Chwila na odpoczynek była niezwykle rzadka, szczególnie taka, którą Wiatr mogła spędzić w ciszy i spokoju, relaksując się samotnie. Nie żeby jej to przeszkadzało, w końcu sama starała się ostatnio spędzać więcej czasu ze swoim rodzeństwem czy partnerem. Aczkolwiek każdy potrzebował raz na jakiś czas czasu tylko i wyłącznie dla siebie i w tym momencie taki moment nadszedł. A przynajmniej sepia przez chwilę miała nadzieję. Specjalnie wybrała się do Kryjówki za Skałami. Może i finalnie nie stało się to oficjalne legowisko jej i Robak, aczkolwiek nadal było dla niej specjalne i starała się utrzymywać je zawsze w idealnym stanie. Nie mówiąc już o tym, że mało kotów wybierało to miejsce na odpoczynek, także kiedy liliowa chciała spędzić gdzieś czas samotnie - kryjówka wydawała się na to idealnym miejscem.
Tym razem jednak było z goła inaczej, gdyż nagle z wnętrza legowiska wychynęła, a raczej wykoziołkowała, Błotko. Jej przewroty były dość profesjonalne, jednakże Wiatr nie poświęciła im większej uwagi. A przynajmniej nie większej niż chwilowe zdziwienie i bycie pod jakby wrażeniem, aby finalnie powrócić do normalnego stanu swoich emocji. Jaki był ich normalny stan? Kotka nie umiała tego określić. Z jednej strony nadal nie umiała się pozbyć pewnego... przywiązania do młodej, a z drugiej chciała ją z całego serca nienawidzić, tak jak z reguły resztę kociaków. Kociaki darły pyski, były nieporadne, małe i bardzo łatwo się nimi rzucało. Co miała niby w nich lubić? Nie mówiąc już o tym, że tym zajmował się Szczyt, więc nie wiadomo co z dymnej wyrośnie. Nie miała jednak wyjścia, więc z westchnieniem odwróciła się w stronę, z której doszło ją darcie pyska.
- Czego chcesz młoda? - zapytała wzdychając, jakby specjalnie starała się pokazać jak bardzo gdzieś ma Błotko. Może to nauczy kotkę aby więcej do niej nie podchodzić?

Wiatr wydawała się... cóż mniej niż zadowolona rozpoczęciem tejże konwersacji. Błotko nie przejęła się tym.
- Chciałam porozmawiać - miauknęła, jakby to była najoczywistsza oczywistość - Ale możemy też zagrać w jakąś grę, jeśli chcesz. Czy koty w twoim wieku grają jeszcze w gry? - spytała. Hmm. No Szczyt się z nią bawi. Ale on ma rangę mamy, więc czy to od tego zależy? Nie widziała zbyt dużej ilości nowicjuszy bawiących się z młodymi. Ale Wiatr jest stara, czy to coś zmienia? Skomplikowane to wszystko.
- A tak poza tym co tu robisz? Myślałam, że musisz cały czas nwicjuszować - powiedziała, marszcząc nosek w podejrzeniu. Co ta Wiatr kombinuje? Nie wzięła jej po znalezieniu, ponieważ była nowicjuszem. Więc co tu robi? Jak tak dalej pójdzie, to się okaże, że nie wzięła jej po prostu bo nie chciała. A to jest niemożliwe! Wszyscy chcą Błotko. No oprócz jej mamy. I najwidoczniej Wiatr. Ich strata!
Podeszła jeszcze bliżej kotki. Zadarła łeb, aby na nią spojrzeć. Mmm. Jest puchata. Ciekawe czy pozwoliłaby Błotku wplątać sobie kawiatki w futro. I liście. I patyki. I może mogłaby namalowac coś błotem. To by było super. Błotko jest w końcu niesamowitą artystką.

Aha. Porozmawiać. Oczywiście. Zmierzyła uważnie kotkę wzrokiem, już wiedząc co z reguły taka "rozmowa" może znaczyć. I z reguły znaczyła o wiele więcej. Nie miała jednak zbytnio wymówki, żeby odwrócić się i odejść. Po za tym może rzeczywiście zachowała się źle w stosunku do kotki zostawiając ją na pastwę losu. Ale z drugiej strony, czy rzeczywiście można było ją winić? Przecież to Szczyt i Huragan mieli się teraz nią zajmować, a nie Wiatr. A po za tym- JAK TO KOTY W JEJ WIEKU???? Wiatr wiedziała, że nie była już za młoda, ale no halo.
- Koty f moim fieku? Spokojnie, jeszcze nie jestem asz tak stara. I mam nadzieję, sze nie fyglądam na taką. - wydobyło się tylko z jej pyska i chociaż od środka coś w niej wrzało, to starała się zachować neutralny wyraz pyska. Błoto jednak nie pomagała. Wiatr nie znosiła jak ktoś jej coś zarzucał, bez jakiejkolwiek znajomości tematu. A dymna oczywiście musiała to robić.
- Moje szycie nie obraca się tylko naokoło bycia noficjuszem treningi to po prostu coś co fypełnia mi fiększość czasu, które fyszkolone koty pośfięcają na inne szeczy. Na pszykład fychofyfanie ciebie. - wytłumaczyła, jednocześnie nie spuszczając z kotki wzroku ani na chwilę. Nie umknęło jej uwadze, że młoda zbliżała się niebezpiecznie blisko do naruszenia jej przestrzeni osobistej, ale na razie udawała, że nie zwraca na to uwagi. Miała nadzieję, że nie wpadnie na jakiś głupi pomysł.
- Fłaśnie jak tam Huragan i Szczyt? Pofiedzieli ci jusz fszystko o plemieniu... i o fszystkim co ci mieli pofiedzieć? - kolejny punkt, dla którego Wiatr absolutnie nigdy nie zdecydowałaby się na przygarniecie jakiegokolwiek kociaka: co ma niby z takim robić? Od czego w ogóle zaczyna się naukę o plemieniu? Przecież takie małe coś, nie dość że raczej nie za wiele zrozumie, to jeszcze nie za wiele będzie w ogóle wiedziało. Tyle dobrego, że Błoto była już w miarę duża, więc Huragan i Szczyt pewnie mieli o wiele łatwiej w pewnych kwestiach.

Rzuciła starszej trochę sceptyczne spojrzenie. Niech ma swoje wymówki. Błotko nie zależy dostatecznie bardzo, żeby dociekać. Jeśli Wiatr potrzebuje aż tyle czasu, żeby trenować to jej sprawa. Każdy rozwija się w swoim tempie.
- Są super. Szczyt spędza ze mną dużo czasu, kiedy Huragan strażnikowuje i broni nas przed drapieżnikami - dumnie wypięła pierś. Miała super opiekunów i zamierzała się nimi chwalić.
- I powiedzieli mi o wszystkim, co jest ważne. Teraz wiemm tyle, co każdy kot plemienia - może trochę przesadzała, ale kto jej zabroni? Jednak jej entuzjazm opadał coraz bardziej. Wiatr nie była zbyt... zaangażowaną rozmówczynią. Jej nijaki wyraz twarzy sprawiał, że Błoto czuła narastającą nudę. Uśmiechnęła się więc i mijając Wiatr skierowała się w kierunku reszty obozu. I tak miała dość przebywania w tym miejscu.
- Wiem, może jeśli ładnie poproszę, to Szczyt pokaże mi jak łapać jedzenie - miauknęła, już zaaferowana nowym pomysłem na spędzenie czasu -Do zobaczyska, powodzenia w treningu - rzuciła na odchodzne, już susami kierując się w stronę opiekuna.

//zt

Nie było to do końca planowane, ale Błotku przez przypadek udało się zdrzemnąć. Ot usiadła tu sobie, aby odpocząć po treningu. Nie spodziewała się, że przyśnie! Nie żeby jej to jakoś przeszkadzało, ale miała nadzieję, że nic jej ważnego nie ominęło. Po wybudzeniu czuła się jeszcze trochę nieogarnięta, więc delikatnie bawiła się swoim ogonem, próbując rozruszać mózg. Huh, nigdy nie zauważyła, jak tutaj... cicho. Prznajmniej w porównaniu do reszty obozu. Hm. Nie podobało jej to się. Nie tylko nie lubiła być sama, ale cisza sprawiała, że różnego rodzaju myśli pojawiały się w jej głowie. No a od pewnego czasu gorączkowo unikała jednego tematu i teraz za nic w świecie nie mogła pozbyć się myśli na ten temat. No na temat siebie. Zazwyczaj myślała o sobie w samych superlatywach i wcale jej to nie przeszkadzało, ale teraz było inaczej. Przygryzła delikatnie wargę, próbując myśleć o czymkolwiek innym.

//Noc

Mama wreszcie zasnęła! Mogę już zobaczyć co się dzieje na dworze poza legowiskiem, jak cudownie!
Akurat moje łapki skierowały mnie na kryjówkę za skałami, bo tutaj czasem lubiłam przesiadywać. Zawsze miło mi było tu być, tak fajnie jest! Jeszcze jak są tu jakieś koty, a akurat pojawiła sie moja koleżanka, Błoto. To ta ładna co jej zazdroszczę futerka.
Na widok kotki aż podskoczyłam z radości, i odezwałam się do niej.
- HEJ BŁOTO, JAK MIŁO CIE WIDZIEĆ- szczęśliwa widokiem tej niesamowitej kotki powiedziałam do niej. Ale dawno jej nie widziałam! Ile musiało minąć od naszego poprzedniego spotkania. Faktycznie mało, ale w moim krótkim żywocie to bardzo dużo!

Znajomy głos mile ją zaskoczył. Wyrwana została ze swoich myśli przez Noc, która radośnie ją witała. Błoto uśmiechnęła się do kociaka. Cieszyło ją, że kotka nie zniechęciła się do niej po ostatniej rozmowie, która zakończyła się trochę niezręcznie.
- Nocka! Siemka - przywitała się szczerząc zęby - Mnie zawsze miło widzieć. Ale super, że podeszłaś, myślałałam, że zwariuje tutaj sama - zadowolona poklepała dzieciaka po łbie. Jej myśli znowu leciały do tematów, których wolałaby unikać. W pewien sposób Noc swoim istnieniem w jej pobliżu tylko przypominała jej o tym.
- Słuchaj młoda... - zaczęła. Nie była pewna jak to pociągnąć. Jak wytłumaczyć, co zrobić. Jak opowiedzieć i pogodzić się z czymś, co ona sama nie do końca rozumiała.
- Kojarzysz może Robak? - powiedziała w końcu. Może od tego można zacząć, tak żeby to miało jakikolwiek sens. Robak było powodem tego wszystkiego! Gdyby nie ono, nigdy nie zastanawiałby się nad tym, jak inni do niej mówią. A przynajmniej tak było łatwiej myśleć. Może przerzucenie winy na nie pomoże. W najgroszym wypadku kociak nic nie zrozumie. A to nic złego, bo Błoto też nie do końca jeszcze rozumiała. Nawet liczyła, że Noc nie zrozumie. Że po prostu przyjmie pewne rzeczy do wiadomości bez zadawania pytań. Jak dotąd wyglądała na wyluzowaną osobę. Wolała najpierw spróbować z nią, niż z kimś... bliższym. Starszym. Kimś, kogo reakcję było jej trudniej przewidzieć.

Błoto cieszy się, że podeszłam! Ale ona świetna jest! Taka miła i fajna, aż chce się do niej przytulić! Uwielbiam ją, jest po prostu genialna!
Skakanie blisko niej nie było najlepszym zachowaniem, więc usiadłam i się uspokoiłam. Mama mówi, że jestem niedźwiedziem więc nie powinnam się tak głupio zachowywać. Mogę w końcu w przyszłości zostać kimś bardzo ważnym, więc lepiej tak nie skakać. Ale ciesze się, że ją widze!
Kotka zaczęła swoją przemowę jakimś dziwnym początkiem, jakby chciała mi powiedzieć coś ważnego. Pewnie jakaś super ekstra fajna tajemnica! Poznanie tajemnicy Robak musi być baaaardzo ciekawe, dlatego od razu gdy zaczęła mówić całkowicie się na jej słowach skupiłam.
-Lobak? Ślednio kojazę, słyszałam to imie ale nie jestem pewna, kto to jest- przyznałam od razu.
- A co zlobiła?- zadałam pytanie które chodziło mi po głowie, bo zwyczajnie nie mogłam się powstrzymać. Może to coś ważnego? Albo komuś coś zrobiła? Musi być ble, jeśli robi coś złego kotom. Przez moją głowę przeszło wyobrażenie kotki która uderzyła robak, i aż poczułam gniew.

Niestety kocię nie znało Robak. To oznaczało więcej tłumaczenia, ale Błotko zależało, aby od tego zacząć. Żeby pokazać, że nie robi nic dziwnego.
- Robak nic nie zroibło. Znaczy, no zrobiło, ale nic złego - zaczęła powoli. Nie wiedziała jak się zabrać do najważniejszej kwestii. Koniec końców postanowiła nie owijać w bawełnę.
- Ono um. No do nieno mówi się inaczej. Jak zresztą słyszysz. Jest wyjątkowe, nie słyszałam, żeby ktoś tak mówił do kogokolwiek innego! - musi przedstawić to jako coś superowego. Nie planowała tłumaczyć, czemu dla Błota to było takie ważne. Tłumaczyć czegoś tak zawiłego, jak płeć. Noc miała tyle szczęścia, że nie wydawała się w ogóle tym przejmować.
- I uświadomiło mi... - wzięła głęoki oddech, aby uspokoić newy - Że może czasem, ja też bym chciała, żeby do mnie tak mówiono - piewszy raz wypowiadała te słowa, nawet przed samą sobą - Więc mówię to tobie, bo jesteś fajna i wiedziałam, że nie będzie to problemem - dodała. Miała nadzieję, że komplementy pomogą w przekonaniu młodej. Ta pewnie nie będzie za dużo rozumiała, ale to nie tego Błoto potrzebowała. Nie spodziewała się jednak stresu, który teraz ściskał ją w brzuchu i sprawiał, że robiło jej się sucho w ustach. Nie pozwoliła uśmiechowi zejść z pyszczka. Musi wyglądać, jakby to nie było nic ważnego. Musi przekonać siebie i Noc, że tak właśnie jest.

Zrobiło? Tak się da? Są jakieś specjalne koty, że mówi się to nich ono? Musi być to coś w takim wypadku super ważne dla plemienia! Czy mama mi czegoś nie wyjaśniła? Sądziłam, że znam ważne koty w klanie, ale nie wiedziałam, że są jakieś ważne cosie.
- To jest kot czy jakiś plawdziwy lobak? Myślałam, że w plemieniu są same koty, ale chyba mama mi nie mówiła, se jakieś cosie tes tu są- coraz bardziej dziwił mnie tajemniczy coś, który musiał być specjalnie w mooim ukochanym plemieniu traktowany. Nie słyszałam wcześniej bowiem o specjalnych plemieniowch istotach, tak ważnych i wielbionych, że mówi sie do nich ono a nie kocur lub kotka.
Moje ulubione Błoto chce być takie jak ten cosiek? Tak się da?
- A cemu? Nie lubisz być kotką? Kotki są takie fajne! Mamy ładne futelka i jesteśmy mądle! Nie chciałabym być jakimś lobakiem! Ktoś mose mnie zgnieść!- jak ona chce być magicznym robakiem, co to w ogóle jej da? Zmieni się kiedyś w motyla i odleci z plemienia? Pfe, coś okropnego. Opuścić tak dom i rodzinę? Wstyd!

Zaskoczona pytaniami Nocy Błoto zaśmiała się głośno. No tak, nie wzięła pod uwagę tego, że kotka może być trochę zagubiona w tym wszystkim.
- Nie, nie - powiedziała przez śmiech - Robak to kot, mój wujek dokładniej mówiąc. Jest po prostu bardzo ciekawą osobą - wtłumaczyła. Trochę szkoda, że musiała powiedzieć prawdę, aby Noc zrozumiała jej prośbę. Pozwolenie jej na uważanie Robak za robaka miało prawdziwy potencjał humorystyczny! No cóż, może uda jej się wkręcić młodą innym imieniem kiedy indziej.
Kolejna fala pytań nie zaskoczyła jej już tak bardzo. Takich rzeczy szło się spodziewać, Noc nie mogła wiedzieć jak to jes,t kiedy jest się po prostu Błotkiem. Przekrzywiła łeb w zamyśleniu. Jak ma to przedstawić kociakowi...
- Przecież kocury też mają ładne futerka. Są też bardzo mądre - od razu pomyślała o swoim tacie, Szczycie - A ja nie chce być ani ktoką, ani kocurem - powiedziała delikatnie drżącym głosem. To również jako pierwszy raz przyznawała przed samą sobą. Ale... Dobrze było to powiedzieć. W tym momencie Bloto czuła, że tak. Taka była prawda. I cieszyła się, bo sama tego świadomość, jakoś tak sprawiała, że czuła się lepiej w swoim futrze.
- Mam ładne futerko i lubie myśleć, że jestem nienajgłupsza. I chciałabym, żeby może od czasu do czasu, mówiono do mnie tak, jak mówi się do Robak - po tym, dumnie wypowiedzianym, stwierdzeniu puściła oczko do Nocy - Poza tym plemię ma już ciebie, piękną kotkę. I to niewiele zmienia! Nadal będziemy się bawić i gadać jak zwykle - miała nadzieję, że przekonała kotkę.

Nie wiedziałam, czym dokładnie rozśmieszyłam Błoto. Przecież ona sama mówiła o tym czymś tak, więc to dziwne, że się teraz śmieje. Nic nie zrobiłam!
- Aha, jus myślałam, se ten kot ma jakieś znaczenie. Widać jest nudniejszy niż niebo bez chmur. - widać nie musze marnować czasu na tego kota. Tak fajnie by było poznać tego robaka, a jednak to tylko jakiś nudny cosiokot. Czemu nie jest ciekawy?!
Słuchałam Błota uważnie, ale mało z tego rozumiałam. Chciała stać się innym kotem niż jest, a to nie jest fajne. Czemu nie woli być kotką? Jesteśmy takie cudowne, nie widzę powodu by stać się kocurem.
- Faktycznie! Będę ładną kotką za nas dwie!- uradowałam się. Ona będzie ładnym kotkokocurem, a ja po prostu ładną kotką. Świetny pomysł miała! Jeśli nie zmieni to niczego, to chętnie może stawać tym cosiem!

Błotko nie mogła tak po prostu dać Noc opowiadać takie rzeczy o Robak.
- Właśnie jest super! Niby jest tylko łowcą, a i tak udało nu się wyróżnić pośród wszystkich kotów plemienia. Do tego trzeba mieć talent! - zapewniła gorąco kotkę. Lubiła wujka i nie chciała, żeby jej młoda koleżanka miała o niem złe zdanie. Robak w końcu zawsze było dla Błotka takie miłe! I dało jej kwiatka. Na szczęście Noc złapała haczyk w postaci komplementu.
- Dokładnie! Widzisz, wiedziałam, że ty to załapiesz w try miga! - pochochrała młodą po głowie - Więc możesz od czasu do czasu, kiedy cię ochota nadejdzie, użyć do mnie ono. A teraz - uśmiechnęła się figlarnie - Chcesz w coś pograć?- oprócz dzielenia się ważnymi informacjami jak ta, chciała też spędzić czas z Noc. Tak po prostu, bo dzieciak był fajny i zapowiadałs się a świetnego partnera w szerzeniu chaosu.

Błoto próbowała mnie przekonać, że Robak jest niby takie cudowne, ale wcale nie. Nie jest magicznym robaczkiem który zmieni się kiedyś w pięknego motylka, a jakimś dziwnym kotokocurem będącym normalnym, nic nie wyróżniającym się łowcą. Gdyby był już wyższej rangi to rozumiem, ale łowca który mówi na siebie to coś nie brzmi ciekawie. Brzmi, jakby nie chciał być czymś. Jak można woleć być niczym, niż do czegoś przynależeć. Musi to być okropne.
Pochwała kotki sprawiła, że się uśmiechnęłam. Musi się cieszyć, że udaje, że rozumiem co do mnie mówi. Pomijając to, że tak właściwie totalnie tego nie rozumiem.
- Dobse to coś- mówienie do znajomej cosiek lub to coś brzmiało dziwnie, ale jeśli chciała będę tak do niej mówić.
Na pytanie o zabawę odpowiedziałam to, co każdy kociak by odpowiedział.
- Tak chce! Tylko w co?- spytałam starszej kotki. Sama nie miałam bowiem pomysłu na jakąś zabawę, nie wiem dlaczego. Chciałabym wiedzieć.

Błoto roześmiała się na bycie nazwanym "tym czymś". Przewidzenie reakcji Nocy było najwidoczniej dla niej niemożliwe, bo nigdy nie pomyślałaby, że młoda tak zrozumie jej prośbę. Nie przeszkadzało jej to, o nie. Było to dostatecznie blisko tego, czego chciała. W dodatku najzwyczajniej ją to śmieszyło.
- Jeszcze nad tym popracujemy - mruknęła rozbawionym tonem. Na pytanie Nocy wstała ochoczo.
- Może pogramy kulką mchu? Zobaczmy ile razy uda nam się odbić ją między sobą, zanim dotknie ziemi! - zaproponowała. To dobra, stara jak świat i prosta gra. Można się trochę poruszać, a próby pobicia rekordów motywowały do wysiłku. Poza tym, lubiła tą zabawę. Jeśli Noc się zgodziła, to zgarnęła trochę mchu ze swojego legowiska i obie spędziły czas bawiąc się razem.

//zt

Nie mogłam zrozumieć, co znaczy ,,jeszcze nad tym popracujemy" ale zignorowałam to. Zależało mi okropnie na dobrej zabawie, więc nie będę się interesować odpowiedzią Błota.
- Tak! Chętnie! Uwielbiam tą zabawę!- kiedyś w nią grałam z rodzeństwem, i jak miło mi było podczas niej. Jak fajnie jest znowu się pobawić w coś bardzo fajnego! Sprawi to na pewno nam dużo frajdy, bo Błoto tak stara chyba nie jest, żeby nie umieć się bawić!

//zt

Schowałam się w tym miejscu chcąc odpocząć. Nie miałam ochoty dziś trenować, czy wypełniać swe obowiązki. Po prostu poleżeć, spędzić czas we własnym towarzystwie, pełen spokój i relaks. Mój trening strasznie się dłuży, a zmiana mistrza nie wpłynie na jego przebieg negatywnie? Będzie mi brakować Królika, nie tylko jako mego mistrza ale i członka rodziny. Przydałoby się również matulę odwiedzić, tak dawno u niej nie byłam...
Położyłam się na boku spoglądając na wielką skałę, tyle rzeczy trzeba zrobić, ale nie mam jakoś specjalnie na nie siły. Każdy zasługuje na odpoczynek, ja również.

Szczyt!

Po pierwszym patrolu łowieckim od, heh, dawna, poczułem jakby moje wszystkie łapy miały odpaść z mojego ciała! Chciałem coś zjeść, dlatego podszedłem do stosu zwierzyny, aby zabrać coś z niego ciekawego. Wybrałem dość tłustego ptaka. Szukając sobie miejsca, gdzie mógłbym usiąść. Zauważyłem miejsce, gdzie leżała Śnieżynka, jedna z moich młodszych sióstr. Idealnie.
— Cześć Śnieżynko — zagadałem do siostry, przysiadając się do niej. Położyłem ptaka obok nas, uśmiechając się do nowicjuszki.
— Chcesz się podzielić?

Podniosłam wzrok słysząc znajomy głos. Jeden z moich licznych braci postanowił naruszyć mój spokój, choć może to i lepiej? Nie mam z nim jednak szczególnie bliskiego kontaktu, jak z każdym zresztą.
- Szczyt, witaj - mruknęłam i podniosłam się do pozycji siedzącej. Owinęłam łapki ogonem i uśmiechnęłam się lekko
- Skoro już tu jesteś, to czemu nie -

Nie wiedziałam jak zacząć z kocurem głębszą rozmowę, i czy się opłaca takową zaczynać. Może powinnam siedzieć cicho i zająć się jedzeniem. Spojrzałam się na ptaka którego przyniósł, dość spory, sam go upolował?

- Więc, co u ciebie bracie? - zapytałam cicho i zanurzyłam swoje zęby w zwierzynie znajdującej się przy mnie.

Uśmiechnąłem się ciepło do swojej siostry. Nie miałem z młodszym miotem dobrego kontaktu. Może to przez to, że przez większość czasu byłem chory, albo zajmowałem się odchowaniem córki, jednak to nic takiego. Zatracony kontakt zawsze można odnowić.
— Jest w porządku. Niedawno wróciłem do obowiązków łowcy i na Plemię Wiecznych Łowów, czuję, jakby mi miały odpaść łapy! — zaśmiałem się cicho, cały czas się uśmiechając. Bo taka była prawda. Nie, że narzekałem na to, jednak po prostu śmiałem się ze swojego braku kondycji. Odzwyczaiłem się od dłuższych polowań.
— A jak ty się czujesz, Śnieżynko? Co u ciebie?