Żabia Dolina

Posłała blady uśmiech Lilii, kiedy usłyszała, że nie ma za co przepraszać. Z tym, że w oczach Wieszczki wyglądało to nieco inaczej i czuła, że zdecydowanie miała za co przepraszać. Nie tylko ją w zasadzie, ale do tej reszty musiała dojrzeć. Jedne przeprosiny na raz. Tak. O ile w ogóle jedne przejdą jej przez gardło.
Nieco bardziej się uspokoiła, kiedy Lilia znów się do niej zbliżyła. To, jak była obok i obie słuchały siebie nawzajem. Jeśli jej siostra podejmie decyzję o odejściu... będzie ją wspierać. Tak. Mysz, nawet nie myśl o tym. Mimo wszystko myśli napływały do jej głowy, bo jeśli i ona odejdzie to tak naprawdę Wieszczka zostanie sama. Błotko owszem, było dla niej jak rodzina, ale bura o wszystkim potrafiła rozmawiać tylko z dwoma kotami, z czego jednego już z nimi nie było. Sama ta myśl sprawiła, że jej serce przyspieszyło. Tylko, że Echo nie zostawił jej specjalnie, nie zrobił tego umyślnie... Lilia natomiast jeśli odejdzie to z pełną świadomością wszystkiego. Oddech przyśpieszył jej na dwa uderzenia serca, jednak pytanie Lilii wyrwało ją ze spirali, w którą nieświadomie wchodziła coraz głębiej.
- Mianowanie... było okej, wiesz cieszę się, że z Dębem w zasadzie zgraliśmy się, jeśli chodzi o wybór ścieżek dla kociaków. Mam nadzieję, że będą zadowoleni. Kilka z nich wcześniej już wspominało o tym, kim by chcieli zostać, ale wiadomo - nie wszyscy - mówiła spokojnie, jakby przed chwilą nie myślała o najgorszym scenariuszu ze wszystkich możliwych.
- Ale stresik? Może trochę, tylko wiesz, nie ma chyba czym się stresować, w końcu teraz niemal do końca życia będę to robić - zaśmiała się pod nosem.

_________________

Gorzka wódka, gorzka wódka
Niech mnie ktoś zabije
Gorzka wódka, gorzka wódka
Chyba już n i e ż y j ę

Niech mnie ktoś pochowa
W białej sukni sobie z b l e d n ę
Panną młodą nie zostanę

N I G D Y NIĄ NIE BĘDĘ

Lilia domyślała się o czym myślała Mysz bo... myślała o tym samym. Czuła i słyszała jej przyśpieszające serce i oddech, ale postanowiła to przemilczeć, ale za to przytuliła się do niej nieco mocniej. Nie chciała wypowiadać na głos wątpliwości siostry i tego, że sama mogła opuścić Plemię. Chciałaby zapewnić Mysz, że nigdy tego nie zrobi, ale już teraz czuła, że tylko by ją okłamała. Nie była pewna czy coś takiego nie nastąpi. Chociaż teraz to ona i Plemię były dla niej priorytetami, nie wiedziała co przyniosą następne księżyce. Znikająca Łapa powoli stawała się dla niej kimś okropnie ważnym - w zupełnie inny sposób niż Mysz, którą przecież kochała jak nikogo innego i nie wyobrażała sobie życia bez niej. To właśnie z nią była najbliżej, rozumiały się bez słów i mogły na siebie liczyć ze wszystkim. Mysz była zawsze i niezaprzeczalnie w jej życiu, a Lilia zrobiłaby wszystko by ta była szczęśliwa. Może dlatego Lilia milczała? Nie miała serca jej okłamywać. Nie Myszy. I tu wpadała w błędne koło. Jak uszczęśliwić kogoś, kogo mogła zranić własnym szczęściem? Chyba nie chciała na razie o tym rozmawiać.
— Muszę przyznać, że dopiero po czasie doszło do mnie, że podzieliliście się nawet płcią kociąt — mruknęła z lekkim rozbawieniem. Chciałoby się dodać, że również rangami, ale zarówno Mysz jak i Dab, trenowali wcześniej na łowców. — Niby tak, ale to była wasza, twoja pierwsza pełnoprawna ceremonia przeprowadzona od a do z. Ja bym się stresowała nawet z myślą, że będę to robić jeszcze nie jeden raz.

_________________

Postanowiła, że nie będzie zagłębiała się w najgorsze możliwe scenariusze, w końcu jej najlepszy skończył się atakiem borsuka... nie życzyła oczywiście nikomu takiego zakończenia, ale nie można było wykluczyć innych scenariuszy.
- Wiesz, że nawet nie zrobiliśmy tego specjalnie? Jakoś tak wyszło po prostu - wzruszyła barkami, ale zaśmiała się pod nosem, bo faktycznie wyszło dość zabawnie. Już nie mówiąc o tym, że wszystkie kotki zostały nowicjuszami na łowców, z kolei kocurki na strażników.
- Największy stres nie był przy samym wystąpieniu, chociaż też ciężko było przewidzieć jak się niektórzy zachowają - stwierdziła, podkreślając słowo "niektórzy" - gorzej było z wyborem mistrzów i ścieżek, niektórzy przyszli do mnie lub Wieszcza, tak jak ty i powiedzieli o swoich chęciach, ale no... nie wszyscy i starać się jakoś dobrać to odpowiednio, by każdy był zadowolony... no trochę ciężko

_________________

Gorzka wódka, gorzka wódka
Niech mnie ktoś zabije
Gorzka wódka, gorzka wódka
Chyba już n i e ż y j ę

Niech mnie ktoś pochowa
W białej sukni sobie z b l e d n ę
Panną młodą nie zostanę

N I G D Y NIĄ NIE BĘDĘ

— Wprawisz się — zapewniła spokojnie, uśmiechając się do siostry w swój standardowy, łagodny sposób. Nie wątpiła, że jej siostra się do tego przyzwyczai. Z każdą kolejną ceremonią, przydziałem i decyzjami, będzie coraz sprawniej i szybciej dostrzegać, słuchać i przydzielać. Wiedziała też, że będzie się mylić, co będzie przynosić jej dużo frustracji. Czuła jednak, że z czasem frustracja stanie się słabsza, a Mysz dostrzeże, że została wybrana na Wieszczkę nie bez powodu. Cicho prychnęła, gdy wyłapała które słowo podkreśliła siostra i rzuciła jej rozbawione spojrzenie. — Niektórzy? — powtórzyła, kręcąc delikatnie łbem. Coś podejrzewała, że ci niektórzy mogli być jedną z córek Wodospadu. Głośną, krzykliwą i burą. Co prawda nie miała z Szakal bezpośredniego kontaktu, tak pamiętała jej wejście na ceremonii Myszy i Dęba. Zachowywała się jak nieco bardziej rozkrzyczane kocię, co zdaniem Lilii było jak najbardziej normalne. Gorzej, jeżeli takie zachowanie jej zostanie i nawet jako starsza nowicjuszka będzie zachowywać się w ten sposób. Wtedy owszem, może być powodem do niepokoju, ale teraz? Chyba po prostu była... młoda.
— Zawsze ktoś może przyjść poprosić o zmianę, to nic strasznego — mruknęła, lekko zadzierając łeb i spoglądając w niebo. — A to niekoniecznie twoja wina czy porażka. Ot co, każdemu może się zmienić. Mnie Jeż próbowała namówić na zostanie Łowczynią, pamiętasz? Wyobrażasz sobie mnie na polowaniu? Byłabym pierwsza do kłótni o zmianę, gdyby Wiatr dał mnie jakiemuś Łowcy! Ale nie obwiniałabym go za to. No, chyba, że by mi utrudniał, a to inna sytuacja.

_________________

Starlight