Rząd Drzew

Coś mu się zdawało, że i tym razem nie będzie miał miłej pogaduszki. Zapewne dlatego, że ów kocur był na patrolu. No cóż, będzie musiał tutaj zawitać innym razem, ale najpierw postanowił dać mu ostatnią szansę i jeszcze trochę pociągnąć rozmowę. Kto wie, może zaraz pojawi się jakiś ciekawy temat, którym zaintryguje wojownika?
– Meh... Może i chciałbym, ale wątpię, by ktoś mnie przyjął. – odpowiedział. Miał też wiele wątpliwości co do tego, czy faktycznie dobrze by mu się żyło w klanie. Codzienne zdobywanie pożywienia dla kilkudziesięciu kotów, bycie bezdyskusyjnie posłusznym jakiemuś liderowi, tolerowanie wszystkich współklanowiczów, nawet tych, za którymi się nie przepada... Poza tym był w dość sporym wieku, a jego pochodzenie raczej mało by komu się podobało. Gdyby był młodszy, to może by jeszcze to rozważył, a tak to nie ma co tu dużo myśleć. No i nie mógłby tak swobodnie podróżować, ani poznawać medycynę.

_________________

Mój podrygujący ze zdenerwowania ogon opadł wreszcie do neutralnej pozycji. Żyto nie wyglądał, jakby miał stanowić jakiekolwiek zagrożenie. Gdyby naprawdę miał złe zamiaru, to już dawno by mnie zaatakował, a nie próbował nawiązywać ze mną konwersacji. Był starszy i bardziej doświadczony przez
życie, z łatwością mógłby ze mną wygrać. Blizny na jego ciele wskazywały, że nie jedną walkę ma już za sobą. Wiedza ta ostudziła nieco moją wojowniczą postawę, lecz do końca nie wiedziałem jeszcze, co mam myśleć o tym kocurze.
- Połowa Klanu Gromu to byli samotnicy czy włóczędzy, więc pewnie nikt nie miałby nic przeciwko przygarnięcia kolejnego...Ale jak tam wolisz, to twój wybór. Nikt cię do niczego nie zmusza. Skoro pasuje ci żywot wolnej duszy, to proszę bardzo, żyj sobie jak chcesz. - miauknąłem nieco sarkastycznie.

_________________

Rząd Drzew - Page 6 56081555_OkeiIVEMq6vO9B1

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Żyto dalej stał rozluźniony, pod koniec wzruszając lekko barkami. Interesujący był fakt, że całkiem spora część klanu dawniej była równie swobodna i niezależna, co on. Czyżby klany powstały nie tak dawno, jak on sądził, skoro istnieli w nich dawni samotnicy? Co więc ich skłoniło do złączenia się w tak lojalną grupę? Silna chęć współpracy? Niefortunne zdarzenie?
– Cóż, dzięki, ale wiesz... Gdyby mnie przyjęli, to moje życie nie byłoby już takie same. Życie w klanie ma swoje udogodnienia, ale wiążą się z pewnymi ograniczeniami. Nie mógłbym już tak swobodnie podróżować i odwiedzać pozostałe klany, ani mieć tyle czasu dla siebie, bo musiałbym ciągle myśleć o utrzymaniu swojego klanu. — rzekł z lekkim uśmiechem. Niby kocurek mówił mu to wszystko sarkastycznie, ale Żyto nie miał nic przeciwko wytłumaczeniu swojej postawy. W końcu to była dobra okazja, by pociągnąć rozmowę z niezbyt przyjaźnie nastawionym klanowiczem. – A co, bardzo wam brakuje nowych członków?

_________________

Wzruszyłem ramionami, słysząc tłumaczenie Żyta. Cóż, skoro takie życie mu odpowiadało, to nie będę go zmuszać do zmiany swojego zdania. Widocznie ktoś taki jak ja, kto urodził się w klanie i nie zna innego życia poza nim nie zrozumie tego, który wychował się jako samotnik czy włóczęga.
- Dobra, rozumiem, nie będę cię więcej naciskać. Ale wybacz mi mój brak manier, gdyż ja wiem, jak nazywasz się ty, a moje imię wciąż pozostaje dla ciebie tajemnicą. Jestem Bociani Klekot. - zdążyłem miauknąć, nim nakrapiany zadał mi swoje pytanie. - Wiesz, chodzi raczej o to, że u nas w klanie więcej kotów umiera niż się rodzi. Teraz mało która kotka wydaje na świat swój miot kociąt, bo mało u nas samic gotowych do rozrodu, a uczennice są na to jeszcze zbyt młode. Jesteśmy starzejącym się klanem, a nowych pokoleń raczej nie przybywa. - odparłem, trochę źle czując się z tym, że zdradzam mu, w jak słabej kondycji jest obecnie Klan Gromu. Czasem miałem wręcz za długi jęzor...

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Samotnik skinął łbem zaraz po tym, jak kocurek zdardził mu swe imię. No, w końcu zdecydował się przedstawić! To dobrze, bo to znacznie ułatwi ich rozmowy w przyszłości i przynajmniej będzie wiedzieć, o kogo chodzi, jeśli to imię mu się kiedyś obije o uszy.
– W porządku, nic się nie stało. Miło mi cię poznać, Bociani Klekocie. – odparł. Na szczęście, wojownik nie próbował mu na siłę wcisnąć, jakie to cudowne jest życie w klanie, więc Żytu wcale jego wypowiedzi nie przeszkadzały. – Cóż, dopóki macie młodych kotów, jeszcze nie wszystko stracone. Tam na osiedlu żyją same staruchy, którzy są o krok od tamtego świata, ot gdzie prawdziwa tragedia. – rzekł. Jeśli w Klanie Gromu społeczeństwo "starzeje się", jak twierdzi Bocian, to na wsi ono już było stare i raczej nie zapowiadało się na zmiany inne od całkowitego wymarcia. Oczywiście nie licząc Wrotycz, bo ona się stamtąd wyprowadziła, ale ona już też wcale taka młoda nie była. Chyba tylko Pyła można nazwać względnie młodym.

_________________

- Ta, mnie również jest miło. - rzuciłem mimochodem, po czym rozejrzałem się po okolicy w poszukiwaniu towarzyszy, którzy wraz ze mną wyruszyli na dzisiejszy patrol. Nie wyczuwałem ich zapachu, więc pewnie byli już daleko stąd i kwestią czasu pozostawało to, że prędzej czy później odkryją oni moją nieobecność przy swoim boku i zaczną mnie szukać, idąc po swoich śladach. Spojrzałem znów na Żyta, nie chcąc go opuszczać bez słowa wyjaśnienia.
- Wiesz, chyba powinienem się już zbierać. Zostałem daleko w tyle za swoją grupą patrolową, nie mogę pozwolić, żeby wrócili za mną aż tutaj. Dzięki za małą pogawędkę, no i....jeszcze raz przepraszam, że wziąłem cię za kota o nieczystych zamiarach. Żegnaj, Życie. - odparłem, po czym odwróciłem się na pięcie i odbiegłem za niknącym zapachem swoich pobratymców.

[zt?]

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Mruknął z lekko zaskoczonym skinięciem łba, kiedy Bocian zaczął się z nim żegnać. Faktycznie, trochę się zagadali, a dalsze ciągnięcie pogawędki nie byłoby zbyt dobrym pomysłem z uwagi na fakt, że w okolicy kręcił się patrol, który w każdej chwili może wrócić po swojego brakującego członka. Żyto wolałby uniknąć konfrontacji z grupą zdystansowanych i zajętych klanowiczów.
– Ah, faktycznie! – rzekł, spoglądając w stronę, w którą udała się reszta grupki. Na szczęście, na razie jeszcze nikt nie nadchodził. – Cóż, w takim razie nie będę ci już więcej zabierał czasu. Ja również dziękuję za rozmowę. Miłego dnia i do zobaczenia, Bociani Klekocie. Pozdrów ode mnie Klan Gromu! – dodał z uśmiechem na pożegnanie, po czym sam się ulotnił, zanim reszta patrolu zdążyła tutaj wrócić.

//zt

_________________

____

W Klanie Wichru zaczęło być... sztywno. Nawet taki ignorant jak Szerszeń to wyczuł i wcale nie był zadowolony z takiego obrotu spraw. Liczył, że skoro w końcu zachciało mu się pracować dla klanu i innych kotów, to sam Wicher jakoś mu się odwdzięczy, ale nie! Nagle wojowników zdawało się tylko ubywać, a o terminatorach nic nie mówił. Kowalikowa Łapa okazał się zawszonym nieudacznikiem i nie stawił się nawet na jeden trening, a to dalej kuło w ego szylkreta. Nic więc dziwnego, że dla rozładowania frustracji udał się aż w okolice Gawry. Nie planował aż tak dalekiej wycieczki na granice Klanu Gromu, ale mimo mrozu właśnie tam poniosły go łapy.

/Pszczoła

_________________

in a silly goofy mood

Pszczoła nie zajmowała się niczym ciekawym. Ot, kolejny z tych długich i nudnych patroli, na których nie działo się absolutnie nic. Chodziła sobie i odnawiała oznaczenia zapachowe niemal na automacie, niczym jakaś maszyna. Od tej całej monotonności kocica zaczęła powoli tracić sens w tych wszystkich czynnościach. Po co znaczyć granice, jeśli samotnicy i tak mieli to w dupie i mimo to kręcili się na ich terenach jak święte krowy? Po co sprawdzać granice, jeśli pozostałe klany i tak nawet nie myślały ich przekraczać? Nie rozumiała tego. Miała już to dość. Nich już się wreszcie coś wydarzy...
I wygląda na to, że Gwiezdni postanowili wysłuchać jej prośby, bo na granicy w końcu natrafiła na coś nietypowego. Był to jakiś kot, który zupełnie nie pachniał jej klanem. Super. Lecz gdy tylko go zobaczyła, od razu spotkała się z wielkim rozczarowaniem, bowiem kojarzyła tego pulchnego, szylkretowego kocura. Ta sama Szerszeniowa Łapa. Pierwsze spotkanie z nim nie kojarzyła zbyt dobrze. No ale dobra, minęło już tyle księżyców, więc może coś się w nim zmieniło.
Tym razem nie zamierzała do niego po prostu podejść i zagadać, jak poprzednio. Oj nie... Zamiast tego postanowiła urządzić dla niego mały test jego refleksów. Korzystając z tego, że kocur jeszcze się nie zorientował w jej obecności, zaczęła się do niego skradać na ugiętych łapach, kryjąc się w wysokich zaroślach. Ogon trzymała w równi z grzbietem, szła pod wiatr i omijała wszelkie rzeczy, nadepnięcie na które mogłoby poskutkować hałasem. Zbliżyła się do drzewa nieopodal kota, gotowa do skoku, a kiedy przyszedł odpowiedni moment, rzuciłaby się na niego, chcąc go łapami powalić na ziemię. Robiła to bez pazurów, bo wcale nie zamierzała z nim walczyć na serio. Ot, taki mały psikus i nauczka na przyszłość.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

Raczej ostatnią rzeczą której się spodziewał był czyjkolwiek atak. Poruszał się w miarę akceptowalnej odległości od granicy, a poza tym nie sądził, że tak szybko uda mu się na kogoś natknąć. Bardzo się pomylił. O tym, że ktoś się do niego skrada zorientował się dopiero, gdy Pszczeli Pył wyskoczyła w jego kierunku, a tupot jej łap wyłapał jednym uchem. Nie był jednak przygotowany na to, że kocica się na niego rzuci i wydał z siebie zaskoczony, urwany syk. Kocicy jednak nie udało się go tak to końca przygnieść do ziemi, ale na pewno powalić. Nim się zorientował, uderzył bokiem o ziemię, a tylnymi łapami kopnął w powietrze, chcąc odrzucić od siebie kupę złotego fu- czekaj.
— Znam cię! — wrzasnął, marszcząc brwi i strosząc bojowo futro, wciąż szamocząc się i wierzgając pod łapami Pszczelego Pyłu, chcąc solidnie ją kopnąć. Nie wiedział jednak czy wciąż z zaskoczenia, czy zalewającego go zażenowania; jeżeli to ta sama kotka, którą nieudolnie podrywał, gdy jeszcze był głupim szczylem, to... O Gwiezdni. — ZŁAŹ ZE MNIE!

_________________

in a silly goofy mood

Atak nie do końca przeszedł po jej myśli, ale to nic strasznego, bo najważniejsze, że udało jej się powalić tego pulchnego dziwaka. Chociaż znajdował się w pewnej odległości od granicy i niby nic nie powinno się stać, jeśli go puści, to przez lekki napływ adrenaliny wojowniczka nie chciała odpuścić. Zresztą, po co jakiemuś wichrzakowi kręcić w tej okolicy, gdzie nie ma nic ciekawego poza granicą Klanu Gromu. Na pewno musiał mieć jakiś powód, nawet jeśli durnowaty. Kocica napierała na niego łapami, a gdy udało mu się niezgrabnie ją od siebie odepchnąć, to zaraz by znowu na niego oparła, zanim zdążyłby ruszyć swoje grube ciało. Jego wrzaski i obelgi ominęły jej uszy.
– Nie. – odparła obojętnie. Jej oliwkowe ślepia wpatrywały się w jego fizjonomię z lekkim chłodem i podejrzliwością, jakby był dla niej zupełnie obcym kotem i kolejnym intruzem do wyeliminowania. – Czego tutaj szukasz? – spytała, wciąż go nie puszczając.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

Zawarczał gardłowo i spiorunował kotkę spojrzeniem po jej odpowiedzi. Szamotał się dalej, ale z mniejszą mocą. Musiał przyznać, że źle to rozegrał, bo całe siły zmarnował na szarpaniu się bez ładu i składu, tracąc przy tym sporo energii. Gdyby był w realnym zagrożeniu, miałby nieźle przechlapane. Tutaj jednak nie spodziewał się, że Pszczeli Pył zrobi mu realną krzywdę. Chociaż na pewno sam miałby nieźle przetrzepane futro, gdyby odwróciła to przeciwko niemu u Orzechowej Gwiazdy. Mimo tego, że Szerszeń nie sprawiał problemów od kilku dobrych księżyców, wątpił aby przywódca nagle zaczął pałać do niego sympatią.
— Ugh, co za upierdliwa baba... — fuknął pod nosem, jednak w końcu przestał się szamotać i rozluźnił mięśnie. Nie będzie dostarczał jej rozrywki, a poza tym... powinien zachować spokój. Zmusił się wręcz do rozluźnienia mięśni i na pytanie kocicy wzruszył barkami. — Byłem na spacerze. I to z dala od waszej granicy. — mruknął, ostatnie słowa cedząc powoli i przez zęby. Może Pszczoła była na tyle głupia, że nie orientowała się gdzie przebiega ich właściwa granica? Ugh, że mu się wcześniej podobała! Dalej była ładna, ale już dawno stracił nią zainteresowanie.
— Więc powtórzę jakbyś nie dosłyszała, ZŁAŹ ZE MNIE Z ŁĄSKI SWOJEJ!

_________________

in a silly goofy mood

Nie minęło dużo czasu, jak Szerszeń zaczął szarpać się słabiej, jakby powoli się męczył. Nie sądziła, że taki był z niego słabeusz, albo dureń, jeśli tak próbował ją skłonić do puszczenia. No wiecie, że pokaże, jaki on jest słaby, a ona go przez to pożałuje czy coś. No sorki, nie z tą babą zadzierał. Pszczoła dalej na niego naciskała i na razie nawet blisko się nie zapowiadało, by miała go puścić. Wszystkie jego obelgi przyjmowała z kompletną obojętnością, jakby zupełnie ich nie słyszała, a gdy usłyszała jakąś normalną odpowiedź, jedynie poruszyła lekko ogonem.
– Ta? Skąd mogę mieć pewność, że jej przypadkiem nie przekroczysz, póki nie będę patrzeć? – spytała podejrzliwie, mierząc go krzywym wzrokiem. – Oooh, a może właśnie mnie szukałeś, żeby zaprosić na wspólny spacerek, m? Chciałeś urządzić sobie małą randeczkę, co? – dodała figlarsko, a na jej mordce pojawił się lekki, rozbawiony uśmieszek.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

— Może stąd, że nawet nie stałem blisko tej twojej zawszonej granicy, ślepa kuro?! — wysyczał na nowo poddenerwowany tym, jak traktowała go kocica. Gdyby jeszcze faktycznie zrobił coś czym by sobie na to zasłużył; ale nie sądził, że samo kręcenie się przy granicach upoważniało ją do czegoś takiego. Nie był samotnikiem, którego miała nakaz przegonić, ani intruzem, który naruszał granice. Jeżeli Pszczeli Pył znalazła sobie w nim zabawkę na zabicie czasu to była większym lisim łajnem niż początkowo zakładał.
— Jeszcze czego! — prychnął i nawet zaśmiał się z insynuacji kocicy, która poza wywołaniem w nim odrobiny zażenowania, faktycznie go rozbawiła. Praktycznie o niej zapomniał, aż do momentu ataku, gdy poznał jej złociste futro. Najwyraźniej Pszczoła pamiętała go doskonale, skoro wyciągnęła przeciwko niemu jego głupawą paplaninę z młodości. Po chwili się uspokoił i westchnął z politowaniem, wbijając w kocicę rozbawione spojrzenie. — Wybacz, że narobiłem ci nadzieje te kilkanaście księżyców temu, że komukolwiek wpadłabyś w oko, ale jakbyś ładnie poprosiła to mooooże zgodziłbym się na ten spacer — stwierdził, a na jego pysku pojawił się mimowolny pogardliwy uśmieszek.
— Tylko wiesz, jednak wole kotki w swoim wieku, więc powinnaś ruszyć dalej, a nie rozpamiętywać stare dzieje? A teraz ZŁAŹ.

_________________

in a silly goofy mood

Kocica na słowa o granicy jedynie szyderczo pokiwała łbem na boki, jakby miała to gdzieś. Hm... W sumie faktycznie ją to nie obchodziło. Po co komu zdrowy rozsądek, kiedy przytrzymywania do ziemi jakiejś kupy futra było takie satysfakcjonujące? Kolejna wypowiedź kocura nieco ją rozbawiła, bo teraz wiedziała, że miał odrobinę poczucia humoru. Słabe, ale wciąż jakieś. Poruszyła lekko końcówką ogona, patrząc na niego z zastanowieniem, a po chwili wzięła głęboki wdech i westchnęła.
– Eh, no dobra, puszczę cię. – mruknęła, po czym zrobiła tak, jak powiedziała. Zlazła z niego i usiadła sobie spokojnie obok, a następnie zabrała się za wygładzanie futra na kryzie. Nie zwracała przy tym uwagi na kocura, jakby ten rozpłynął się w powietrzu. Miała teraz ochotę pozbyć się jego zapachu ze swoich łap, ale najpierw musiała się doprowadzić do porządku.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

— NO W KOŃCU! — syknął, a kiedy kocica w końcu z niego zeszła, natychmiast przewrócił się na bok i podskoczył jak sprężynka, zaczynając się otrzepywać. Obrzucił ją zniesmaczonym i obrażonym spojrzeniem po czym sam... usiadł. Musiał złapać oddech co go niesamowicie frustrowało, ale nic nie mógł na to poradzić. Wypracował sobie trochę kondycji i nie sapał jak jakiś pies, ale wciąż miał pewne ograniczenia, których nie mógł przeskoczyć. Co za głupia przypadłość!
— Współczuje pozostałym gromiakom posiadania kogoś takiego w klanie... — burknął, samemu zabierając się za układanie futra, tyle, że od niechcenia. W przeciwieństwie do kocicy to miał głęboko pod ogonem czy wróci z jej zapachem i rozwalonym futrem, czy nie, ale musiał jakoś zająć łapy i język. — Spodziewałem się cieplejszego powitania, skoro myślałaś o mnie tyle księżyców. Nie uważasz, że to wyjątkowo nietaktowne?

_________________

in a silly goofy mood

Pszczoła trzepnęła lekko uchem, nie biorąc do serca burknięcia pulchnego kocura. W życiu nie widziała, by ktoś się tak cieszył, gdy go puszczała w żartobliwej zabawie. Musiał mieć spore problemy tam w Wichrze, skoro od takich drobiazgów się cieszył. Oczywiście, na swój męski sposób, bo przecież żadnemu kocurowi nie przyjdzie do głowy, że można swoje uczucia wyrażać w jakikolwiek inny sposób, niż przez chamstwo i nie wyjść przy tym na frajera.
– Zazdrośnik... – mruknęła cicho podczas swych czynności pielęgnacyjnych, niemal do siebie, choć ślepiami zerkała na szylkreta. Nadal zachowywała swój figlarski ton. Dopiero na następne słowa przerwała swoje zajęcie w niedowierzaniu. Przez chwilę patrzyła na niego oburzona, aby nagle wybuchnąć głośnym śmiechem. – J-Ja?! Myśleć o tobie? AHAHAHAH! A ty masz poczucie humoru! – rzuciła rozbawiona, o mało nie dławiąc się własnym śmiechem.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

— Że niby komu? — parsknął, wlepiając w kocicę rozbawione spojrzenie. — Co najwyżej oni zazdroszczą mnie, że nie muszę cię oglądać codzienne w obozie — dodał z pewnością w głowie, zadzierając brodę i posyłając kocicy niewzruszone spojrzenie. Tak naprawdę to była mu kompletnie obojętna, chociaż teraz nie mógł się powstrzymać od docinek. Wkurzyła go tym, że się na niego rzuciła i najlepiej wdałby się w bójkę, ale nie był już szczeniakiem, a wojownikiem. Bójka nie na swojej granicy oznaczałaby dla niego jedno - degradację. Poza tym musiałby odsłonić przed kocicą fakt, że miał fatalną kondycję, a tego nie chciał. Klan Wichru zmagał się ze swoimi problemami i bez tego. Gdy kotka obrzuciła go oburzonym spojrzeniem, a następnie wybuchła śmiechem, Szerszeń też mimowolnie się uśmiechnął.
— Atakujesz tak każdego, kto przechodzi przy granicy? — zapytał.

_________________

in a silly goofy mood

– Nie – odpowiedziała krótko i prawdziwie, choć to pytanie aż prosiło się, by nawymyślać różnych ciekawych szczegółów. Wcześniejsze słowa kocurka przepuściła mimo swoich uszu, zupełnie nimi nie przejęta. Była pewna, że klan za nią przepadał, a przynajmniej znosił na tyle, by nie uznać za lepszego kogoś takiego, jak Szerszeń. Nawet prawdziwe pszczoły przynosiły więcej pożytku, niż ten jeden marny szerszeń. Co prawda, w jej klanie zdarzały się próby zachwiania jej reputacji, ale ostatecznie wszystkie zakończyły się porażką. – Jak ci idzie trening? – spytała. Skoro jej napad nie przerodził się w walkę, no to można sobie trochę pogadać i bardziej codziennych sprawach.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

— Dla twojej wiadomości od kilku dobrych księżyców jestem wojownikiem — burknął, mrużąc przy tym bursztynowe ślepia, a jego ton mimowolnie zabrzmiał nieco chłodnej niż przed chwilą. Co z tego, że kotka nie miała prawa o tym wiedzieć i nie powinien czuć się urażony? Faktycznie, poznali się jak jeszcze był terminatorem z mlekiem pod nosem, ale trochę idiotycznym było zakładać, że wciąż nim był. Przecież zbliżał się do 30 księżyców i nie był już kociakiem. Prychnął cicho pod nosem i na nowo zadarł brodę, posyłając kocicy nieco triumfalny uśmiech. — Szerszeniowy Rój. Mam nawet terminatora i idzie mu świetnie. A ty co? Wytrenowałaś już kogoś? — pochwalił się. Cóż, raczej miał byłoby lepszym określeniem. Kowalikowa Łapa... zapadł się pod ziemię i w ogóle nie zaczęli treningu, ale Pszczeli Pył nie musiała tego wiedzieć. Teraz to on nonszalancko zaczął czyścić sobie futro, tak, jak Pszczoła kilka uderzeń temu.

_________________

in a silly goofy mood

Starlight