Pąk miała taką jedną, dość nie pomagającą im w tym momencie cechę... nieumiejętność pracy w grupie, to jest. Wyszła przodem i na tym przodzie pozostawała, idąc za tropem sarny bez żadnej komunikacji z resztą; zmieniając swój kierunek, gdy woń sarny gdzieś skręcała bez żadnego uprzedniego sygnału. W końcu w nosie poczuła zapach tak intensywny, że wiedziała, że sarna jest bardzo niedaleko, więc przyspieszyła kroku. Dopiero, gdy kopytne zwierzę pojawiło się w zasięgu wzroku, to stwierdziła, że reszcie jej drużyny przydałoby się... no, wiedzieć, co się dzieje.
— Sarna — zawołała więc szybko i jeśli ktoś jej uważnie nie słuchał, to zapewne mógł nie przetworzyć, co Pąk w ogóle tam krzyczała. Wyraźnym i jednoznacznym sygnałem jednak było nagłe zerwanie się niebieskiej strażniczki do biegu w stronę sarny, która skubała trawę, by przestraszyć ją i nakierować w stronę Orlej Przełęczy.

Rozpoczął się kolejny etap poszukiwań jakim było przeszukiwanie lasu. Robak nie potrafił jednak trafić na mocniejszy trop sarny. Błąkał się w różnych leśnych zapachach, gdy do jego uszu dotarł krzyk. Któraś z kotek znalazła sarnę! Stanął lekko zaskoczony by potem wyskoczyć w stronę skąd dobiegał dźwięk i zacząć biec. Taki krzyk na pewno zaalarmował zwierzę i zaczęło ono uciekać. Nie za bardzo wiedział, w którą stronę ma biec bo nie znał dokładnie terenów. Miał pojęcie, że chodziło o Orlą Przełęcz ale mogła być ona dla niego równie dobrze gdziekolwiek. Także liczył na to, że najpierw dobiegnie do jakiegoś kota by za nim podążać, niż do sarny.

Robak nie był za szybkim kotem co go dosyć mocno irytowało podczas gonitwy. Dawał z siebie wszystko, ale nie potrafił wycisnąć z siebie tempa, które by go satysfakcjonowało. Wypełniała go jednak ekscytacja i cudownie się bawił będąc częścią Sarniej Gonitwy. Gdy zwierze wreszcie opuściło tereny stanął ciężko sapiąc przez chwilę. Mało brakło a by się wywalił na pyszczek! Na jego mordce wymalował się jednak promienny uśmiech, a w oczach zabłyszczało z radości. Zachichotał słodko patrząc się po kotach, które go otaczały. Zamruczał nawet cicho i kiwnął głową Królikowi. Jego oddech ustabilizował się dosyć szybko w jego odczuciu kota dosyć słabego i chorowitego. Wyruszył razem z resztą do obozu, gdy wszyscy byli już zregenerowani.
//Zt

Spacer był spokojny. Delikatny wiatr sprawiał, że nie parzyło aż tak gorącem. Było ładnie, słonecznie. Na niebie prawie nie było chmur! Idealny moment na przejście się po terenach z przyjacielem, nie.
— Chyba nie znajdziemy już wiśni — mruknąłem do towarzysza, gdy znaleźliśmy się na Ziołowej Polanie. Rozglądałem się dookoła siebie, a później spojrzałem na Płatka. Uśmiechnąłem się delikatnie. Aj, moja wina! Nie spodziewałem się, że Pora Kwitnących Drzew przyjdzie i minie tak szybko. No, był już prawie jej koniec. Ledwo co mrugnąłem, a już prawie minęło. No cóż, spóźniliśmy się. Chyba... że też Płatek wiedział, gdzie były wiśnie. Nie wiedziałem kiedy kwitną, więc w ogóle prowadziłem trochę w ciemność i niepewność.
— Ale to nic. Jest i tak tutaj dużo kwiatów, które możemy pozbierać na przykład! — dodałem, wybiegając trochę do przodu, aby dorwać w pyszczek niebieski kwiatek, i zaraz wrócić do Płatka. Zaprezentowałem mu swoją zdobycz.

Czas. Wszystko zajmowało czas.
A Płatkowi nawet najprostsze czynności zajmowały o wiele więcej czasu, niż innym kotom, normalnym kotom… jednak po kilku księżycach był w stanie wychodzić ze Szczytem na regularne spacery, coraz dalej i dalej. Każde wyjście było dla niego wyzwaniem i dużym obciążeniem psychicznym, ale z czasem było choć trochę łatwiej.
Czasami pojawiała się w nim naiwna myśl, że któregoś dnia będzie w stanie żyć normalnie, szybko jednak rozpuszczała się pod wpływem lęku.
– …och – wymamrotał z lekkim rozczarowaniem w głosie po chwili, kiedy dotarły do niego słowa Łowcy. Chciał zobaczyć płatki wiśni, od których nosił imię, i chciał je zobaczyć ze Szczytem… mógł tylko na słowo wierzyć innym kotom, że to piękny widok. Czy podczas następnej Pory Kwitnących Drzew im się uda? A co jeśli Płatek wcale nie dotrwa kolejnej pory, jeśli coś mu się stanie, tak jak zawsze się obawiał, i stanie się częścią Plemienia Wiecznych Łowów…?
Chociaż bardziej zasługiwał na Zapomnienie. Zadrżał lekko pod wpływem tej myśli i odsunął ją od siebie. Był tu ze Szczytem, mimo wszystko, nie powinien psuć mu humoru swoją głupotą.
– D-dobrze – odpowiedział, lekko oszołomiony, kiedy Szczyt wyrwał do przodu. – O-ojej. Ła-ładne. Jak… się nazywa? – spytał niepewnie.

Poczułem delikatne ukłucie smutku, słysząc rozczarowanie w głowie Płatka. Spoglądałem przez chwilę na terminatora, drgnąłem uszami. Aj, chciałem, aby Płatek zobaczył wiśnie. I miałem szczerą nadzieję, że je jednak znajdziemy. Nie wiem, jakaś jedna się spóźniła, czy coś! A gdzie by rosły wiśnie? Tam, gdzie drzewa. No bo wiśnie do drzewa.
— Ale chyba! Może nam się uda. Nie wiem, nie pamiętam, kiedy wiśnie kwitną — przerwałem swoje przemyślenia, aby uśmiechnąć się do Płatka. Chciałem, aby bury był szczęśliwy podczas naszych spacerów i w ogóle. I jeśli miałem przeszukać całe tereny za wiśniami, to to zrobię, hehe.
— A jak nam się nie uda, to zobaczymy następnym razem, obiecuje na własne łapy — dodałem prawie od razu, podnosząc jedną z przednich łap ku górze, i idąc przez chwilę, jakbym kulał. No, Plemię Wiecznych Łowów mi łap nie urwie jak następnym razem też się nie uda, ale ważna była obietnica! I zamierzałem jej dotrzymać.
Pytanie Płatka mnie trochę zbiło z tropu. Jak ja kwiatków nie znałem, bo się tym nie interesowałem. Kurde bele. Wyplułem kwiatka na ziemię i przyglądnąłem mu się z bliska, zamyślając się na dłuższy moment.
— Jak się nazywa? To jest... niezapominajka, no — podniosłem dumny wzrok na przyjaciela, uśmiechając się od ucha do ucha. Miałem szczęście, że akurat takiego kwiatka urwałem, bo tego faktycznie kojarzyłem!

Też nie wiedział, ale wolał już teraz zacząć myśleć, że wcale ich nie znajdą, albo że już przekwitły. W końcu już i tak się rozczarował, nie chciał teraz nabierać nadziei, a potem znów przezywać rozczarowanie, lepiej byłoby przyjemnie się zaskoczyć. Kiwnął więc leciutko głową, ale nie pielęgnował w sobie myśli, że może jednak się uda.
Następnym razem… o ile Płatek wciąż tu będzie. O ile nie zdarzy się nic złego. O ile Szczyt do tego czasu nie uzna, że ma go dość, którzy nie są tak uciążliwi i żałośni. A może po prostu zbliży się do kogoś innego i o nim zapomni, nawet bez takich intencji, że będzie miał go dość, po prostu znajdzie kogoś lepszego? Do następnej Pory Kwitnących Drzew było daleko i mogło się zdarzyć naprawdę wiele rzeczy, a Płatek czuł się wobec tego strasznie bezradny. Nie wiedział, czy będzie w stanie zatrzymać przy sobie Szczyta, czego by chciał, bo bardzo lubił jego towarzystwo i jego cierpliwość i jego wyrozumiałość i jego pomoc i jego oczy i jego głos i jego, um, wszystko, ale… to było z jego strony okropnie egoistyczne, a poza tym jeśli Łowca znajdzie sobie lepsze towarzystwo, to tym lepiej dla niego.
– Ła…dne. S-są ty-tylko… niebieskie? Pa-pasują… uh… ci…

— Niee, na pewno nie! Pewnie można znaleźć kilka rodzajów i kolorów. I kształtów — odparłem na pytanie Płatka, rozglądając się dookoła. Mieliśmy całą Ziołową Polanę do przejścia i z powrotem! Na pewno znajdziemy inne kwiatki niż niebieskie. Jakieś różowe, fioletowe, albo czerwone? Dużo było opcji, i na pewno coś ciekawego zobaczymy.
— Oh! I dziękuję, hehe — dodałem, bo to wyglądało, jakbym zignorował słowa Płatka, gdzie tak nie było. Po prostu zamyśliłem się na temat kwiatków, mając nadzieję, że znajdziemy coś, co przyjacielowi się spodoba. Może weźmiemy do obozu trochę? Płatek będzie mógł ozdobić swoje legowisko i w ogóle.
— Chodź, znajdziemy jakieś, aby pasowały tobie. Może jakieś żółte, mm — trąciłem delikatnie barkiem bark przyjaciela, po czym ruszyłem pewnie przed siebie, w poszukiwaniu kolejnych znajdziek i dziwności. No i wiśni! Cały czas miałem w głowie wiśnie. Może na Wschodnich Rubieżach będzie? Były dość niedaleko od Ziołowej Polany! Bo w Sosnowym Borze to raczej nie, hm...

Niezapominajki pasowały kolorem do oczu Szczyta, a do tego ładnie komponowały się z jego srebrzystym futerkiem, to chciał wyrazić, ale jak zwykle zabrakło mu słów i zdolności komunikacyjnych, by przekazać myśl. Biorąc pod uwagę brak reakcji ze strony Szczyta, szybko doszedł do wniosku, że właściwie to chyba nie powinien nawet tego zaczynać, nie powinien nic mówić, tak byłoby najlepiej, nie tylko w tej sytuacji, ale i w każdej innej.
Ciekawe, czy znalazłby kwiaty, które pasowałyby kolorem do innych bliskich mu kotów… a właściwie, do członków jego rodziny. W końcu ciężko powiedzieć, żeby poza rodzicami, rodzeństwem i Szczytem miał kogokolwiek bliskiego. Nawet jeśli lubił na przykład Robaka, to wątpił, by ten uznawał go za przyjaciela, a jednak sam Płatek o nim teraz pomyślał i o jego ładnych, żółtych ślepiach.
Uśmiechnął się leciutko, ale bardzo niepewnie, na podziękowanie ze strony Szczyta. Myślał, że go zawstydził tymi słowami, albo że komplement był niemile widziany, ale chyba jednak po prostu… Łowca chciał najpierw powiedzieć o kwiatkach. Huh.
Ruszył niezbyt szybkim krokiem za Szczytem, nieco odważniej rozglądając się po okolicy. Nagle zauważył w pobliżu drzew całą kępę pomarańczowożółtych kwiatów, wznoszących się na grubych, zielonych łodygach, i bez słów wskazał ją łapką. Może te się nadadzą? Nie znał swojego koloru oczu tak dobrze, by to ocenić.

Kiedy zobaczyłem uśmiech Płatka poczułem, jak moje kąciki same się podnoszą ku górze. Właśnie tego chciałem przez cały czas. Aby bury się uśmiechnął i w ogóle był szczęśliwy. I czy w ogóle nie był pierwszy raz, kiedy widzę Płatka, który się uśmiecha? Ah! Właśnie to chciałem osiągnąć i czułem, jakby było już bliżej, a nie dalej.
Kiedy ruszyłem przed siebie raz na jakiś czas patrzyłem się, czy Płatek idzie i czy wszystko tam u niego w porządku. Odwróciłem się któryś raz, aby zobaczyć, że bury wskazuje łapką w jakąś stronę. Spojrzałem tam, aby zobaczyć pomarańczowożółte kwiaty, na najgrubszych łodygach, jakie widziałem dotychczas!
— Ooo, dobry wzrok! — mruknąłem ciepłym tonem głosu, zaczynając iść w stronę kwiatów, które Płatek wskazał. Kiedy do nich dotarliśmy przez chwilę patrzyłem się na kwiaty, a później na Płatka.
— We no tutaj się na mnie spójrz — miauknąłem, aby zwinnie wyskoczyć przed pyszczek przyjaciela, i przez kilka chwil, kilka uderzeń serca, patrzeć się prosto w oczy nowicjusza, analizując kolor oczu kocura. Później przeniosłem wzrok na kwiatki.
— Mhm! Pasują, moim zdaniem.
Zaraz po moich słowach zacząłem zrywać trochę z tych kwiatków, aby po czasie przedstawić Płatkowi kwiecie prosto pod łapki. Po tym odsunąłem się i kichnąłem na bok, bo zapachy kwiatów wokół mnie sprawiły, że zakręciło mi w nosie. Plus ten smak trawy, bleh!

Na pochwałę dotyczącą wzroku Płatek cofa uszy, lekko zawstydzony. W oczach wieszczowego dziecka pojawia się fascynacja, a może nawet i zachwyt, kiedy podchodzą bliżej do kwiatów, które zauważył. Łodygi są różnej wysokości, ale niektóre są znacząco wyższe od obu kotów. Płatek pociąga lekko nosem, chcąc poznać zapach rośliny; okazuje się być delikatny, ale przyjemny.
Słowa Szczyta go zaskakują i w pierwszej chwili odruchowo spuszcza wzrok, żeby spojrzeć na swoje łapy. Po głębokim oddechu i chwili namysłu dochodzi jednak do wniosku, że ma to sens, w końcu dlatego w ogóle szukali żółtych kwiatów. Niesmiało podnosi więc ślepia, żeby skierować wzrok na nos Szczyta. Nie skupia się na oczach. To zbyt intymne, tak mu się wydaje. Szybko ucieka spojrzeniem, czekając na werdykt.
Pasują. Pieką go lekko policzki. Nowicjusz bez słów ufa osądowi Szczyta, a nawet pozwala sobie na lekki, nieśmiały uśmiech, po czym postanawia, że też zerwie jeden z kwiatów. Wewnętrznie rozbawiony kichnięciem Szczyta, mruczy ciche „na zdrowie”, i podsuwa żółty kwiat Łowcy.

Nie przejmuję się specjalnie tym, że wzrok Płatka nie jest skierowany prosto we mnie. Tak prosto, prosto. Chcę tylko dokładnie zapamiętać kolor oczu burego, aby później określić czy kwiaty pasują do kolorytu oczu przyjaciela. A że pasowały, to było duże szczęście! Nie musieliśmy dłużej szukać kwiatów koloru żółtego. Mogliśmy się skupić tylko na tym, co nas zainteresuje.
Kolejny, nieśmiały uśmiech ze strony Płatka sprawił, że moje łapki same zaczęły dreptać w miejscu z ekscytacji. Również skinąłem łbem, aby podziękować i za słowa, i za kwiatka od nowicjusza. Przez chwilę się patrzyłem na Płatka ze zmrużonymi ślepiami.
— Strasznie lubię jak się uśmiechasz. Pasuje ci! — mruknąłem wesoło, niejako powtarzając słowa burego nowicjusza, którymi obdarował mnie wcześniej. Sam się również uśmiechnąłem, aby następnie odwrócić wzrok w bok. Zauważam czerwone plamki na polanie, bardzo odznaczające się od polany, na której te kleksy rosną. Kolejne, ciekawe kwiatki, o!
— Chodź tam. Widzisz te czerwone?
Nie czekając na odpowiedź przyjaciela wziąłem do pyszczka żółtego kwiatka od Płatka, aby skinąć głową i zacząć iść w stronę czerwonych kwiatów. Chciałem zobaczyć je z bliska i w razie czego zerwać. Ich kolor był bardzo intensywny i ładny.

Posyła szybkie, jakby spłoszone spojrzenie Łowcy na jego słowa. Nie uśmiecha się często, właściwie prawie nigdy, ale nie spodziewa się, że Szczyt to teraz zauważy i… doceni w pewien sposób. Jednocześnie nie ma pojęcia, co powiedzieć, jak zareagować.
Podąża wzrokiem w stronę, w którą patrzy srebrzysty, i kiwa lekko głową, choć w środku czuje lekkie napięcie. Czerwone. Czerwony to agresywny kolor, krzykliwy, mocny, dominujący, tak mu się kojarzy, chociaż potrafi być także piękny, na przykład kiedy czerwone są liście, lub kiedy idealnie dopełnia feerię barw podczas zachodu słońca… ale koty nie mają oczu w tym kolorze, i może to lepiej. Kwiaty jednak pewnie są ładne, więc zbiera ostrożnie zerwane przez Szczyta kwiaty i podąża za nim wolnym, nieco sztywnym krokiem.
Ich barwa jest intensywna, ale w kontraście z uspokajającą zielenią wokół – podoba się Płatkowi. Mięśnie buro-białego Nowicjusza napinają się nagle, kiedy zauważa kawałek dalej coś białego… ale szybko zdaje sobie sprawę, że to nie te same kwiaty, które „podarowała” mu Księżyc. Szybko odwraca od nich swoją uwagę, delikatnie odkłada zerwane żółte kwiaty i ostrożnie zrywa te czerwone. Chce część dać Szczytowi.

Słowa były nie na miejscu czy po prostu Płatek miał teraz ciche momenty? Ah, chyba nie ma za bardzo co o tym myśleć, bo już palnąłem i mogłem tego tylko unikać w przyszłości. No cóż... trzeba ruszyć dalej.
Kiedy dotarliśmy do czerwonych maków okrążył nas ziołowy zapach. Nie był on jakoś bardzo nieprzyjemny, ale na pewno nie tak przyjemny, jak wcześniejsze. Drgnąłem uszami, przyglądając się kwiatom. Miały intensywny kolor, a w środku czarne jakieś fafrocle. Ale były ładne. Odłożyłem żółtego kwiatka od nowicjusza pod swoje łapki, ostrożnie, aby go nie podeptać. Chciałem już się schylać, aby zacząć odgryzać łodyżki kwiatów, jednak Płatek już się do tego zabrał. Więc niejako po prostu go obserwowałem przez moment, a później przeniosłem wzrok w dal.

Mimo pozornego skupienia na kwiatach, myśli Płatka krążą wokół miłych słów Szczyta, wokół każdej mikrointerakcji, jaką mieli dzisiaj. Stwierdza, że dobrze było się przełamać i poprosić starszego o wspólne wyjścia. Że dobrze było stoczyć bitwę z samym sobą, swoim ciałem i umysłem, lękiem i niepewnością, aby się tu znaleźć.
Delikatnie pociąga nosem, ale zapach tych kwiatów nie jest słodki. Jest… przyjemny, ale w innym sensie niż poprzednie kwiaty. Nieco dziwny.
W pewnym momencie powolnego zrywania maków spuszcza wzrok niżej i dostrzega, że z przerwanej łodygi wycieka białawy sok mleczny. Marszczy lekko brwi i posyła pytające spojrzenie Szczytowi. Jest mądrzejszy, może wie, co to takiego. A co, jeśli to może mu zaszkodzić? Zastyga w bezruchu, wysuwa końcówkę języka, w milczeniu zastanawiając się, czy dziwna substancja dotknęła wcześniej jego języka, ale się nie zorientował.