Siedziałam dalej. Kompletnie ignorowałam nowicjuszkę, jej dziwną mowę, jej głos i to jak głupio, idiotycznie wręcz gadała! Patrzyłam się na śnieg.
Wróciłam myślami do słów Pajęczyny, tak patrząc na ten śnieg, i znowu poczułam palącą złość i wstyd. Nienawidziłam jej za to, co nam zrobiła. Była samolubna! Była... Okropna! Taka niby za tradycjami, taka niby za tym, aby odbudować Plemię, które będzie znowu wielkie... A ona sama taką okropną, ohydną, haniebną rzecz zrobiła. Nienawidziłam jej.
Kątem oka załapałam, jak Błoto wstaje, nawet nie zarejestrowałam co wcześniej mówiła. Nie skupiłam na niej wzroku, bo warto mieć wroga w swoim kącie widzenia. I dobrze, że tak niejako na nią patrzyłam, bo mogłam w czas uniknąć śniegu, który we mnie rzuciła. Usiadłam niedaleko, dalej patrzyłam się na śnieg, ale z mojego gardła wyszedł ciężki warkot.

Błotko zaśmiała się. W końcu coś! No przecież Blask nie może jej ciągle ignorować. Dobrze, to już jakaś reakcja. Jeśli tylko kotka poprosiłaby ją uprzejmie o zostawienie w spokoju, to by to zrobiła. Ale takie warczenie? No jakże ma wiedzieć, co to znaczy? No nie mogła brać tej sytuacji na poważnie, nie ptrafiła. Kociak jak się denerwował to wyglądał całkiem zabawnie. Zazwyczaj Błoto nie skupiało swojej rozrywki na byciu niemiłym, ale to co innego. Ot trochę pogada, może obsypie śniegiem. Ono widziało to, jako zwykłe żarty. W końcu oboje są młodymi kotami, Blask na pewno też to rozumie.
- Hej! Ominęłaś śnieg głuptasku - powiedziała przez śmiech. Schyliła się i wzięła trochę śniegu do ust. Ten szybko się roztopił, a Błoto poczuło, jak jeno mózg prawie się zamraża. A no tak. Nie przeniesie tego, jak kawałka mchu. Hm. Pozostaje taktyka rzucania.
- Nie warcz! Próbuję ci tu pomóc! Nie moja wina, że się odsunęłaś - powiedziała głośno, patrząc na śnieg pod łapami. Znowu zebrała trochę, machnęła łapą i SIUUUUUP poleciał w stronę Blask. Nawet nie obejrzała się, czy trafiła. Na odkrytym paśmie ziemi leżały pomniejsze kamienie i... Oh na Plemię Wiecznych Łowów, dżdżownica! Musiała nie spodziewać się śniegu i nie zdążyła schować się pod ziemię. Chyba nie żyje.
- Oh Blask znalazłam coś niesamowitego! - ucieszyła się. Zachwycona wzięła dżdżownicę w usta. Ble. Ochyda. Super! Odwróciła się do kociaka z miną, jakby odkryła właśnie Atlantyde. I zaczęła się do Blask zbliżać.

Patrzyłam dalej na śnieg, ale nie miałam wyjścia, bo znowu musiałam wstać, aby odskoczyć kolejną lawinę śniegu z łap tego dziwadła. Była beznadziejna i irytująca! Każdy inny kot by załapał sygnały jakieś społeczne, że kurde, jak kot na mnie warczy to oznacza, że nie chce ze mną mieć nic do czynienia!
Była... Ugh, okropna!
Na moim grzbiecie pojawiło się kilka włosków podniesionych, a z momentem, gdy Błoto zaczęła iść w moją stronę z dżdżownicą myślałam że padnę. Ale!
Damie nie przystoi się denerwować... i wybuchać. Dlatego wygładziłam swoje futro i skierowałam swoje łapy w drugą stronę, w głąb obozu, z ogonem wysoko podniesionym. Nic nie powiedziałam. Po prostu podeszłam do drugiego wyjścia i tam sobie usiadłam w spokoju.

zt

A już myślała, że się uda! Błoto nie lubi być ignorowane, ale nie zamierzało ganiać za Blask po obozie. Też dlatego, że akurat za to mogłoby oberwać. Usiadło tam, gdzie wcześniej kociak. Było chociaż trochę ogrzane. Rzuciła ostatni uśmiech odchodzącej kotce, a potem odwróciło łeb i spojrzało na spadający śnieg. Huh. Był... Naprawdę cudowny. Trzeba przyznać, ładne widoczki. Bez namysłu połknęło to, co dotąd trzymało w buzi.
O nie.
Oh.
AH.
Zakasłała i zrobiła zdegustowaną minę. Obrzydliwe! Podłużne zwierze już zsunęło się po jej gardle i nagle Błoto żałowała swojego pomysłu. Miała ochotę wpakować sobie śniegu do ust, byle nie czuć tego smaku! Jak ptaki mogły to jeść? Jeszcze chwilę oglądała śnieg, ale szybko zebrała się w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Musiała to czymś pojeść, bo umrze.

//zt

Śnieg.
Dalej pruszy śnieg, i będzie pruszył.
Uśmiecham się słabo, kiedy obserwuję białe tereny, chcąc szczerze wyjść. Być może uciec w jakiś kąt terenów, aby tam się chwilę pobawić śniegiem i śnieżynkami. Jednak nie było mi to dane, jeszcze przez dłuższy czas. Obserwowałam jednak widok, ciesząc się momentami spokoju i ciszy.

Cieszyłam się ciszą, dopóki nie została mi ona brutalnie przerwana. Cóż, po prostu zamyśliłam się, i tyle. Drgnęłam delikatnie gdy usłyszałam pomruk obok siebie.
— Oh — wyszło z mojego pyszczka, a zaraz spojrzałam na kotkę obok. Przez chwilę musiałam pomyśleć, kim w ogóle ta jest. Po chwili jednak dotarło do mnie, że widziałam ją w obozie. W sensie, ah, jak miałabym nie widzieć. Na mój pyszczek pojawił się delikatny uśmiech,
— Domyślam się, że trudno o pomyślne łowy podczas Pory Białych Zasp. Ale ty powinnaś mieć to ułatwione, masz ładne, białe futerko. No, z kilkoma czarnymi plamkami i ogonem — odparłam ukazując swoje kiełki w uśmiechu, mrużąc delikatnie oczy. Skinęłam łbem na kolejne słowa kotki.
— Owszem. Złoty Blask Wschodzącego Słońca. Nie było mi dane ciebie bliżej poznać. Jak masz na imię?

— Ah. Ale to oznacza, że jesteś doświadczoną łowczynią, nieprawdaż? Skoro nawet w trudnych warunkach spowodowanych przez swoje futro możesz sobie poradzić — uśmiechnęłam się wesoło do kocicy, mrużąc oczy.
Skinęłam delikatnie głową na słowa Tafli dotyczących jej imienia. No w sumie faktycznie, ciekawe co miała matka Tafli w głowie, gdy nazywała tak swoją córkę.
— Rozumiem — mruknęłam tylko w odpowiedzi, delikatnie mrużąc swoje oczy na kocicę. Zaraz jednak przerzuciłam swój wzrok na śnieg. Ładnie było.

Drgnęłam uchem na westchnięcie Łowczyni i przeniosłam na nią wzrok. Delikatnie zmrużyłam oczy, nasłuchując jej słów. Inny obóz... hm. Słowa, które wypływały z pyska Tafli, też były interesujące. Aż ciekawa byłam ile kotka miała księżycy. Ale! o wiek się nie pyta.
— Starzenie się jest nieuniknione. Najważniejsze jest to, czy wkładasz coś do Plemienia, czy robisz coś, aby... być przydatna. A zakładam, że tak jest — zamruczałam z uśmiechem na pysku, mając nadzieję, że moje słowa jakoś odbiją myśli kotki w inną stronę. Na jej pytanie skinęłam łbem, a na "szepnięcie" tylko spokojnie się zaśmiałam.
— To prawda. Jednak domyślam się, że opinia o treningu Łowcy nie jest obiektywna.

— Każdy jest ważny w Plemieniu — mruknęłam, bardziej do siebie i pod nosem. Drgnęłam delikatnie, nie każdy. Nie ten, kto był tylko darmozjadem i niczego nie wnosił do Plemienia. Nie ważna w Plemieniu była ta okropna kotka, z którą rozmawiałam...
chociaż czy wiele się od niej różniłam, tym bardziej teraz?
Tak. Różniłam się wiele. Musiałam pozostać przy tej myśli.
— Czy to nie oczywiste? — zapytałam, spoglądając na Taflę. — Wieszczem. Ale jak nie to chociaż mam nadzieję, że zostanę Strażnikiem. Wybacz, że muszę cię zasmucić tymi wieściami — uśmiechnęłam się delikatnie w stronę kotki.

Siedziała przy wyjściu z jaskini i obserwowała strome zbocza gór. Pewnie wyszłaby na mały spacer w okolice Żabiego Stawu czy Łuski, ale było tak parno, że nie chciało jej się wysuwać choćby wąsa z chłodnego obozu. W takich momentach i przy takiej pogodzie jak ta, posiadanie obozu w jaskini było istnym zbawieniem, które Tafla doceniała. Poza tym, polowanie w takim upale nie należało do najprzyjemniejszych i zwiększało ryzyko natknięcia się na żmije, które skuszone ciepłem, zaczęły wygrzewać się w słońcu. Mniej więcej dlatego starsza łowczyni wybrała odpoczynek w jaskini. Westchnęła ciężko i delikatnie przymknęła blase ślepia. Ciekawe czy Królik narzekałby na upał podczas patroli...

/Niedźwiedź

W końcu było ciepło! Przyjemne promienie słońca, które wpadały do wnętrza jaskini w okolicy wejścia, zdawały się być dla Lilii upragnionym błogosławieństwem od Przodków. Kotka wprost nie mogła się doczekać słodkiego zapachu kwiatów, odgłosów ćwierkających ptaków i przyjemnego uczucia na grzbiecie podczas przemykania pomiędzy drzewami na patrolach. Chociaż musiała przyznać, że trochę bolał ją fakt, że nie miała okazji przejść się po ośnieżonych terenach przy jaskini, czy chociaż poogladać parę ulatującą z pyszczka na tle nocnego nieba, to i tak była optymistycznie nastawiona do tego co nadejdzie. Tyle straciła będąc uwiazaną chorobą, że głowa mała! Teraz jednak miała okazję to nadrobić i przekonać się, czy jej wszystkie pragnia powiązane z nową porą są jak najbardziej prawdziwe. Po krótkiej rozmowie z Jeż postanowiła przysiąść niedaleko wyjścia z obozu i poobserwować co ciekawego działo się przed jaskinią. Siedziała wyprostowana z lekko przymkniętymi ślepiami i łagodnym uśmiechem na mordce, ciesząc się ciepłem słońca i słodyczą zapachów dobiegających z odległego, jeszcze do niedawna niedostępnego, świata poza obozowiskiem.

/Błoto!

Przyszłe ciepłe dni, zakwitły kwiaty, słońce wyjrzało zza brzydkich, zimowych chmur. Róg zmarł. Wiele ją ominęło. Nie była typem do narzekania na chorobę, bo to idealny czas na lenistwo, ale kurczaki teraz naprawdę żałowała. Chciałaby móc być na jego pogrzebie. Nie byli blisko, nie była nawet pewna czy kocur ją lubił, ale ona go lubiła.
Nie planowało jednak rozpaczać nad tym co stracone, już dostatecznie dużo czasu w swoim życiu na to przeznaczyło. Zamiast tego wyszło, wyjątkowo jak na siebie wcześnie, odetchnąć świeżym powietrzem i zebrać kwiaty. Krążyło niedaleko obozu, aż nie uzbierało pokaźnej ilości kolorowych roślin, każda piękniejsza od tej poprzedniej. Jeno legowisku przyda się trochę polotu, przez zimne okresy zdążyło zbrzydnąć. Wracając do domu zaskoczył je widok kociaka. Już nie maleństwa, ale na pewno kotek ten nie udzielał się dużo na forum... Może jak było chore, to coś ją jeszcze ominęło. Albo jest nieogarem, też możliwe.
Podeszła ochoczo do kotki, kładąć swój bukiecik u jej łap.
- Siema - przywitała się wyluzowanym tonem. Zmrużyła oczy, próbując przypomnieć sobie imię młodszej.
- Masz, dla ciebie - dobra nie pamięta, po prostu będzie udawać, że wie. Wystarczy, że nie będzie próbowała użyć jej imienia. Tyle tych kociaków wszędzie, nie można jej winić, że nie pamięta wszystkich. Podsunęło jej kwiatuszek o fiołkowym kolorze. Tak, odwrócenie uwagi prezentem na pewno zadziała!
- Ten ci moim zdaniem najbardziej pasuje, ale jak chcesz możesz sobie wybrać inny - ruchem łapy wskazała na resztę stosiku.

Dzieciak wydawał się zadowolony. Nie żeby mogło być inaczej, kto nie lubi dostawać kwiatów? Zrobiło jej się cieplej na sercu, kiedy kotka go zaakceptowała. To jeden z tych fajnych kociaków, dobrze. Oh i dzięki niech będą przodkom czy kto tam w gwiazdach siedzi, ona też nie znała jej imienia. To znaczy, że nie przegapiła jej, tylko serio się jeszcze nie znały. Wygrana!
- Śliczne imię - stwierdziła uśmiechając się i siadając obok kotki. Imiona były różne, jedne ładne, inne... Inne były... Specjalne. Tak.
- Błotko jestem, miło poznać - przedstawiła się z dużym uśmiechem - No to co tu robisz dzieciaku? Czego wypatrujesz w wielkim świecie? - zagaiła. Miała ochotę przepytać Lilię z wszystkich ważnych rzeczy jak ulubiony kolor, czy kształt chmury, ale to za chwilę. Próbuje się zachowywać jak dorosła i najpierw zacząć od luźnej, niezobowiązującej rozmowy, zanim zacznie się przesłuchanie.

Ah te dzieciaki i ich niechęć do bycia nazywanymi dokładnie tym słowem. Nie przejęła się tym za bardzo, tak jak nie przejmowała się większością rzeczy. Osobiście bardzo lubiła używać takiego sformułowania, głównie dlatego, że kojarzyło jej się bardzo dobrze. Dla Błotka miało ono sympatyczny wydźwięk i nie używało go, aby wskazać na czyjś wiek, a raczej na fakt, że osoba może ciemnej ktoce zaufać i ta zrobi wszystko, aby ich chronić. W końcu dla Błotka całe plemię było rodziną. Nawet jeśli większość jego mieszkańców nie żywiła w jej stronę podobnych uczuć. Pokiwało w zamyśleniu łbem na wypowiedź kotki.
- Nic dziwnego. Wiesz strażnikowanie to najlepsza pozycja jeśli chodzi o moją opinię - nachyliła się do młodszej, jakby miała jej zdradzić sekret - Tylko strażnicy mają w obowiązkach siedzenie i nic nie robienie - zaśmiała się cicho. Nie była to do końca prawda. Mieli pilnować granic i wypatrywać niebezpieczeństwa, co w jej języku przekładało się na słodkie lenistwo.
- No a podczas patroli można wypatrzeć najładniejsze kwiatki. Jaki jest twój ulubiony kolor? O, albo kształt? Wiesz to ważne informacje. Zależeć od nich może to, na kogo się będziesz uczyć...- no, teraz moga przejść do konkretów.