Mimo tego, że Echo jest teraz jego rywalem, który potrafi się obrażać, Rożek udawał że nic się nie dzieje. To jest w końcu jego brat nie? Nic nie zmienia fakt, że oboje chcą być Wieszczem. Kocha go, nie chce z nim rozpoczynać wojny... jeśli nie musi.
Więc, gdy nudząc się w obozie zauważa Echo podchodzi do brata. Może z lekkim zawachaniem na początku, ale siada obok niego. Oplata swoje łapy ogonem i spogląda na myjącego się kocurka.
- Chcesz się pobawić?
Róg ma już gotową zabawę do zaproponowania, pytanie tylko czy Echo w ogóle jest chętny. Niebieskooki nieczęsto bawi się z innymi, był też już większym kociakiem, ale czasem nic nie zaszkodzi. W szczególności biorąc pod uwagę, co wymyślił.
- Możemy powalczyć. Tak bez pazulów.

O. No i Echo się zgadza na co Rożek w wewnętrznej radości marszczy zadziornie czoło. No to co. Lecimy! Pierwszym pomysłem dymno-białego kociaka staje się podcięcie łap bratu. Tak więc ugina łapki skacząc w stronę Echa, ale w taki sposób żeby docelowo trawić w jego przednie nogi.

Echo próbuje mu uciec, ale ha! Nie zdąża! Cóż za szczęście dla małego Rogu. Jako, że dymno-biały kotek celuje od samego początku w nogi brata, który chce odskoczyć na bok, to gburowaty syn Pajęczyny wywala się. Nie ma to jak podłożyć łapy bratu co? Trochę głupiej satysfakcji to dawaje. Ale Róg postanawia nie rzucać się od razu na Echo z powrotem. Trochę bez powagi traktuje ten sparing. Daje fory braciszkowi, bo nie zależy mu tak naprawdę na zwycięstwie. Chce się dobrze bawić, przy okazji tak, żeby Echo się na niego nie obraził z powrotem. Stoi więc z szeroko rozstawionymi łapami, ewentualnie może uda mu się uniknąć ataku.

Róg widzi, że brat jest zły, więc szykuje się do odpowiedzi na atak. Echo skacze w jego stronę po krótkiej chwili, a Rożek nie ma chwili na unik. Mimo uginania już nogi, w chęci odbicia się w bok, gdy czarny kocurek uderza w niego łapami. Spokojniejszy z braci ma ochotę zmarszczyć pyszczek, gdy jego ciało upada na ziemię. Ugh! Echo go wywalił co za wstyd! Wstaje jednak szybciutko, by zaatakować. Już nie będzie dawać for bratu! Skacze w stronę nadętego kociaka, chcąc przywalić mu łapą w mordkę.

Łapa Rogu zbliża się z prędkością światła, przynajmniej dla małego kocurka atak jest tak szybki. Białe paluchy lądują na mordce brata. Jest! Udało się hihi. Mimo braku zmiany w ekspresji kocięcia, to jest bardzo szczęśliwe z sukcesu. Ukruszony Róg Czarnego Barana bardzo lubi wygrywać. Nie lubi za to przegrywać.
Czarna łapa Echa uderza kocię w policzek, w chwili gdy analizuje swój udany ruch. Biało-pyski syn Pajęczyny rozstawia uszy lekko na boki. Eh. Senny też musi mieć tyle szczęścia co on co? No, ale dobra! Czas na kolejny atak. Tylko co by tu... już wie! Robi szybki krok do tyłu, schylając główkę w dół. Następnie rzuca się w stronę brata, chcąc wbiec czołem w jego pierś. Oby się udało!

Echo chce wygrać. Naprawdę wygrać, i to z tak miażdżącą przewagą, by Róg czuł się upokorzony swoimi słabszymi umiejętnościami… ale prawda jest taka, że mu nie idzie. Na pewno po prostu przodkowie chcą, by uczył się na błędach, by wyciągał wnioski z porażek; przecież to nie może być tak, że sam nie ma umiejętności albo talentu do walki. Ma je, po prostu… to nie jego wina, że nie idzie mu lepiej, niż bratu, przodkowie tego muszą chcieć! Zaciska zęby i nie unika, nie rusza się, po prostu przyjmuje cios Roga, mając na to pewien plan; zaraz po tym, jak dostanie w pierś, czemu towarzyszy ciche stęknięcie z bólu, próbuje uderzyć łapami i nawet głową w głowę Roga, żeby go przewrócić tak, żeby uderzył pyskiem w podłoże jaskini.

Róg uderza głową o pierś brata. Echo wydaje z siebie cichy odgłos, świadczący o tym, że może atak go zabolał. Sukces! Kolejny dobry cios. Białopyski jest zadowolony, ale jego szczęście nie trwa długo. Po chwili obrywa w głowę i przewraca się, uderzając brodą o ziemię. To... na prawdę boli. Wcześniej upadł na ziemię, ale nie zrobiło to na nim takiego wrażenia, jak oberwanie w pysk. W szczękę. Nic mu pewnie się nie dzieje, zostanie jakiś siniak lub coś, ale w chwili uderzenia o glebę, przez jego pyszczek przechodzi jakby prąd. Ale nie może leżeć oszołomiony na ziemi. Trzeba wstać! Walczyć dalej! O honor! Nie chce zostać upokożony przez Echo. Tylko nie przez Echo! Bo ego mu podskoczy jeszcze bardziej. Chce się zebrać z ziemi na chwiejnych łapach, a potem wymierzyć cios przednią kończyną w stronę brata. Ciekawe tylko czy zdąży, bo ruchy ma wolne.

Dymny kociak ponownie trafia. Jednak nie może spocząć na laurach, bo dostaje jednocześnie w głowę łapą. Auć, czemu Echo tak się uparł by celować akurat w nią? Dosłownie chwilę temu uderzył się łbem w ziemię! Ugh co za nadęty brat. Otwiera pyszczek i chce złapać brata za sierść na kryzie i pociągnąć. Ot co, on go bije po głowie, to Róg zacznie ciągnąć jego futro.

Rogowi udaje pociągnąć się za futro brata, co go bardzo denerwuje. Zaraz potem Echo wyzywa go od frajerów i odpycha łapą, uderzając w pierś białopyskiego. Ale kocie nic sobie z tego nie robi. Fakt, że zdenerwował złoto-okiego kociaka daje mu pomysł, by wkurzyć go jeszcze bardziej! Skoro ciągnięcie za futro powoduje nerwy, to dobrze. Może pokona tak brata, że ten się zdenerwuje i nie będzie chciał już walczyć. A to już jest jak poddanie się! Tak więc podskakuje bliżej dymnego syna Pajęczyny i chce pociągnąć go za futro jeszcze raz, ale tym razem celował bardziej w sierść na poliku.

Fuka na brata wściekle i po prostu odskakuje, unikając jego ciosu. Suchym burknięciem oznajmia „mam dość” i odwraca się od brata z zamiarem odejścia bez dalszych interakcji z nim, ale po chwili zwraca w jego stronę głowę i lekko nią kiwa w jakimś wyrazie… cóż, nie szacunku, nie uznania, bo do tego daleko, ale po prostu jednorazowo w ten sposób przyznaje Rogowi, że nie walczył źle. A jak ten to zinterpretuje, to już nie jego biznes.

zt

No tym razem nie udaje mu się dziabnąć futra bratu, ale przynajmniej osiąga to co chce. Echo rezygnuje z walki! Tak więc Róg wygrywa. Kociak wydobywa z siebie zadowolone mruknięcie i prostuje się, widząc odchodzącego kocurka. Ale! Ten po chwili odwraca się i kiwa głową, więc Rożek odpowiada mu tym samym gestem. Było fajnie.
//zt

Widząc kocura, który przewodził Plemieniu. Chciałam się go zapytać o kilka rzeczy i być może... coś powiedzieć. Szczerze mówiąc, to tak. Chciałam mu coś powiedzieć. Nie widziałam, aby ktoś podchodził do kocura, dlatego to ja zrobiłam pierwsze kroki w jego stronę.
— Wieszczu Szepczących Kamieni, dzień dobry — przywitałam się z delikatnym uśmiechem na pyszczku, kiwając mu głową. Przez chwilę stałam przed nim, patrząc się na pyszczek.
— Jak się czujesz?