Podniosłam delikatnie jedną z brwi, kiedy Wieszcz mnie przeprosił i odszedł. Cóż, ja załatwiłam to co chciałam. Wątpiłam również, że po tej rozmowie Wieszcz wybierze mnie na swojego następcę, jednak... Cóż. Jego strata. Oddaliłam się po chwili w swoją stronę.

zt

Czas mijał, a samopoczucie Księżyc stopniowo wracało do normy. Mogła spokojnie rozmawiać z kotami i wypełniać obowiązki niemal tak, jak kiedyś. Wszystko dzięki wsparciu Niedźwiedź i braku kolejnych pogrzebów. Zbliżała się powoli ceremonia kociąt Pajęczyny, na co szynszylowa kocica patrzyła z ciekawością.
Po ostatnim patrolu Księżyc nie była jakoś szczególnie głodna, więc wzięła sobie wróbla. Następnie wspięła się na jedną z kamiennych półek, żeby tam sobie spokojnie zjeść. Nim jednak zabrała się za spożycie swojego posiłku, postanowiła najpierw chwilę poobserwować obóz, żeby ktoś chętny mógł do niej dołączyć.

//@Tafla

Widząc aprobatę i czując przyzwolenie Księżyc na przyłączenie się do wspólnego odpoczynku, Tafla w jednym susie znalazła się obok dawnej nowicjuszki Królika i usadowiła się wygodnie u jej boku. Od razu też zaczęła spokojną rozmowę, wypytując kotkę o postęp treningu jej nowicjuszy i samopoczucie. W końcu niedawno pożegnali Robak, brata Księżyc i Królika, jej wuja, a partnera samej Tafli. Poczuła się więc w obowiązku wypytać kotkę o to jak się po tym wszystkim czuje. Sama nie stawiła się na pogrzebie Robak przez zgniatająca ją żałobę, czego teraz nie mogła sobie wybaczyć, ale... Czasu nie cofnie. Gdy tematy pomiędzy dwójką kocic się wyczerpały, a Księżyc musiała zbierać się na patrol, Tafla po prostu ją pożegnała, a sama postanowiła zagadnąć do Jeż, którą dostrzegła kawałek dalej.

/zt

Kolejne popołudnie, podczas którego Błoto nie robiła nic pożytecznego. Oficjalnie wymieniała mech w różnych legowiskach, ale ciężko byłoby to odgadnąć tylko na nią patrząc. Przed łapami kota leżał porzucony, świeży mech. Błoto, zamiast wykonywać swoje obowiązki, było niezwykle zaabsorbowane balansowaniem kulki z mchu na swoim nosie. Robiło małe kroczki to w jedną, to w drugą stronę, bawiąc się niczym kocię. Póki co jeszcze chyba nikt ze starszych członków plemienia jej nie zauważył, więc korzystała z tego.

//Echo

Ostre słowa zwróciły jej uwagę. Podrzuciła lekko kulkę mchu i złapała ją w pyszczek tylko po to, żeby odłożyć ją spokojnie obok reszty materiału na legowiska. Kiedy spojrzała na Echo z jej twarzy emanowała duma i pewność siebie. Nie tylko nie czuła, aby zrobiła coś złego, udało jej się właśnie wykonać najfajniejszą sztuczkę jak dotąd.
- Tak - obwieściła wesoło i zrobiła krok w stronę młodszego, jednocześnie taksując go wzrokiem. Hmm który to był... Echo, ten co nie zjawił się na cerkę. Błoto szanuje innych łamaczy zasad, nawet jeśli samo nigdy nie zrobiło nic poważnego.
- Możesz dołączyć, jeśli chcesz - zaproponowało i na zachętę popchnęło kulkę mchu w jego kierunku. Bojąc się, że tylko tyle nie wystarczy do przekonania kocurka, dodała:
- Chyba, że boisz się, że dorośli nas złapią... - zawiesiła głos. Odrobina podpuszczenia nie mogła zaszkodzić. Chyba nigdy jeszcze ten chwyt nie zadziałał na nikim, ale nie traciła nadziei. Sama mogła być już zaliczana jako dorośli, a przynajmniej jako starsze dziecko. Psychicznie jednak nigdzie jej się nie spieszyło, a już na pewno nie do dorastania. Na pewno nie planowała szybko wracać do obowiązków. Przecież mech nie ucieknie.

Mina kocurka wywołuje u niej tylko większy uśmiech. Jakże podobny grymas do tych, którymi raczyła ją Blask. Agresja w stosunku do kulki mhcu uznała za zupełnie zbędną, ale może Echo czuje się lepiej pokazując w ten sposób swoje niezadowolenie. Jedno jest pewne, przejmuje się zdecydowanie za bardzo tą całą sytuacją. Przecieć nikogo nie zabiło, bawiło się ot co. Na słowa Echa tylko rzuca mu spojrzenie pełne politowania.
- Hej, obowiązki mi przecież nie uciekną. Zresztą, to ty nie pojawiłeś się na własnej ceremonii, nie ja. Więc co się na mnie wyżywasz? - spytała, trochę zaczepnym tonem, jednocześnie podchodząc bliżej. Z jej pyszczka jednak nie schodził uśmiech. Nie miała nic przeciwko Echu, ale no proszę! Jedno z nich zignorowało coś znacznie ważniejszego niż mech i nie była to ona. Cała sytuacja jednak wydawała jej się raczej zabawna. Echo jeszcze do niedawna był kociakiem, a patrzcie jak się teraz rządzi!
- Poza tym, masz rację. Jestem już dorosłym kotem... - zawiesiła głos udając, że zamierza przyznać mu rację - Mogę więc zdecydować o sobie i o tym, że teraz mam czas na relaks. Oddasz mech? - zrobiła gest na przygnieconą przez kocura kulkę mchu.

Nie można powiedzieć, żeby Błotu zrobiło się smutno. Nie, negatywne nastawienie do niej raczej jej kompletnie nie obchodziło. Wręcz miło, że ktoś poświęcał jej tyle czasu i myśli, aby tak się w stosunku do niej zachowywać. Zresztą, to tylko takie rodzinne sprzeczki w sumie, w końcu plemię to trochę jak jedna wielka rodzina.
- Nikomu się nigdzie nie spieszy - stwierdziła wzruszając ramionami - To chyba lepiej, że się długo i dokładnie uczymy, nie? - pytanie było raczej retoryzne, nie spodziewała się, aby Echo odpowiedział. Kiedy młodszy postanowił nie oddawać jej mchu to nie mogła powstrzymać parsknięcia krótkim śmiechem.
- No dobrze. Kim ja jestem, aby odbierać mój mech mlodszym?- nie będzie się bić o mech. Może i lubi zabawy, ale coś czuła, że Echo nie był w nastroju. Ciekawe, że chociaż tak się wywyższa i udaje starszego, to jak dzieciak nie chce jej na złość oddać mchu. Zabawny koleżka.
- Jesteś bardzo podobny do Blask, wiesz? - myśl o odejściu młodej ktki nadal była bolesna, ale nie mogła się powstrzymać. Nawet nie planowała podzielić się tym spostrzeżeniem, jakoś tak wyszło. Może dobrze, że są tacy. W pewym sensie dzięki temu czuło się, jakby nigdy jej młodsza koleżanka, która tak jej nie lubiła, nie odeszła.

Przekrzywiła delikatnie łeb na słowa nowicjusza. Takich jak ona, to znaczy jakich? E tam, w sumie nic jej do tego, co tam Echo sobie uważa. Ona swoje wie. On na pewno również dojdzie do takiego samego wniosku, jak tylko trochę podrośnie. Jego dalsza wypowiedź zdziwiła ją znacznie bardziej.
- Obrażać? - mruknęła zaskoczona. Naprawdę, ten dzieciak stawał się dziwniejszy z każdą chwilą. Czemu porównanie go do jego rodziny miałoby być uznane za obrazę? Niby zdążyła zauważyć, że był on dość czepialski i naburmuszony, ale że aż tak? Wyglądał, jakby chciał Błotku ogon wyrwać!
- Wyluzuj maluchu - miauknęła, nie do końca rozumiejąc jak w ogóle doszli do tego momentu - Przecież Blask była super. Chociaż oboje chodzicie strasznie baurmuszeni. Ale muszę przyznać, że ty mnie mniej wyzywasz - stwierdziła z rozbawieniem. Ah te dzieci Pajęczyny, one to już chyba tak mają. Szkoda, bo chyba byłyby szczęśliwsze, gdyby wyluzowały.
- Powinieneś się chyba cieszyć, że kojarzę cię z twoją rodziną... - dodało w zamyśleniu. Ono nigdy chyba nie będzie w pełni kojarzone z plemieniem. W sumie to nie jest jeno problem, ono czuje się tutaj dobrze. Ale inni chodzili tacy nabuzowani i negatywni... Skomplikowane to wszystko.

Błoto nie było łatwo zirytować. W zwyczaju miało puszczanie mimochodem wszelkich uwag i uparte wierzenie w dobro w drugim kocie. To nastawienie nie zmieniło się. Jednak coś w niej drgnęło nieprzyjemnie na zachowanie Echa. Nie dlatego, że był niemiły dla Błota. To nie miało znaczenia. Ale takie opinie o swojej rodzinie... Nawet nie wiedziało jak zareagować. Bo jak tak można? Ona dałaby wszystko, żeby jakąkolwiek rodzinę mieć, a Echo gardził swoją rodziną. Urodził się w plemieniu, z mnóstwem rodzeństwa, każdy w plemieniu nieba by dla ich miotu przychylił, jego brat został nowicjuszem wieszcza, a on jakby tego nie zauważał. Jakby to jemu całe życie się waliło raz po raz.
- Dobre czy złe relacje z rodeństwem, powinieneś doceniać, że je w ogóle masz - burknęła z irytacją - Jeśli nie chcesz, żebym cię z nią kojarzyła, to może przestań być takim gburem - powiedziała wzruszając ramionami. Nie jej wina, że zachowują się tak samo.
- Wiesz - odezwała się po chwili ciszy, już łagodniej - Niby to ja jestem spoza plemienia, ale jak będziesz taki dla swojego rodzeństwa, to znajdziesz się w takiej samej sytuacji co ja - nikomu nie życzyłaby bycia po prostu samemu. Ona, chociaż zawsze będzie częścią plemienia, nie wierzyła, że zostanie częścią rodziny, którą plemię w pewien sposób było.

Słowa Błota kocur kwituje tylko podirytowanym parsknięciem i strzeleniem ogona o boki. Nie obchodzi go, że inni go będą postrzegać jako gbura, ale nie chce być uważany za głupiego – nie jego wina, że Blask miała podobny charakter do niego, ale to nie zmienia faktu, że nie chce być kojarzony z idiotką, która wyszła poza tereny i zniknęła.
„W takiej samej sytuacji co ja”? Oj, ależ to przykre. Poza tym, gdyby miała takie rodzeństwo, jak on, to sama chciałaby się go pozbyć.
– Nie widzę w tym wad, zwłaszcza że to byłby mój w y b ó r – specjalnie akcentuje te słowa, żeby zasugerować jej, że z ich dwójki to ona tutaj została porzucona, a nie on – i to dwa razy. I z kim tu jest coś nie tak? – Więc, łaskawie, jeśli już skończyłaś mnie pouczać…to może weź się w końcu do roboty, zanim ty znajdziesz się w takiej sytuacji, jak Blask: poza Plemieniem – mówi lodowato chłodnym głosem, po czym odwraca się na pięcie, żeby faktycznie zająć się legowiskami w kociarni.

zt

Po dzisiejszym intensywnym treningu z Myszą czułam, jakbym miała zaraz paść i wyzionąć ducha! No dobra, może aż tak źle nie było, nie zmieniało to jednak faktu, że byłam strasznie zmęczona i potrzebowałam odpoczynku. W sumie mogłam teraz spocząć gdziekolwiek, nawet na ostrych i niewygodnych skałach, a i tak spałabym jak zabita! Na moje szczęście udało mi się doczłapać do Kamiennych Półek i tam zająć czyjeś wolne legowisku. Cóż, jeśli jego właściciel się pojawi, obudzi mnie i wygoni ze swego posłania, ja grzecznie przeproszę i pójdę poszukać innej miejscówki na drzemkę. A tymczasem...Mogłam zanurzyć się w słodki świat snów.

//Echo

Obudziłam się, jak tylko poczułam, jak ktoś szturcha mnie swą łapą, gdyż akurat nie spałam najtwardszym ze swoich snów. Zamrugałam oczami, aby jakoś przyzwyczaić się do nagłego napływu światła, po czym spojrzałam na przybysza. Okazał się nim być jeden z braci Dęba, wiecznie ponury kocur o imieniu Echo. Widocznie to jego legowisko w tej chwili zajmowałam. Nie wyglądał, jakby był zadowolony z tego faktu, dlatego od razu podniosłam się z wygodnego posłania, które zaraz poprawiłam, aby oddać je właścicielowi w nienaruszonym stanie.
- Przepraszam cię bardzo, byłam zbyt zmęczona i nie dałam rady dojść do swojego. Proszę, nie miej mi tego za złe, to była tylko krótka drzemka. - odparłam w ramach wyjaśnienia swojej "winy". Raczej nie powinien narzekać, skoro starałam się posprzątać tak, żeby nie został żaden ślad mej obecności na jego miejscu.