- To wspaniale, że już wszystko dobrze - zamruczałam cicho robiąc przerwy między kęsami.
Z tego co mi wiadomo ostatnio sporo chorował, nie odwiedziłam go jednak w lecznicy. Nie wiem czemu, nie umiem trzymać bliskich relacji nawet ze swoją rodziną.
- Czuję się... wyśmienicie - powiedziałam i wyszczerzyłam swoje ząbki - co mogłoby iść źle? - zadałam retoryczne pytanie, nie mogę przecież mówić co i jak każdemu spokrewnionemu ze mną kotu. Treningi idą mi koszmarnie, śmierć Królika mnie dobija i czuję się osamotniona. Nic nie jest dobrze, ale co to kogo interesuje.

Spoglądałem spokojnie na siostrę. I może bym kocicy uwierzył w jej słowa, jednak zaraz dodała pytanie, które... krótko mówiąc, nie brzmiało bardzo szczerze, w mojej opinii.
Bo nie zawsze musiało być dobrze. Bo przecież odszedł nasz wuj, o ile dobrze pamiętałem też były Mistrz Śnieżynki. Podniosłem wyżej jedną ze swoich brwi, patrząc się prosto na pysk nowicjuszki.
— Czyżby na pewno było wszystko dobrze? Możesz mi powiedzieć, jeśli coś ciebie trapi... W końcu jestem twoim starszym bratem, mógłbym się do czegoś kiedyś przydać — miauknąłem spokojnym tonem głosu.

Westchnęłam gdy Szczyt zrozumiał, że ma odpowiedź nie należała do szczerych. Powiem o co mi chodzi, w sumie czemu nie, to w końcu mój starszy brat.
- Dziwnie tak zmienić mistrza w środku treningu... - mruknęłam cicho nie odrywając swego wzroku od ptaka leżącego przed łapami moimi i kocura.
- Nie umiem zaufać mojemu nowemu mistrzowi, Reniferowi. Nie wierzę w jego umiejętności...? - praktycznie wyszeptałam ostatnie zdanie, lepiej, żeby nikt inny nie wiedział o moich wątpliwościach.
Spojrzałam się na brata zmęczonym wzrokiem, oby me zaufanie w jego stronę się opłaciło, i pomógł mi w mych problemach.

— Dlaczego dziwnie? W sensie... Hm. Zdaje się że rozumiem, w końcu z nowym mistrzem musisz nawiązać od nowa relacje, jednak... Po prostu do tego musisz się przyzwyczaić. Los musiał stwierdzić, że tak będzie najlepiej — mruknąłem, mrużąc delikatnie oczy. Spojrzałem na Śnieżynkę, kiedy mówiła dalej. Delikatnie pokręciłam głową na boki na jej słowa.
— Rozumiem. Jednak znam Renifera praktycznie od początku swojego życia i jest to kocur z dużą ilością doświadczenia. Z jakiegoś powodu jest strażnikiem, prawda?
Być może jest trochę cichy, jednak... Daj mu szansę. Nie zawiedziesz się. Zaufaj mu, a wasz trening przejdzie gładko — odparłem, spoglądając na siostrę z delikatnym uśmiechem. Renifer był przyjemnym kocurem, nie mogę powiedzieć, że nie! Dawno z nim nie rozmawiałam, huh...

Wysłuchałam kocura w ciszy, los stwierdził, że tak jest najlepiej? Jakaż to głupota, to nieszczęśliwy wypadek a nie jakieś cudowne zrządzenie losu.
- A co jeżeli nie chcę się przyzwyczaić - fuknęłam, nie chcę nowego mistrza, chcę Królika. To głupie? Możliwe, ale co mnie to obchodzi.
Oh, Szczyt i Renifer się znają? Troszeczkę niezręczna sytuacja, ale nie jest to coś z czego nie da się wybrnąć z gracją.
- Nie umiem od tak komuś zaufać - westchnęłam i trąciłam łapą ptaka, jakoś straciłam już apetyt.
- Może zacznę sama trenować, żeby szybciej zostać pełnoprawnym strażnikiem... -

— Nikt na początku nie chce się przyzwyczajać do nowych sytuacji... ale to jest część dorosłego życia — mruknąłem spokojnie, słabo się uśmiechając na słowa młodszej siostry. Jej fuknięcie na moje słowa troszeczkę mnie rozbawiło. Siostra mogłaby już zostać strażniczką, a trochę się zachowuje jak kocię.
— Nie musisz od razu. Ale daj mu szansę się wykazać — rzuciłem w odpowiedzi. Patrzyłem się na pyszczek swojej siostry. — Doskonale wiesz, że to tak nie działa.

- Czyli, zachowuję się jak kocię? - położyłam po sobie uszy zła na siebie. Czyżbym była niedojrzała? Przynajmniej nie tak jak sama od siebie tego oczekuję?
- Spróbuję... - mruknęłam po dłuższej przerwie, brat ma rację, mogę przynajmniej spróbować dać mu się wykazać. Dostanie jedną szansę, jedyną, jeżeli jej nie wykorzysta osobiście pójdę do Wieszcza z zażaleniem.
- Wiem, niestety wiem - powiedziałam i postawiłam swoje uszy, poprawiłam swoją pozycję. Szczyt bardzo mi pomógł, cieszę się, że z nim porozmawiałam.
- Zmieńmy temat, masz teraz jakiegoś nowicjusza do wytrenowania? - rzuciłam pierwsze lepsze co przyszło mi do głowy

— Nie powiedziałem tego. Dalej dorastasz i potrzebujesz pomocy ze zrozumieniem kilku rzeczy. Co jest logiczne — miauknąłem spokojnie, posyłając uspokajający uśmiech w stronę Śnieżynki. Skinąłem delikatnie głową na słowa młodszej.
— Spróbuj. A kto wie, może się przyjemnie zaskoczysz — uśmiechnąłem się szerzej. Miałem najszczerszą nadzieję, że Śnieżynce i Reniferowi się będzie układać na treningu.
Na pytanie w moją stronę pokręciłem głową przecząco.
— Nie. W końcu przez kilka księżycy byłem Matką, nie miałem jak dostać nowicjusza do trenowania.

- Mhm - przytaknęłam biorąc kęs ptaka na którego znów wróciła mi ochota. Nie chciałam już kontynuować tego tematu, nie ma po co.
- Możliwe - szczerze wątpię, żebym zaskoczyła się przyjemnie w jakikolwiek sposób po moim mistrzu. Ale kto to tam wie? Istnieje szansa, że Szczyt ma racje.
No, w końcu temat na który możemy porozmawiać. I ohhhh no tak.
- Ah tak, i jak żyło ci się przez te księżyce jako matka? - podpytałam spoglądając z zaciekawieniem na brata. W przyszłości sama, chyba, zostanę matką i odchowam swe kocięta, stąd takie pytanie.

Z odpowiedzią na pytanie młodszej siostry musiałem się chwilę wstrzymać, aby się zastanowić. Były dwie strony medalu życia w kociarnii.
— Z jednej strony nudno. Nie wychodziłem za dużo z obozu, na żadne polowania... — mruknąłem, przymykając oczy. Zrobiłem chwilę przerwy, aby zaraz znowu zabrać głos. — Z drugiej strony... To był przyjemny spokój. Oraz oglądanie jak Błotko odkrywa obóz i zawiera jakieś nowe przyjaźnie... Też było przyjemne. No, przynajmniej do czasu aż się nie narodziły dzieci Pajęczyny.

Zaciekawiona słuchałam tego, co mój brat ma do powiedzenia. Sama nie wiem jak ja bym się zachowała gdybym miała już kocięta. Jakież to musi być męczące, ale i przyjemne uczucie, widzieć rozwój swych pociech.
- Rozumiem, ale przynajmniej odpocząłeś i masz więcej siły teraz na polowania - uśmiechnęłam się
- Mam nadzieję, że uda mi się zaprzyjaźnić z twoją córką - powiedziałam szczerze, w końcu to członek rodziny, córeczka mego brata. Z nim się fajnie rozmawia, to może i z nią również konwersacje nie będą należeć do męczących.

— Mhm, dokładnie. Mam nadzieję, że na następnej ceremonii dostanę jakiegoś nowicjusza — zamruczałem wesoło, uśmiechając się. Brakowało mi prowadzenia treningu. Na pewno nie brakowało mi treningu tej zapchlonej Wiatr, ale trening Gromu bardzo miło mi się prowadziło!
— Błotko jest... Żywa. Musisz się na to przygotować. Ale jest to bardzo przyjemna koteczka. Też się uczy na strażnika.

- W takim razie, życzę Ci przydzielenia nowicjusza i wyszkolenia nowego łowcy - mruknęłam miło do brata. Ja bym się chyba nie nadawała na mistrzynię, zwłaszcza gdybym dostała jakiegoś żywiołowego i energicznego nowicjusza.

- Ona będzie mówić, ja słuchać, żaden problem, a skoro jest nowicjuszem strażnika będę mieć z nią sporo tematów do rozmów - zaśmiałam się. Błotko zapowiada się bardzo ciekawie, niech tylko zobaczę ją gdzieś w obozie a definitywnie podejdę porozmawiać.

— Dziękuję. Mam nadzieję, że mi się to uda — zamruczałem ciepło, kiwając delikatnie głową. Jeśli dostanę to będzie to prawdopodobnie dziecko Pajęczyny, jednak... To nie jej dzieci wina, że ich matka poszła bezwstydnie w krzaki z jakimś pierwszym lepszym samotnikiem.
— Cieszę się, że tak do tego podchodzisz. Na pewno się dogadacie — zamruczałem ciepło w odpowiedzi na słowa swojej siostry. Miałem szczerą nadzieję, że dwie kotki się dogadają... No. A na pewno Błotko będzie zachwycona tym, ile ma ciotek i wujków!

- Ja również, mieć takiego mistrza to szczęście - zamruczałam do brata. Żałuję, że nie rozmawiałam z nim więcej, ani nie odwiedziłam w kociarni.

- Mam taką nadzieję, w końcu jest bliską rodziną, łatwiej będzie zaufać jej, niż obcym, no i ktoś musi być tą fajną ciocią, czyż nie? - zaśmiałam się. Może ja i moja bratanica zbudujemy bliską relację? Jako starsza nowicjuszka mogę pomagać jej, coś podpowiadać. Może będą nam przydzielać wspólne patrole! To by było coś.

— Schlebiasz mi — zamruczałem wesoło, mrużąc oczy. Cóż, chyba Gromowi się podobał trening, prawda? Przynajmniej tak mi się wydawało.
— Oh, Błotko nie będzie miała trudności, aby ci jakoś zaufać! Jest bardzo otwartym na innych kotem. Mam nadzieję, że się polubicie — uśmiechnąłem się do Śnieżynki.

Uśmiechnęłam się tylko nie odpowiadając już nic więcej. Szczyt jest bardzo wyrozumiałym kocurem, jestem pewna że dobry z niego mistrz. Tak samo jakim był Królik, i może Renifer?
- Oby nikt nigdy jej nie skrzywdził za tą otwartość - powiedziałam dość cicho i spojrzałam się na brata.
- Wyczuliłeś ją, na podłość innych, prawda? - upewniłam się,
- zresztą jeśli nie, to jej ciocia Śnieżynka ochroni ją przed złymi - mruknęłam teatralnie i szturchnęłam bark kocura

— Cóż, zwracając uwagę na to, co już przeżyła... to raczej jest tego świadoma — w końcu Błotko porzuciła jej własna matka i ojciec, zostawiając ją na pastwę losu na nieznanym terenie. Westchnąłem, zaraz uśmiechając się do Śnieżynki.
— Haha, w porządku. Niech ci będzie — zaśmiałem się wesoło na słowa kocicy. Niech jednak najpierw ciocia Śnieżynka zadba o siebie, pomyślałem.

Kiwnęłam głową - Na szczęście znalazła ciebie, i naszą rodzinę - zamruczałam szukając pozytywów całej sytuacji. Trafiła na dużo lepszą rodzinę, niż jej biologiczna.
Uśmiechnęłam się gdy brat się zaśmiał, dawno z nikim sobie nie żartowałam, ani nie rozmawiałam luźnie i spokojnie. Dziwne, doprawdy dziwne uczucie, ale i przyjemne.
- No, to wracając do posiłku - zaśmiałam się i podsunęłam ptaka bliżej, pod łapki kocurowi

— Tak, na szczęście tak. I Huragan! Nie dałbym rady bez niej... — zamruczałem ciepło, wspominając swoją partnerkę. Bo nie tylko ja wychowywałem Błotko, nie! Nie mógłbym sobie przypisać całego sukcesu wychowania córki sobie. Bo to była praca wspólna, moja i Huragan. Huragan, która zawsze była dla mnie wtedy, kiedy mogłem jej potrzebować. Byłem wdzięczny.
— A no tak, zapomniałem — zaśmiałem się, zaraz wgryzając się w piszczka pod swoimi łapami. Przeżułem przez moment kawałek mięsa, potem połykając i cicho mrucząc.
— Ah, niedawno... nazwała mnie tatą. A Huragan mamą i... po prostu jestem z tego powodu tak strasznie szczęśliwy — dodałem, kontynuując temat swojej córki. Pamiętałem, kiedy niepewnie jej proponowałem to kiedy dopiero przyszła i wyraźnie nie chciała nas tak nazywać... i proszę jak się zmieniło.