Okej, dobra, ma dobrego kota, to już początek sukcesu - o, i sroka wystarczy! To już połowa sukcesu! Wydawała się tym wręcz speszona. Czy koty zazwyczaj nie oferowały jej nic w zamian? Baranek w sumie też oferowała innym bezinteresowną pomoc, ale maniery podpowiadały jej, że obcym należy się coś w zamian za przysługi. A Baranek, wbrew pozorom, była kotem kulturalnym!
— Nad zębami mnie boli, te, no… dziąsła — powiedziała z bólami w pysku, pokazując jej kiełki poprzez odsłonięcie warg łapą. Ała. Ałć. Błąd - gdy przycisnęła łapę do pyska, to zabolało bardziej. Ał!! — Ała!! A poza tym, to. Ja. Um. Wykopałam kiedyś tą roślinę i chciałam się spytać, czy wiesz, co to takiego? — powiedziała, pokazując zawartość zawiniątka. Obecna tam roślina była czymś podobnym bylinie, o zielonych, nakrapianych charakterystycznie liściach i rurkowatych, różowo-fioletowych kwiatuszkach.

Gdy Dmuchawiec się przybliżyła, Baranek nieco się zawstydziła, ale pozwoliła jej zbadać dziąsła.
— O — mruknęła najpierw, przetwarzając jej słowa. Miodunka… fajna nazwa! Ale szkoda, że nie leczy nic nowego - Baranek już znała jakieś lekarstwo na biały i zielony kaszel, jednak zapewne łatwiej będzie jej znaleźć miodunkę, niż raczej rzadki jałowiec. Zamruczała, zadowolona. — Dzięki!!
Oblała ją fala ulgi, gdy okazało się, że ta ma przy sobie zioło na jej zębiska. Listek pachniał charakterystycznie… miętowo. — Mięta jest lecznicza? — uważała to po prostu za fajnie pachnącą, pospolitą roślinę, a nie medykament. Zjadła dany jej listek, czując, jak jej pyszczek robi się zimny od żucia. Mięta to strasznie dziwna roślina! Wręcz ostra, ale… inaczej.
Zjadłszy, w sumie mogłaby już sobie iść i najwyżej szukać mięty na własną łapę, jeśli jej dziąsła nie wyleczą się tym razem… ale w jej główce pojawił się pewien głupi pomysł, skoro Dmuchawiec wydawała się całkiem sympatyczna, a do tego znała się na ziołach. Biała przygryzła wargę.
— A… um, bo- bo ja w sumie to chciałabym się. W ogóle. Dowiedzieć więcej o ziołach i leczeniu. Moja matka nauczyła mnie tylko trzech najważniejszych medykamentów na najbardziej częste choroby, no… no i dlatego musiałam szukać ciebie — mruknęła nieco zawstydzona, ocierając łapę o łapę. — I tak się… zastanawiałam… czy nie chciałabyś mnie może uczyć. Mogę ci przynieść więcej srok! Albo czegokolwiek!

Oo! Chyba miała już coś na te rzeczy, przynajmniej część, ale dobrze wiedzieć, jakie jeszcze ma zastosowania. Baranek zaczęła się ostro zastanawiać, czy niektóre rośliny, które całe życie uważała za pospolity chwast, tak naprawdę były czymś o wiele bardziej wartościowym.
— Dobrze wiedzieć!!
Gdy kotka się zająknęła, Baranek nieco się zlękła. Może to zbyt wiele? Może sprawiła, że ta poczuła się niekomfortowo i niezręcznie… ale potem na jej pysku rozlał się szczery uśmiech, a Baranek (w ramach możliwości) go odwzajemniła. Może? Serio może? Barani, zakręcony ogonek zaczął merdać na boki, jak u ucieszonego psa.
— OKI!! Oja, nie przedstawiłam się, przepraszam- jestem Baranek i mieszkam w Młodych Brzózkach — wyjaśniła, oblizując dziąsła w niezadowoleniu z bólu. — W takim razie… poszukam cię za jakiś czas, a na razie nie zabieram Ci więcej czasu, chyba gdzieś idziesz… DZIĘKUJĘ!! — powiedziała i jeśli nie była zatrzymywana, faktycznie wróciła w domowe strony. Ale nie dawać jej nic w zamian? Nie no, nie ma mowy.

Kocur nareszcie się wyrwał z piaskowych pustkowi i żwirowych męczarni. Miał serdecznie dość małych kamyczków między swoimi łapami i wręcz się cieszył kiedy mógł poczuć najzwyklejsze na świecie źdźbła trawy. Byłoby lepiej gdyby były nieco wyższe, ale nie miał zamiaru teraz na to narzekać. Łąki były stanowczo lepsze niż takie kamieniste pustkowie, więc z radością się tutaj trochę rozgości i pozwiedza. Kto wie... Możne dojrzy godnego uwagi przeciwnika, na którym będzie mógł rozprostować kości i nie okaże się drapieżnikiem, który sprawdzi czy koty na pewno spadają na cztery łapy. No dobra, nie może być tak źle. Idzie szukać tych drapieżników przeciwników, wiadomo.

// Pora zobaczyć czy Haz umie w MG <3

Sam obwąchiwał dokładnie całą okolicę żeby złapać jakiś trop... Nie lepiej jak zwierze, które z resztą wyczuł. Wręcz zaklął pod nosem, jego pierdolone szczęście. Wystarczyłoby gdyby wyczuł psa, ale nieee... Los musiał podrzucić mu pod nos coś o wiele większego i gorszego. Nie miał zamiaru ryzykować swojego futra, co to to nie. Zaraz wziął dupę w troki i szybciutko spierdzielił w przeciwną stronę do tego zapachu. Nawet jeśli miałoby się okazać że tylko tędy przechodził, nie miał zamiaru tego sprawdzać! Pójdzie sobie w kompletnie inny kącik tej polany. Szybciutko. Bardzo szybciutko.

...losie ty mendo pierdolona. Jak nie jeden przerośnięty kundel to drugi! Co miał, nauczyć się z nimi gadać i je ładnie poprosić żeby napadły na klany? Znaczy, gdyby się tak dało to byłaby miła myśl i zmyślny plan, ale tak się nie da. Przejechał łapą po kępce trawy, która jechała tym wilkiem i zaraz wybrał się w trzecią stronę, z dala od obu psowatych. Przebierał łapami tak szybko, że równie dobrze mógł zacząć biec. W oddali widział jakieś Młode Brzózki i zaraz zwiał w tamtą stronę.

Aż zaciągnął mocniej powietrze czując krew. Aż ślinka zebrała mu się w pysku, ale pozostawał czujny. Nie trudno było dojrzeć ptaszora i jego obiadu. Może i siedział na drzewie, ale w tej chwili kocur na prawdę potrzebował coś zagryźć żeby nieco rozładować złość przez te dwa wilki. No nic. Wyglądało na to, że dzisiaj będzie musiał się trochę bardziej namęczyć. Oblizał nos i wąsiki, ugiął łapy, wyrównał łeb z ogonem i ostrożnie, pod wiatr, zakradł się w stronę drzewa na którym siedział ptaszor. Upewnił się, że stanął pod nim tak by plecy ptaka wciąż były zwrócone w jego stronę i rozpoczął wspinaczkę. Zaczepił mocno pazury o korę i trzymając się z całych sił zaczął swoją ostrożną wędrówkę w górę, uważnie obserwując ptaka i zatrzymując się jeśli zauważyłby jakiś ruch. Plan miał prosty. Dostać się wystarczająco wysoko i spróbować chwycić nieświadomego drapieżnika za kark z całych sił i rzucić się z trzymanym tak ptakiem na ziemię, z nadzieją że jastrząb złagodzi jego upadek.

Ugh, głupie ptaszysko. Nienawidził tego jak wystarczyło pomylić się z jedną albo dwiema rzeczami żeby cię zauważyły. Nienawidził na nie polować, ale teraz już i tak nie miał czasu na bawienie się w narzekanie, musiał działać szybko jeśli nie chciał zostać kolejną przekąską albo przynajmniej workiem treningowym dla jastrzębia. Całe szczęście był tylko niewiele większy od kocura.
Od razu się podniósł i zrezygnował ze wszystkiego co ze skradania mu zostało bo i tak został zauważony. Jeśli zrobi unik nie będzie miał pewność czy zdąży zaatakować zanim ptak znowu poderwie się do lotu więc musiał wykorzystać okazję, że leciał mu na spotkanie. Utkwił wzrok w swoim przeciwniku czekając aż ten się zbliży wystarczająco by mógł zaatakować bez opuszczania bezpiecznej ziemi i nie daj losie narazić się bardziej na jego szpony. Wolał oberwać po grzbiecie... Ale co do jego własnego ataku - przygotował lewą łapę i wyciągnął szpony chcąc zaatakować, tylko po to by ostateczny atak wyprowadzić prawą łapą, z całej siły, z pazurami prosto w oczy jastrzębia.