Zaśmiało się radośnie, kiedy udało nu się przewrócić przyjaciółkę. Oto ono, wielki i przerażający strażnik! Przeturlali się po ziemi i Błoto tylko chwilę cieszyło się uczuciem zwycięstwa, nim zeszło z Lilii. Nie chciało jej za długo przygniatać.  Uspokoiło swój śmiech i uśmiechnęło się krzywo słysząc kaszel towarzyszki. Ups, to miało jej pomóc, a nie nadwyrężyć jej gardło. No cóż, po minie przyjaciółki wnioskowało, że nie miała jej tego za złe. Z ekscytacją dreptało w miejscu. Miało nagle tyle energii, chyba z czystego szczęścia. Dawno nie czuło się tak młodo. Ah, no brakowało nu tego!
- Wygrana smakuje pysznie - stwierdziło dumnie wypinając pierś. Lilia nie mogła zadać lepszych pytań, bo właśnie do tego chciało przejść Błoto. Tyle rzeczy do powiedzenia! Dobrze, że kotka sprecyzowała od czego może zacząć, bo chyba wybuchłoby próbując powiedzieć o wszystkim naraz.
- Wszystko! To znaczy, dużo! - kontunuowało nerwowe wiercenie się, kompletnie  nie mogąc usiedzieć w miejscu - Tak, gadałam z wieszczami! Przepraszam, wiem, że miałam cie wziąć ze sobą, ale nie wytrzymałam. Wybaczysz mi? - wzięło oddech, ale nie dała kotce momentu na odpowiedź - Ale miałaś kompletną rację! Zgodzili się, rozumiesz? Mam oficjalnie rangę matki. Teoretycznie to okres próbny, ale nie oszukujmy się, że go zdam - emanowało pewnością siebie - Mam już plany na kilka atrakcji dla najmłodszych, tym bardziej, że teraz wszystko będzie kwitnąć. Ale to zaraz bo jeszcze jest Wilk i Mysz i wszystko inne i tyle tego, że ojejku! - wdech - Wilk będzie niedługo mianowany, bo praktycznie skończyliśmy trening. Myślisz, że mu się podobał? Głupie pytanie, na pewno tak, ale znasz go lepiej niż ja, więc może wiesz co nieco więcej? Dzieciak daje mi różne sygnały - w końcu, cisza. Jeśli chciało się czegoś dowiedzieć, to musi dać Lilii odpowiedzieć. Chociaż było ciężko.

Zamruczało słysząc gratulacje przyjaciółki. Lilia miała rację, to dość pozytywne zakończenie tej ścieżki. Chociaż, nie dokońca, bo miało jeszcze Koszatkę. Ale i tak to dobre zakończenie, bo ciężko byłoby pogodzić zajmowanie się kociakami z trenowaniem aż dwóch kotów.
Zaniepokoiło no wypowiedź Lilii. Wyboista? Coś wiedziało o takiej relacji, a mianowicie to, że ostatnio doprowadziło to no do łez. I mimo iż przyjaciółka chciała ją jedynie zapewnić o tym, jak dobry był jeno trening, to trafiła niestety idealnie w jeno słaby punkt. Zaczynało odnosić wrażenie, że Wilk chciałby, aby dosłownie ktokolwiek inny go uczył. Może to stres zakończeniem treningu nu to podpowiadał, ale im więcej o tym myślało, tym pewniejsze było, że Wilk no nienawidzi i nigdy się już do no nie odezwie.
- Obawiam się, że on raczej nie jest zachwycony - westchnęło wyjątkowo jak na siebie pesymistycznie, ale szybko odzyskało werwę. Nie było tu po to, aby narzekać czy się żalić. Tym bardziej, że Lilii również musiało być ciężko, to był w końcu jej przyjaciel.
- Ale jestem pewne, że cokolwiek się między wami działo, to się od-dzieje. On z jakiegoś dziwnego powodu patrzy na ciebie, jakbyś mu gwiazdkę z nieba dała - powiedziało w ramach pocieszenia. I wierzyło w swoje słowa. Z jakiegoś dziwnego powodu Lilia po prostu rozumiała tego dzieciaka lepiej. No i oczywiście młodsza kotka była zajebista, ale czemu Błoto miało z nim takie problemy? Czy ono nie było równie zajebiste? Zaprzestało swoich rozmyślań i oceniania fajności innych, aby skupić się na pytanie o Mysz. Hm. Jak to... Jak o to zapytać. Hm.
- Lilia - oparło łapę na ramieniu przyjaciółki, jakby rozpoczynało ważną rozmowę - Czy ty i twoja lasencja obiecywałyście sobie być zawsze razem, czy podchodziłyście do tego na luźno? - nadal miało ochotę zagryźć jej loszke z czystego strachu, że odbierze jej Lilię. Ale może to nierozsądne... Kto wie. Przynajmniej mogło użyć relacji przyjaciółki, aby zrozumieć własną relację. Bo tak sobie myślało ostatnio o Myszy. To miła osoba i miło się o niej myśli. I miło się z nią jest. No i tak sobie analizowało niektóre wspomnienia, w szczególności te, w których przytulało się do wieszczki i pewne słowa wydały się nu... ciekawe. Ważne.

Może to dziwne, ale wiedza, że Lilia też miała problemy z Wilkiem, była trochę pocieszająca. Przykra, ale znaczyła, że niekoniecznie musiał to być jakiś problem z Błotkiem. Chciałaby jakoś pomóc przyjaciółce, ale szczerze nie wiedziała jak. Może trzeba będzie porozmawiać z Wodospadem? Wiedziała, że nie należał on do najłagodniejszych osobników, ale przecież na pewno będzie wiedział jak rozweselić trochę własnego syna, nie? A teraz spędzał więcej czasu w kociarni, głupio aż będzie nie podejść.
- Może zagadam do Wodospada, jeśli będzie okazja? - miauknęła na głos w zamyśleniu. Ten problem należało rozwiązać, jeśli nawet Lilii dawał się on we znaki.
Nie do końca rozumiała, co rozbawiło przyjaciółkę i było to widać na jej twarzy. Co rozumiała? Nie miała okazji się długo zastanawiać, bo im więcej Lilia opowiadała o swojej relacji z partnerką, tym większe przerażenie łapało ją za serce. Gdyby mogła, to pobladłaby z tego wszystkiego. Będąc kotem jednak, swój szok, niedowierzanie i przerażenie mogła pokazać tylko mimiką. Prawie nie słyszała tekstu o Echu, kompletnie pochłonięta analizoawniem każdego ostatniego spotkania z Myszą.
- Nie, Lilia - jęknęło w trwodze - Lilia - potórzyła próbując zebrać myśli - To, na przodków, jest o wiele gorzej, niż jakieś tam zapraszanie na randki - uniosło łapę do łba, jakby podparcie jej mogło pomóc z nagłym połączeniem kropek. Wlepiła przerażone spojrzenie w przyjaciółkę.
Nie. O nie. Obietnica, którą złożyły sobie ona i Mysz. Czy ona... Nie. Nie tak nie może być. Błoto nie jest aż tak głupia, co nie? Czy Mysza czegoś od niej oczekiwała? Gdyby spytała wprost o partnerstwo, to Błoto zgodziłoby się bez mrugnięcia okiem. Ale chyba spytała wprost, tylko ona nie ogarnęła. O nie. O nie. Ile czasu minęło? Nie, prawie pełen obieg pór. Prawie pełen obieg pór, a ona nie podarowała nawet jednego prezentu swojej dziewczynie, którą nie wiedziała, że ma. Nie mogła cieszyć się z nagłej realizacji tkwiąc w szoku. O nie, była okropną partnerką. Czy Mysz bała się jej powiedzieć, że nie daje z siebie dostatecznie dużo w związku? Bała się, że ją straci? Obieg pór. Jakim cudem udało jej się wyrwawć wieszczkę plemienia i nie zauważyć? O nie. To jest katastrofa.
- Lilia, my jesteśmy razem od prawie całego obiegu pór, A JA SIE NIE OGARNĘŁAM - co się w ogóle robi w wtakiej sytuacji? - Jestem okropną partnerką, nie, najgorszą, o nie, to jest jakaś katastrofa!

- Oczywiście - zapewniło prędko, bo prędzej da sobie łapy odrąbać, niż pozwoli Wodospadowi na znęcanie się nad dzieciakami. Nie chciało wierzyć, że rzeczywiście kocur by coś takiego zrobił, ale było wytrenowanym strażnikiem, mianowaną matką i nie będzie się hamować. Dla kociąt wszystko. Brało na poważnie swoją nową rangę.
Lilii udało się wyrwać ją z natłoku myśli, chociaż nie na długo. Jak mogła to po prostu przetrawić? Halo, nagle się okazuje, że jest w poważnym związku! A jej przyjaciółka wydawała się taka wyluzowana, chyba nie rozumiała powagi sytuacji. Była święcie przekonana, że Mysz absolutnie zdaje sobie sprawę z ich związku. Sama wspominała o ich obietnicy! A Błotko kompletnie się nie ogarnęło, co to insynuuje! Nic dziwnego, że Mysz była tak chętna do wysłuchiwania jej smutków i problemów. Tak się robi w związkach.
Błotko chyba skoczy z urwiska, tak źle się czuło z tym, jak potraktowała Mysz. Mysz, która musiała tak cierpieć z kompletnie nie dbającą o nią partnerką.
- Przytulałyśmy się na polanie pełnej kwiatów i obiecałyśmy sobie być zawsze razem - odpowiedziała na pytanie Lilii, tylko odorbinę spokojniejsza niż wcześniej - Jak to się mogło stać? - jak mogła tak zignorować wszystkie znaki? - O jejku i jeszcze przypominała mi o tej obietnicy ostatnio. Jestem najgorszą partnerką w dolinie - zaczęła krążyć nerwowo w miejscu. Lewo, prawo. Lewo, prawo. Zwaliło. Totalnie i niewybaczalnie.
- Ona się musi czuć taka niekochana, przecież ja nic jej nie podarowałom w tym czasie ani razu, ani razu na randkę jej nie wyrwałom. Kompletny brak romantyczności, nasz związek legnie w gruzach! A ja dopiero się o nim dowiedziałom. Nie, czekaj, mamy rocznicę za niedługo. Co się robi na rocznice? Moge to uratować - mruczała nerwowo próbując coś wymyśleć. Lilia, ona miała dziewczynę. Ona będzie wiedzieć, co zrobić. Po raz pierwszy od dawna Błoto przeklinało swoją ignorancję.

Zmarszczyło brwi na słowa Lilii. Głównie dlatego, że było święcie przekonane, że to ono jest tutaj niedomyślne. Z całym szacunkiem dla przyjaciółki, nie sądziło, aby miała rację. Nie chciało się z nią teraz wykłócać, bo nie było jej przy tych wszystkich spotkaniach i wierzyło, że to było powodem jej braku zrozumienia. Nie ma tragedii, ogarnij się Błoto. Lilia może i nie wierzyła w powagę sytuacji, ale to nic złego. Dawała bardzo dobre pomysły, które absolutnie zamierzało ukraść i wykorzystać. Kiwało powoli głową w zamyśleniu, już układając plan w głowie. Lilka miała dobre intencje, po prostu musi te rady przerobić na obecną sytuację. Prezencik, morda na kłódkę i nie mów, że nie wiedziało o niczym. A miłość może jej wyznać, czemu nie. Gdyby wiedziało, że mogło, to zrobiłoby to pewnie wcześniej. O jejku, czy powinno zacząć myśleć nad Głosem Serca? Tak długi związek się aż o to prosi. Obgada to z Myszą na rocznicy.
- Dobra dobra - powiedziało trochę lekceważąco, ale uśmiech, który posłało przyjaciółce, był szczery - Ogarnę. Jestem mistrzem romansu, jakby nie patrzeć - powiedziało, jakby trzydzieści sekund temu nie panikowało z powodu Myszy - Kurde nie wiem, czy łatwo mi się będzie przestawić na mówienie wszystkim adoratorom, że jestem zajęta. Ty już pewnie się przyzywczaiłaś, ale ja jak dotąd nie mogłam przejść trzech kroków bez słyszenia wyznania miłosnego - dodało jako żarcik. Rzeczywiście musi się przestawić. Tak strasznie zaniedbało Mysze! Ale naprawi to, na pewno. Nawet jeśli Lilia nie do końca jej wierzy. Powali ją i Mysz swoją fajnością.
- Swoją drogą  myślałom o zorganizowaniu walk kociaków, ale powiedz mi jeśli to słaby pomysł. Wydaje mi się, że najmłodszym się to spodoba - zmieniło temat z typową dla siebie łatwością i ciężko było stwierdzić, czy mówi poważnie.

Śmiech przyjaciółki jeszcze bardziej pomógł się jej rozluźnić. Bez paniki, wszystko pójdzie gładko. A póki co mogła skupić się na spędzaniu czasu z Lilią, której przecież tak  jej brakowało. Machnęła lekceważąco łapą na stwierdzenie młodszej, że niby miałaby się czegoś wstydzić.
- Daj spokój, komu się kiedyś nie podobał satrszy plemieniec? - zachichotała. Pamietała swoją fascynację Słonecznik, która gdyby tylko miała chwilę czasu, na pewno wykiełkowałaby w pełne, młodzieńcze zauroczenie.
- Na pewno teraz żałują, że takiej młodej gwiazdy nie wyrwali - wyszczerzyła się rozweselona. Kim była Lilia, jak nie gwiazdą plemienia? Popularna, lubiana, odpowiedzialna, gdyby jeszcze sobie kogoś w plemieniu znalazła, to byłaby przykładem idealnego kota. Co najważniejsze dla Błota, była miła i gotowa stanąć na jej poziomie i się trochę powygłupiać jak normalna osoba.
Zawsze mogła na nią liczyć i właśnie znowu się o tym przekonała. Pokiwała głową w zamyśleniu analizując usłyszane rady.
- Świetnie! Lilia, ta grupa rozpadłaby się bez ciebie - powiedziała w formie podziękowań - Właściwie to rozmawiałam z Płatek o tym, że może warto łowcom zrobić minimalne szkolenie z walki, a nam z polowania. Nie takie długie i wyczerpujące jak nasze treningi, ale wiesz, podstawy. Płatek wydawała się zmartwiona, że komuś coś się stanie, jeśli nie będzie miał odpowiednich umiejętności - o, o tej ploteczki jeszcze nikomu nie mówiła. Był to na pewno ciekawy pomysł, chociaż nie była pewna, czy do zorganizowania. Była to na pewno ciekawa sprawa!
- Jak widziałaś, mi się dzisiaj udało upolować wielką zwierzynę o imieniu Lilia, więc nie wiem czy to naprawdę potrzebne.

Zastrzygło z zainteresowaniem uchem słysząc imię partnerki (ble) Lilii. Ugh. Powinno się cieszyć, że przynajmniej mogłaby ona poradzić sobie w obu plemiennych rolach i oznaczało to większe szanse na jej przyjęcie, ale nadal nie wierzyło w powodzenie całej akcji z tą Światełko. Odgoniło nieprzyjemne myśli o przyszłym, nagłym zniknięciu Lilii.
- Ta twoja budowa nie może być taka zła, skoro wyrwałaś na nią laseczke - stwierdziło, jakby te słowa miały poprawić humor przyjaciółki - Prawda, że mamy dużo samouków w plemieniu. Hm. Może to my jesteśmy zbyt leniwi w porównaniu do reszty - zaśmiało się finalnie. Pomysł był może do przemyślenia, ale póki co wcale nie chciało jakoś wysilać szarych komórek. Chciało walać się po trawie z przyjaciółką.
To też robiło. Dopóki naprwdę nie musiały wracać, korzystało w pełni z wyzdrowienia Lilii paplając jej o wszystkim i o niczym oraz ciesząc się każdą spędzoną razem chwilą. A kiedy już musiały się zabierać, to trzymało się blisko kotki i łapało ostatnie chwile świętego spokoju wiedząc, że po powrocie będzie musiało przynajmniej udawać pracę.

//zt