Dobra, tym razem nie dostrzegła żadnego fragmentu wełny, jednak nie zamierzała się tak łatwo poddawać. W końcu brakowało jej tak mało do zebrania odpowiedniej ilości! W sumie ciekawe ile do tej pory Żywica zebrała... Wiatr raczej nie sądziła, żeby szylkretka zebrała więcej niż ona, w końcu jej tak dobrze szło. No właśnie, kluczowym było wyrażenie "szło", ale liliowa starała się tym nie martwić, w końcu nadal szuka, prawda? Na pewno zaraz znajdzie tony runa, dzięki czemu będzie mogła ułożyć nim legowiska dla wszystkich kotów w plemieniu. Już słyszała te wszystkie podziękowania kierowane w jej stronę! Ale dobra, na razie trzeba wrócić do rzeczywistości, w której tak dużo tej bawełny jednak nie ma. Ale zaraz może być, jeśli Wiatr tylko się postara! Tak też, ciągle korzystając ze swojej wcześniejszej taktyki, jednakże tym razem omijając gęste krzaki, skierowała się w stronę wysokich traw, aby tam poszukać szczęścia.

No, co teraz, gdzie teraz? Do nosa Żywicy doszedł już znajomy zapach. Okręciła się robiąc kółko, kierując swoje kroki za śladem jaki znalazła. Dopiero po chwili zdołała dostrzec gibającą się wełnę. Tym razem oprócz braku nóżek, również również wisielcem! Kotka z zadowoleniem podreptała w kierunku miękkiego materiału budowlanego, chcąc go zebrać i zanieść do wełnianej kryjówki.

Jej sny pełne wełny zaczynały powoli stawać się tylko snami, gdyż i tym razem liliowej nie udało się znaleźć ani kawałka. Może już wyczerpała wszelkie dostępne zapasy, które znajdowały się na tym terenie? A może po prostu znowu zatopiła się w marzeniach zamiast wytężać zmysły? Kotka stawiała na to pierwsze no bo przecież jak jej mogłoby się kiedykolwiek coś nie udać? W końcu ma wytężone zmysły cały czas, a przynajmniej tak uważała.
Trochę już się zniechęciła, jednak nadal szukała kolejnych kawałków wełny, tym razem już będąc zakotwiczoną w rzeczywistości. Znajdzie tę wełnę dla samego faktu znalezienia jej, a nie po to aby wyścielić swoje legowisko. Wełna myślała że może tak łatwo ją wykiwać? Nieee, nie z nią te numery.

Przez chwilę stała w miejscu, nie wiedząc co dalej ze sobą zrobić. Iść dalej z tą wełną? Była nieco uszkodzona, ale to przecież nie konkurs piękności wełniastych obłoczków. Drugi kawałek się zmieści w pysku. Problem był w tym, że runo nie wywietrzało, znów prawie całkowicie pozbawiając kotki węchu, więc musiała wrócić i schować kawałek do kryjówki numer 2. Zmieści się tam może jeszcze jedna część.... chociaż wtedy będzie wystawać. No nic, będzie musiała wykopać drugą dziurę, albo znaleźć inną kryjówkę w okolicy. Po zabezpieczeniu kryjówki nr. 2 i sprawdzeniu numeru 1, poszła tym razem w prawo, wcześniej przecierając nos, pozbywając się reszty charakterystycznego zapachu wełny. Szukamy dalej!

Z każdym krokiem czuła coraz większe sfrustrowanie. Już była na półmetku i co. I nic. Nie ma. Nada. Kotka parsknęła nieco wkurzona. Dlaczego to zawsze ją musi spotykać wszystko co najgorsze? Nie żeby nieznalezienie wełny było czymś okropnym. Chociaż, gdyby Wiatr robiła w tamtym momencie ranking top najgorszych momentów, w którym życie się na niej najbardziej mściło, to na pewno umieściłaby tę sytuację w czołówce. A przynajmniej w tamtym momencie, bo następnego dnia już pewnie nawet nie będzie o tym pamiętać. Ba, pewnie zacznie rozpowiadać wszystkim jak to wspaniale się wełnę zbierało.
Dobra, ale powróćmy do teraźniejszości, w której tej wełny jeszcze nie zebrała... kotka ostatnio miała dziwną tendencję do wybiegania w przód. Miała nadzieję, że kiedyś wyjdzie jej to na dobre. Na razie jednak westchnęła cicho i znowu zabrała się do szukania runa, wytężając zmysły.

Tymczasem Żywica nadal szła uparcie przed siebie, aż w końcu skręciła po skosie w lewo, nawet do końca nie mając w głowie wyznaczonej trasy. Przecież runobranie wcale nie musiało się zawsze kończyć sukcesem. Tu trzeba włożyć serce! A może wtedy znajdzie największy kawałek wełny i będzie się nim chwalić przed innymi plemiennymi kotami, nawet wtedy, kiedy ich to nie będzie interesować. Bo taaaaki będzie duży! Ale wracając. Szylkretka zaciągnęła się powietrzem, wciąż idąc. No, wełno, nie chowaj się, chodź do mamusi.

Dopiero kiedy doszła na samą granicę a mocny zapach całkowicie uniemożliwiał wyczucie jej czegokolwiek oprócz tego gdzie się znajduje, nie mówiąc już nic o znalezieniu wełny. Rozejrzała się szybko, jednak od razu zawróciła starając się wrócić do miejsca z którego przyszła. Jeszcze nigdy chyba nie była aż tak daleko od obozu. A co dopiero na granicy! Musiała przyznać, że opuszczenie bezpiecznych terenów nieco ją przerażało. Przyspieszyła więc kroku starając się wrócić do miejsca gdzie ostatni raz widziała się z siostrą. Oczywiście po drodze dalej szukając wełny, bo nie umiała sobie tego odpuścić.

Ohohoooo! Ah, jak cudnie. Naprawdę trzeba do tego podchodzić z miłością! Kotka po wypowiedzeniu kilku słów dziękczynienia w stronę przodków i jakichś wełnianych bogów, podeszła do zagłębienia i wyciągnęła szyję, by zebrać dwa, idealne kawałeczki runa.

NA PRZODKÓW, W KOŃCU!!! Wiatr chciała skakać z radości, ale zamiast tego najszybciej jak mogła podbiegła w stronę "odlatującego" od niej runa, starając się je złapać w zęby. Dobra, chyba to wszystko w takim razie. No teraz tylko wrócić kawałek drogi, ale przy okazji może znajdzie coś jeszcze? W końcu wtedy będzie mogła pochwalić się Żywicy ile to ona nie znalazła! A no i musi zajrzeć do swojej skrytki na wełnę, żeby zabrać ze sobą to co w niej zostawiła. Śmiesznie by w sumie było, gdyby o tym zapomniała. Znaczy ona się nie śmiała, ale sama sytuacja... Dobra, odpuści to sobie i skupi się na tym, żeby na pewno zapamiętać o jej zabraniu.
W drodze powrotnej do Żywicy oczywiście oglądała się za kolejnymi kawałkami wełny.

I Żywica zdobyła dwa kawałki! Oh, jak idealnie. Ile jej jeszcze brakuje? A może to już? A może zrobi całe legowisko z owczych odpadów? Zadowolona z dwoma kawałkami pobiegła w stronę swoich kryjówek, wykopała nową norkę, wsadziła kawałki i przykryła je chaszczami i kamieniem, tak jak w poprzedniej skrytce. Ah, jak dawno nie była tak z siebie zadowolona! No, ale co teraz? Wiatr jeszcze nie było widać, czyliiii może jeszcze szuka? Żywica więc równie szybkim tempem wybyła... Teraz prosto.
Może jeszcze coś znajdzie?

Po Żywicy na razie nie było ani śladu za to dotarł do niej, już tak znajomy, zapach, którym było nie co innego jak kolejne kawałki wełny! Cały żal z poprzednich kilku minut całkowicie ją opuścił i kotka zadowolona podbiegła do krzewu z zamiarem zebrania znaleziska. Była już nieco obciążona tymi trzema kawałkami, a co dopiero kiedy będzie musiała wrócić się po kolejne trzy, które zostawiła, ale nie przeszkadzało jej to, przynajmniej na razie. W tamtym momencie bowiem cieszyła się z tego ile kawałków runa znalazła.
Idąc dalej w końcu dotarła do swojej skrytki i zabrała stamtąd pozostałe trzy kawałki, które w niej zostawiła. Dopiero teraz zaczęła zauważyć to jak niewygodnie się to niesie i co chwilę potykała się o kawałki wełny lub o własne łapy. Ugh, jakie to było męczące. Na razie jednak nadal pchana była poczuciem zadowolenia z własnych znalezisk, więc nie zniechęcała się jakoś znacząco.
Mimo że przeszła już kawałek, nadal nie znalazła swojej siostry. Nic dziwnego, w końcu nadal nie znajdowała się w wyznaczonym miejscu. Kontynuowała więc swoją powolną wędrówkę, jednocześnie nadal rozglądając się za kawałkami runa. Może i wiedziała, że ma to dość mocno utrudnione, ale można by było powiedzieć, że weszło jej to nieco w nawyk.
Nie znalazła żadnej wełny ale za to w końcu zauważyła nieopodal tak dobrze znane jej, brązowo-rude futerko. Od razu przystanęła i położyła wełnę na ziemię, aby mieć wolny pyszczek.
- Szica! Maś? - zapytała siostrę, po czym sama dumnie usiadła obok zebranej przez siebie kupki i położyła na niej łapę. Nie widziała, żeby Żywica trzymała gdzieś podobną, więc pozwoliła sobie na razie chełpić się swoim zwycięstwem w zbieraniu runa.

Kawałek przy korzeniu zdawał się być stabilny, więc kotka postanowiła zdobyć ten, który był na gałęzi. Nie był wysoko, więc nawet jak spadnie to nic jej się nie stanie. Poza tym, wydawało jej się stabilnie. Obeszła drzewo dookoła, chcąc znaleźć odpowiednio stabilne miejsce, po czym powoli zaczęła wchodzić w górę, mocno trzymając się pnia. Gdy w końcu dotarła do miejsca gdzie było runo, wyciągnęła łapę, przytulając się kurczowo gałęzi, by sięgnąć po wełnę. Jeśli jej się udało bezpiecznie wszystko złapać, to postanowiła zejść powoli, jak należy, na sam dół. Jeśli jednak spadła, czy cokolwiek innego, jednak nic się nie stało, poszła po kawałek wełny który był przy korzeniach. I to w sumie... Tyle! Wydawało się, że nazbierała tego wystarczająco dużo.

No więc, złapała, zlazła bezpiecznie na ziemię, wzięła w pysk drugi kawałek i poszła do swych skrytek na wełnę. Po drodze usłyszała znajomy, wołający głos. Odwróciła łebek w stronę dźwięku. Ha ha! Ma! Jeszcze jak! Cóż, szkoda, że nie mogła tak odpowiedzieć, gdyż... no, nie usłyszała wyraźnie słów Wiatr. Odłożyła swe kawałki na ziemię.
- COO?! Nie słyszę CiĘ! Ale chodź! - zawołała, po czym nie czekając na reakcję ze strony siostry, pokonała ostatni kawałek drogi prowadzący do jej ukochanej wełenki. Odkryła największą norę, po czym włożyła tam wełnę ze wszystkich kryjówek, by się chwilę zastanowić.
- Ugh... będę musiała iść dwa razy - burknęła do siebie, marszcząc z niesmakiem nos. I jak powiedziała, tak zrobiła. Chociaż zajęło jej to cały dzień, więc kiedy doszła do obozu, jedyne na co miała ochotę, to przeliczyć ile ma kawałków wełny i wyłożyć się na swoim starym legowisku po raz ostatni.

[zt]

Oh. Czyli jednak nie miała więcej. Żywica zebrała zdecydowanie dużo wełny. Liliowa była przekonana, że wystarczy na dwa legowiska, jak nie więcej. Ale ona sama również zebrała przecież dużo. Po za tym, to nie były żadne zawody, bo gdyby były to Wiatr na pewno zebrałaby więcej i wygrała. O, dokładnie tak po prostu się teraz nie starała!
Słysząc słowa siostry o chodzeniu na dwa razy spojrzała na swoją kupkę i nagle żałowała, że zebrała nieco więcej.
- Fójdę s fobą. - miauknęła cicho, odkładając część wełny do jednej z skrytek siostry. W tamtym momencie żałowała, że wybrała akurat tak oddalone od obozu miejsce. Nie sądziła że ta wełna będzie aż tak duża i ciężka do noszenia. Ugh, mogła dowiedzieć się o niej nieco więcej. Już czuła jak jej popękane poduszki zaczynają piec.
Niby to nie aż tak daleko, ale transportując swoje znaleziska do obozu kotki wróciły do niego dopiero pod wieczór. Wiatr czuła się jakby miała nie dojść do swojego legowiska tylko po prostu paść na zebrane runo i zasnąć na miejscu. A myślała, że jest zmęczona po treningach, a tutaj zafundowała sobie tak męczący dzień wolny.


[zt]