-Może i masz racje. W każdym razie mam nadzieję, że i tak się nic nie stanie. Ciężko by się było pozbierać po takim incydencie, pewnie byłoby trochę szkód co nie. - powiedział starając się w głowie jakoś sensownie zilustrować całe to wydarzenie. W jego wyobrażeniu wyglądało to jednak nader dramatycznie, Możylinek bowiem wyobraził sobie to niczym jakąś prawdziwą powódź stulecia, a nie jak zwykłe zalanie części obozu bądź terytoriów. Cóż mu się dziwić- wyobraźnia zwisłouchego była dość wybujała, a jako że powodzi nigdy na oczy nie widział interpretował to sobie na swój własny sposób.
-Ty no w sumie coś takiego byłoby super. Możemy tak zrobić, jednak najpierw może poczekajmy aż będzie trochę... cieplej. Śnieg mimo wszystko trochę przeszkadza, a przez to że topnieje jest przy okazji ślisko, sam rozumiesz. - odpowiedział poruszając wąsiskami. Propozycja Szpaka wydała mu się być na prawdę fajna więc odmowa z jego strony nie wchodziła nawet w grę.

Kocur zrobił wielkie oczy i spojrzał się na brata gdy ten powiedział ostatnie słowa.
- Właśnie na takim terenie powinniśmy umieć walczyć. Jeśli ktoś chciałby nas zaatakowac, może przecież wykorzystać niesprzyjające warunki.
Powiedział spokojnie, ale zaraz otrzepał nieco swoje futro, a jego wąsy poruszyły się w rozbawieniu.
- Ale możemy poczekać jeśli tego chcesz. Do tego czasu nabiorę masy mięśniowej by powalić cię jednym pacnięciem łapy.
Zaśmiał się po czym zmienił temat.
- Powiem ci, że dalej nie rozumiem dlaczego mama tak cię nazywała. To znaczy. Imię piękne, jak każde ma swoje unikalne znaczenie, ale jak byłem mały łamałem sobie język. Mozyl..Mofyzl..
Przypomniał sobie przemiłe i radosne chwile ze żłobka. Przynajmniej zanim zachorował.

-No to może rzeczywiście poczekajmy trochę, aby szanse były w miarę wyrównane. Na ten moment jestem faktycznie trochę masywniejszy od ciebie, więc byłoby to nieco niesprawiedliwe. Jednak co do tego powalenia jednym pacnięciem to nie byłbym na twoim miejscu tego taki pewny! - powiedział szczerząc "groźnie" białe kiełki, aby następnie z powrotem szeroko się uśmiechnąć.
-Co nie! Samo w sobie imię lubię, brzmi w sumie całkiem ładnie i jakby dostojnie, jednak wyobraź sobie jedno księżycowego Możylinka próbującego jakoś się przedstawić innemu kotu. Raju, musiałem wyglądać wręcz komicznie! - zaśmiał się wspominając wcale nie tak odległe kocięce czasy. Gdyby teraz podszedł do niego ktoś taki jak młody Możylinek i seplenił przed nim nieudolnie swoje imię pewnie nie potrafiłby utrzymać powagi na dłużej niż kilka sekund i wybuchnąłby niekontrolowanym śmiechem. Z perspektywy czasu fajnie było się z tego pośmiać, jednak uwierzcie- niebieskiemu wcale nie było wtedy aż tak do śmiechu, nawet pomimo jego radosnego charakterku.

Szpacza Łapa uśmiechnął się na samo wyobrażenie, a jego wąsy zadrżały lekko. To na prawdę musiałby być przezabawny widok. Szkoda, że był zbyt młody aby cokolwiek kojarzyć. Zaraz nieco otrzepał się by napuszyć swoje futro w ochronie przed mrozem, który wciąż atakował ich terytorium. Takie pogaduszki z bratem na pewno były bardzo przyjemne. Sprawiały, że zapominał nieco o troskach, które zaprzątały jego głowę.
- No nic..powinienem powoli wracać do pracy. Wiesz. Starsi się sami nie ogarną. Potem może nieco poćwiczę ciało.
Oczywiście jeśli starszyzna go nie zagada zupełnie prawda? Zaraz jednak dotknał nosem barku braciszka.
- Trzymaj się Możylinkowa Łapą. Niech Klan Gwiazdy cię prowadzi.
Po tych słowach, wstał i powoli się zebrał.

/zt

Niebieskawy kocurek odwrócił na moment łeb od Szpaczej Łapy, aby wlepić wzrok w przepływającą wodę, na czas pomiędzy wypowiadaniem się. Wpatrywał się tak w zmąconą przez nurt taflę do czasu, gdy czarnej maści brat nie odezwał się ponownie, jednakże już nie w celu poruszenia kolejnego tematu, a raczej zwinnym zakończeniu odbytej rozmowy. Możylinkowa Łapa spojrzał z powrotem na brata uśmiechając się ciepło, a w trakcie gdy ten jeszcze mówił kiwał ze zrozumieniem łbem.
-W porządku, leć leć! Miło było tak sobie luźniej pogawędzić, do zobaczenia! -wymruczał pod nosem, patrząc następnie na odchodzącą postać Szpaka. Możylinek jednak nim sam się zebrał z miejsca jeszcze chwilkę siedział na Kładce, wsłuchując się w błogi szum strumyka, po czym podniósł się i mozolnie powrócił do legowiska terminatorów.

[ zt ]

W czasie wolnym, którego o dziwo miałem wyjątkowo dużo, leniłem się i włóczyłem po obozie. Dotrzymywałem towarzystwa starszym, matkom oraz kociakom. Po polowaniach jadałem z Zaćmieniem pozwalając sobie na małe pieszczoty z ukochaną. Czasami i rozmawiałem z własną siostrą - możemy uznać to za duże osiągnięcie. Nie zapominając o mojej terminatorce! Dalej brzmiało to dla mnie absurdalnie, mam terminatora. Wow.
Niedawno odbyła się ceremonia... jakiegoś miotu. Jak się domyślałem nie jaka Jeżynkowa Łapa i jej rodzeństwo doczekało się awansu. Poruszyłem w zadowoleniu wąsami. A no i przysiadłem na kładce, przez moment blokując przejście na drugą stronę brzegu. Jak komuś zależy aby przejść, niech pomoczy sobie łapy. Pff.

A ja akurat nie miałam dużo wolności - jak nie trening (który i tak zajmował mi dość sporo czasu) to wymienianie mchu. Ale nie przeszkadzało mi to zanadto, wolałam chyba ten stan rzeczy niż siedzenie w kociarni. Dodatkowo pogoda jak na razie dopisywała więc nie ma szans że jakiekolwiek choróbsko mnie dopadnie i pokrzyżuje plan - idealne warunki do starania się o przyszłość Klanu Gromu!
Dzisiejszy trening skończyłam nieco wcześniej, intensywny trening walki potrafi być naprawdę wyczerpujący, ale nie planowałam odpoczywać tak po prostu w swoim legowisku - to nie w moim stylu. Postanowiłam że zagadam za kogoś tak po prostu co by się dowiedzieć co tam u niego czy coś. I mój wybór padł na wojownika z którym miałam kiedyś mini trening gdy byłam jeszcze mała. 
Podeszłam do wojownika nadeptując na jego ogon co by zorientował się że tu jestem (bo może jest przygłuchy, kto wie?) 
- E, hej? - zaczepiłam

Poderwałem zaraz ogon, czując nacisk cudzych łap na mojej własności. Lekko zjeżyłem futro jednak kiedy mój łeb skierował się na bok a oczy uchwyciły bure futerko rozpoznałem Jeżynkę. Zaraz się uprzejmie uśmiechnąłem na przywitanie, aby nie wyjść na jakiegoś gbura. Nie wiedziałem czy ta mnie pamięta. Liczyłem, że nie i nie będziemy musieli wracać do wspominek. Nie lubiłem przeszłości, nawet jeśli mamy wspominać głupie wygłupy z kociakiem. - Nie przeszkadzam? - Spytałem gotów zejść z kładki, może chciała tylko przejść? Albo nie wiem zająłem jej miejsce, chociaż nie wyczułem tu jej zapachu wcześniej.

- Trochę w niefortunnym miejscu siedzisz według mnie, ale poza tym to nie, tak po prostu sobie chce porozmawiać - stwierdziłam i usiadłam obok kocura. Może popytam kto został jego terminatorem jeśli nie ja (bo raczej kogoś ma, terminatorów nam chyba w klanie nie brakuje.) No i poza tym o pogodzie czy coś... normalne kocie pogawędki.

- O czymś konkretnym? Pogoda mogłaby być lepsza, a na polowaniu zwierzyny brakowało. - Mruknąłem z lekkim zadowoleniem w głosie, nie chciałem być cyniczny w żadnym wypadku. Zastanawiała mnie tylko chęć burej koteczki do rozmowy akurat ze mną.. Nie byłem najciekawszym kotem w klanie. Mimo to podsunąłem się i uderzyłem ogonem niedaleko siebie zachęcając aby terminatorka przysiadła się do mnie. - Możemy porozmawiać w trochę niefortunnym miejscu? To pozwól, że ja zacznę. Jak trening? - Zadałem pytanie całkiem poważnym tonem głosu udając jakiegoś nie wiadomo jakiego znawcę. Ew.

- W sumie racja. Czy gdy jest Porą Nagich Drzew to klan je jakoś mniej czy dla wszystkich starczy jedzenia? - spytałam. Pierwsze polowania jeszcze przedemną, a nie zdziwiłabym się gdyby nauka tego przypadła na tą porę. Większego pecha chyba nie można mieć. Miejmy nadzieję że Konwalia zwróci na to uwagę przy pierwszych moich próbach.
Przysiadłam się do wojownika patrząc przed siebie. - Dobrze, zaczęliśmy od walki, więc fajnie. Potem pewnie ogarniemy polowanie i potem z górki. A ty jakim byłeś terminatorem? I kto był twoim mentorem? - spytałam ciekawa histori życia Złotego Okonia. Bo kiedyś był przecież w moim wieku i ma coś ciekawego do opowiedzenia!

Poruszyłem wibrysami, definitywnie zimna pora nie była moją ulubioną. Jednak wygrzewanie złotego grzbietu w ciepłym słońcu tak samo nie przypadało do preferowanych przezemnie zajęć.
- No wiesz, w kodeksie mówią, że kocięta i starszyzna jedzą pierwsi. Więc no przedewszystkim pierw dbamy o nich. Nie jest to najbardziej bogata pora jeśli chodzi o jedzenie, jednak nie powinniśmy narzekać. -  Odparłem trochę zdziwiony swoim tonem, który brzmiał .. pouczająco. Co prawda Jeżyna nie była moją terminatorką, jednak przy niej nie miałem oporu aby mówić o czymkolwiek. Nie to co przy Miętowej Łapie. Podniosłem wyżej brew z zamyśleniu.- Hm, coraz częściej zaczyna się od walki. Chociaż po Konwaliowym Śnie można się tego spodziewać. Mam nadzieję, że będziesz mogła się wykazać w polowaniu podczas jakiejś bardziej przychylnej porze roku. - Uniosłem jeden kącik pyska w nieśmiałym uśmiechu do burej kotki. - Najpierw uczył mnie Błotnisty Korzeń, a potem Zaćmione Słońce. Ale kiedy to było! Mam wrażenie, że minęły całe dekady od tamtych czasów. No, byłem przyznam się.. Całkiem leniwy i wygodny. Wiesz wolałem omawiać teorię po raz ósmy, niż sprawdzić się w praktyce. Tylko nie bierz ze mnie przykładu! -

Kiwnelam głową słuchając puczenia w stylu Konwaliowego Snu. Cudownie. Jakby, rozumiem przywiązanie do kodeksu i wartości, ale nie trzeba o tym wspominać tak często. Czy tylko w mojej rodzinie są kocury które nie mentorują na każdym kroku? Jednak dobrze było słyszeć że nie powinno być tak źle jak przypuszczałam - co napawało mnie optymizmem jeśli chodzi o moją naukę polowania.
Gdy usłyszałam opowieść o leniwym terminatorze coś we mnie zawrzało. Mieć za mentorkę samą zastępczyni i żerować na klanie? I tutaj pojawia się pytanie... po czyjej stronie leżała wina? Po jednookiej która źle prowadziła trening czy po właśnie lewniwym młodziaku. A może po rodzicach którzy go tak wychowali? Lub mentorze Zaćmionego Słońca? Denerwowało mnie to! Od kiedy pamiętam wiedziałam że klan to wszystko co mam więc muszę się starać dla niego jak on dla mnie oferując mi schronienie i bezpieczeństwo... Jednak sądząc po tej historii nie wszyscy przykładają się tak jak powinni. - Nie zamierzam. - odparłam z grymasem obrzydzenia. -Ale musiałeś się zmienić żeby otrzymać swoje imię. - dodałam po dłuższej chwili.

- Oczywiście, że tak. Pewnego razu zgubiłem drogę do klanu i wtedy uczyła mnie pewna bezimienna kocica. Ale jak już wróciłem, to właśnie wtedy przydzielono mi Zaćmienie. No i byłem zupełnie innym kotem. - Wytłumaczyłem się prędko, widząc niezadowolenie Jeżynowej Łapy. Nie chciałem jej do siebie zrazić. Jaki ze mnie przykład wojownika? Teraz z pewnością będzie miała o mnie złe mniemanie. Niech zatem i tak będzie, " O to ten złoty okoń który się lenił za terminatora ''. Uśmiechnąłem się pod nosem. - Ale jakby Konwalia kiedyś wymagał od ciebie stawania na ogonie to daj znać, sprowadzę go na ziemie. - Mruknąłem z rozbawieniem. Konwaliowa Ścieżka i Zaćmione Słońce byli zdecydowanie kotami o przykładnej postawie. Daleko mi było do nich, jednak robiłem co w mojej mocy dla klanu. I nikt nie głoduje! Dziękować gwiezdnym.

- Czyli pierw ten Błotnisty Korzeń, potem bezimienna a na końcu zastępczyni. - nieco dziwna tą historia. W sumie nigdy nie słyszałam o Korzeniu, a skoro go z nami nie ma to znaczy że zginął lub postanowił opuścić klan. Żadnej historii o heroicznej śmierci nie słyszałam więc obstawiam to drugie... no i bezimienna? Jak można nie mieć imienia? Czy jak inne koty wołają na nią bezimienna to, to przezwisko staje się jej imieniem?
- Dlaczego by miał? - spytałam nie rozumiejąc analogii. Po co stać na ogonie? To nie jest fizycznie możliwe przecież... o co chodzi Okoniowi? Czy się w jakiś sposób nabija z metody treningu? Lub wiąże się z historią ogona Konwaliowego Snu? Nie wiem, nie rozumiem tak rzucanych zdań.

- Nie brzmi to jak szybka droga zostania wojownikiem, ale tak. - Mruknąłem wzdychając na myśl o .. wszystkim co mnie spotkało. Definitywnie czuje się teraz najbardziej spełniony, w klanie z pobratymcami i partnerką. Na pytanie Jeżynowej Łapy poczułem się niezręcznie. Czyżbym nie umiał rozmawiać z młodzieżą?
- Żartuje sobie, wiesz jakby wymagał od ciebie czegoś niemożliwego. Chyba za stary jestem żeby nadrobić obecne żarty młodzieży. -

Może nie najszybsza ale jednak nim został. To coś chyba znaczy... szczególnie po tym co usłyszałam wcześniej. Wydaje się że kocur przebył długa drogę i chyba się zmienił aby być pożytecznym dla klanu. A to najważniejsze w byciu wojownikiem.
-Ahm... - kiwnelam głową zamykając na chwilę pyszczek. Żarty młodzieży... nie wydaje mi się żebyśmy mieli jakieś specyficzne poczucie humoru? Poza tym... czy ja się zaliczam do młodzieży? Patrząc czasem na moje rodzeństwo czy Bociana mam wrażenie że każdy zachowuje się dziecinnie. - Nie wydaje mi się że to zrobi... nie marnował by czasu na utrudnianie nam treningu. Jest on dość... konkretny? Ta, coś w ten deseń. - stwierdziłam i porozmawiałam z starym kocurem jeszcze przez jakiś czas, po czym wrocilam do obowiązków.

/zt dziex za sesyje

Ostatnio jego życie wirowało od treningów do kociąt (chociaż głównie tym pierwszym), więc nie miał czasu nawet znowu zaaklimatyzować się w klanie. Potrzebował chwili oddechu, a skoro dzieciaki już za niedługo zostaną terminatorami, to rychło w czas. Jeszcze tylko niecałe dwa księżyce i będzie wolny. Miodowy Nos też miała z nim takie utrapienie? Chociaż bycie rodzicem nie jest aż tak tragiczne jak się tego spodziewał. Bywało całkiem zabawnie, i był bardzo wdzięczny za pomoc klanowym matkom. Nie żeby to była ich praca czy coś. Położył się na brzegu Wzburzonej Wody i po prostu cieszył się chwilą ciszy i spokoju, dopóki Cierń lub Łapcia nie zaczną go szukać albo Płomyk nie ucieknie z Korzennej Nory.

//Pszczółka

Z kolei Pszczoła dopiero co wróciła z polowania. Było to trochę męczące, ale opłaciło się, bo złapała tam zająca. Teraz jednak potrzebowała odpoczynku... i wody. W końcu za ten czas zdążyło jej porządnie uschnąć w gardle. Tak więc nie zwlekając, zaniosła swoją zdobycz do stosu zwierzyny i natychmiast pobiegła do brzegu Wzburzonej Wody przy kładce.
– Cześć, Barwna Łapo! – przywitała się szybko, kiedy zauważyła jedną z matek, bo podobnie tak było uprzejmiej. Miała nadzieję, że nie pomyliła przy tym imienia kotki, inaczej wyszłoby trochę niezręcznie. Następnie z zadowoleniem wzięła parę łyków świeżej, orzeźwiającej wody. Ah, zaspokojenie pragnienia było tak kojącym uczuciem... – Co robisz? – spytała, gdy się napiła.

Czy było coś lepszego, niż wygrzewanie się na słoneczku, kiedy leżysz nad Wzburzoną Wodą, skąd wieje ci wiatr, a ty akurat wracasz z polowania? Chyba nie. A przynajmniej w tej chwili uważała tak Rwący Strumień, która leżała na brzuchu na porośniętej mchem kładce ponad płynącą przez obóz rzeczką, a jedna z jej łap zwisała bezwiednie w dół, starając się złapać wodę, mimo że była odrobinkę za wysoko, by to zrobić.
Ta pora obiegu pór, gdzie było tak ciepło i duszno była jedynym chyba momentem, gdzie można było na tak długo zobaczyć kocicę w jednym miejscu, doprawdy. Mimo że pogoda zaczęła się trochę uspokajać i wiatr wiał nieco częściej, to jednak nadal było sucho i duszno, a Rwąca potrzebowała trochę więcej czasu na odpoczynek, niżeli na przykład porą nagich drzew. I tak sobie teraz korzystała, machając przednią łapką w stronę wody.

[Kozioł]