Chcąc aktywnie uczestniczyć w życiu plemienia, nie mogłam nie zgłosić się do tradycji zwanej Sarnią Gonitwą. Domyślałam się, że chodzi o zwykłe łowy na jednego z osobników tego płowego zwierzęcia, a że miałam pewnego dnia zostać łowczynią, uznałam, że będzie to dobry test moich umiejętności i tego, czego Robak zdążyło mnie już nauczyć. Poza tym urodziłam się w miocie spod Znaku Sarny, więc to też mogło mieć nie małe znaczenie w powodzeniu tego polowania. Dobra wróżba, omen czy jakieś inne tym podobne fatum. Dowiedziałam się zresztą, że oprócz mnie udział wezmą dwie moje starsze znajome - Tafla i Księżyc oraz nieznany mi jeszcze kocur o imieniu Grom. Przybywając na miejsce zbiórki, przywitałam się przyjaźnie ze wszystkimi. Jako że najbliższy czas spędzimy wspólnie, warto było pokazać się innym z jak najlepszej strony.

Gdy tylko przybyłam na Ziołową Polanę, Grom przejął dowodzenie. No i dobrze, niech starsi i bardziej doświadczeni podejmują ważkie decyzje. Jeśli stanie się coś złego, to będzie ich wina. Poza tym to moja pierwsza Sarnia Gonitwa w życiu, więc nawet nie liczyłam na to, że dadzą mi wieść w niej prym. Dlatego nie odezwałam się ani słowem, gdy kocur przedstawiał nam swój plan na dzisiejsze polowanie, a w odpowiedzi skinęłam jedynie głową. I dopiero propozycja Księżyc zdołała wydusić ze mnie parę słów.
- Księżyc ma rację. Powinniśmy się podzielić tak, by w każdej drużynie był jeden strażnik i jeden łowca. Albo przynajmniej pół łowcy. - odparłam, mając na myśli siebie. W końcu nie mogłam się zwać pełnoprawnym łowcą, gdy moje szkolenie wciąż jeszcze trwało. Może te łowy będą szansą na to, żeby nieco je przyśpieszyć? Pożyjemy, zobaczymy.

Niestety, ostatnie słowo i tak należało do Groma, który postanowił przyznać rację Tafli. Nie pozostało mi więc nic innego, jak tylko wzruszyć ramionami, pożegnać się ze strażnikami, życząc im pomyślnych łowów, po czym odwrócić się i odejść w kierunku obranym przez starszą łowczynię. Szłam za nią w milczeniu, dopóki się do mnie nie odezwała.
- Tak, a jak jest w twoim przypadku? Też pierwszy raz czy jesteś raczej już "starą wyjadaczką"? - rzuciłam nieco żartobliwym tonem. - Sama nie do końca wiem, jak się czuję. Jestem wewnętrznie rozdarta. Czuję jednocześnie wielką ekscytację nowym wyzwaniem, jak i obawę, że zrobię coś, co zepsuje wszystkim dobrą zabawę. Rozumiesz, co mam na myśli, Taflo kochana? - odparłam, spoglądając na dorosłą koteczkę.

Słowa Tafli podniosły mnie nieco na duchu, posłałam więc jej szczery uśmiech. W tym momencie naszym oczom ukazało się to, czego szukaliśmy - piękny okaz sarny, zajętej spożywaniem swojego posiłku. Wysokie, smukłe i na pewno dość szybkie zwierzę. Plemię Wiecznych Łowów musiało nad nami czuwać, skoro rzucili nam ofiarę wprost pod nasze nosy. Zatrzymałam się na znak dany przez towarzyszkę, obserwując stworzenie pochłonięte jedzeniem i nie zdające sobie sprawy z naszej obecności. Słysząc polecenie starszej łowczyni, skinęłam głową bez słowa, po czym odwróciłam się i ruszyłam biegiem w stronę, w którą odeszli Grom z Księżyc, pilnując, by po drodze wydawać jak najmniej hałasu. Nie chciałam przecież spłoszyć łupu, który tak szybko wpadł nam prosto w łapy. Strażnicy na szczęście nie oddali się zbytnio, więc udało mi się ich dogonić.
- Grom, Księżyc! Mamy sarnę! Chodźcie, dorwiemy ją, póki jej uwaga jest skupiona na czymś innym! - rzuciłam, jak tylko się z nimi zrównałam.

Gdy tylko przekazałam wiadomość, odwróciłam się na pięcie i ruszyłam z powrotem w kierunku, z którego przybyłam, nie patrząc nawet, czy Grom i Księżyc biegną za mną. Wystarczyło mi, że czułam na swoim karku ich oddechy. Będąc długość lisiego skoku od Tafli, zwolniłam, zatrzymując się tuż przed nią. Starsza łowczyni od razu przeszła do rzeczy, wykładając nam swój plan. Przytaknęłam jej słowom.
- Prowadź w takim razie. Będziemy tuż za tobą. - odważyłam się odezwać w imieniu wszystkich. Chciałam, żeby traktowali mnie na równi ze sobą, choć dzieliła nas znaczna różnica wieku. Gdy chodziło o patrole, musieliśmy działać jak jeden organizm.