Posłałam delikatny uśmiech Wieszczowi, po czym przysiadłam się niedaleko, swoim puszystym, smukłym ogonkiem owijając łapy. Przez chwilę myślałam nad odpowiedzią na pytanie kocura, z delikatnie zmrużonymi oczami. Cóż...
— W sumie to tak. Wieszczu, bo... um. Aż wstyd o tym mówić! Ale Pajęczyna Pokryta Poranną Rosą przyznała nam się jakiś czas temu do tego, że... jesteśmy dziećmi jakiegoś, ugh, samotnika. Kocura spoza Plemienia — mówiłam cicho i z odrazą, kładąc po sobie uszy. Zmrużyłam oczy, po czym wzięłam głęboki wdech. Musiał o tym wiedzieć. Może coś zrobi z Pajęczyną... ale nie myślałam o tym.
— I o ile okropnie się tego wstydzę... i wstydzę się tej kocicy, myślę, że powinieneś o tym wiedzieć — kontynuowałam, po czym zamilkłam. Za niedługi czas będzie moja ceremonia. Drgnęłam delikatnie uchem i spojrzałam prosto na pysk Wieszcza.
— Ja... ja chcę mieć Lśniące Znaki, ale nie chcę mieć je robione przez kotkę, która dopuściła się takiego obrzydliwego czynu — zaczęłam spokojnym tonem głosu.
— Czy można temu jakoś zaradzić? Czy ty mógłbyś mi je na przykład zrobić? — zapytałam się, prosto z mostu. Nie uważałam, że potrzeba jakiś ogródek do tego, owijania w bawełnę. Po prostu... przychodziłam ze sprawą.

— Nie będę mówić nikomu innemu... wstydzę się za nią. Ale uważam, że ty jako Wieszcz powinieneś wiedzieć — odparłam zaraz, patrząc na kocura. Bo tak myślałam. Pomimo tego, że czułam się... brudna z tego powodu, że czułam się naprawdę ohydnie, to uważałam, że Wieszcz powinien o tym wiedzieć. Zaraz jednak Wieszcz powiedział, że już się dowiedział o tym od jednego z mojego rodzeństwa... byłam za późno, uh.
— ...mhm — mruknęłam tylko, nie za wiele mówiąc w tej sprawie. Jednak kiedy kocur prawie mi przerwał moje słowa, zadrżałam delikatnie ogonkiem, patrząc się na Wieszcza.
— Po prostu być może mnie poniosło. Wybacz — odparłam prędko, uciekając wzrokiem w swoje łapy. Nie powinnam się unosić, tym bardziej nie w obecności Wieszcza! Ugh, mysi bobek. Po chwili jednak kocur odpowiedział mi na moje pytanie, a mój pyszczek zaraz się rozpromienił. Uśmiechnęłam się, a głową delikatnie skinęłam przed kotem.
— Dziękuję, wiele to dla mnie znaczy — powiedziałam z uśmiechem na pysku. Zaczęłam się po tym rozglądać dookoła. To chyba wszystko co chciałam od Wieszcza, ale... nie zaszkodzi po prostu porozmawiać z kocurem. No i byłoby to niegrzeczne, gdybym ot tak po prostu teraz odeszła.
— Jeśli mogę spytać. Czy, hm. Od zawsze wiedziałeś, że chcesz być Wieszczem? — zapytałam, patrząc się ciekawsko na kocura. Skoro już tu jestem, to mogę poznać jakoś Wieszcza. Tym bardziej, że może zostanie moim mistrzem! Może.

Położyłam po sobie uszy, gdy tylko usłyszałam parsknięcie śmiechem kocura na moje pytanie. Patrzyłam się na niego ze zmarszczonymi brwiami, oczekując odpowiedzi i może jakiegoś wytłumaczenia takiej reakcji. Już byłoby lepiej, gdyby kocur mnie po prostu zbył! Powiedział, że nie chce o tym mówić czy coś, a nie się śmieje z normalnego pytania!
Zaraz jednak kocur wytłumaczył swoje zachowanie, na co zmrużyłam oczy, zamyślając się. To było nielogiczne. To po co ojciec Wieszcza wybrał akurat jego, aby pieścił tę funkcję? Cóż...
— Mhm. A lubisz być Wieszczem chociaż? Przyzwyczaiłeś się do tego?

Patrzyłam na Wieszcza, kiedy opowiadał, pochłaniając wszystko co mówił. Tak, byłam świadoma, że rola Wieszcza jest trudna. Ale miała ze sobą jakieś benefity, chyba. Chociażby to, że Wieszcz mógł się czuć doceniany przez inne koty, szanowany. Wartościowy i potrzebny innym.
— Twoje kocięta. Poznałam je. Czy to dlatego nie wybrałeś żadne z nich na swojego następcę? Żeby nie obciążać ich? — zapytałam prosto, obserwując Wieszcza Szepczących Kamieni. Żywica była... dość przyjemna, szczerze mówiąc! Nie ważne, co mówiła Niedźwiedź, też interesująca strażniczka.
Zaintrygował mnie jednak fakt tego, że kocur wspomniał o swoim ojcu, i o tym kiedy Plemię było bardziej szczęśliwe. Za jakich rządów. Zmrużyłam delikatnie ślepia.
— Czy uważasz, że Plemię jest szczęśliwe, kiedy ty nim rządzisz? — zapytałam, po prostu. Pajęczyna coś mówiła o starym wieszczu, i o jego rządach. I zdawała się być z nich szczęśliwa. Ale teraz? W niczym jej nie ufałam. Mogłam tylko wnioskować po tym, co teraz widziałam i na tym chciałam się opierać. Na własnych doświadczeniach.

— Rozumiem. Rozmawiałam z Żywicą i Niedźwiedź. Masz miłe córki — rzuciłam po odpowiedzi Wieszcza, delikatnie się do niego uśmiechając. Mówiłam samą prawdę, w większości czasu. W sensie akurat prawdą było, że Żywica i Niedźwiedź były miłe, ale mogłam naginać swoje słowa, aby się bardziej komuś przypodobać. Tylko jeśli uzyskam to, czego chciałam.
— A. czy Wieszcz myślał w ogóle o jakimś następcy? — zapytałam krótko, delikatnie przekręcając główkę. Bardziej z ciekawości niż z faktycznej chęci uzyskania odpowiedzi. Po prostu, taka zapchajdziura rozmowy.
— Rozumiem. Ma-- Pajęczyna opowiadała nam trochę. Podobały jej się te rządy. Ale nie będę brała jej słów pod uwagę, bo ich nie przeżyłam i nie doświadczyłam — odparłam na jego słowa. Przywiązanie się nie do tradycji, a do swojego postrzegania świata było... też spaczone. Plemię potrzebowało twardej łapy, tak. Potrzebowało kogoś, kto podniesie głos i stanie prosto, zawsze kiedy będzie trzeba. Ale nie wariata. Tradycje i wartości Plemienia były ważne. To się liczyło najbardziej.

Krótka, niema odpowiedź Wieszcza mówiła tyle, że nie miał jeszcze wyboru. Albo po prostu nie chciał odpowiadać na moje pytanie. Przynajmniej mogłam wnioskować, że jeszcze nie wybrał. Drgnęłam delikatnie uchem, kiedy kocur zaczął mówić o kotce, która mnie wydała na świat. Mówił o teraźniejszości i o tym, jak się powinno żyć. Zmrużyłam delikatnie ślepka i spojrzałam na swoje łapy.
— Pajęczyna mówiła ci co robiła, kiedy jej nie było? — zapytałam się Wieszcza. Zaraz też przyszły mi kolejne pytania do głowy, ale... może to później. Jedno pytanie na raz.

— Mówiła dlaczego w ogóle wróciła? Po co ją przyjąłeś? — zapytałam, patrząc się to na pysk Wieszcza ze spokojem, to na swoje łapki. Byłoby lepiej, gdyby jej nie przyjął! Tak, to byśmy się nie narodzili, na pewno. Byłoby lepiej. Łatwiej. Nie byłoby nas i nie czułabym się tak zdradzona przez kotkę, przez jedyną kotkę, której ufałam i którą podziwiałam. Zdradzona i oszukana. Delikatnie drgnęłam ogonem.

— Dlaczego — poprawiłam swoje słowa, dalej patrząc się na kocura. Drgnęłam delikatnie uchem. — Po prostu interesują mnie twoje powody. Albo na przykład też dlaczego przyjąłeś Błoto? Nie, że, nie wiem, nie chce tej dwójki w Plemieniu. Po prostu mnie to interesuje — odparłam. Prawda była taka, że nie chciałam tej dwójki w Plemieniu, tym bardziej Pajęczyny. Mogłaby już kłamać przez całe swoje życie, to byłoby lepsze.

— Przecież nie sugeruję, że nie powinieneś tego zrobić — zmarszczyłam brwi, kładąc po sobie uszy. Czy kiedykolwiek to powiedziałam? Nie. Jedynie się zapytałam co stało za decyzją Wieszcza, zaciekawiona. Nie rozumiałam też więc reakcji kocura i nagłego chłodu w głosie. Wieszcz zaczął wkładać zmyślone przez siebie słowa w mój pysk. Być może faktycznie myślał, że nie powinien tego zrobić, skoro twierdzi, że ja tak myślę. Przekłada własne myśli na drugiego kota? Być może. Kto wie.
— Czy kot nie może być zainteresowany tym, co stało za daną decyzją kota u władzy? — zapytałam, mrużąc delikatnie oczy. Moim zdaniem mógł być. Gdybym była Wieszczem i przyjęła jakiegoś kota do Plemienia, a potem gdyby ktoś się mnie zapytał o powody odpowiedziałabym. Czy była to jakaś sekretna informacja? Nie.

A więc czy nie można było tak od razu? Nie powiedziałam jednak tego na głos, bo widząc jak Wieszcz reaguje to nie byłby zadowolony. Milczałam jednak po jego słowach. Wątpiłam w to. W końcu po co miałby Wieszcz przyjmować kota, który nie przyda się w Plemieniu? Zwykła przyzwoitość to było za mało. Skąd ma się wiedzieć, że kot który wraca nie chce po prostu darmowego żarcia? Jednak myślę, że szybko taki kot zostanie wydalony. Zmrużyłam delikatnie oczy i skinęłam łbem. Niech będzie.
Nie miałam zamiaru przekonywać Wieszcza do swoich myśli, a Wieszcz nie przekona mnie do swojej opinii. Nie miało to sensu. Milczałam teraz.

---

Uniósł się, prawdopodobnie nieco za bardzo jak na tę sytuację, ale odpowiedzi Blask – i obecny brak jej jakiejkolwiek reakcji na jego słowa – mimo wszystko wcale go nie uspokoiły i nie zapewniły go, że naprawdę nie miała na myśli tego, jak to odebrał. Nie pozwolił, by milczenie się przedłużyło; po prostu cicho przeprosił kotkę i się oddalił.

zt