Gdyby Królik Kicający ku Kwiecistej Kniei miał powiedzieć, co cenił w życiu najbardziej, powiedziałby, że ludzi spokojne dni, kiedy nic się nie działo, a z patroli wracał ze świadomością, że nic złego się nie działo i na terenach nie było żadnych groźnych drapieżników. To był właśnie jeden z takich dni. Choć chodził po terenach sporo, nie działo się nic, co wymagałoby jakiejś porządnej interwencji, a to sprawiało, że był zadowolony. Niektórzy mogliby uznać takie chodzenie i nicnierobienie za nudne i monotonne, ale on nie był kimś, kto potrzebował dużo stymulacji i wrażeń, a bezpieczeństwo kotów w Plemieniu liczyło się dla niego najbardziej na świecie, dlatego był wielce usatysfakcjonowany z tego, jak przebiegł jego dzisiejszy obowiązkowy obchód.
Po powrocie do obozu wziął sobie jakąś popielicę ze stosu i usiadł nieopodal Miękkiego Przejścia, chcąc mieć oko na koty wchodzące i wychodzące z obozu w trakcie jedzenia posiłku. Póki nie spał, mógł sobie pozwolić na bycie wciąż na posterunku do pewnego stopnia, prawda?

/tafla!!

xxxJeżeli królik sądził, że zje w spokoju i samotności, to grubo się pomylił. Ku niemu nadciągała chmura biało-czarnej sierści zwana Taflą Jeziora Zmąconego przez Płatek Śniegu. Kocica dojrzała go akurat gdy skończyła spokojną pogawędkę z Orzeł i jej partnerką. Chwyciła po drodze własną zwierzynę i lekkim, eleganckim krokiem podeszła do srebrnego Strażnika, upuszczając przed nim zabranego...kreta, aby móc się odezwać.
xxx- Królik! Chyba się nie pogniewasz, że Ptasie Trele spędzisz właśnie ze mną, hm? - zamruczała przyjaźnie, unosząc lekko jedną z brwi i nim kocur zdążył się odezwać, Tafla ułożyła się już obok niego, a jedną z łap przysunęła do siebie kreta, chcąc zacząć swój posiłek. Kiedy ostatnio jadła? Chyba gdzieś...przed drugim polowaniem, które było całkiem dawno temu! Mogła sobie więc pozwolić na Ptasie Trele w towarzystwie Królika.
xxx- Jak tam patrol? - zagadnęła chwile przed tym jak wgryzła się w piszczaka, zabierając głos dopiero po tym jak przełknęła oderwany kęs. - Zdaje się, że dobrze. Wyglądasz na całkiem zadowolonego, dobrze strzelam?

Jedzenie w spokoju i samotności było czymś, co lubił robić, ale wbrew pozorom nie miał nic przeciwko towarzystwu przy jedzeniu, jeśli tylko było to towarzystwo bliskich mu kotów... lub nawet nie aż tak bliskich, ale nie irytujących, jak chociażby Pąk Zakwitający na Bratkowej Łące czy Renifer Pędzący przez Śnieżne Zaspy. Z Mżawką, Zającem czy chociażby Taflą mógł jeść bez problemu – w końcu Ptasie Trele nie bez powodu nazywały się Ptasimi Trelami (nawet jeśli tym razem były spontaniczne) i mimo wszystko była to swego rodzaju plemienna tradycja, żeby spożywać jedzenie razem w akompaniamencie rozmów, nawet jeśli w tych Królik nie był dobry. Poza tym zwyczajnie lubił ich towarzystwo i spędzanie z nimi czasu sprawiało mu przyjemność, nawet jeśli tego otwarcie nie okazywał.
– Widzę, że nie mam wyboru – powiedział, kiedy Tafla ułożyła się wygodnie obok niego, ale... cóż, to nie tak, że miał coś przeciwko. – Nie – odpowiedział więc na pytanie, na które nie dała mu czasu odpowiedzieć wcześniej, a potem pozwolił sobie na zaczęcie własnej popielicy. Czekał też, aż Tafla zacznie jakąś rozmowę, jak to zwykle miała w zwyczaju... i dość szybko się doczekał. Zdziwiło go jednak trochę, że łowczyni całkiem celnie strzeliła w jego nastrój, co wcale nie było takie łatwe, ale widocznie miała do tego dryg. Jak Zając.
– Mm. Jeden z najspokojniejszych ostatnio – mruknął, a że na ogół dawał Tafli znać, że było raczej spokojnie, to oznaczało to, że było naprawdę dobrze. – A łowy? – spytał. Obowiązki były jednym z nielicznych tematów, które umiał podtrzymywać i czuć się przy tym komfortowo.

Ciekawą historię, huh? Przez chwilę Tafla zabrzmiała mu trochę jak jego bratankowie, którzy przy każdym spotkaniu zdawali się bardzo żywo zainteresowani jego bliznami i historiami za nimi. Cóż, dla Królika nie były one zbyt ciekawe, bo leżały po prostu w zakresie jego obowiązków i nie widział w walkach nic fascynującego – traktował je przedmiotowo, jak zadanie do wykonania i tyle. Ale dla kotów, które nie miały z tym takiej styczności... Hm. Chyba rozumiał, co mogło być w tym ciekawego, w takim sensie jak czasem ciekawiły go historie o polowaniach.
– Ciekawe mam tylko z przeszłości. I oby tak na razie pozostało – powiedział. Nie wątpił, że kiedyś przyjdzie mu ponownie stoczyć walkę z czymś, co byłoby poważniejszym zagrożeniem, ale im dłużej trwał spokój, tym dla nich zdecydowanie lepiej. Kiwnął więc lekko głową Tafli na komentarz, że to dobrze.
– Mm, widziałem. Dobrze wam poszło – stwierdził krótko w ramach pochwały, bo zauważył, że kocica brzmiała na dumną z siebie. Zresztą, miała z czego. Mały orzeł i do tego jeszcze jakaś zwierzyna... a Tafla i Kaczka nie były przecież jedynymi łowczyniami w Plemieniu. Wyglądało na to, że faktycznie nie będą się musieli obawiać o głód, a Plemię Wiecznych Łowów miało na nich oko. – Byłem sam, ale nie wątpię, że chodzi. – Powstrzymał się od niemiłego komentarza na temat Pąk i tego, że w sumie Plemię Wiecznych Łowów wie, co mu tam wpaja na temat obowiązków do głowy. Jak bardzo nie lubił Pąku Zakwitającego na Bratkowej Łące, wiedział, że swoje obowiązki wypełniała. Czy tak sumiennie i dokładnie, jak jego zdaniem powinna? Niekoniecznie, ale wypełniała. Jeśli zaś chodziło o Renifera, cóż, można powiedzieć, że Królik miał na niego oko, jak zresztą na każdego innego strażnika tudzież przyszłego strażnika... i wydawał mu się teraz jakiś bardziej ogarnięty niż jak wtedy, kiedy uczył się na łowcę. Nawet zaproponował mu sparing w ramach ćwiczeń, więc widać było, że miał w sobie jakieś zaangażowanie, o którego brak trochę go wcześniej posądzał, gdy z polowań wracał prawie bez zdobyczy.

Skinął lekko głową.
– Mm, każdy po kolei – stwierdził. Najpierw Szczyt, potem Robak, potem Księżyc... Za każdym razem, jak miał przyjemność z którymś z nich rozmawiać, otrzymywał pytania o jakieś blizny, a najczęściej to właściwie o ogon. Zresztą, nie dziwił im się. Byli jeszcze młodzi, a nie za często widziało się koty pokryte bliznami do tego samego stopnia, co Królik. Zdziwił go jednak komentarz Tafli. – Czym? Tym, że byłaś młoda, głupia i dałaś psu odgryźć sobie ogon? – spytał i poruszył wąsami. W rozbawieniu? Rozdrażnieniu? Obu? Kto wie. Może i uznawał swoje blizny za powód do dumy, bo były to ślady po walkach, które przeżył, po wygranych walkach... ale ogon stracił głównie z własnej nieuwagi i braku doświadczenia. I chociaż przyzwyczaił się do takiego stanu rzeczy i w tym momencie było mu obojętne, czy go miał, czy nie, gdyby mógł cofnąć się w czasie, to zdecydowanie wolałby temu zapobiec. Z zamyślenia wyrwało go kolejne pytanie Tafli, na które uniósł lekko brwi w zdziwieniu. To w sumie... nie był taki zły pomysł. Znajomość pewnych zasad walki mogła się przydać, jeśli tylko ktoś korzystał z nich rozsądnie. A wiadomo, jakkolwiek ostrożni by nie byli, zawsze mogła się zdarzyć sytuacja, że strażnika nie byłoby w pobliżu. Inna sprawa, że kiedykolwiek myślał o walczących łowcach, ba, walczących Sarnach, w jego głowie pojawiał się obraz martwego Gołębiego Pióra Targanego przez Wiatr. A to nie był ładny obraz.
– Nie ma nic złego w uciekaniu, to ratowanie własnego zdrowia i życia. Strażnicy też czasem muszą uciec – mruknął początkowo, ostrożnie... ale o dziwo nie było to wszystko, co miał do powiedzenia. – Ale zgoda. Jeśli chcesz umieć się bronić w sytuacjach, w których nie masz innego wyjścia. Ucieczka jest lepsza niż nierówna walka i dawanie się zranić. Albo granie bohatera i kończenie martwym, jak mój ojciec. – Zmrużył lekko oczy w wyraźnym niezadowoleniu. Ostatnie zdanie dodał ciszej, bardziej do siebie niż do Tafli... chociaż do Tafli trochę też. Urodziła się później, niż zmarł Gołębie Pióro Targane przez Wiatr i prawdopodobnie nie znała tej historii, a Królik, cóż, lubił używać jej jako ostrzeżenia. Czy ufał Tafli na tyle, żeby wiedzieć, że nie była aż tak głupia jak jego, pożal się Plemię Wiecznych Łowów, ojciec? Tak, ale nie zapomniał o tym, że była Sarną. Prawdopodobnie najbardziej rozsądną w Plemieniu, ale Sarną. Choć w tym wypadku nie chodziło chyba nawet o Znak Przodków, a o to, że wydawała mu się mieć dobre serce i nie chciał, żeby kiedyś przeceniła swoje możliwości, chcąc zrobić dobrze w kryzysowej sytuacji. Ktoś mógłby się kłócić, że to samo zrobił ojciec Królika, ale kocur miał na ten temat własne zdanie i doskonale wiedział, że były to po prostu lekkomyślność i brawura. W przypadku Tafli... po prostu trochę się martwił, jako jej przyjaciel, ale koniec końców znajomość podstaw walki dla samoobrony nie mogła jej zaszkodzić. Zresztą, w podstawach walki nie chodziło tylko o to, jak się bić, a również o to, jak najlepiej unikać i czego nie robić. To z pewnością nie była groźna wiedza.

Przykład z ogonem nasunął mu się jako pierwszy głównie dlatego, że od tego z reguły prawie wszyscy zaczynali. Królik sam nie do końca rozumiał czemu, bo to była ta blizna, która z daleka krzyczała jakąś porażką. No, chyba że o to właśnie chodziło. Nie był pewny. W każdym razie rozumiał już, o co chodziło Tafli, ale nie do końca sądził, że blizny powinny być jakimkolwiek powodem do dumy. Symbolem oddania dla Plemienia, mm, to już tak. Nie robił jednak nic, co wykraczałoby poza zakres jego obowiązków, więc czy było co mówić tu o odwadze?
– Masz rację, chociaż dla mnie to bardziej... część obowiązku. Jest wiele innych rzeczy tego typu, którymi ty możesz się pochwalić. Jak ten orzeł z dzisiaj. I nie musisz potem kończyć unieruchomiona przez rany. – Chyba najgorszą częścią ran i blizn było to, że po każdej przez jakiś czas było się bezużytecznym, a czasami nawet trzeba się było na swój sposób uczyć życia od nowa, jak przy utracie ogona. Tymczasem Tafla robiła dla Plemienia coś równie ważnego – dostarczała im jedzenia, a więc sprawiała, że mogli przeżyć i nie musiała przez to przechodzić, więc chyba dobrze dla niej.
– Upokarzające... nie wiem. Ale uwłaczające, naiwne... rozumiem – stwierdził. Chyba, bo nie był najlepszy w rozumieniu innych kotów, ale gdy tak sobie o tym pomyślał... Gdyby jakimś cudem miał zostać sam, bez łowców, którzy zadbaliby o to, żeby miał co jeść, jak poradziłby sobie bez znajomości polowania? Odpowiedź była prosta – najlepiej było zacząć od tego, żeby nie znaleźć się w takiej sytuacji. Tyle że dla niego droga była prosta: trzymać się Plemienia, co robił już od pięćdziesięciu księżyców. Tafla natomiast mogłaby mieć spotkanie z drapieżnikiem sam na sam przy jakiejkolwiek okazji. Na spacerze, na treningu, gdziekolwiek, gdzie nie byłoby akurat żadnego strażnika. A przecież nawet Królik, ten sam Królik, który lubił monitorować wszystkich i Sarny w szczególności, wiedział, że absurdem byłoby, gdyby strażnicy mieli chodzić za łowcami na każdym kroku.
– Tak myślałem – mruknął w końcu. – Po prostu... coś mi się przypomniało, ale jeśli chodzi o ciebie, to niepotrzebnie się o to martwię – przyznał. Bo masz mózg, w przeciwieństwie do niektórych, chciałoby się dodać. To nie tak, że zamierzał zupełnie przestać się martwić, choćby ze względu na dobre serce i determinację Tafli, a także jej Znak, ale gdyby miała robić coś głupiego, równie dobrze mogłaby to robić bez znajomości zasad, a poza tym... cholera, ufał Zającowi, innemu bliskiemu sobie kotu, na tyle, żeby wiedzieć, że nie będzie podejmował głupich decyzji, więc czemu miałby w końcu nie zaufać jej? Znał ją już na tyle długo, żeby wiedzieć, że potrafiła myśleć. I chociaż była Sarną, to... nie była Gołębim Piórem Targanym przez Wiatr, a widząc, jak poważna nagle się zrobiła i jak zmieniał się wyraz jej pyszczka, nie, jak zmieniały się jej oczy, tak właściwie, przez chwilę pożałował tego, że w ogóle odezwał się na ten temat.  Gdzieś w jego głosie czaiła się cicha, ledwo słyszalna nuta czegoś na rodzaj skruchy. I choć nie zapowiadało się, żeby jego zdanie na temat Saren jako Znaku miało się szybko zmienić, zdał sobie sprawę z tego, że może powinien w końcu przestać patrzeć na wszystko przez pryzmat śmierci swojego ojca prawie pięćdziesiąt księżyców po tym, jak miała miejsce. W ten sposób tylko szkodził sam sobie i innym kotom też, sądząc po spojrzeniu, jakim obdarzyła go Tafla.
– Powiedziałaś, że nie jesteś silna fizycznie. To dobrze. Znaczy, że rozróżniasz swoje słabe i mocne strony, a to już podstawa sukcesu. Pomaga zbudować strategię – zaczął w końcu po dłuższej chwili przerwy. – Jak się ma twoja wytrzymałość? – spytał. Bo jeśli chodziło o zwinność i szybkość, to był praktycznie pewny, że ją miała, będąc wytrenowanym łowcą z dość lekką budową ciała.

Jednak? Posłał Tafli pytające spojrzenie, ale nie pytał wprost, trochę na znak, że mogła kontynuować, ale nie musiała, jeśli nie chciała. Interesowało go, co myślała, nawet jeśli nie do końca rozumiał, co koty bez blizn widziały w bliznach. Zaakceptował już, że dla niektórych były fascynujące, ale to wcale nie znaczyło, że rozumiał powody. Może gdyby Tafla jakoś to rozwinęła, to zrozumiałby bardziej? Nie chciał jednak zmuszać jej do rozmawiania na temat, na który nie chciała, bo sam nie lubił, kiedy zmuszało się jego, a skoro urwała... chyba musiała mieć jakiś powód? Ugh, interakcje z kotami trudne.
– ...cieszę się – odpowiedział cicho, być może nieco niezręcznie, ale szczerze; wiedział, że bycie zrozumianym było ważne i, sądząc po powadze Tafli, aktualnie dla niej szczególnie w tym wypadku. Jakiekolwiek wątpliwości jakby zaczęły się w nim powoli rozmywać. Chciał wierzyć, że podejmował dobrą decyzję, ufając jej... i samo to, że coś tak niby prostego, jak jego zrozumienie, było dla niej ważne, sprawiało, że właśnie tak było. Bądź co bądź, Tafla była jednym z nielicznych bliskich mu kotów i naturalnie zależało mu na jej szczęściu.
Na jej następne słowa nie odpowiedział niczym więcej, niż prostym skinięciem głową, bo... nie wiedział, co powinien odpowiedzieć. Nie przemawiała przez niego tylko część jego obowiązku, aby chronić koty w Plemieniu, ale coś więcej; przez długi czas jego ambicje i motywacje polegały na tym, żeby nie dopuścić do drugiej takiej sytuacji, jak z Gołębim Piórem Niesionym przez Wiatr, do żadnej głupiej, niepotrzebnej śmierci, której mógł zapobiec. I choć w dużym stopniu to również miało na celu zwykłe chronienie członków Plemienia, na swój sposób był to też jego sposób na radzenie sobie ze stratą. Wiedział, że nie każdy zachowywał się tak samo, podobnie jak zdawał sobie sprawę z tego, że Znaki Przodków nie były absolutnym i jedynym słusznym wzorcem charakteru kota (gdyby tak było, jego ojciec naprawdę spisałby się lepiej jako rodzic), mimo tego, że uważał, że silnie wpływały na życie... ale od tamtego wydarzenia jego głowa wciąż była pełna różnych pytań co jeśli. Teraz jednak... chyba mógł odetchnąć i się nad tym nie zastanawiać. Znał Taflę. Powtarzał sobie nie jeden raz, że nie była taka, jak jego ojciec. Miała więc rację... a jej drobny gest otuchy, nawet jeśli nie pokazał tego po sobie w żaden inny sposób, niż przymknięcie na krótką chwilę powiek, sprawił, że sam poczuł się jakoś bardziej... komfortowo, bardziej zrozumiany, cieplej. Nieczęsto rozmawiał o swoim ojcu-idiocie, a tym rzadziej z kimś innym niż Zającem. Nie chciał się jednak na tym skupiać, bo nie mieli rozmawiać o traumach z dzieciństwa, a o walce, co mimo wszystko było dość ekscytujące. Cóż, może i w Króliku trudno było znaleźć jakiekolwiek zewnętrzne ślady tego podekscytowania, ale kiedy zaczynał mówić o czymś, co dobrze znał, w pewnym sensie czuł się w swoim żywiole.
– Jeśli nie masz przewagi siły, musisz znaleźć inne atuty, które wykorzystasz na swoją korzyść. Na przykład zwinność, szybkość, wytrzymałość. Pomagają unikać, a kiedy przeciwnik przez dłuższy czas skacze za tobą i próbuje cię dosięgnąć... w ten sposób go męczysz. To daje czas. Im bardziej przeciwnik jest zmęczony, tym mniejsza szansa, że będzie celnie trafiał. A to może dać otwarcie na dobry atak albo ucieczkę. Trzeba tylko uważać, żeby nie zmęczyć przy tym za bardzo siebie. I nie dać się sięgnąć. Dlatego trzeba znać swoje granice – mruknął. Proste w teorii, trudniejsze w praktyce, ale lepsze to niż, na przykład, próbowanie obalić na ziemię dwa razy większego przeciwnika, kiedy nie miało się ani siły, ani doświadczenia. – Są jeszcze dwie rzeczy, które są ważne dla strategii. Wykorzystywanie otoczenia i czułe punkty. Od czego wolisz zacząć? – spytał. Tafla była dorosłą kocicą, a nie jego nowicjuszką, więc nie zamierzał się z nią bawić w jakieś podchwytliwe pytania w stylu "jak myślisz, jak możesz wykorzystać otoczenie w takich i takich warunkach?", a po prostu robił jej mały wykład z najważniejszych rzeczy.

- Powiedziałabym, że ja, aleeee - zamruczała rozbawiona, szczerząc kiełki w kierunku kocura, który zdecydowanie nie załapał jej żartu. - Nie wystarczy mieć odgryziony ogon aby mi zaimponować, więc niestety w tym ci nie pomogę! - dodała niby poważnie, po chwili wybuchając krótkim śmiechem i kręcąc łbem, a ogonem szturchnęła kocura w bok, prostując się na łapach i przeciągając. Od tego siedzenia ścierpły jej łapy!.
- Żartuje tylko - westchnęła z lekkim uśmiechem. - Dobrze wiem, że nie szukasz partnerki jak ja partnera, ale nie mogłam się powstrzymać! - przyznała i lekko wzruszyła barkami, zerkając gdzieś za siebie. Nie było to niczym nowym, że Tafla wzbraniała się przed partnerstwem i każde pytanie czy chociażby insynuacje na temat partnera czy (o Przodkowie, trzymajcie ją!) kociąt oddalała chłodnym wzrokiem czy warknięciem. Nic jednak nie powstrzymywało jej przed tym, aby od czasu do czasu się na ten temat podroczyć, nie? Doskonale zdawała sobie sprawę jakie podejście ma Królik. Nie znała go przecież od wczoraj! Jednak i tak sporą przyjemność sprawiało jej wprowadzanie kocura w sytuacje do których nie był przyzwyczajony. Nieskromnie uznawała się za mistrzynię w tym fachu.
- Może pod wieczór? - zaproponowała luźno. - Ja załatwię treningi i łowy, ty patrol i własne treningi. Co ty na to?