Choć Pora Białych Zasp nas nie rozpieszczała, nie mogliśmy tak po prostu zrezygnować ze swoich obowiązków względem Plemienia Niedźwiedzich Kłów. A ja, wynudzona tymi paroma dnia spędzonymi w legowisku chorych, od razu ochoczo rzuciłam się do realizacji planu wspólnego polowania u boku ukochanego Dęba. Musiałam jakoś rozruszać zesztywniałe od siedzenia kończyny, a co mogło być lepszym pomysłem, niż pogoń za smakowitym kęsem zwierzyny? Miała nam w tym towarzyszyć dwójka strażników, których znałam już całkiem dobrze - ma przyjaciółka Żywica oraz Grom, wraz z którym odbywałam kiedyś Sarnią Gonitwę. Dobrze było wiedzieć, że mają nas na oku i w każdej chwili są gotowi wkroczyć, jeśli zrobiłoby się niebezpiecznie. Nasze łowy miały odbyć się na Ziołowej Polanie, która była dość łatwym terenem do tego zadania. Na znak dany przez mego burego partnera od razu przyjęłam łowiecką pozycję i zaczęłam rozglądać się za potencjalną ofiarą.

Śnieżne pory były dla kotki udręką i wybawieniem. Nie musiała szukać połaci cienia by nie umrzeć z gorąca, jednak z drugiej strony ciężej się było poruszać, opuszki podmarzały a śnieg nieprzyjemnie oblepiał łapy i futro. Dodatkowo, każda pora roku niosła za sobą jakieś wspomnienia, których wolałaby nie odblokowywać. Nie zmieniało to jednak faktu, że praca pracą i stawić się na polowanie musiała, poza tym, to była świetna okazja by coś porobić ciekawego i nie myśleć o nieprzyjemnych sprawach, prawda? Odczekała jeszcze chwilę by nie przeszkadzać, po czym ostrożnie ruszyła za Promyk kilka dłuższych kroków, rozglądając się za potencjalnym zagrożeniem.

Nie minęła nawet dłuższa chwila, a tuż pod moim nosem wylądowała pierwsza potencjalna ofiara. Ptak zdawał się nie zauważać mojej obecności, miałam więc idealną okazję, aby złapać go w swe pazury. Cały czas czułam na sobie czujny wzrok Żywicy, śledzącej każdy mój ruch i pilnującej mojego bezpieczeństwa. Ruszyłam w kierunku skrzydlatej istoty, poruszając się na ugiętych nogach, z ogonem wyprostowanym wzdłuż grzbietu, ostrożnie stawiając swe kroki. Kluczyłam zygzakiem pomiędzy zaroślami, zachodząc stworzenie od tyłu, co jakiś czas przystając i sprawdzając, czy ono wciąż jeszcze znajduje się w polu mojego widzenia. Musiałam być cierpliwa, a mój wysiłek zostanie w końcu nagrodzony.

Promyk wyraźnie się zaczęła skrawać, a Żywica chwilę potem zatrzymała się, nie chcąc kotce przeszkadzać, nosem wodząc za zapachem, który gdzieś jej uciekł. Ah choroba, jakby los nie mógł być mniej wredny. Niemniej nie zaniedbywała w tym czasie obserwacji Promyk i jej otoczenia, bo jeszcze by na nią coś wyskoczyło.

Sarni móżdżek! Byłam tak skupiona na swoim celu, że kompletnie zapomniałam o jednej, istotnej rzeczy - a mianowicie, nie kryłam się ze swoimi zamiarami względem ptaka i zauważywszy mnie na otwartej przestrzeni, ma ofiara poderwała się do lotu. Na moje szczęście nie leciała ona jakoś wysoko, więc wciąż jeszcze miałam szansę ją dorwać. Od razu rzuciłam się za nią w pogoń, podskakując za każdym razem z wysuniętymi pazurami, gdy tylko płochacz obniżał nieco swój lot. Może, jak powyrywam mu nieco piórek ze skrzydeł i ogona, nie będzie mógł już dłużej przede mną uciekać i wpadnie wreszcie w moje łapy. Plemię Wiecznych Łowów, sprawcie, abym nie musiała dzisiaj wracać do jaskini z pustymi łapami...

Cofnął lekko uszy, obserwując z niezadowoleniem odlatującą srokę. Odruchowo chciał za nią pobiec, ale wiedział, że na pogoń było już za późno. Westchnął, po czym nie mając innego wyboru, ruszył dalej w poszukiwaniu innej potencjalnej ofiary.
Niestety, kolejna chwila spędzona na poszukiwaniach spełzła na niczym, a do tego zaczęło się zbierać na deszcz i był zmuszony do przerwania ich polowania. Wraz z Gromem odnalazł resztę swojej grupy, pogratulował Promyk w złapaniu pięknej zdobyczy, po czym razem wrócili do obozu.

//zt

Ha, dorwałam skubańca! Dzięki mnie nie wracaliśmy do obozu z pustymi łapami, a ja szłam wraz z Dębem, Gromem i Żywicą z dumnie podniesioną głową, w pysku niosąc swoją zdobycz, aby dodać ją do stosu z jedzeniem. Ktoś na pewno zrobi z niej dobry użytek, zajadając się płochaczem do syta. Było to bardzo krótkie, acz owocne polowanie i na pewno trwałoby dłużej, gdyby nie zanosiło się na deszcz.

[zt]

Pogoda była idealna. Lilia mogłaby spędzać długie godziny na patrolach i samotnych spacerach poza jaskinią, która teraz wydawała się taka smutna i nijaka w porównaniu do zielonych terenów i kwitnących drzew czy powoli pojawiających się kwiatów. Urywała się co jakiś czas z jaskini by samotnie pocieszyć się słońcem na futrze, ale nagle zapragnęła towarzystwa. Mysz była zajęta, Jeż czy Czosnku nie chciała niepotrzebnie odrywać od obowiązków, więc wybór był oczywisty.
— Chciałabyś pozbierać ze mną kwiaty do legowiska? — miauknęła bez zbędnego przeciągania, gdy udało jej się złapać Błotko w obozie. Posłała koleżance ciepły, nieco zadziorny uśmieszek i przekrzywiła przy tym łeb. — Możemy nazwać to patrolem. Pomyślałam, że dawno nie spędzałyśmy razem czasu. Co na to powiesz?

/Błotko!

Nie było świata, w którym Błoto kiedykolwiek odrzuciłoby propozycję dobrej zabawy. Nic więc dziwnego, że kiedy Lilia ukazała się nu na choryzoncie tego dnia, już było gotowe na wspólne spędzenie czasu. Koniec końców niczego nie kochało tak, jak dobrego towarzystwa. Jeno twarz rozświetlił szeroki usmiech, kiedy z ust kotki padła propozycja wyjścia.
- Głupie pytanie - zachichotała, jednak w jej głosie nie było żadnej negatywności - Jakże mogłabym odmówić! - nie przeciągając ruszyła, aby wybyć z obozu niespiesznym krokiem. Wolała opuścić to miejsce, nim ktoś odważy się poprosić je, aby wykonywały swoją pracę. W jej żołądku kotłowała się wesoła ekscytacja.
- Świetnie, że to zaproponowałaś słuchaj. Moje zapasy robiły się przerażająco smutne, ledwie cokolwiek miałam do podarowania wieszczom i Jeleniowi - zamruczała wesoło, kiedy ciepłe słoneczko padło na jej futerko - Ah i jeszcze słońce, od razu chce się żyć! - leniwie szła krok za krokiem, wesoło rozglądając się na boki. Można by odbyć miły spacer w ciszy, ale Błotko nie było takim typem osoby i szybko ponownie otworzyło pyszczek, aby rzucić kolejny komentarz.
- No ale jak tam się czujesz? Po tylu chorobach chyba musisz być teraz niezniszczalna!

Chociaż dzieliła je dość duża różnica wieku, Błoto cieszyło się bardzo żywotnością i wesołym nastawieniem Lilii. Nie było większego szczęścia niż to, kiedy udawało się jeno kogoś rozbawić. W końcu, czy celem przyjaźni nie jest dbać o uśmiech na pyszczku drugiej osoby?
- Ja? A wiesz, typowe Błotkowe sprawy - mruknęła próbując z pamięci wydobyć najważniejsze przeżyte momenty z ostatniego czasu - Powiedziałam jakiemuś randomowemu samotnikowi, że jestem Pożeraczem Dusz i zabiłam czternaście kotów - uśmiechnęła się na wspomnienie. Doprawdy nie ma nic lepszego pod słońcem, niż stare dobre wkręcanie kotów.
- Powiedziałam też Szakal, że widzę duchy. Nie jestem pewna, czy mi uwierzyła. Szkoda, bo to akurat prawda - po jej uśmiechu dało się wyczytwać, że wcale to prawdą nie jest. Jednak nie mogła się powstrzymać.
- O wiesz co, jestem pewne, że gdybyś mnie poparła, to totalnie by uwierzyła. Chociaż, może już być za duża na to. Co powiesz Lilia, możemy stworzyć Bractwo Opowieści - żaden psotnik nie działa solo. Nie wzięła tego wcześniej pod uwagę, ale Lilia idealnie nadawała się na wspólnika. Co prawda, jej kodeks moralny mógł robić za przeszkodę, jednak Błoto się nie podda.
Cieszyło się, że może gadać głupoty z trawą łaskoczącą jeno łapy i słońcem ogrzewającym jeno futro. Może było za stare na takie psoty. Może powinno być poważniejsze. Ale był czas, kiedy nie spodziewało się, że będzie miało okazję tak cieszyć się zwykłymi głupotami.