Wiedziała, że na Lilię może liczyć! W jej mniemaniu przyjaciółka już podpisała cyrograf, już należała do ich Bractwa Opowieści. Oto pierwszy członek, patrzcie tylko, jak szybko rosną w siłę.
- Cóż tutaj możemy pozwolić sobie na pełną kreatywność - miauknęła w zamyśleniu. Coś dobrego, na spokojny początek... Nie powinno być to coś absolutnie nie z tej ziemi, może coś z jakimś zaczepieniem w rzeczywistości? A moż kompletnie się od tego odciąć, aby nie dało się tego sprawdzić?
- Ale jeśli chcemy zacząć od czegoś prostego, to można postawić na klasyka: potwora z jeziora. Nawet się rymuje! Można wymyśleć o tym jakąś legendę, czy przepowiednię czy coś. Jak... Chociaż potwór okropy śpi pod wodą, pojawi się bohater z silniejszą wolą; Potwora ten kot pokona, tak mówi przepowiednia przodkowa; Zdobędzie sławę i kobiety, a nawet szacunek wieszczy - wzięło głęboki wdech orietnując się, że zapędziło się i nawet jeszcze nie usłyszało, czy ten akurat pomysł podoba się Lilii. Zamknęło się więc w końcu i z ekscytacją czekało na opinię przyjaciółki.

Meduza jak to wyszkolony łowca, czuł potrzebę polować. Nawet niekoniecznie obowiązek, ale to też, ale po prostu chciał to robić. Lubił to robić, była to część życia i przetrwania. Wygodniej było mu poruszać się po terenach samemu, ale ostrożności nigdy nie zabraknie i ciągnęło go do rodzeństwa, którego praktycznie nie znał. Nie było już Szakal, a za tym idzie, nie było już nikogo z rodzeństwa z kim by się lubił, albo chociaż nienawidził, tak jak to było w przypadku burego kota. Chyba. Zaczepił więc Chabra i zapytał się, czy pójdzie z nim na polowanie jako strażnik. Zaprowadził złotego kota do Ziołowej Polany i zaczął chodzić po łące szukając zwierzyny.
- Dobra tu będę polował na razie, więc możesz się tutaj kręcić - stwierdził beztrosko i nie zwracał póki co uwagi na brata.
//Wytrzymałość stąd https://starlight.forumpolish.com/t235p160-sosnowy-bor#70847

Nie spodziewał się tego, że Meduza poprosi go o asystę... ale z drugiej strony, przecież to było całkowicie normalne i oczekiwane. Strażnicy zawsze chodzili na polowania razem z łowcami, od teraz i on będzie się pałętał gdzieś w tle, podczas gdy łowcy będą robili swoje.
- Mhm - mruknął i przez chwilę stał w miejscu, odprowadzając Meduzę wzrokiem. Rozejrzał się, westchnął i niespiesznym krokiem ruszył przed siebie; równie dobrze sam mógł działać zapobiegawczo i zobaczyć, czy okolica jest bezpieczna jeszcze zanim jego siostra wpadnie jakiemuś drapieżnikowi na zębatą paszczę.

Meduza nie spodziewał się zamarzniętej kałuży, przez co z jego pyska wyleciało szybkie ,,ło, ło, ło!". W końcu przestał się ślizgać i odetchnął z ulgą. Niezły początek polowania. Przejechał językiem po piersi i szukał dalej zwierzyny, najchętniej jakiegoś bażanta.

Pióra. Nie wyglądały na coś, co można było znaleźć na stosie, dlatego też zmarszczył nos i rozejrzał się - i, jak się okazało, udało mu się znaleźć dziuplę, w której prawdopodobnie znajdzie... jakiegoś drapieżnego ptaka? Nie był pewien, na co patrzy, podejrzewał, że będzie to jakaś sowa, ale nie znał się zupełnie na gatunkach ptaków i rozpoznawaniu ich po samych piórach. Jeżeli w dziupli niczego nie będzie - trudno. Jeżeli znajdzie śpiącego drapieżnika - w sumie to nawet lepiej, będzie o wiele łatwiej go unieszkodliwić we śnie. Dlatego też postanowił zakraść się do drzewa pod wiatr, uginając łapy, pochylając głowę i opuszczając ogon; szedł ostrożnie, ale sprawnie, dbając o to, by na nic nie nastąpić. Gdy znalazł się przy drzewie, wziął głęboki wdech i zaczął się wspinać, chcąc dostać się na wysokość dziupli i ostrożnie zajrzeć do środka.

Ciało Meduzy zadrżało z ekscytacją. Oblizał swój pysk i z zadowoleniem ugiął łapy, a ogon zrównał z linią grzbietu. Ustawił się pod wiatr i zaczął się skradać, uważając żeby na nic nie nadepnąć. Chował się za elementami otoczenia na ile było to możliwe i stawał w bezruchu. Chciał zbliżyć się najbardziej jak to możliwe, a potem skoczyć na ptaka z zamiarem zabicia go.

Udało mu się wspiąć na drzewo niemalże bezszelestnie - w duchu dziękował Lilii za to, że go tak przeorała tym wchodzeniem na drzewa i teraz poruszał się na nich całkiem sprawnie, nawet jeżeli nie robił tego zbyt chętnie. Zajrzał do środka - była tam niewielka sowa. To znaczy - niewielka jak na standardy sów, bo wciąż była dość sporym drapieżnikiem.
Zerknął w dół. Jeżeli spadnie, zrobi sobie poważną krzywdę... ale miał szansę po prostu zaatakować ptaka i go zadusić we śnie, by nie sprawiał zagrożenia nikomu z Plemienia. Jeżeli wpakuje się do środka dziupli, ptak nie będzie miał zbyt wielu szans na ucieczkę. Wstrzymał oddech. Podciągnął się i wskoczył do dziupli, chcąc przygnieść ptaka swoim cielskiem i wbić zęby w jego szyję.

Niech to..! On to zawsze musiał mieć szczęście, że zwierzyna przed nim zaczyna uciekać. Zaczął pędzić za bażantem z nadzieją, że go jeszcze dogoni i zabije.

Jego kły przedarły się przez pióra i przebiły skórę na szyi ptaka. Dreszcz podekscytowania prześlizgnął się w dół jego kręgosłupa, unosząc sierść na jego odcinku lędźwiowym i ogonie. Nie uderzył jednak na tyle mocno i pewnie, by zabić od razu - i wiedział, że teraz mogło zrobić się gorąco, dlatego też zaparł się tylnymi łapami tak, by nie zostać wypchniętym z dziupli. Poza tym - zamierzał poprawić swój chwyt, może przenieść ugryzienie nieco wyżej na szyi drapieżnika, by efektowniej pozbawić go powietrza, jednocześnie mając nadzieję, że jego pozycja i masa ciała skutecznie utrudni ptakowi skuteczne manewrowanie i kontratak.

Zawarczał z zadowoleniem, czując jak wbija się kłami w bażanta i krew wypełnia jego pysk. Wspaniała zdobycz. Byłaby jeszcze lepsza złapana za pierwszym razem. No to co, spróbuje jeszcze raz? Wykopał dołek na swoją zdobycz, po czym zakopał ją i ruszył dalej. Szukał ponownie bażantów. Chciał znaleźć kolejnego i tym razem wymyślił, że będzie jego obiadem za pierwszym atakiem.

Niech to szlag. Płomykówka szarpnęła się i nawet nie zdążył wbić kłów w jej skórę. Kto by się spodziewał, że ptak świadomy i aktywnie walczący będzie trudniejszy do zaatakowania niż taki, który spał? Obnażył zęby i zasyczał gniewnie; na całe szczęście płomykówka nie zdołała tak naprawdę zrobić niczego... ale z całą pewnością była to jedynie kwestia czasu. Mógł zmienić taktykę, ale wiedział, że chwyt za gardło i uduszenie jej było najbardziej sensownym rozwiązaniem, na jakie mógł się w tej chwili zdecydować - dlatego też, pomimo planów zmiany swojego celu, znów jednak zamierzał zatrzasnąć szczęki na gardle płomykówki, póki miał do niego w miarę swobodny dostęp.

Nie poddaje się i wciąż usiłuje znaleźć jakiegoś bażanta. Ma na to cały dzień, więc się nie przejmuje. Jeśli będzie trzeba to będzie chodził po ziołowej polanie aż do górowania księżyca.