Wieszcza chyba wykończyły te niedawne śmierci, więc Róg nawet jakby chciał z nim porozmawiać to nie miał większej okazji. W sumie to dobrze, bo musiał wszystko dobrze przemyśleć. Co chce powiedzieć, ile powiedzieć. Konkluzja jego była taka... że całkiem sporo. Nie wie czy wszystko. Ale dużo. Czasem zdarzyło mu się w przeszłości zaczepić Wieszcza, ale nigdy nie na dłużej. Więc może trochę się stresował? Bo miał sprawę do niego, całkiem rozległą. Gdy zobaczył szylkretowego kocura jedzącego posiłek w jaskini, to postanowił w końcu podejść. Sam wziął dla siebie zwierzynę i usiadł obok kocura.
- Dzień dobry Wieszczu, pozwolisz że się dołączę - położył zwierzynę w łapach.
Zaproponowałby Ptasie Trele, ale i one może okazałyby się jakimś reliktem, którego nikt nie przestrzega. A nie chciał się ośmieszać. Oblizał się w nerwowym odruchu i spojrzał na pysk Wieszcza.
- Jak się Wieszcz ma? - spytał, żeby jakoś w miarę spokojnie zacząć rozmowę.
Trzeba było zwracać uwagę na inne koty i nie myśleć tylko o sobie prawda? Przynajmniej jeśli sytuacja nie była skandaliczna jak przy rozmowie z mamą. Taki wniosek miał Róg. Żeby dogadywać się z innymi trzeba ich słuchać. No i też nie obrażać, nawet jeśli byli obrzydliwi. Tego nauczyła go akurat matka. By nie mówić o niektórych swoich poglądach. Chociaż nie wie czy tak na prawdę powinno się działać. Kwestia tego, że nie udał już... w nic czego uczyła go Pajęczyna.

Wieszcz jakoś się trzymał. To dobrze. Plemię potrzebowało Wieszcza. Nawet jeśli dla mamy był słaby w tej roli. Rogu nigdy nie podpadł, więc jego niechęć do szylkretowego kocura była zdawkowa. W szczególności teraz, gdy szukał samemu zdania o innych, nie chłonąc tego co nawtykała mu do głowy Pajęczyna. Mruknął zastanawiając się co odpowiedzieć Wieszczowi, aż w końcu wpadł na zwięzły komunikat.
- Trochę ciężko - zaczął od tego, ale po tym na chwilę zamilkł - koty z Plemienia nie powinny mieć kociąt z samotnikami... prawda? Ale te kocięta nie są gorsze od tych, które mają tatę i mamę w Plemieniu?
Tak mówiła im Pajęczyna i chciałby w to wierzyć... ale nie potrafił. Nie potrafił już chłonąć czegokolwiek co im powiedziała. Więc nawet jeśli teraz wydał Wieszczowi informacje o tym że jego tata był samotnikiem, to musiał to zrobić. Bo chce zostać upewniony w tym, że to akurat było prawdą. Że nie jest gorszy. Wiedział, że jest taka Błotko, która w ogóle obojga rodziców miała spoza Plemienia, a Szczyt i Huragan to tylko przykrywka. Nie był w tym sam. Ale musiał mieć pewność, że nie jest niczym podróbka plemiennego dzieciaka. Że inni nie będą mogli go dyskryminować przez to. No i że... ma takie same szanse na zostanie Wieszczem w przyszłości. Że jego kocięce marzenie nie musi zniknąć.

Rogowi znacząco ulżyło słysząc potwierdzenie akurat tych słów matki przez Wieszcza. Nie był winny błędom Pajęczyny. Jest na równi z innymi członkami Plemienia. W wypowiedzi Wieszcza pojawiło się jednak coś co go zainteresowało, a nie miało większego związku z tematem. Wiadomo, było powiązane, ale nie aż tak, by Róg sam na to wpadł by o tym porozmawiać. A w sumie... warto by było.
- To dobrze, że Plemię się zmienia? - spytał i sięgnął po zwierzynę.
To było też czymś czego Pajęczyna bardzo nie lubiła. Nowego Wieszcza, mniejszego poszanowania tradycji, nowych... dziwności w związkach kotów i płci. Odbiegł na chwilę od tematu, ale chyba im to nie zaszkodzi.

Czyli kwestia zmian i tego jak Plemię zaczęło wyglądać nie było czymś co łatwo dało się ocenić. Wygląda, więc na to, że Róg sam musi podjąć decyzje co o tym wszystkim sądzi. Może trzymać się tego co uczyła go matka, nie znajdzie dużego poparcia, ale może. Pytanie czy chce. Skoro takich kotów jak on podobno nie jest wiele. A te poglądy, których się nauczył od mamy, wynikały z tęsknoty za przeszłością. A on jej nie znał. Nie żył wtedy co mama. A sama Pajęczyna wcale nie przestrzegała tych ideałów, których ich uczyła. Kiwnął głową w stronę Wieszcza nieco zamyślony. Będzie się musiał nad tym jeszcze pewnie przez długie księżyce zastanawiać. W końcu to nie jest takie proste by samemu mieć opinię na różne tematy. Do tej pory czerpał z tych, które miała matka. A przydałoby się być pewnym, że także takie ma.
- Dziękuję - rzucił w stronę Wieszcza, po chwili ciszy, bo na prawdę był wdzięczny, że kocur choć trochę spróbował mu rozjaśnić tak ważne dla niego problemy.
Róg upewnił się już, że jednego zdania nie podziela z kocicą, którą zwał kiedyś matką. Nie darzył niechęcią aktualnego Wieszcza. Może dlatego, że nie znał ojca szylkretowego kocura. Ale czy to miało znaczenie? Dla Rogu nie. Kociak uważał Wieszcza za kota wartego choć odrobiny zaufania. Może i widział pogrzeb kota, którego nie udało się wyleczyć kocurowi, ale za to Dąb i Echo byli już zdrowi. A sam Wieszcz z charakteru i sposobu życia był taki po prostu... koci. Miał swoje problemy, uczucia, nie bał się ich ukrywać, chociaż może dzięki temu byłby mężniejszy. Ale wtedy Róg nie czułby się tak swobodnie w rozmowie z nim. Pewnie jak wiele innych kotów. Warto być silnym i kompetentnym, żeby stanowić dla innych autorytet. Ale Róg był cały czas w błędzie, że Wieszcz powinien być zupełnie ponad wszystkimi, lepszy i niczym obrazek, w który można się zapatrywać. Ale czy nie lepiej po prostu było być na ziemi, kotem, namacalnym na wyciągnięcie łapy? A przecież Wieszcz mimo bycia słabym, bo miał problemy, po których trudno było mu się pozbierać, wcale nie wypadał żałośnie. Przynajmniej teraz tak czuł Róg. Bo sam spotkał się z czymś trudnym w życiu. A wcale nie był żałosny!
- Chciałbym być w przyszłości chociaż trochę jak ty Wieszczu. Po prostu tak być dla innych. I to nie chodzi o to, że mam ambicje na to by zostać może w przyszłości Wieszczem. Chodzi mi o tą kontaktowość z drugim kotem i sposób bycia.

Róg lubił inne koty i uważał każdego członka Plemienia za jakąś część rodziny, w szczególności teraz, gdy nie ufał matce i nie chciał mieć z nią do czynienia. Nie umiał jednak tak płynnie rozmawiać z drugim kotem jak Wieszcz. Nie był też zbyt pomocny dla reszty, będąc kociakiem. Na miejscu Wieszcza pewnie nie odpowiedziałby nic na swoje własne wyznanie, a jednak Wieszcz potrafił to zrobić. Szylkretowy kocur był bardzo rozmowny w porównaniu do niego. Róg ograniczał się raczej do krótkich odpowiedzi, albo jej braku. Chyba powinien więcej mówić podczas spotkań z innymi? To brzmiało jak jakiś pierwszy krok do przodu. Bo prawda była taka, że... Róg nie miał przyjaciół. Ba, nawet znajomych nie miał wielu. A chciałby to zmienić. Ale potrwa to pewnie księżyce. Jak praktyki Wieszcza w kontaktach z innymi.
- W takim razie chyba ci się udało zostać takim Wieszczem. Przynajmniej ja ciebie odbieram jako takiego i nie uwłacza to twojemu autorytetowi jednocześnie. To dobre bo... nie wiedziałem z kim porozmawiać. Na te tematy wcześniej - odpowiedział kocurowi.
Trochę się rozgadał jak na siebie, co było dobre, bo tego chciał. Nabrać jakiegoś kontaktu z Wieszczem. Później też będzie łatwiej go nabrać z innymi prawda? Jak już nawet z nim będzie potrafił więcej pogadać.

Dymne kocie też cieszyło się, że zwróciło się akurat do Wieszcza. Wyszło na tym po prostu dobrze. Poznało go, polubiło, może nawet odrobinę zaufało, nawet jeśli to było naiwne. Nie należał do kotów trudno wiernych przed incydentem z matką, więc trudno było to mu zmienić. No i otrzymał w miarę satysfakcjonujące odpowiedzi na pytania. Na pytanie czy jeszcze coś go trapi mógłby udzielić wiele, przeróżnych odpowiedzi. Zdecydował się jednak na jedną, ostatnią, no chyba że zmieni jeszcze zdanie. Po prostu musi jeszcze wiele przemyśleć, więc nie chciał rzucać tematami na wszystkie strony.
- Czy Lśniące Ślady na Ceremonię można przygotować z kimś innym niż rodzic? - spytał i wziął sobie kolejnego gryza zwierzyny.

Na szczęście Róg nie musiał prosić Pajęczyny o Lśniące Ślady. Może i będzie to czymś... niespotykanym, ale nie widział innego wyjścia. Bardzo nie chciał by to matka mu je namalowała. Bo po prostu nie uważał by było to właściwe, skoro nie chce mieć z nią nic wspólnego. Mruknął więc ze zrozumieniem, gdy przeżuwał jedzenie. Skupił się już na posiłku, nie zadając kolejnych męczących pytań Wieszczowi. Może mógłby jeszcze z nim jakoś spokojnie porozmawiać na jakiś temat ale jeszcze nie wiedział jaki. Czekał więc na to czy szylkretowy kocur wyjdzie z inicjatywą, czy sam musi coś wymyśleć. Albo może po prostu zjedzą w spokoju zwierzyny i się rozejdą na dzisiejszy dzień.

Wieszcz zaoferował im pomoc w przygotowaniu Lśniących Śladów... co jest bardzo miłą propozycją ale nie wiedział jak zareaguje rodzeństwo. Musiał jeszcze porozmawiać o tym z Echem. W końcu nie ma pojęcia jak byłby nastawiony do tego pomysłu. No i też Róg wymyślił coś innego na okazję Lśniących Śladów. Choć dalej największym problemem pozostawało rodzeństwo, bo razem z Rogiem wychowane zostało przez Pajęczynę w przeświadczeniu, że teraźniejszy Wieszcz jest gorszy od poprzedniego. Łączyło się to też z tym jak zmieniło się Plemię, co nie podobało się matce.
- Dziękuję, muszę jednak porozmawiać z bratem zanim dam Wieszczowi odpowiedź. Nasza mama... raczej nieprzychylnie o Tobie mówiła, więc nie wiem co moje rodzeństwo zadecyduje. Ale moglibyśmy sobie je namalować nawzajem w razie czego, prawda? Tylko potrzebowalibyśmy jakiś bezpiecznych jagód.

Dymny kociak niby był świadom, że Lśniące Ślady to symbol wkroczenia w dorosłość... ale chciał wymyśleć inną opcję dla rodzeństwa, które by nie chciało ich mieć wykonanych przez Wieszcza. Nie chciał się od nich oddalać. A przynajmniej nie od Echa czy Dębu, gdzie przy tym pierwszym miał wątpliwości co do tego jak zareaguje. Echo po prostu... był nadęty. No bo jak to inaczej ująć, w nie obraźliwy sposób. Wierzył też raczej mocno w wartości przekazywane przez matke. Róg zawsze chował te uprzedzenia głęboko w siebie, bo dla niego liczyły się najbardziej kontakty z kotami, ale nie wie czy Echo by potrafił to zrobić. Nie, co on myśli. Na pewno by nie potrafił.
Gdy więc odpowiedź Wieszcza była przeciwna pomysłowi, jaki wymyślił... potrzebował chwili na namyślenie. Nie wiedział zbytnio rozwiązania tej sytuacji. Pozostaje mu ewentualne namówienie Echa na ten pomysł. Nie wie jak to wyjdzie, ale czy jest inne rozwiązanie? Jeśli brat nie ma kontaktów u starszych kotów z Plemienia to niezbyt. Aczkolwiek o tym też nic nie wiedział, więc no, musi z nim pogadać.
- Mmm... rozumiem. Wieszcz ma rację, Lśniące Ślady nie miałyby już tego tradycyjnego znaczenia w takiej sytuacji. Spróbuje porozmawiać z rodzeństwem, bo ja chętnie przyjąłbym pomoc od Ciebie.

Róg podzielał zdanie Wieszcza. Nie chciał przychodzić na Ceremonię bez żadnych Lśniących Śladów. Tak nie wypada. A o ile mógł liczyć na to, by matka mu je namalowała, to bardzo tego nie chciał. Nie zamierzał utrzymywać z nią kontaktu. Więc te malunki byłyby takie... fałszywe. Zresztą Pajęczyna po tym jak zdradziła Plemię mając kocięta z samotnikiem nie powinna wykonywać Lśniących Śladów, które wiązały się z wkraczaniem w dorosłość. Przynajmniej Róg tego nie rozumiał jak mogłaby robić coś o takiej symbolice. W końcu ona nie zachowuje się dojrzale. Już pomijając to, że ich ojcem był samotnik z jej decyzji. To po prostu okłamywała ich cały czas i wpajała im poglądy, których wcale nie przestrzegała. Tak więc lepiej już mieć Lśniące Znaki od Wieszcza, którego wcale dobrze się nie znało, ale nie wiedziało się o nim niczego negatywnego z własnego doświadczenia. Bo słowa matki o innych kotach już go nie interesowały.
- Też tak myślę. Porozmawiam na pewno z Echem i zobaczymy czy przyjdzie do Ciebie Wieszczu w tej sprawie, czy nie.
Nie wie czy uda mu się porozmawiać z resztą. Bo znał się dobrze z Dębem, z resztą... był trochę mniej blisko. Ale postara się. Nie chce, żeby jego rodzeństwo przyszło bez Lśniących Śladów. Bo to ważne. A skoro sami ich sobie nie mogą namalować to pozostaje ich namówić do tego, żeby ktoś im je wykonał. W tym przypadku Wieszcz lub ktoś starszy z kim się dogadują i by się zgodził. Porozmawiał jeszcze chwilkę z szylkretowym kocurem podczas spożywania posiłku. W końcu jednak zwierzyna się skończyła i trzeba było zakończyć ich spotkanie.
- Do zobaczenia Wieszczu - pożegnał się krótkimi słowami, decydując się by nie dziękować drugi raz za rozmowę, bo nie miało to sensu.
Zebrał resztki i poszedł je wyrzucić i zająć się czymś innym. Rozmyślaniem w samotności lub zabawą w obozie.
//Zt