Wraz ze zbliżającym się końcem Pory Białych Zasp dni robiły się znacznie przyjemniejsze do życia czy po prostu krótkiego spacerowania w nikłym blasku słońca. Aby jakoś wykorzystać to chwilowe polepszenie pogody, zaproponowałam Dębowi wspólne małe polowanko wśród leśnych ostępów, na co on ochoczo się zgodził. Mieli nam przy tym towarzyszyć dwaj strażnicy, Blask i Grom, żeby czuwać nad naszym bezpieczeństwem. Przyjmując dowodzenie, poprowadziłam naszą nieliczną grupkę ku Wschodnim Rubieżom, a dotarłszy na miejsce, odwróciłam się, spoglądając na swych towarzyszy, aby spytać:
- Rozdzielamy się czy trzymamy razem, aby złapać wspólnie jakąś grubszą zwierzynę? - sama pewnie trzymałabym się blisko reszty, nawet będąc osobno, aby w razie wypadku móc szybko rzucić im się na ratunek lub bez chwili zwłoki o niego poprosić. W lesie czaiły się nie tylko ofiary, ale również drapieżnicy, którzy mogliby chcieć przeszkodzić nam w tych łowach.

/Dąb (& mg)

Chociaż mróz nadal nie ustawał, to Dąb miał wrażenie, że ostatnio zaczęło się już robić nieco przyjemniej. Te pierwsze oznaki końca tej trudnej pory były dla niego pewnym pocieszeniem, dzięki któremu poczuł większą chęć do działania. Kocur chętnie wybrał się na wspólne polowanie ze swoją partnerką. W końcu każde dobre chwile były jeszcze lepsze u boku ukochanej osoby.
– Lepiej będzie, jeśli się rozdzielimy, ale na wszelki wypadek będziemy pozostawać w zasięgu widzenia i słyszenia. – odpowiedział na pytanie Promyk. O ile sam najchętniej spacerował tuż przy niej, to rozum mu podpowiadał, że polując tuż obok siebie raczej niewiele sobie pomogą. – Nie martw się, zawiadomię cię, jeśli spotkam większą zwierzynę. – dodał na pocieszenie.
Gdyby to odpowiadało jego ukochanej, życzyłby jej powodzenia, a sam wyruszyłby pod wiatr po obrzeżu lasu z trzymającym się z tyłu Gromem, który czuwał nad jego bezpieczeństwem. Kocur węszył, nasłuchiwał i rozglądał się uważnie dookoła w poszukiwaniu wszelkich śladów obecności zwierzyny. Miał nadzieję, że w tym czasie nic się nie przytrafi jego partnerce...

//zapraszam mg

Wysłuchawszy wszystkich za i przeciw swoich towarzyszów, kiwnęłam tylko głową, wzruszając jednocześnie ramionami. Widocznie zostałam przegłosowana i musiałam się z tym pogodzić. Jako odpowiedzialny lider grupy, podzieliłam nas na dwie pary. Jako swojego strażnika dobrałam sobie Brzaska, polecając tym samym Gromowi czuwanie nad bezpieczeństwem Dęba, gdy wreszcie oboje oficjalnie rozpoczniemy swe łowy. Gdy już nikt więcej nie miał żadnych obiekcji co do tego podziału, to życzyłam wszystkim powodzenia, po czym odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w las na ugiętych łapach, przyjmując od razu odpowiednią pozycję łowiecką.

Wiedziałam, że będziemy mieć pewne trudności ze złapaniem czegokolwiek, gdyż większość zwierzyny w Porze Białych Zasp wolała się chować w swoich ciepłych norkach, niż spędzać noce i dnie na zewnątrz, gdzie było ślisko, mokro, zimno i wietrznie, jednak nie poddawałam się, uparcie zagłębiając się coraz bardziej w las, pilnując jednocześnie, aby nie oddalać się zbytnio od swych towarzyszy. Musiałam cały czas mieć ich w zasięgu swojego wzroku, żebyśmy mogli nawzajem czuwać nad swoim bezpieczeństwem. W myślach modliłam się do Plemienia Wiecznych Łowów o jakąkolwiek potencjalną ofiarę.

Wyczuwając świeżą wilczą woń, postanowiłam spokojnie wycofać się po swoich śladach, aby ruszyć w inną stronę lasu, tym razem trzymając się bliżej jego skraju, jednak tak, aby nadal nie przeszkadzać Dębowi w jego łowach. Ogonem dałam znać Brzaskowi, aby ruszył powoli za mną, nie chcąc zwracać na siebie uwagi wilka, który nadal może się kręcić gdzieś w pobliżu. Nadal utrzymywałam pozycję łowiecką, żeby być przygotowaną w razie, gdybym tym razem natrafiła na zapach potencjalnej ofiary, a nie drapieżnika.

No i już po ptokach. Znaczy ptaku, bo po tym jak udało mi się bezpiecznie oddalić od zapachu wilka, spłoszyłam swoimi ruchami jakieś upierzone stworzenie, które odleciało, odbierając mi okazję do zapolowania na nie. Rezygnując z dalszych prób poszukiwania zwierzyny, powróciłam pokona z resztą naszej ekipy do obozu Plemienia Niedźwiedzich Kłów.

~~~

Po jakimś czasie znów wybraliśmy się na łowy, tym razem jednak w nieco zmienionym składzie. Ponownie towarzyszył mi Dąb, jednak teraz wzięliśmy ze sobą Niedźwiedzia i Jeż, gdyż Brzask i Grom z oczywistych względów nie mogli pójść dzisiaj z nami. Dochodząc jak ostatnio do Wschodnich Rubieży, rozdzieliśmy się na dwie dwójki i każdy ruszył w swoją stronę. W pamięci mając wciąż swoje ostatnie polowanie, postanowiłam tak ja mój partner trzymać się bliżej skraju lasu, niż wchodzić w jego głąb, gdzie mogły czyhać na nas wszelkiej maści drapieżniki. Skradałam się w pozycji łowieckiej, a matka obserwowała każdy mój ruch, czuwając nad moim bezpieczeństwem.

Hmm.. Nie to pragnęłam odnaleźć, ale musiałam przyznać, że było tu całkiem ładnie. Leśna polanka mieniła się w słońcu bielą przebiśniegowych płatków, pierwszymi oznakami zbliżającej się Pory Kwitnących Drzew. Mimo to jedyne, na czym mi teraz zależało, to znalezienie czegoś, co dałoby się uznać za jakiś smaczny kąsek, zignorowałam więc widok, który miałam przed sobą i ruszyłam na dalsze łowy, pilnując odpowiedniej pozycji ciała.

No, co jest? Gdzie wcięło stąd całą zwierzynę? Albo Plemię Wiecznych Łowów uwzięło się na mnie z jakiegoś nieznanego mi powodu, albo po prostu miałam dziś strasznie wielkiego pecha do polowań. Miałam nadzieję, że przynajmniej Dębowi lepiej idzie i ma więcej szczęścia ode mnie, bo głupi tak będzie wrócić do obozu Plemienia Niedźwiedzich Kłów z pustymi łapami. Nie poddawałam się jednak, uparcie dalej przedzierając się przez las w pozycji łowieckiej. Coś tu musiało jeszcze być... Zadowoliłaby mnie nawet jakaś mizerna myszka, kryjąca się w gęstwinie...