Wydarzyło się jednocześnie wszystko i nic. Wszystko i nic działo się teraz i stało się nigdy. Bo jeżeli to wszystko istniało jedynie w jej głowie te wszystkie urojenia i wymysły których pępowiny odgryźć nie mógł, więc teraz siedziały i pęczniały i przejmowały go do tego stopnia, że nazywał się kotką przy niektórych kotach. No, to. Lilii nie mogła oszukać bo dowiedziała się jako pierwsza i jeżeli chciała słyszeć więcej, pobudzać jego omamy zamiast pomóc mu wziąć się w garść, to chyba musiał coś powiedzieć. Nie chciał jej znowu stracić. Nieważne, że wymagała od niego innego sposobu udawania. Jeżeli miałaby sprawić, że Lilia znowu od niej odejdzie, znowu nie będzie mogła poczuć jej zapachu tuż obok, usłyszeć jej śmiechu i mruczenia, chyba oszalałaby z rozpaczy.
– On. Znowu to zrobił – wychrypiała sucho, o ściany zdartego na zimnym powietrzu gardła. Bolało. Ale co jej teraz nie bolało. – Ma nowe kocięta, Jaszczurka odeszła i jej na to pozwolili, teraz on niszczy im życia sam, a. A. A nikt nic nie mówi. Wszyscy patrzą. Dlaczego.
Był/a zadowolony/a, że każda wilgoć z jego/jej ciała wyparowała i dzięki czemu nie był/a zdolny/a do płaczu. Jeszcze czego. Nie będzie się mazgaić jak idiota, miernota, wymoczek a nim przecież nie był prawda. Jeżeli miał nim nie być to nie mógł płakać. Ona płakała. On nie. On zamiast tego zaczął się trząść, bo przez uniesienie zapomniał, że był głupcem, że w puste przestrzenie po wodzie zacznie wiać zimny, suchy wiatr i bez bariery ochronnej, tej błony która zawsze gdzieś jednak była na wodzie, każde wypowiedziane przez niego słowo uderzy w nią/niego dwakroć mocniej.
– Dlaczego nikt nic nie robi, Lilia – usłyszała, że powiedziała coś na granicy jęku, pisku i przejechania pazurem po kamiennej ścianie. Nie chciała mówić, była zajęta. Ostatni przejaw prawdziwych sił sposiłkowała na przyciągnięcie się bliżej, wtulenia w jej kryzę i wdychania jej zapachu w płytkich, drżących oddechach. Była obrzydliwa natarczywa i paskudna, ale wszystko jej ciążyło. Łeb gardło oczy. Miała nadzieję, że Lilia sama ją odrzuci i uderzy nią o pień sosny i zostawi na piachu. Bo Wilk nie wiedziała, czemu ta bliskość była tak kojąca, chociaż otworzyła gdzieś w jej głowie bezdenną przepaść do której mogło wpaść jej serce jeżeli zaraz nie przestanie wolniej bić. – Dlaczego każdy wie, ale nikt nic nie robi, nie reaguje, a—a te dzieci będą mieć jeszcze gorzej od nas. A. A na nas też nikt nie reagował, tylko jak jedno umarło, to wszyscy czuli ulgę. A gdyby nie ja, to dwójka nowicjuszy, Brzoza i Płatek, by umarli, bo. Bo wyszli sami i coś ich zaatakowało i nikogo przy tym nie było. . .
Zacisnęła powieki i wcisnęła się mocniej w białe, miękkie, jedwabiste futro. Chciało jej się wyć.
– Dlaczego to się dzieje. Dlaczego na to pozwalamy. Ja. Ja nie wiem. Nie wiem, co się dzieje. Ja już tak nie mogę. Nie mogę. Nie mogę tak dłużej . . .
Nie dokończyła. Ale nawet pod zamkniętymi powiekami z doskonałą czystością pojawiły jej się słowa o tym, że nie może tak dłużej żyć.