Czy trzeba było być czujnym, kiedy w okolicy kręcił się kocur, który to kiedy się zamyśli, to nie potrafi zauważyć myszy przebiegającej mu pod łapami? Cóż, biorąc pod uwagę tylko Pyłka, to nie. Ale kto wie, może w okolicy kręcił się jakiś wielki koci stwór kotojad? Albo jakiś dwunożny z widłami? Bycie więc czujnym nawet podczas odpoczynku było jak najbardziej na miejscu! Niemniej jednak dymny nie był nastawiony na spotkanie innego, nieznajomego, wolno żyjącego kota, gdyż od wielu księżycy żaden się nie pojawił, a jedyne na co zwracał uwagę, to na zapachy drapieżników. Smród owiec i innych stworzeń hodowlanych nie był dla niego niczym uciążliwym, zdążył się przyzwyczaić, szczególnie kiedy spał w stajni lub z innymi zwierzętami podczas zimnych dni. Były niesamowicie wygodne i ciepłe, same zalety, jeśli nie liczyć oczywiście zapachów, faktu że hałasują i ciągle się ruszają. Dla ciepła i wygody mógłby poświęcić chwilę spokoju. Jakie więc było jego zaskoczenie, kiedy o wiele za późno na swej drodze dostrzegł całkowicie nową mu osobę, z budowy przypominającą Trzask. Pył zamarł na chwilę, kiwnął krótko głową na powitanie, jeśli został również zauważony, po czym zmienił trochę kurs swojej trasy, chcąc ominąć owego nieznajomego z jak najlepszym zachowaniem komfortowej przestrzeni. Trochę mu odmarzały łapy i niezbyt miał ochotę na nieprzyjemne spotkania, kiedy w głowie mu była wygodna słoma.

Pech - nie można tego nazwać inaczej. Nie dość, że pogoda paskudna, widoki jeszcze gorsze, smród nieziemski, brak perspektyw na jakieś przytulne leże i coś na ząb... A tu nagle kot. Właśnie tutaj. Akurat teraz. Najwyraźniej był dość zamyślony... albo był nieostrożny, albo czuł się tak pewnie... albo chciał osłabić czujność Maski. Oczywiście, że kaskada myśli przetoczyła się przez jego nieufną, ślicznę główkę. Zjeżył się lekko i nie spuszczał obcego z oczu. Pomarańczowe ślepia utkwił w nim nieruchomo i jedynie jego głowa się przemieszczała wraz z obcym. Zastygł przy tym bez ruchu.Gdy kot wreszcie go dostrzegł... kiwnął mu głową? Troszkę go to zaskoczyło i wybiło z rytmu - oczywistym było, że się tego nie spodziewał. Kolejny podstęp? Chociaż z drugiej strony to miejsce nie pachniało jakby do niego należało... ale kto wie... terytorializm mocna rzecz. Do tego ten odór... Jasnym było, że nie należał do grupy kotów, bo zapaszek dotyczył głównie jego, a nie innych kotów, jednak... czuć było odór dwunogów. Tak walił kot, którzy może nie tyle się z nimi spoufalał, co mieszkał w ich pobliżu. Cudownie... taki smród, to jak przywalić Masce w nos z pazurów. Skrzywił się zdegustowany... dobry węch to w takich chwilach przekleństwo - a przez "takie chwile" mowa o spotykaniu innych stworzeń.
Czy odpowiedział jakoś na gest powitania? A i owszem. Skulił uszy po sobie nieufnie i spiął się cały. Jego ogon drgnął lekko i był to jedyny gest, który można było uznać za "powitanie". Zresztą było to dla Maski dziwne. Nie przywykł by koty zwyczajnie go witały i szły dalej, jakby nigdy nic. Rozejrzał się nagle z paniką wokoło. Zasadzka? Nie... nie czuł innych kotów w pobliżu.
Ponownie wrócił wzrokiem do obcego kota. Uniósł się powoli i z gracją i zszedł z kamienia. Nie spuszczając wzroku z obcego kota - zerkając na niego co chwilę bynajmniej nie ukradkiem - ruszył w stronę oddaloną od terenów dwunogów oraz - w miarę możliwości - byle dalej od obcego kota. Ale ani myślał na chwilę iść tyłem do obcego. Ani myślał... Dopóki nie odejdzie na pewną odległość ani mu się śni.

[z/t]

Tak się umówiły, tak też Wierzbowy Puch dopilnowała by faktycznie poszły na zaplanowaną przez nią wycieczkę. Dzień przed podróżą, Wierzbowy Puch poinformowała swoje dwie terminatorki, że wyjątkowo ich treningi odbędą się dopiero za dwa wschody słońca, zapolowała za dwóch i zgłosiła się do porannego patrolu, a wszystko po to by z lekkim sercem opuścić obóz na praktycznie... cały dzień. Zresztą, zdążyła jeszcze poinformować samą Roskę by na spokojnie ogarnęła co musi w lecznicy, a gdy nadszedł dzień wypadu... Puch przyszła po przyjaciółkę na chwile przed wschodem słońca, a następnie wspólnie opuściły obóz. Puch poprowadziła je najpierw przez dobrze znane wichrowe tereny, pewnie przekraczając granice w okolicach Ciepłych Skałek. Następnie ruszyły przez Spękaną Ziemię, a gdy doszły do Żwirowej Ścieżki, liliowa kocica zarządziła krótką przerwę. Później poszło już sprawnie, a po kilku godzinach w końcu dotarły w okolice Suchej Wody i Kładki.
— Jeszcze tylko przejdziemy przez rzekę i... jesteśmy na miejscu! Niedaleko powinno być powalone drzewo przez które przejdziemy — poinformowała towarzyszkę, a kiedy faktycznie udało im się je znaleźć i przez nie przejść... dotarły do miejsca, które było ich celem. Nieco zmachana Wierzbowy Puch, zatrzymała się niedaleko drugiej połowy Kładki i nosem wskazała na sporą łąkę pokrytą trawą, ale i... owcami. — To tutaj!

/Roska

Puch przytaknęła łbem na słowa przyjaciółki i zaczęła się powoli podkradać do wskazanego wcześniej miejsca, jakie stanowiły linia martwych drzew powbijanych w ziemię o niezbyt naturalnych kształtach. Nie pozostawiało to większych wątpliwości, że była to sprawka dwunogów, chociaż Wierzbowy Puch nawet nie chciała myśleć jakim cudem dokonali czegoś takiego. Jak tylko była wystarczająco blisko, wskoczyła na dziwną konstrukcję i z lekkim zachwianiem, przysiadła na cieńszej gałęzi, delikatnie się przy tym pochylając. Zamrugała i zerknęła na Roskę, posyłając jej nieco niepewny uśmieszek. Nie było tu jednak tak wygodnie jak zakładała, ale... widok był o wiele lepszy. — Hm, nie. Jakoś nie miałam okazji, ale byłam w lasku nieopodal... tylko ciężko powiedzieć, czy to się liczy. Kiedyś chciałam wybrać się do niedalekiego Gniazda Dwunogów, ale chyba nie chce już się tam pchać — przyznała z lekkim wzruszeniem barkami, wracając spojrzeniem na białe grzbiety owiec. Ciekawe czy legowisko uwite z ich wełny byłoby cieplejsze i miększe niż to z mchu... Po dłuższej chwili obserwacji i rozmów, obie kotki zgodziły się na powrót i weszły do obozu bliżej wieczora, kończąc tym samym swoją małą wycieczkę.

/zt

Tu było zdecydowanie zimniej, niż tam, skąd pochodziła. A może po prostu zaszczyciła ich wyjątkowo mroźna, ciężka zima? Baranek źle się czuła tą porą. Była kotem, który lubił długo pospać, ale jednocześnie była kotem, który kochał słońce i jego blask… a ten znikał tak szybko teraz, w zimę. Zastanawiała się czasem, dlaczego tak jest? Dlaczego czasem słońce pojawia się na tak krótko i nisko, a potem - na dłużej? I tak w kółko.
Dziś jednak nie zamierzała dać promykom słońca uciec. Z rana zerwała się na spacer; o ile okolice dziewiątej można było nazwać rankiem, ale Baranek i tak nie znała ludzkich godzin. Nie łudziła się, że w tym całym śniegu znajdzie jakieś zioła do żałośnie pustego składziku (szczególnie, że znała ich jakieś trzy), ale przynajmniej pobawi się w słonecznym śniegu, bo na niebie dziś nie było żadnej chmury!
Przeszła Młode Brzózki i znalazła się na Owczej Łące, której powierzchnia mieniła się w świetle. Uśmiechnęła się i usiadła, zadowolona… ale co dalej? Baranek miała swój problem - brak umiejętności spędzania czasu samemu w satysfakcjonujący sposób.

Przez chwilę gapiła się na krajobraz oblany słońcem, rozmyślając nad swoją obecną samotnością, aż tu… usłyszała kroki, odwróciła głowę z prędkością światła i momentalnie uśmiechnęła się. Najwyraźniej czarna towarzyszka usłyszała jej modly telepatycznie. …Biorąc pod uwagę jej kryptyczność, chyba nawet nie byłaby zdziwiona, jednak wolała, by koty nie mogły czytać jej w myślach. Zawsze, gdy myślała o takiej możliwości, zaczynała myśleć o najgorszych, wstydliwych rzeczach.
— Cześć, pani samotny-wilk-który-musi-mieszkać-sam! — przedrzeźniła kotkę, ale jej w głosie nie było urazy czy niechęci; jedynie przyjacielska docinka. Wolałaby, gdyby wszystkie mieszkały razem, ale i tak żyła blisko, no i powinna szanować jej chęć utrzymania prywatności. — Jasne, co tam?

– Pfft. Odezwał się stadny baranek – odparowuje, również w ramach przyjacielskiej docinki i z delikatnym uśmiechem na pysku, ale prawda jest taka, że na tę wymianę zdań coś nieprzyjemnie kłuje ją w klatce piersiowej.
Z jednej strony dlatego, że trochę martwi się o Baranek. Wierzy, że kocica jest rozsądna, ale jest też bardzo dobroduszna, wręcz zbyt dobroduszna, jak się Lin zdaje; nie tylko wyleczyła ją i Irys zupełnie bezinteresownie, ale i prędko pozwoliła dwójce zupełnych nieznajomych ze sobą mieszkać. Obawia się, że jeśli dalej będzie tak bezinteresownie pomagać innym i przygarniać do siebie koty, to w końcu ktoś to dobro wykorzysta. Ba, czy gdyby ona sama musiała wybrać... czy gdyby to taką Baranek ktoś zaatakował, a nie ledwo jej znane kocię, jak wtedy, pół obiegu pór temu, czy Lin byłaby w stanie jej pomóc? Nie potrafi sobie na to odpowiedzieć.
Z drugiej strony słowo samotny pozostaje w jej głowie dłużej, niż powinno. Jej myśli wracają na chwilę do Wędrowców, do ostatniej rozmowy z Lipień i Ukleją, do sylwetki jej matki, dominującej, górującej nad nią i wymagającej więcej, i więcej, i do tych wszystkich kotów, które wtedy znała, z którymi rozmawiała prawie codziennie, ale jednocześnie czuła się, jakby była oddzielona od nich jakąś nieprzekraczalną ścianą, bo była kimś innym, kimś wybranym, bo miała własną Drogę... Jak potoczyłoby się jej życie, gdyby nie urodziła się pierwsza? Albo gdyby nie była córką Łabędź i Orła? Czy wtedy dalej byłaby z Wędrowcami?
Przez to zamyślenie o mało nie zapomina, że Baranek zadała jej pytanie. Oblizuje wargi, które nagle wydają jej się suche, jakby miało ją to przywrócić do rzeczywistości.
– Wszystko w porządku. Chcę zacząć się trochę bardziej rozglądać po okolicy, poznawać dalsze tereny... Ale teraz to właściwie szukałam ciebie, żeby sprawdzić, co tam u ciebie i Irys, i jak się zadomowiłyście – odpowiada zgodnie z prawdą; a przynajmniej z częścią prawdy.

Stadny baranek? Wielce jej obielga! Baranek przewraca oczami i decyduje się na krótką, wymowną odpowiedź: pokazanie czarnej kocicy języka, co zaraz przerodziło się w uśmiech.
Czarna zdaje się jakby trochę długo zastanawiać nad swoją kolejną odpowiedzią, a biała unosi brew… może nie zmartwiona, ale ciekawa, czy coś za tym stoi. Z Irys niekiedy zastanawiały się nad osobą Lin - nad jej kulturalnością, ale dystansem, czasem nawet nad jej niecodziennym wyglądem. Baranek, gdyby ją spytano, mogłaby opowiedzieć całą historię swojego życia z detalami, bo nie uważała tego za jakkolwiek przydatne i wartościowe sekrety. Czuła, że z Lin było… jakby inaczej. Może to po prostu Baran była ewenementem?
— Mm, ja też! Mega tu ładnie, to raz, ale dwa… w powietrzu unosi się jakby więcej zapachu kotów, niż w innych miejscach. Chętnie ich poznam! — oznajmiła, trzepiąc dwa razy uszami z entuzjazmem. — A u nas całkiem git! Ostatnio złapałam nam taką niezłą, tłustą kuropatwę. Ale wiesz… — spojrzała na nią dramatycznie, — bardzo nam za tobą tęskno; codziennie opłakujemy naszą towarzyszkę, która odeszła na wojnę… — jęknęła teatralnie i dość oczywiście w żartach. A przynajmniej w połowie w żartach.

— No co, no — zaśmiała się, niby nieświadoma, o co chodziło Lin. Przez chwilę myślała, czy nie pokazać jej znowu języka, ale powstrzymała się, czując, że jej chwila już przeminęła… ale szturchnęła ją barkiem po przyjacielsku. Po części chciała wybadać, na ile może pozwolić sobie na takie gesty przy Lin, bo… cóż, z Irys to ciągle się naparzały jako forma ucieśniania więzi. Nie wiedziała jednak, jak sprawa do końca miała się z nieco bardziej wyrafinowaną kocicą.
Parsknęła na jej stwierdzenie. Nie mogą się oprzeć… nie powiedziała tego na głos, ale w głowie nieco żartobliwie uważała, że nie ma się co dziwić - była ładna, zadbana, kulturalna. Dżentelmen! Nic dziwnego, że przyciągała koty.
— Tak sobie tylko mówisz, że nie jest straszna, żeby być silna! To bardzo niezdrowe. T o k s y c z n a męskość — fuknęła śmiertelnie poważnie. Po chwili westchnęła i zatrzepotała rzęsami. — Jak sobie chcesz. Znajdziemy sobie lepszą przyjaciółkę do trzeciego legowiska. Wiesz, że Irys przynosi mech na trzecie legowisko, jakby ktoś miał tu przyjść? — rzuciła to bardziej jako luźny komentarz, a nie kolejna sesja wywoływania u Lin poczucia winy; bardziej obgadywanie szarej, młodszej kotki.

Gapiła się na Lin przez chwilę ze ściągniętą ekspresją, gdy ta - znów - przez moment zdawała się zawahać, ucichnąć, zapauzować, jakby w zamyśleniu… ale szybko wróciła, i choć Baranek była jeszcze bardziej ciekawska i zastanawiała się, czy ten komentarz mógł ją jakoś urazić, tak wolała, póki co, milczeć i ignorować swoje obserwacje. Nie chciała… spłoszyć Lin, w pewnym sensie.
— Pfft; no widzisz, jaka urocza — stwierdziła… po czym ucichła, i nie potrafiła stwierdzić, czy ta cisza była niezręczna, czy komfortowa. Wzięła głęboki, powolny wdech powietrza wczesnej zimy - choć wolała ciepło, tak nie mogła odmówić chrupkości chłodu. Przez ten jeden oddech, Baranek poczuła się jednym z ziemią, na której siedziała… ale nie, żeby Baranek była jakoś niesamowicie spirytualnym kotem. Po prostu, chyba, starała się cieszyć obecnym momentem, jak zwyczajny by nie był.

Baranek miała jeden, zasadniczy problemik.
Problemik nazywał się piekielnie bolące ją dziąsła - nieważne, czy mówiła, czy jadła, czy przejeżdżała po prostu po nich językiem, te piekły i bolały jak tysiące słońc. To wszystko nie byłoby problemikiem, gdyby nie to, że nie umiała tego leczyć. Nauczyła się tylko przeziębień, kaszli, ran - nie była przecież dentystką! Słyszała jednak (na szczęście) o tym, że w okolicy Pogórza znajduje się kotka znająca się na ziołach. Początkowo chciała się z nią spotkać, by rozpoznać zebrane niegdyś zioło, i może spytać, czy jak ładnie zrobi fikołka, to nauczy ją więcej, ale teraz… no, teraz miała faktyczny powód. Jupi.
Wyruszyła więc, nie marnując czasu, bo jeszcze zęby jej odpadną. Z wielkim bólem wzięła do pyszczka zawiniątko z plamiastą roślinką, które trzymała w składziku, a także upolowaną niedawno srokę - trzymała ją niezgrabnie, za skrzydło, bo jakoś to donieść musiała, a to złe maniery, by prosić o pomoc za darmo.
Docierając do okolic Pogórza, Baranek zaczęła rozglądać się za srebrnymi kocicami o zapachu ziół. Jedną, tak dokładniej.

Szła, szła, i… SREBRNY KOT! Aż podskoczyła, i już miała wołać (bo ta jej nie usłyszała…), ale jej pyszczek był zablokowany przez jej, uhm, dary. O mało co ich nie upuściła, a serio nie chciała tego znowu zbierać z ziemi. Biała przyspieszyła więc kroku, idąc w stronę kotki, z której strony pachniało ziołami - chyba ma dobrą kocicę. Szła szybko, ale jej zakręcony ogon uniesiony był do góry w oznace przyjaznych intencji. W końcu dogoniła Dmuchawiec, zanim ta zdążyła przejść do Kładki.
— SZKJ — wymamrotała z pyskiem pełnym rzeczy, co miało oznaczać 'czekaj!'. Jeśli ta faktycznie zaczekała, Baranek odłożyła swój bagaż na ziemię i oblizała z lekkim sykiem dziąsła. — Boooo ty jesteś ta, no… Dmuchawiec, co nie? — zagadała, przeklinając to, jak bardzo jej dziąsła błagały o litość, gdy ta chociażby coś mówiła. — Bo. Bo potrzebuję pomocy medycznej. Przyniosłam ci srokę w zamian, a-ale mogę więcej!