Jego źrenice rozszerzyły się w momencie, w którym dostrzegł sikorkę. Nie był to jego wymarzony bażant, ale i tak go interesowała. Ptak o żółtym brzuchu grzecznie czekał na niego na tej gałęzi. Ugiął łapy i zrównał ogon z linią grzbietu. Zaczął się skradać pod wiatr, uważając pod łapy, szedł po skosie w kierunku ptaka, zastygając co chwilę w miejscu i starając się być ukrytym wśród krzewów na ile było to możliwe. Chciał zbliżyć się jak najbliżej, by potem szybko przyszpilić się pazurami do drzewa i zacząć się wspinać. Trzymał się mocno pnia, podciągał się do góry łapami, a tylnymi nogami wybijał się do góry. Musiał robić to dosyć szybko, żeby ptak nie zdążył go zauważyć. Jeśli mu się udało, wyciągnął łapę, żeby złapać sikorkę pazurami.

Kurde! Nie udało mu się złapać ptaka, co trochę go rozczarowało. Lubił ptaki, za każdym razem gdy jakiś mu uciekał to po prostu robiło mu się przykro. No ale nic. Trzymał się mocno drzewa i z głową skierowaną już górze, zaczął się stopniowo opuszczać na ziemię, żeby z niego zejść. Gdy mu się to udało, trzepnął ogonem niezadowolony i zaczął rozglądać się za kolejnym celem.

Meduzę bardzo zainteresował kruk. Widział, że jest duży i mógłby ciężki do złapania, ale nie sądził, że Grom zacznie go asekurować i odciągać od ptaka. Mruknął niezadowolony, patrząc ogniście na niezadowolonego kruka. Trudno. Innym razem. Odszedł kawałek dalej w towarzystwie Gromu i zaczął szukać z powrotem jakiejś zwierzyny.

Rozczarowany krukiem Meduza został bardzo szybko zapełnić swój zawód czymś nowym - jeleniami. Nie mógł ich upolować, aż tak głupi nie był, ale chętnie zbliżył się do stada zwierząt. Cicho i spokojnie podszedł w stronę młodych i uniósł ogon do góry, falując nim przyjaźnie. Zamruczał i miauknął w stronę zwierząt.

Meduza uśmiechnął się zadowolony, gdy jelenie podeszły do niego. Przyglądał się im wielkim pyskom i dużym, czarnym oczom. Były zaskakująco bardzo przyjazne, nawet te starsze zwierzęta spoglądały w jego stronę. Najwidoczniej nie widziały w nim żadnego zagrożenia. Mu to pasowało, dzięki temu mógł przyjrzeć się im z bliska. Miauknął jeszcze raz w stronę jeleni, a potem oddalił się od nich by powrócić do polowania.

Meduza mruknął widząc samotniczkę. Nigdy nie spotkał kota spoza Plemienia. Nie czuł niechęci do obcych kotów... ale mimo wszystko nie mógł zapomnieć o tym, że jego siostra umarła w walce z jednym z nich. Może z własnej głupoty i z powodu wychowania ich wspaniałych rodziców, nie wie tego, ale i tak pozostawiało to niesmak. Wolał więc nie rozmawiać z kocicą. Może jakby więcej czasu minęło, ale dziś nie miał na to ochoty. Powiedział Gromowi, żeby sam to załatwił, a on wrócił się po swoją ropuchę i wrócił do obozu.
//Zt