięte kły i uniesione zbielałe wargi.
– Nie chciałeś urazić, więc status samotnika jest równoznaczny z obelgą, ma się rozumieć – stwierdził, patrząc się na samotnego aktora grającego mierną sztukę przed nim. Może to i jego wina, że się dziwił. W końcu obcy był tutaj Ruta, a tamten znajdował się na własnym terenie, którego bronił w dziwny sposób. Nie fizycznie. Zatrzymywał go tutaj, wciągnął w grę, a gdy Ruta nie współpracował, ten zaczynał wyglądać jak zbity pies. Ruta w końcu był obcy, każdy gest nie będący pochwałą i płaszczeniem się był nadwyrężeniem gościnności gospodarza. Może niedługo się wyczerpie, a zza krzewów wyjdzie reszta patrolu, by się na nim zemścić. Nim odpowiedział klanowiczowi, wstał, przeszedł kilka kroków i posmakował powietrza. Głupie, na pewno by się ustawili pod wiatr. Ale także nic nie czuł pod łapami, nie widział i nie słyszał. Mógł naiwnie przyjąć, że byli tu sami. A jeśli przyłapią powyciąganego na brataniu się z samotnikiem, to raczej nie zostanie to zapomniane.
– Nagle się taki rozmowny i karny zrobiłeś, huh – wbrew negatywnemu przekazowi, Ruta ustawił modulację na miękką. Niemal cichą. Było to dokończenie poprzedniej myśli. Nic więcej. Przekrzywił głowę na bok i przyciągnął spojrzeniem po rachitycznej sylwetce przed nim. – Czy w klanie cię zaszczuli tak mocno, że szukasz wolności w każdym przypadkowym przechodniu?

To, co powiedział Ruta wprowadziło Pająka w jeszcze większe zakłopotanie. Machnął ogonem, ale uszy wróciły do góry. Mógł chociaż wyglądać jakby wiedział co robi i mówi, chociaż może wtedy będzie jeszcze gorzej? Poza tym, dotarło do niego coś, właśnie przez słowa kota. Czy faktycznie klanowi patrzyli na inne koty w ten sposób? Czy ON tak patrzył?
- I tak i nie - odpowiedział w końcu, choć sam nie wiedział już nic w tym momencie. Może i niektóre koty tak odbierały status samotnika, może i podświadomie Pająk też tak robił, ale nie chciał. Westchnął widocznie, może nie powinien się w ogóle odzywać. Może to całe wyjście z obozu to był błąd. Dopóki był terminatorem, to nie musiał nic przyrzekać. Wystarczy, że po prostu nie skończy treningu. Z tego mętliku w głowie, nawet nie zwrócił uwagi, że kotka coś powiedziała w jego kierunku.
Dopiero ostatnie pytanie jakoś go zakuło, że bardziej się skupił. I co miał odpowiedzieć? Cokolwiek nie powie, to i tak będzie źle i słowa zostaną skierowane przeciwko niemu.
- Nie czuję się zaszczuty, ale nie czuję się też dobrze w miejscu, w którym jestem - zaczął pewnie - chciałem dowiedzieć się więcej o życiu poza klanem... od kogoś, kto żyje w ten sposób, bo pytanie kotów z klanu nie da mi pełnego obrazu i będzie stronnicze

Ile on by dał za to, żeby ktoś się w końcu na niego rzucił. Kazał mu przestać pie*dolić, wyparzyć sobie język, skoro łapę najwyraźniej już umiał. Ile on by dał. Dlaczego nikt nie reagował na jego słowa adekwatnie. Nikt się nie burzył, każdy dotychczas uginał karku i pragnął z nim pertraktować, zawrzeć pokój, umowę. To nie było normalne. Dlaczego nikt się nie stawiał.
Ruta westchnął, część powietrza wypuścił świszcząc przez nos. Może zaschnięte złogi białego kaszlu wciąż zalegały w jego małżowinach, może nie. Niestety nie mógł się dowiedzidc, choć byłoby ciekawie wyjść z siebie, stanąć obok, rozłożyć czaszkę wzdłuż szwów i dowiedzieć się, jak wygląda on sam. Żadne inne truchło nie byłoby satysfakcjonujące, perspektywa zranienia powyciąganego małolata była nudniejsza od skubania własnych strupów, gdy zaczynały swędzieć.
– Obawiam się, że ja również dam ci stronniczą i niepełną perspektywę. Przykro mi to stwierdzić.
Nie było. Modulacja opuściła jego głos, być może wsiąknęła przez opuszki łap w ziemię wypchana przez znużenie i nudę.
– Samotnik to nie jedno licho, które zżera klanowe kocięta życiem i nęci czyste, klanowe kotki; postawili ci w mózgu sztuczny płot. Po prostu – rozwinął i wzruszył barkami. – Każdy żyje inaczej, patrzy na to inaczej, mówi o tym inaczej. Ja bym się cieszył, gdybym musiał polować ćwierć razy tyle, co teraz, a miał legowisko, obronę i jedzenie podetkane pod nos. Ale jak ci się nie podoba, to nie mnie oceniać. Idź sobie na wakacje od klanu, żeby potem do niego wrócić i obrastać w tłuszcz. Nie moja sprawa.
Nie, żeby ten młodzik był w stanie obrastać w tluszcz. Przynajmniej Ruta zdobył nowy punkt odniesienia — na szczęście nie wyglądał tak, jak on.

Pająk zdawał sobie sprawę, że pytanie samotnika o bycie... no samotnikiem nie było obiektywne, bo każdy opowiada wszystko ze swojej perspektywy, ale dopóki nie pozna drugiej strony, to też nie będzie miał porównania. Przynajmniej tak to sobie tłumaczył. Cieszył się też, że jednak granica dzieliła go od kotki, bo jednak dawało to niebieskofutremu chociaż w głowie większe poczucie bezpieczeństwa. Wolał nie myśleć co się stanie, jeśli jednak rozmówczyni postanowi je przekroczyć.
Wsłuchał się w słowa, które wypowiadała do niego kotka, ale... miał wrażenie, że mówiła do niego w kompletnie innym języku. Rozumiał co do niego mówi, słowa osobno miały dla niego sens, ale kiedy je połączył to... nagle to wszystko było trudne do zrozumienia.
- E... jasne, tak, może tak zrobię... - nie było w jego słowach ani grama przekonania, po prostu powiedział cokolwiek, byle odpowiedzieć.
- To... dało mi dużo do myślenia, wiesz, chyba już pójdę - ewakuacja była zdecydowanie dobrym pomysłem, bo co jeśli kot autentycznie rzucił na niego jakąś klątwę obrastania w tłuszcz? Mimo wszystko Pająk cieszył się, że wyglądał jak chuderlak, nie chciał być obrośnięty tłuszczem. Skinął głową, nieśmiało podziękował i zaczął wycofywać się głębiej w stronę obozu, nie spuszczając kota z oczu.


// z/t?

Ich obserwacja młodzika poza istotą własnej rzeczy polegała jedynie na bezmyślnym wykonywaniu funkcji życiowych. Mrugnij, oddychaj. Miał szczęście urodzić się jako stworzenie świadome siebie na tyle, że był w stanie zauważyć niektóre rzeczy wykonywane na wpół autonomicznie i choć na chwilę zmienić naturalny bieg rzeczy, nabić pewien plan natury pod pazur. Raz brał głębszy wdech, raz płytszy; gdy klanowicz zacinał się, to kalibrowali własny oddech pod przerwy w obcych słowach. Żeby poczuć ciśnienie rosnące w jego klatce piersiowej, grożące zdolnością oderwania żeber w ich miejscach przyczepu do mostka tylko po to, by wziąć oddech.
– Aż stąd czuję twój zapał – odrzekli z podobną dozą entuzjazmu, co młodzik. Zaczęło im doskwierać pragnienie; gdy ruszyli żuchwą i obracali językiem wyczuli zapiekłą suchość gdzieś z tyłu pyska i brak plastyczności języka, gdy uderzał o kostne podniebienie. Czuł wilgoć w powietrzu, zanim wrócił do domu mógłby się przejść nad najbliższy zbiornik wodny. Tak, mógłby tam iść. Podniósł zabliźnioną łapę i przeciągnął po jej wnętrzu językiem, zbierając resztkę rosy, która przyczepiła się do skóry, znad tej czynności lepiej znosił kolejne słowa młodzika.
– Heh, w to nie wątpię – mruknął z cieniem uśmiechu w głosie i patrzył, jak jego lokalizacja wciąż jest monitorowana przez młodszego. Jakby jednak faktycznie był stworem, który choć nie mógł przekroczyć kręgu z soli wciąż przerażał skrótem i skrzywieniem mordy. Mimowolnie widział w głowie ten obraz, jak nagle obca siła obezwładnia jego ciało, zmusza go do wybicia się z miejsca i skoczeniem na suche, szare ciało. Poczuciem w kościach, jak pazury przebijają cienkie mięśnie i zaczepiają się o barki. Nie zdążyłby nawet krzyknąć, zanim Ruta nie dosięgnąłby rdzenia kręgowego. Ale w rzeczywistości po prostu podnosił się, wyjątkowo szurając stopami o podłoże i zgarniając nań więcej kropel, niż mógłby to zrobić na tej przedniej, zabliźnionej. Krople czasem zatrzymywały się w zniekształconych porach, ale nie miały na czym osiąść. Dzisiaj Ruta nie będą podjudzać klanowej nienawiści do wszystkiego, co inne od nich. Niestety. Może wykształcił się w nim przymusowy patriotyzm, po tym jak klany postanowiły zrobić z całego świata jeden wrogi amalgamat. Czemu nie. We własnym mikrokosmosie funkcjonował wcale podobnie. Nienawiść to była najprostsza rzecz na świecie.
Oddalił się na zachód.

// zt

Jest i Jajo - które czuło, że im dłużej wpatruje się w tereny swojego rodzimego klanu tym bliżej jest zostania bardziej szalonym niż wściekły lis. Niemalże sześć obiegów pór minęło, gdy zaślepione cierpieniem i nienawiścią do siebie i świata uciekło z tej doliny. A gdy ujrzało znane jej szczyty w oddali - nie mogło sobie przestać zadawać pytania: czy ich Klan dalej tam jest? Nie daj Gwiezdny Klan, kolejny pożar przecież mógł wybuchnąć! Kamień z serca im spadł gdy wyczuło świeże oznakowanie granicy. Chodź z bólem musiało przyznać, że trochę zajęło im czasu by w tym oznaczeniu wyczuć chodź drobny wąsik znajomej woni. Nie do opisania uczucie wypełniło ciało Jaja, szczęście wymieszane ze stresem oraz OGROMNYM poczuciem winy. Jak ono śmie w ogóle się tu pokazywać! Czy ktokolwiek im bliski jeszcze Jajo pamięta? Na dobrą sprawę mogli by po prostu nie uwierzyć słowom Jajo, uznać za obłąkanego samotnika i po prostu zabić. Chodź może właśnie po to, być może sam Gwiezdny Klan, poprowadził Jajo w jej rodzime rejony - by zginęło na ziemiach gdzie najbliżej ich rodziny.
I tak kot siedział: prosto, wpatrując się intensywnie swoimi brązowymi oczami w głąb terytorium Klanu Gromu. Tak zagubione we własnych myślach, że nawet zapomniało o swoim nawyku lustrowania terenu wokół swym słuchem.
Siedzieć. Czekać. Siedzieć. Czekać.

/rozżarzona gwiazda ^^

Na patrol wybrał się razem z Oszmałym Strumykiem, bo ostatnio zaczęli rozmawiać i całkiem dobrze im się gadało o różnych pierdołach. Od pogody, poprzez treningi oraz troszkę o innych, ale nie na zasadzie obgadywania, ale bardziej na dzieleniu się spostrzeżeniami. Przechodzili właśnie przez Rząd  Drzew, gdy ujrzał sylwetkę siedzącą tuż przy granicy. Jego zmysły się wyostrzyły, a on sam zaczął pewnym krokiem i z neutralnym wyrazem pyska podchodzić do samotnika, który siedział i widocznie czekał. Czekał na nich? Czy to może któreś z tych pranksterów, którzy co jakiś czas im życie uprzykrzali?
- Dzień dobry, jesteś na granicy z Klanem Gromu. Czy czegoś potrzebujesz? - zadał pytanie, gdy zbliżył się do nieznajomego... A może znajomego? Miał nieodparte wrażenie, że skądś kojarzy tego kota. Te blizny, które przypominały na myśl jednego z jego pierwszych terminatorów, który ucierpiał przy walce z psem. Ale czy to w ogóle możliwe? To w końcu było tak dawno temu.
- Mam wrażenie, że skądś cię znam - mruknął jakby sam do siebie, mrużąc oczy i bardziej przyglądając się osobnikowi, starając się rozpoznać w nim starego podopiecznego. Ale to może zupełny przypadek? Może starczy umysł mu płata figle i już zaczyna mu się wszystko mieszać? Czuł na sobie zaciekawiony wzrok Omszałego, ale raczej nic sobie z tego nie robił, pozostając skupiony na postaci czekającej na coś na granicy.

Serce Jaju stanęło gdy ujrzało rude futro swojego mistrza. Było gotowe zobaczyć zupełnie nieznajomego kota, kogoś być może młodego, co na świat przyszedł księżyce po odejściu Jaja. A tu proszę, ich własny mistrz, ze wszystkich kotów okazał się to być sam Rozżarzony Krok! Szok unieruchomił Jajo zupełnie, jedyne co przez czas zbliżenia się do niego patrolu zdołał jedynie przełknąć ślinę.
- Roż..Rozżarzony Krok... - wydało z siebie dźwięk, bliski szeptu, ale jednak słyszalny. Jajo po chwili podniosło się i ugięło łapy na wyraz szacunku, a jej oczy nie mogły się od rudego kota oderwać. Oh Gwiezdny Klanie... tyle księżyców minęło i na ich obu ten miniony czas było widać.
- Ja.. ja.. - w głowie miało od dawna przygotowany scenariusz słów, zdań do napotkanego patrolu, ale w obliczu emocji które przeżywał na nic mu się zdały.
- Czy Mała Mrówka żyje? Świszczący Nos? Czy ktoś z mojego rodzeństwa wrócił? Jagodowa Łapa? Gęsia Łapa? A Oliwkowa Łapa... Ktokolwiek? - zaczęło sypać pytaniami, miał zaszklone oczy, a właściwie to przy ostatnim słowie poleciały już Jaju łzy, a warga trzęsła się.

Został zasypany pytaniami dotyczącymi klanu, a sam nieznajomy znał jego imię. Czy to naprawdę była ona...? Zamrugał parę razy w szoku. Tak, to ona. Prawie na pewno. Ale bardzo się zmieniła. Cóż, oboje się zmienili przez taki szmat czasu. Posłał delikatny uśmiech samotniczce.
- Już nie Rozżarzony Krok. Teraz nazywam się Rozżarzona Gwiazda - odpowiedział na jej słowa. Gwiezdny Klanie, czy naprawdę zniknięcie Jaja było tak dawno?? Matko jedyna, czuł się tak staro.
- Mała Mrówka żyje i ma się dobrze, ale niestety Świszczący Nos nas opuścił jakiś czas temu. Oliwkowa Łapa został Oliwkową Gałązką i nadal jest w klanie. Co do reszty... Ich los nie jest mi znany - odpowiedział na pytania. Co prawda duża część rodziny Jaja zaginęła, ale biorąc pod uwagę to, ile czasu minęło... To i tak dobrze się trzymali.
- Cieszę się, że cię widzę Jajo... Kacza Łapo. Naprawdę, ale powiedz mi, co się stało? - zapytał się, zbliżając się do byłej terminatorki i kładąc łapę na tej należącej do samotniczką, chcąc ją chociaż trochę wesprzeć.

Uśmiech Rozżarzonej Gwiazdy uspokoił Jajo bardziej niż mogłoby uspokoić tysiące słów. Nie zmienił się, wciąż był kotem o dobrym sercu. I to na dodatek był teraz przywódcą Klanu! W Gromie to musi być teraz bardzo dobrze,  skoro taki ktoś nim zarządza.
- Oh.. Krucza Gwiazda.. no tak.. - zareagował z słyszalnym szokiem. No tak, głupi by był wierząc, że władza klanu się przez ten czas nie zmieniła. Chociaż utracić dziewięć żyć w sześć pór? Intensywne musiał mieć najwidoczniej Krucza Gwiazda życie. - Gratuluje awansu - miauknął pewniej i z słyszalnym uznaniem. Ciekawe kto był zastępcą? A kto medykiem?
Jajo rozpłakało się jeszcze bardziej, gdy usłyszało jaki status ma jego rodziny. I były to właściwie łzy szczęścia. Oczywiście śmierć ojca była przykra, ale zważywszy na jego wiek raczej było to do przewidzenia. Natomiast Mała Mrówka miała się dobrze? To wszystko czego życzyć sobie mogło. Oliwka ukończył trening? Świetnie! Szkoda, że tylko on.
Wytarło łapką łzy i pociągnęło nosem by nieco się uspokoić, a wsparcie jakie otrzymało od byłego mistrza zdecydowanie mu w tym pomogło. Położyło po sobie uszy ze wstydu, gdy otrzymało pytania od rudego kocura.
- Wiesz... młodym i głupim się było, złym na świat. Uciekło się bo byłem zły na świat. Na moje rany, na śmierć bliskich. Szczeniackie to było i naiwne - zaczęło, wzdychając ciężko - A potem wstyd, wstyd by wrócić. Dalej mi wstyd, naprawdę nie zasługuje by tak bezczelnie tu siedzieć. Tak mi wstyd Rozżarzona Gwiazdo - przyznało się bez krzty niepewności, taki był fakt.
- Życie się toczyło, jakoś sobie się radziło. Szczerze? Nigdy się nie sądziło, że tu kiedykolwiek będę. Ale kolejna tragedia mnie napotkała, taki mój los. I się błąkało - Jajo zatrzymało się na chwile, zastanawiając się, czy w ogóle wypada im mówić kolejne słowa - Wiem, że to wręcz bluźnierstwo, żebym ja, uciekinier, tchórz i zdrajca takie rzeczy mówił, ale mi się wydaje, że to Gwiezdny Klan mnie tu doprowadził. Ja drogi nie pamiętałem, a się tu jakoś znalazłem. A serce moje tylko o jednym myślało. O kodeksie wojownika i mojej rodzinie. Bo rodzinę kocham mimo tego całego czasu, a pamiętać o kodeksie wojownika pozwalała mi czuć się, że jednak coś znaczę w tym trudnym świecie. Że kiedyś było się częścią czegoś pięknego - skończyło opowiadać.