Kończyłem jeden z moich patroli granicznych, kierując się do wejścia do obozu. W końcu. Uwielbiałem swoją rangę i swoje obowiązki, jednak czasami były ciężkie... Szczególnie dzisiaj. Nie dopisywał mi humor, cały dzień jakiś byłem osowiały, co być może wynikało z faktu zmieniającej się pogody. Następowała powoli zmiana pór obiegu, co wprawiało mnie trochę w melancholię, bo... Czas mija, a ja cały czas pozostaję taki sam. Wydawało mi się, że przed księżycami udało mi się przejść bardzo długi odcinek na swojej drodze, a teraz... Wszystko wydawało się o wiele wolniejsze. Przysiadłem sobie niedaleko wejścia, owijając łapy ogonem, znajdując miejsce wyścielone mchem, na którym aż przyjemnie było na moment usiąść. Oczywiście nie siedziałem na samym środku, tylko trochę z boku, nie przeszkadzając innym kotom w pełnieniu swoich obowiązków. Dzisiaj miałem do końca dnia wolne. Co bym mógł zrobić z tym wolnym czasem?


//Żywica

Żywica natomiast, postanowiła zrobić coś produktywnego. Zabrała się z jakimś patrolem więc, by w jedną stronę iść dziarsko i dotrzymywać kroku, a potem w drugą, od połowy trasy już się wlec, przez co została trochę w tyle. I to wcale nie tak, że zabrakło jej siły! Po prostu większość swej energii, przeznaczyła na ciągnięcie za sobą swojej iglastej, przesiąkniętej zapachem żywicy gałęzią. Hehe~ Żywica pachnąca żywicą. Końcówkę drogi, kotka szła tyłem, starając się trzymać gałąź tam, gdzie nie ma igieł. I niby mogłaby skorzystać z pomocy, ale uznała, że nie będzie lichym kociakiem i zaniesie to o własnych siłach. A co! Gdy w końcu dotarła na miejsce, gałąź ustawiła gdzieś z boku, by zająć się wymienianiem czegoś zużytego. Też innym sposobem na mniejsze napracowanie się, było przyniesienie po prostu mchu. Był lżejszy i nie wbijał się natarczywie w pysk i łapy. Ale co to za osiągnięcie z noszenia mchu, kiedy możesz przynieść całą gałąź! Z której będzie więcej pożytku, jak się obierze z niej mniejsze gałązki, które potem ładnie zakryją ostre kamienie. Tylko co najpierw? Przygotować sobie mniejsze gałązki, czy wywalić te stare? Końcowo postawiła na przygotowanie nowych, chociaż po początkowych próbach, uznała, że idzie jej to wolniej niż jej się to układało w głowie. Ale od czego są inni plemienni bracia! Czyż nie?
- Psze pana, mógłby pan mi potrzymać tą gałąź? - Rzuciła w stronę jakiegoś białofutrego, którego imienia nie pamiętała, ale czy to ważne?

Ostatnio się działo dużo. Tak dużo, że jak za dużo myślałem, to mi się kręciło w głowie i mnie mdliło. Rano wcześnie obudziłem się i udawałem się na bardzo tajne polowanie, samemu, aby kotki nie zbudzić. Kiedy wróciłem podłożyłem pod nos Huragan zwierzynę i chwilę porozmawialiśmy, po czym ona się udała na patrol graniczny, ja na łowiecki.
Po patrolu łowieckim z moim ojcem oraz Czosnkiem rozdzieliliśmy się w swoje strony. Najpierw udałem się na długi spacer. Nie miałem już nowicjuszy, to nie miałem jak spędzić czasu, inaczej jak na chodzeniu samemu po terenach. Czasami moje myśli zahaczały o Wieszcza oraz o tą, ugh, przyszłą rozmowę z Wiatr. Na samo przypomnienie sobie o tym czułem, jak wywraca mi się żołądek do góry nogami. Nie czułem się dobrze w obozie. Jeszcze... wydawało mi się, jakby mnie Płatek unikał? Czułem jakby w ogóle nagle wszystko się posypało. Dobrze, że chociaż miałem obok szylkretkę. Wróciłem. Usiadłem gdzieś przy wyjściu, ze zmrużonymi oczami i westchnąłem. Było duszno i gorąco. W wejściu był jednak przeciąg. Zimne i gorące powietrze się ze sobą mieszało. Było przyjemnie. Chociaż tyle, heh.

[płtk]

Nie spodziewałem się, że ktoś nagle na mnie wpadnie. Chciałem raczej po prostu posiedzieć w samotności, pomyśleć. Dlatego też siedziałem z boczku przez ostatnie dni. Patrzyłem się raczej w dal. Słyszałem wokół mnie koty, które wchodziły i wychodziły z obozu. Nic niecodziennego. W końcu jednak jednego kota kroki się zatrzymały, dlatego też podniosłem nieznacznie łeb. Zauważyłem ciemne futro kocura, którego dobrze znałem. Albo przynajmniej tak mi się wydawało. Nie rozumiałem, dlaczego tak nagle bury zaniechał naszych rozmów... czyżby się za coś gniewał? Za coś, o czym nie wiedziałem? Albo może dowiedział się co zaszło między mną, a Wiatr? Cholerna Wiatr. Gdyby tylko wiedziała kiedy zamknąć pysk... gdybym ja się powstrzymał, też. Poczułem jak coś mnie łapie za gardło i znowu czuje mdłości.  
— Płatek...? — mruknąłem, patrząc się na nowicjusza. Delikatnie cofnąłem uszy, wstałem od razu. Ogonem zawirowałem za swoimi nogami i kilkoma krokami zbliżyłem się do burego.
— Płatek, czy wszystko w porządku? — zapytałem, patrząc się na nowicjusza z delikatnie zmarszczonymi brwiami. Chciałem... chciałem jakiejkolwiek odpowiedzi. Wytłumaczenia.

Gdy tylko zauważyłem, jak Płatek stawia kroki do tyłu zamarłem w miejscu. Postawiłem wszystkie łapy obok siebie, patrząc się na kocura jak na zjawę. Przełknąłem ślinę, gdy zauważyłem, że ten ochoczo kiwa głową na moje słowa... wszystko było w porządku? Czyli co, po prostu mnie unikał? Bez żadnego powodu? Bo skoro wszystko było w porządku, to czemu miałby mnie unikać? Byliśmy przyjaciółmi. Przynajmniej ja tak myślałem. Czy żaden z naszych wspólnych spacerów, czy to, jak znaleźliśmy wiśnię... co, nie liczyło się?
Cofnąłem się trochę i przysiadłem na miejscu. Czułem, jak wirowała mi głowa. Przełknąłem ślinę, patrzyłem na swoje łapy. Czułem, jak falami przechodziły po moim ciele ciarki. Od przednich łap, po brzuch i grzbiet, do tylnych łap i po ogonie. Płatek... nigdy bym nie pomyślał o tym, że Płatek może ot tak po prostu mnie zostawić. Unikać. To byłby ostatni kot, którego bym o to podejrzewał, a jednak... to wszystko. Zbyt wiele.
— Dlaczego mnie unikasz? — zapytałem cicho, przyklejając do łba swoje uszy. Nie patrzyłem na Płatka. Nie miałem odwagi podnieść łba, dlatego po prostu patrzyłem w swoje łapy. Naprzemiennie wyciągałem pazury i je chowałem.
— Coś zrobiłem? — dodałem po chwili, po swoich słowach czując, jak zaczynają piec mnie oczy. Pociągnąłem nieznacznie nosem, dalej wlepiając wzrok w ziemię pod sobą.

W końcu z pyszczka Płatka wychodzi kilka słów. Dokładnie trzy. Trzy, które mówiły tylko tyle, nie ja. Nie ja byłem problemem? Nie była to moja wina, że buras nagle zdecydował się na to, aby mnie unikać? Miałem ochotę wbić pazury jak najmocniej w podłogę pode mną, jednak tam były kamienie. Ugryzłem środek policzka, zmarszczyłem brwi. Duszno.
— To o co chodzi, Płatek? Nie możesz mnie ot tak nagle... unikać. Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi i... — miauknąłem łamiącym się głosem, podnosząc delikatnie łeb, aby na syna Wieszcza spojrzeć. Zaraz jednak łeb upuściłem. Głęboki wdech. Fal z ciarek było coraz więcej, były coraz częstsze. Jedna się nawet nie skończyła, a nadchodziła druga. Były... nieprzyjemne. Były tak strasznie nieprzyjemne.
— I że nie wiem, przepadasz za mną — powiedziałem, cicho do siebie. Bo szczerze mówiąc? Kiedy myślałem, że super życie mi się ułożyło, to nagle cyk, i tylko Królik i Huragan mi zostali. No i Robak też. Bo jak myślałem, że się pogodziłem z Wiatr, to jednak nie. Bo jak uważałem Płatka za dobrego, ba! nawet najlepszego przyjaciela, to też nie. Położyłem po sobie uszy, zamknąłem oczy, odrzucając pysk gdzieś na bok. Czułem, jak powoli zaczynają mi drżeć mięśnie podczas tej rozmowy. Miałem po prostu ochotę wstać i wyjść.

Lepiej bez niego? Zmarszczyłem brwi, próbując rozkodować co w pyszczku Płatka te słowa miały mówić. Jednak myślałem przez chwilę, później jednak się poddając bo nie miałem pojęcia. Wziąłem głęboki wdech, jeden z wielu, nosem, po czym wypuściłem powietrze pyskiem. Tak kilka razy, póki kołatające serce się nie uspokoi. Spojrzałem na głowę Płatka delikatnie zmrużonymi ślepiami. Wydawało mi się, czy bury drżał?
— O czym ty na Plemię Wiecznych Łowów mówisz? — wyrzuciłem z siebie w końcu, po chwili ciszy. Nic już nie rozumiałem. Kompletnie nic. Nie rozumiałem zachowania Płatka w tej sytuacji. Mój ogon delikatnie zadrżał, uderzając końcówką o podłoże. Nic nie rozumiałem. Było mi coraz gorzej. Musiałem przekonywać samego siebie, żeby nie wstawać i po prostu odejść. Podniosłem jedną z łap, aby przetrzeć sobie pysk i oczy.

Na jego słowa zmrużyłem delikatnie oczy, po czym wziąłem głęboki wdech. Chciałem podejść do przyjaciela i go wesprzeć, jednak czułem, że kocur by się po prostu znowu cofnął.
— Płatek... — mruknąłem cicho, chcąc w ten sposób jakoś złapać uwagę przyjaciela. Musiałem wszystko powoli robić. Może nie powinienem napierać na Płatka? Jednak dzięki temu mam teraz jakąkolwiek odpowiedź od kocura, nie tylko pojedyncze słowa.
— Powoli. Oddychaj, w porządku? — dodałem zaraz, spokojnym tonem głosu. Albo przynajmniej starałem się, aby taki był. Aby mój głos się nie załamał, aby nie przekazywał buremu żadnej złej emocji. Obserwowałem kocura, a dopiero po dłuższej chwili zacząłem mówić.
— Nic... nic nigdy nie zepsułeś, Płatku. Nie jesteś złym przyjacielem. Po prostu martwiłem się, że coś zrobiłem, że jakoś ciebie uraziłem i dlatego mnie unikałeś, ale... na pewno nie jesteś złym przyjacielem — mówiłem powoli, robiąc przerwy, aby poskładać dobrze słowa. Jednak dalej mnie korciło, dlaczego też Płatek mnie unikał? Jaki był powód tego zachowania? Niemniej jednak teraz... musiałem go po prostu uspokoić.

Drży, zaciska powieki, nie słucha, nie chce wcale oddychać, i tylko marzy o tym, by zniknąć, wyparować bez śladu, zostawić Szczyta w spokoju, przecież… teraz i tak nie mogą się przyjaźnić, więc po co w ogóle on go męczy swoim bełkotaniem i tym wszystkim, po co mu to robi? Jednak sam wie, czemu i po co: zależy mu na Szczycie, zależy mu na ich relacji, egoistycznie chciałby więcej, jakaś straszna jego część, ta, która ma wobec Szczyta uczucia, chce go dla siebie, na zawsze… nawet jeśli wie, że to złe, to nie jest gotów, by tak po prostu odwrócić się od Szczyta, na zawsze, lub tylko chwilowo, aż mu nie… minie? Czy to mija? A druga strona jest taka, że mimo wszystko nie chce go zostawiać bez wyjaśnienia, ale… czemu ono musi być takie okropne?
Najbardziej chce tylko tego, żeby Szczyt był szczęśliwy… a to nie byłoby możliwe z Płatkiem, nawet jeśli jakimś cudem w ogóle by miał do niego uczucia, w co Płatek głęboko wątpi.
Nie, on nie rozumie, on nie wie, on… jak on może w ogóle uważać Płatka za dobrego przyjaciela? Nie daje nic od siebie, zawsze tak było, i… potrząsa mocno głową na boki, mimo iż boli go głowa, co jeszcze tylko pogarsza ból.
A może to wszystko jest nieważne, może łatwiej będzie powiedzieć, mieć to za sobą, i… nawet nie chodzi o to, żeby zrealizować to, co mówiła Tafla, czyli pozwolić sobie na czucie, nie trzymać w sobie tych emocji, być wobec siebie wyrozumiałym, nie, od tego jest daleko, w dalszym ciągu chce, żeby te uczucia po prostu zniknęły, bo to one są problemem, on jest problemem. Nie będzie czuł ulgi, jeśli to powie, ani niczego innego, o czym mówiła Tafla; to nie pomoże Płatkowi, nie będzie mu lżej. Chodzi jedynie o to, by Szczyt się dowiedział, jaki Płatek jest żałosny, obrzydliwy, jaki z niego egoistyczny kot, i że nie warto się z nim zadawać, i żeby uwierzył, że faktycznie lepiej będzie przestać, więcej się ze sobą nie zadawać… może, może to jest na to sposób. To nie jest najlepsze wyjście… a czy jedyne? Nie. Drugie to kłamstwo, stwierdzenie, że to nic takiego, tylko się martwi, że coś zrobił nie tak, ale… to nie przejdzie mu przez gardło.
Obie możliwości sprawiają, że jest mu niedobrze. A jeszcze gorzej mu ze świadomością, że przez niego Szczyt się martwi, stresuje.
– Jaaa… n-nie… nie pwnnśm… się. Prz-przyjaźnić – słyszy swoje słowa. – Ja… t-tylko cię… wy-wykorzystuję, i… i cią-ciąglemimało, i jeszcze… t-to, co czuję, nie jest, nie może… niejestwłaściwe, pro-proszę, dla-… dlatwojegodobra.

Oczekiwałem jakichś słów, mając nadzieję, że moje słowa uspokoją Płatka. Wstałem powoli, i tak samo powoli postąpiłem kilka kroków w stronę Płatka, mając nadzieję, że ten się nie cofnie. Chciałem usiąść, chociażby delikatnie bliżej. Wbiłem wzrok w Płatka.
— Wykorzystujesz? Nigdy w życiu. Przecież to ja do ciebie podszedłem i zagadałem, tak? Gdybym... gdybym nie wiem, nie chciał ci pomagać czy z tobą przebywać, to bym nawet sobie głowy nie zaprzątał. Poza tym nie zostawię cię. Obiecałem ci to — starałem się, aby mój głos był jak najbardziej miękki. Trochę jak do kociaka, jednak też niespecjalnie. Nawet nie wiedziałem, co dokładnie chciałem tym uzyskać. Cokolwiek. Nie mogłem po prostu zostawić Płatka, bo powiedział, że będzie tak lepiej. Chyba lepiej dla niego, bo ja przyjaciela nie mogłem tak po prostu zostawić. Udawać, że się nie znamy, czy coś.
Drgnąłem uszami delikatnie. Płatek ma problem z uczuciami. Myśli, że to, co czuje jest nie w porządku.
— C- co czujesz w takim razie? Może jakoś... pomogę?

Kiedy Płatek parsknął prawie od razu położyłem uszy po sobie, a ślepia utkwiłem w głowie burego kocura. Nie spodziewałem się takiej reakcji. Ale zaraz po tym Płatek zaczął mówić. Z każdym jego kolejnym słowem czułem, jak napinają mi się mięśnie. Czułem, jak tysiące małych mrówek zaczyna mi gryźć moją skórę, a z każdym kolejnym słowem Płatka gdybym mógł, to bym po prostu zapłonął i się spalił.
— C...cso — byłem oszołomiony. Nie cofnąłem jednak kroku, po prostu patrzyłem tępo na Płatka. Czy ja się Płatkowi podobałem? Poczułem się źle, bo... nie czułem tego samego do kocura. Nie teraz, kiedy... kiedy miałem cudowną partnerkę u swojego boku.
— J- ja... um... za bardzo mi schlebiasz, ale... — ale co? Przykleiłem bardziej uszy do swojej czaszki. To była moja wina! Musiałem przegapić jakiekolwiek sygnały, uważać je za po prostu przyjaźń. Albo może to ja robiłem, podświadomie? Ale jeśli podświadomie, to oznacza, że mój mózg mi mówił, że Płatek może... ale ja go tak nie uważałem! Uważałem go za przyjaciela, najlepszego przyjaciela poza rodziną. Nie chciałem...
— Przepraszam. Przepraszam, jeśli... wzbudziłem w tobie... jakąś nadzieję. W sensie... Ja mam... partnerkę. Huragan — mówiłem powoli, czując jak w oczach wzbierają mi się łzy. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Niedawno jeden kot, po niezłych przeżyciach, mi wyjawił co czuje, teraz Płatek. Ale... ale to by chociaż tłumaczyło, dlaczego bury mnie unikał. Głęboki, zachwiany wdech. Jednak... uderzyła we mnie świadomość. Brawo, że dopiero teraz.
— Ale przecież możemy być dalej przyjaciółmi! Nie mogę cię po prostu zostawić, nie chcę cię porzucać i udawać, że nie istniejesz. To nie jest rozwiązanie — rzuciłem nagle, czując, jak podnosi mi się futro na karku oraz na grzbiecie.
Zaraz stało się dużo, bo Płatek upadł do tyłu, oddycha bardzo szybko, i po chwili wymiotuje bezbarwną cieczą. Czuję, jak po moim grzbiecie biegną ciarki, pod futro, jakby prosto do mózgu. Od razu przypomniała mi się rozmowa z Robakiem. Łzy zaczęły ciec po moich polikach, a łapy drżeć. Podchodzę jednak kilka kroków w stronę burego.
— Na przodków... Płatek proszę, spokojnie. Zaprowadzić cię do Wieszcza? Musimy porozmawiać na ten temat, możemy później, ale możemy znaleźć jakieś rozwiązanie, które nie będzie tym, że się po prostu ode mnie odetniesz, proszę. Nie chcę cię stracić — mówiłem, prawie błagalnym tonem. Bolał mnie fakt, że kocur myślał, że... po prostu przystanę na tę propozycję jak gdyby nigdy nic. Tak, oczywiście, zostawię cię, bo mówisz, że tak będzie lepiej. Nigdy w życiu! Chciałem znaleźć rozwiązanie, jakiekolwiek. Nie chciałem tracić Płatka.

Po słowach kocura zdałem sobie sprawę, że... to znowu to, co było nad Łuską z Robakiem. Ja drążę temat, bo myślę, że tak będzie dobrze, że robię dobrą rzecz... ale przy tym coraz bardziej ranię drugiego kota. Chcąc znaleźć rozwiązanie, mówiąc coraz więcej raniłem kocura. Poczułem, jak zimna fala ciarek przechodzi przez mój kręgosłup. Jakieś śmieszne, niewidzialne ciernie coraz to bardziej zaciskają się na gardle, powodując, że oddychanie jest coraz trudniejsze, a do łez napływa coraz to więcej łez. Nie starałem się ich nawet zatrzymywać. Nie było sensu.
— Przepraszam. Tak cię strasznie przepraszam, Płatku — wyrzuciłem z siebie, kaszląc i krztusząc się. Nie byłem dobrym przyjacielem. Nie byłem dobrym bratem. Mistrzem. Uczniem. Bratankiem. Synem. Cholera partnerem pewnie też dobrym nie byłem. Futro na grzbiecie coraz mocniej się jeżyło. Nie byłem dobry.
A czy to nie chodziło właśnie o to od samego początku? W końcu pierwszy raz podszedłem do Płatka, aby go przeprosić, że go przestraszyłem, mówiąc czym zajmuje się łowca. I później jakoś sam z siebie postawiłem cel, aby uszczęśliwiać Płatka, aby mu pomagać, jak tylko będę mógł. Nie chciałem tego. Bolało okropnie. Tak bardzo, tak strasznie nie chciałem zostawiać przyjaciela. Mgła zasnuła moje racjonalne myślenia, stałem jak wryty. Oddychałem ciężko, odkaszlnąłem.
— Czy... czy jesteś tego pewny? Że mam cię zostawić i wtedy... będziesz się czuł lepiej? — wyszeptałem, patrząc na to, jak coraz to kolejne łzy z mojego polika spadają na ziemię i tam się roztrzaskują. Bolało. Wszystko mnie teraz bolało. Byłoby łatwiej, jakby mnie choroba za młodu zabrała.