Robak wrócił do obozu unikając innych kotów. Palił się ze wstydu i robił dokładnie to co matka mu kazała. Usiadł na jednej z Kamiennych Półek i po prostu... czekał. Przybity. Zdawał sobie sprawę z tego, że matka ma z nim do pogadania. Stresowało go to jednak w dosyć sporym stopniu. Już został uświadomiony, że zrobił źle. Nie rozumiał dokładnie dlaczego, ale czy dochodzenie się z Mżawką było czymś czego chciał? Nie. Trzeba będzie wyjaśnić parę różnych spraw, ale najchętniej zakopałby się pod ziemię w tym momencie. Zdenerwował wujka, matkę raczej też. Ale miał taką mentalność, że nie zostawiłby wtedy Sarny samej. A był także głupi, że sprawił jej więcej krzywdy.
//Momi : )

Czarny kot po prostu skoncentrował swój wzrok na drobych łapach i zagłębiał się w morzu myśli. Jego delikatna osobowość nie pomagała mu nigdy we wszystkim co robił. Nie potrafił się także tak łatwo uspokoić, gdy musiał. Po prostu był dosyć... rozchwiany. W takich emocjonujących chwilach różne rzeczy biegały mu po głowie. Jego naturalną reakcją była panika. Może nie tak silna na ten moment, ale po woli go ogarniała. Ruszał nerwowo nosem. Gdy wyczuł zapach matki w pobliżu uniósł wzrok ze swoich marnych łap. Poruszył nimi nerwowo i zerknął na jej pysk. Bolało go to co widział. Czuł się taki obcy, niechciany. Nie chciał nigdy by ktokolwiek patrzył się tak na niego. Jak w najgorszych koszmarach. Albo jakby widział samego siebie, który z niego wyszedł i na niego patrzył. Jego oddech zadrżał, gdy brał głębszy oddech.
- Robak wie... że popełnił błąd. Po prostu nie wiedział co innego mógł zrobić, nigdy nie spotkał kota spoza Plemienia, on potrzebował pomocy i... i zbyt impulsywnie postąpił. Ale co Robak powinien robić w takim przypadku? Od kogo taki kot otrzyma pomoc?
Powinien zostawić Sarne? A może wypytać się bardziej o jej osobę, o to co ona by sądziła o tym co zrobić z jej ranami. Tak się cieszył gadając o znakach. Ha. Tak. Głupie Sarny czyż nie? Pasował wręcz idealnie do opisu. Już sam nie wie czy to dobrze, czy źle. Kto chciałby być głupi?

Położył po sobie uszy w impulsie i wziął głębszy wdech. Matka miała rację. Powinien działać wolniej. Nawet jeśli emocje brały nad nim górę nie może być tak szybki w swych działaniach.
- Były zdarte... nie aż tak jak później, ale były.
Skończył na zwykłej odpowiedzi. Ugryzł się język, gdy głowa podpowiadała mu, żeby zaczął się znowu tłumaczyć i kręcić w wytłumaczeniach. Nie było to teraz potrzebne. Mimo, że czuł gulę w gardle jakby musiał to zrobić. Miał taką mentalność, że czuł się dalej winny i chciał przepraszać co drugie słowo. Wiedział, że zrobił źle, żałował. A było to bardzo ciężkie dla niego uczucie, poczucie winy.

Plemię powinno być priorytetem. Robak... rozumiał to. Ale mając przed sobą zranionego kota nie potrafił odejść, zostawić go bez pomocy.  Nawet jeśli nic dla niego nie znaczył. Był wrażliwy na krzywdę innych. Trudno będzie mu się pogodzić z tym faktem. Ale będzie musiał czyż nie? Tak wygląda bycie dorosłym. Słyszał cały czas o drugiej stronie gór, o kotach, które przybyły na tereny Doliny Oka Gór i w sumie to mało co rozumiał. Przyjął do wiadomości, że zostaną wyciągnięte konsekwencje, ale w głowie bardziej siedziało mu to kim właściwie była Sarna. Sarnia Łapa nawet. Była z jakiejś innej grupy? Nie z Plemienia? Obiło mu się o uszy o Klanach ale nie miał pojęcia czym były.
- Robak rozumie - odpowiedział najpierw na to, że Tafla i Wieszcz będą powiadomieni - ma jednak jedno pytanie. Ta kotka nie była kotem żyjącym samemu? Była z tych Klanów? Robak wie, że mama jest zła, ale czy mogłaby wytłumaczyć kim się te koty, te całe Klany?
Mówił spokojnie nie chcąc wzbudzić więcej gniewu w matce. Zdawał sobie sprawę, że powinien raczej o tym wiedzieć. Był jednak kotem do tej pory zbyt lekko podchodzącym do wszystkiego. Który w dodatku miały dosyć słabą pamięć.

Nie wiedział czy wtedy akurat słuchał czy nie. Nie pamiętał. To na pewno. Wysłuchał wszystkiego i w sumie to nie miał co odpowiedzieć. Matka wypowiedziała się jasno, z nerwami pod koniec. Nie było to kwestią tego, że chciał znać się z nimi. Nie za bardzo. Nie po tym jak usłyszał, że mogą go oszukać i zrobić mu krzywdę, Plemieniowi przede wszystkim. Oddychał głęboko starając się panować nad tym co czuje. Najgorsze było obrzydzeniedo samego siebie w tym momencie. Często tak intensywne, a teraz wręcz okropnie duże. Wstał rzucając krótkie, kolejne przepraszam, gdy matka rozkazała mu robić coś przydatnego. Nie chciał polować w tym momencie. Nie teraz, gdy sprawa była nie do końca jasna. Poszedł porozglądać się za tym czy nie powinien wymienić komuś legowiska. Unikając innych kotów, które chciałby z nim porozmawiać. Nie chciał towarzystwa. Broń Plemieniu Wiecznych Łowów dopiero jeść. Zje jutro. Jeśli uzna, że w ogóle zasługuje na cokolwiek.
//Zt

Wyszedłem ze swojego legowiska, rozglądając się po jaskini. Miałem jeszcze chwilę wolnego... I zdecydowałem się poświęcić ją na posiłek. Dobry posiłek na pewno mnie wzmocni i da mi energię do prowadzenia treningów i patrolowania granic. Wybrałem sobie ze stosu jednego z dorodniejszych okazów zająców, chwytając go w pysk i kierując się... No właśnie. Gdzie? Rozejrzałem się szybko i... Na Kamiennych Półkach nikogo nie było. Albo były nieliczne koty. Udało mi się wciągnąć martwe zwierzę na jedną z półek położonej na średniej wysokości, biorąc go między łapy i przez moment jeszcze zamyślony spoglądając na toczące się w obozie życie. Cieszyłem się z tego, że jestem częścią plemienia... Że mogę szkolić nowicjuszy, że mogę ubezpieczać granice, walczyć z zagrożeniami... I dawałem sobie z tym radę.


//Tafla

Codzienność Cienia niewiele się zmieniła. Owszem, trening był ciekawy i zajmował mu pół dnia, ale co z wieczorami? Te zwykle nadal miał wolne i kiedy nie był ze znajomymi czy rodzeństwem, po prostu umierał z nudy. Nie miał na ogół sił na bieganie bez celu, ani też ochoty spać - bo poza zmęczeniem fizycznym, śpiącym zwykle nie był. Czyli pozostało mu ostatnie.
- Ty, ej! - krzyknął nagle, aby to zwrócić na siebie uwagę praktycznie nieznajomej mu kotki. A potem, jakby to nie wystarczyło, zbliżył się do niej. Leniwie, zbolale, ale nadal z nutką wesołości w swoim kroku. - Cze.

//Huragan!

Huragan zaś miała na głowie już nieco więcej - trzy treningi, a do tego patrole! Miała mniej czasu dla siebie, choć oczywiście potrafiła sprawnie ze wszystkim się uwinąć, dzięki czemu miała także czas wolny. Przechodziła właśnie przez obóz, kiedy usłyszała wołanie. Na początku nie skojarzyła, że to do niej, więc kiedy kocur podszedł w jej stronę, zamrugała ze zdziwienia.
- O - mruknęła zaskoczona, jednak zaraz szybko się ożywiła: - Hej! Ty jesteś Cień, prawda? Coś się stało, że tak podchodzisz, czy chcesz pogadać? - zapytała prosto z mostu. Nie miała nic przeciwko krótkiej pogawędce. Wręcz przeciwnie - z chęcią poznałaby kogoś nowego, a kocura kojarzyła już z obozu i ceremonii.

Odsunął na moment uszy. Znała go? Skąd? On chyba z nią nigdy nie gadał. Nie był też przecież jakiś niezwykle żywy w życiu obozu, aby to każdy wiedział kim jest. A może był? Może darcie mordy tu i tam wystarczyło, aby każdy wiedział kim Cień jest? No... nie ważne! Fajnie, że go zna, przynajmniej nie musiał się tłumaczyć kim jest.
- We własnej osobie! - uśmiechnął się szeroko, poczochraną pierś wypiął do przodu. - No, stało się! Dopadła mnie najgorsza ze wszystkich rzeczy, to jest, nuda. I jakoś tak niespecjalnie miałem co ze sobą zrobić, więc uznałem o, ty sobie nic nie robisz, to cię zaciągnę do pogadanki ze mną. Może być? Czy przeszkadzam? Wiesz, jak gdzieś się wybierasz, w teorii to ja mogę iść w ogóle z tobą.
Byleby się nie nudzić. Podrapał się szybko za uchem, otrzepał łeb.
- Skąd wiesz kim jestem? Ja nie wiem jak masz na imię.

Huragan zawsze starała się orientować w imionach wszystkich kotów z plemienia. Jeśli tylko pojawiał się jakiś nowy miot, to często zaglądała i oferowała swoją pomoc matkom, a co za tym idzie - kojarzyła kocięta. A jeśli nie było okazji, by zajrzeć do kociarni, to i tak starała się na inne sposoby dowiedzieć, jak kto ma na imię. Nie wyobrażała sobie każdego choćby nie kojarzyć, nawet jeśli nie z każdym rozmawiała!
- Hehe, pewnie, że może być! Ja też nie za bardzo mam teraz coś do roboty, więc czemu nie! - rozumiała doskonale, co Cień miał na myśli przez tę nudę. Huragan nie cierpiała nudy i przeważnie szybko potrafiła znaleźć sobie jakieś ciekawe zajęcie.
- Pamiętam cię z ceremonii! Tej ostatniej! A, nie przedstawiłam się. Ja jestem Huragan Szumiący w Koronach Drzew, czyli po prostu Huragan - uśmiechnęła się i stanęła dumnie po podaniu swojego imienia. Naprawdę je lubiła!

Idealnie, cudownie - przynajmniej miał kompana, któremu nie uprzykrzał życia. Uśmiechnął się szerzej, uszy dał wysoko ku górze.
- Huragan!!! Szyszka, to jest, Żywica, mówiła mi o tobie! Nie dużo, ale trochę tak! Bo mi dała mieć inne imię i chciałem mieć Huragan, ale ty już tak się nazywasz, więc ja tak nie mogłem mieć - nie miał już o to żalu. Zdarza się, co nie? Poza tym, Cień było całkiem spoko. To było jego imię, tylko jego. Więc było najlepsze na całym świecie. - No, ale. Ja też nic nie robię. Chcesz porobić coś razem? Moglibyśmy pójść, wiesz, pochodzić. Będzie ciekawiej niż tu!! Nie?
On się nasiedział w Jaskini. Najchętniej znikałby na całe dnie i nie wracał aż do późnych nocy, by później, rankiem, znów móc wyjść. Chyba, że ona miała inne plany.

- Aa, Żywica! A co o mnie mówiła? Tak z ciekawości pytam, jak coś - zaczęła zainteresowana. Nie chciała plotkować, ale po prostu jak Cień o tym wspomniał... Kto nie byłby ciekawy! Nie było to też jakieś szczególnie ważne, więc jakby Cień nie chciał się tym podzielić, to nie byłaby zła czy niezadowolona. - Ach, rozumiem! Cień to też super imię - przyznała. Zresztą, czy było jakieś imię, które nie było fajne? Nie mogła nawet o takim pomyśleć - każde było na swój sposób wyjątkowe i ciekawe.
- Pewnie! Na terenach jest dużo więcej rzeczy, które można zobaczyć. Tylko gdzie? Masz jakiś pomysł? - zapytała. Jeśli Cień nie miałby żadnej propozycji, to może ona mogłaby gdzieś go zaprowadzić. Trochę fajnych zakamarków już znała, więc nie byłoby z tym problemu.

- No, tylko to w sumie, jak masz na imię! Chyba... - Cień nie pamiętał co jadł na śniadanie, więc tym bardziej nie pamiętał rzeczy takich jak to o czym rozmawiał z Żywicą! Owszem, uwielbiał ją i chciał pamiętać każdą rozmowę z przyjaciółką, ale na chęciach się kończyło.
- Wiesz...! Możemy spróbować iść przy granicy? Bo ty... tobie chyba wolno, prawda? I się nie boisz... co nie? - im bliżej granicy - tym bliżej terenów niczyich. Zakazany owoc, jaki go ciekawił... nie tak bardzo, by łamał zasady, ale tak by mógł chociaż starać się popatrzeć co jest poza ich terenem. O ile, rzecz jasna, góry mu nie przysłonią. A jak przysłonią, to trudno. - Nie wiem co u nas jest ładnego czy ciekawego. Na treningu, jak mogę być szczerzy, nie umiem się skupić na tym gdzie jestem... Więc nie znam się na tym naszym terenie.

- Pewnie, że wolno, jestem strażniczką! I jak jesteś ze mną, to tobie też wolno. Będę cię chronić! - odparła i wypięła pierś, biorąc to bojowe zadanie za najważniejsze, jakie teraz miała. Umiała się bić, trochę już strażniczką była, więc nie widziała przeciwwskazań, żeby z Cieniem wyjść poza obóz i przejść się koło granicy.
- To ja ci trochę pokażę, dobra? Chodźmy w takim razie! - rzuciła, a następnie skierowała się do wyjścia z jaskini. Pozwoliła sobie trochę pomyśleć, gdzie się wybrać i w którą stronę, chociaż w zasadzie najlepiej byłoby iść prosto do którejś z granic. Tak też zrobiła - i jak Cień miał jakieś sugestie co do tego, gdzie się wybrać, to bez problemu na to przystała.

Z małym wróblem w pysku, którego zabrał z stosu zwierzyny, przemierzał jaskinię w poszukiwaniu odpowiedniego kandydata do podzielenia się posiłkiem. Chciał ten gest wypróbować z nieznanym mu dorosłym kotem. Nie nauczył się jeszcze wszystkich imion swoich plemiennych braci, więc można to potraktować jako formę nauki. Tak na prawdę głównym zamiarem Bobra było jednak wypytanie różnych rang w plemieniu o ich ilość snu. Gdy dowie się, która rola więcej śpi wtedy będzie modlił się do Plemienia Wiecznych Łowów by takową zostać.
Po krótkiej chwili Bóbr znalazł się w okolicach kamiennych półek, gdzie wypatrzył barwną kotkę. Bez większego zastanowienia poczrepał pewnym, ale powolnym krokiem do kocicy.
- Podziel się ze mną! - mruknął entuzjastycznie z iskierkami w oczach do brązowo-rudej nieznajomej. Uniósł wysoko niesionego wróbla niczym swoją zdobycz i machnął raz swoim puchatym ogonem.

// Żywica

Była głodna, ulepiona w igłach i nieco poddenerwowana faktem, że trening z Rozmaryn idzie tak wolno. Może robi coś nie tak? Tylko co zawaliła? Może wszystko? Przygryzła z frustracją wewnętrzną część policzka i pewnie trwałaby w takim transie nadal, gdyby nie podbił do niej... o, młodzik! Kotka automatycznie się wyszczerzyła, patrząc na pręgusa, chociaż jeszcze wcześniej obejrzała się dokładnie, by sprawdzić, czy na pewno o nią chodzi. Lubiła młode pokolenia, szczególnie te energiczne, bo z cichymi to trochę jej było się trudno dogadać. Oczywiście sama uważała się za młodą! Ale nie aż tak, jak te nowe wybryki natury. I chyba jeśli dobrze kojarzyła, to ten tu był z miotu Czosnku, czyli jak, rodzeństwo Krupy? To już miała okazję poznać drugie! Ciekawe ile ich było. 5 może? Nah, nie miała pojęcia. Ale wracając do realiów.
- Chętnie młody nieznajomy! - Rzekła do niego na tyle głośno, żeby usłyszał, a gdy się jako tako zbliżył, postanowiła się jeszcze czegoś dowiedzieć - Z kimże mam przyjemność, hm? - Mruknęła zachęcająco, czekając na imię kocurka, którego pewnie po chwili i tak zapomni. No, a przynajmniej pełnej wersji, więc może się uda zapamiętać ten pierwszy człon.