Mysz się uśmiechnęła na słowa Lilii, cieszyła się, że nie tylko ją to zastanawiało. W zasadzie to była podekscytowana tym i myślami, że już niedługo dojdzie do takiego momentu.
- Tak myślisz? W sumie miałoby to sens, nie? - odezwała się radośnie i spojrzała na siostrę, która jak się okazało, chciała wycofać się z tej rozmowy i bura dobrze rozumiała dlaczego. Nie wiedziała, gdzie teraz przebywa Róża, chciała, by była bezpieczna, gdziekolwiek teraz się znajduje. Spojrzała w niebo, teraz już mniej ją ciekawiło jak będzie wyglądać Mowa Przodków.
- O, wiesz, mam ochotę powiedzieć, że wszystko. Jak na razie uczyłam się na przykład o oparzeniach i co robić i czym je leczyć, ale też o krwawieniach, ranach różnego rodzaju no i najważniejsze to o ziołach. Bardzo podoba mi się, ile tego wszystkiego jest. Nie mogę się doczekać, aż będę mogła wykorzystać tę wiedzę w praktyce! - Mysz była wyraźnie podekscytowana zdobytą wiedzą i nie ukrywała tego - zaznaczając, że nie chcę oczywiście, żeby komukolwiek się cokolwiek działo - dopowiedziała zaraz poważniej i zdecydowanie spokojniej, ale nie potrafiła ukryć uśmiechu.

Cieszyło ją, że Lilia nie próbowała jej wmawiać i nakręcać, jakie to bycie wieszczem jest męczące, wymagające i wszystko, Mysz doskonale o tym wiedziała, po prostu widziała też dobre i pozytywne strony tego wszystkiego. Wiadomo, że nie będzie cały czas kolorowo i będzie zmagała się z trudnościami, ale tym razem wieszcz nie będzie jeden, będzie ich dwóch, a Dąb okazał się dla niej kimś w rodzaju starszego brata, którego nie miała okazji nigdy poznać.
- Z tego, co wiem, to Dąb miał już okazję, ja jeszcze nie, poznawałam chyba do tej pory inne rzeczy, plus sama nie czułam się najlepiej, by móc próbować pomagać innym kotom - uśmiechnęła się delikatnie, może niedługo będzie miała okazje, chociaż wolała, by choroby wieszcza nie były do tego powodem. Jeszcze będzie miała czas, żeby sprawdzić swoją wiedzę w praktyce, ale musiała ćwiczyć i powtarzać wiadomości.
- Robi się już późno, chyba pora wracać do obozu - zauważyła kotka, lubiła spędzać czas z siostrą, jednak obie czekał trening i obowiązki nowicjuszy, a Mysz wolała być wyspana.

Wzrok kotki ponownie zawisł na rozgwieżdżonym niebie, a sama Lilia mimowolnie się zamyśliła. Naprawdę cieszyła się, że Myszy udało się rozpocząć trening pod okiem Wieszcza. Zresztą nie tylko ona, ich rodzice również. Jeż była wniebowzięta tak mocno, jakby ona sama miała zostać Wieszczem Blasku Księżyca. Czosnek również nie ukrywał się z dumą, ale Lilia podskórnie nie mogła do końca tego wszystkiego zaakceptować. Czuła, że w jakimś stopniu straci swoją siostrę. I jakkolwiek próbowała to wyprzeć i jej racjonalna strona mówiła jej, że to głupie, tak jej szczere obawy przed zmianami... Były irytująco głośne. Westchnęła cicho i łagodnie się uśmiechnęła, na moment przymykając ślepia. Nie była tak mądra jak mogła postrzegać ją Mysz; ale nie zamierzała przenosić tego na siostrę.
— Ostatnio byłam u niego z kleszczami — zamruczała spokojnie, zerkając kątem oka na mordkę siostry. Posłała jej ciepły uśmieszek, mówiący tyle co "do ciebie przyjdę z następnymi!", a kiedy kotka wspomniała coś o powrocie, Lilia przytaknęła skinieniem. — Tak, lepiej wracajmy. Echo nie będzie zadowolony jak zaśpię — zachichotała i szturchnęła siostrę po raz ostatni, podniosła się i odczekała chwilę by ruszyć obok niej z powrotem do jaskini.

/zt

Lilia nie zdawała sobie z tego sprawy, ale Mysz czuła się trochę podobnie. Jakaś część niej, po tym, jak już zostanie wieszczem, zniknie. Czy może raczej - zmieni się. Już nie będzie Cichą Myszą Czyhającą w Gęstwinie, Mysz w jakiś sposób zniknie, a na jej miejsce wejdzie Wieszcz Blasku Księżyca. Była tym jednocześnie zachwycona, ale też przerażona. Nie chciała się zmieniać, jednak jej rola będzie wymagała od niej pewnych zachowań, a niektórych z nich nie będzie tolerowała. Nie uważała, że zmieni się całkowicie, dalej będzie Myszą, jednak przede wszystkim - wieszczem.
Ucieszyły ją słowa Lilii, dobrze, że Dąb już pomagał w leczeniu. Na słowa na temat treningu kotka zaśmiała się razem z siostrą i wróciła razem z nią do obozu.

z/t

Z początku nie wiedziała gdzie szukać Myszy. Wieszcza Blasku Księżyca. Siostry. Odruchowo zaczęła jej wypatrywać gdzieś w okolicach Omszonych Stopni, chcąc ją złapać jak drzemie. Później pomyślała, że kotka może być w legowisku Wieszcza - swoim. Niby ostatnie kilka księżyców bura spędziła w lecznicy, więc niczym dziwnym była jej obecność tam, ale teraz? Lilia nie mogła pozbyć się przekonania, że Mysz tam nie pasuje. Że Wieszcz Blasku Księżyca jest tam kompletnie obca. Im dłużej o tym myślała tym bardziej nerwowo drżała końcówka jej ogona. W końcu jednak wyłapała futro siostry - i to poza legowiskiem Wieszczów! - więc wykorzystała sytuację, podeszła i zaproponowała spacer. Dawno nigdzie nie wychodziły. A to przez treningi, chorobę Lilii, na ostatnich wydarzeniach kończąc. Czarno-biała pomyślała, że wspólny wypad do Żabiej Doliny dobrze im zrobi.
Większość trasy przemilczała, chociaż nie było to spowodowane dyskomfortem, a raczej właśnie jego brakiem. Cieszyła się dobrą pogodą i towarzystwem siostry, a odezwała się dopiero gdy wyszły z lasu i sunęły polanką pomiędzy dwoma jeziorami. — Wiem, że wyrzekłaś się swojego imienia przed Przodkami i Plemieniem, ale... — odparła nagle, zerkając na siostrę. — Mogłabym zwracać się do ciebie po staremu? Przynajmniej przez jakiś czas i gdy jesteśmy tylko we dwie?

/Mysz

Kotka się kręciła po obozie i poza nim, niby mogła przenieść się do legowiska wieszcza, ale z drugiej strony... Nie czuła się jeszcze na tyle komfortowo by to zrobić. Poza imieniem przecież nie zmieniło się w niej nic. Wciąż zmagała się z tymi samymi uczuciami, wciąż czuła się rozdarta na wszystkie strony, a poza tym była w cholerę smutna, czego nie pokazywała nikomu i nie dawała sobie tego czuć tak, jak powinna!
W jakiś sposób odetchnęła z ulgą, kiedy zobaczyła, jak Lilia zmierza w jej kierunku i oczywiście zgodziła się, jak tylko usłyszała propozycję siostry. Żabia Dolina była jednym z ulubionych miejsc Myszy. Może to dlatego, że krzyki żab zagłuszały wszystkie rozmowy? Dużo się wydarzyło też przy tym terenie. Szła prosto, w ciszy, obok swojej siostry i nawet nie wiedziała co powiedzieć, od czego zacząć. Na szczęście to ona przejęła inicjatywę. Słowa Lilii ukuły nieco Wieszcza, którym teraz była. Nie chciała wracać do starego imienia i wspomnień z nim związanych. Jej postanowieniem było odcięcie się, co wychodziło średnio, ale prośba jej ukochanej siostry w tym nie pomagała.
- Tak, ale właśnie, jak będziemy we dwie. Tak będzie chyba najbezpieczniej - posłała Lilii blady uśmiech.

Obietnica, którą złożyła Lilia sprawiła, że Wieszcz chciała jej pozwolić na używanie poprzedniego imienia zawsze i wszędzie, kiedy tylko tego będzie potrzebowała... jednak obie wiedziały, że tak nie powinno być. Funkcja, którą zaczęła pełnić miała swoje wyrzeczenia i nie dało się tego obejść.
- Rozumiem... mi... też... - odpowiedziała, ciszej, a jej uszy momentalnie opadły. Nie musiała ukrywać przed Lilią swoich emocji, nie chciała tego robić. Siostra znała ją doskonale i mogła się domyślać ile Mysz miała teraz w głowie, czego sama bura nie chciała przed sobą przyznać. Nie wiedziała co ze sobą zrobić w obozie, ani poza nim. To wszystko było jednocześnie trudne, ale też łatwe w opanowaniu, nie pomagał jej jedynie mózg, który działał na zbyt dużych obrotach i myślał o zbyt wielu rzeczach.
- Leżenie w trawie brzmi jak dobry plan - odpowiedziała i spojrzała w stronę Lilii, albo przynajmniej tam, gdzie jej się wydawało, że jest, bo kotka już legła na ziemi. Bura poszła za jej śladem i legła obok, na swoim boku, by zaraz również obrócić się na plecy i spojrzeć w chmury z przymrużonymi oczami. Nie była pewna, czy to w ogóle jest pomocne, ale postanowił spróbować, w końcu nic nie zaszkodzi.

Wieszczka nie odzywała się ani słowem, milczenie przy Lilii wydawało się czymś naturalnym. Nie była oceniana, nie musiała się martwić, że siostra ją wyśmieje lub będzie dawała rady, o które nie prosiła. Mogła po prostu być Myszą, każdą, najszczerszą sobą, którą mało kto widział, o ile w ogóle ktokolwiek poza Lilią. Z nikim nie miała aż takiej więzi. Leżała po prostu i wgapiała się w to, co widziała nad sobą, chmury sunące po niebie, leniwie i bez żadnych zmartwień.
Dopiero na słowa Lilii, coś w Myszy pękło. Wystarczyło przerwanie ciszy, nawiązanie do ich wcześniejszej rozmowy i śmierć Echa, by do jej oczu napłynęły łzy, które zaczęły ściekać po jej futrze na trawę. Niedługo potem szloch, który przerywał ciszę. Wszystkie emocje, które się zdążyły przez ostatnie księżyce w niej nagromadziły - nagle puściły i wylewały się potokiem łez, ale kotka tego właśnie potrzebowała.
Trwały tak jeszcze przez jakiś czas, Mysz w końcu uspokoiła się i kotki rozmawiały przez jakiś czas o wszystkim i o niczym, byle odciągnąć myśli od ostatnich wydarzeń, a na koniec rozeszły się, w końcu musiały wykonywać swoje obowiązki.

***** time skip *****

Wieszczka czuła się już lepiej, chociaż wciąż dochodziła do siebie po inwazji kleszczy. Na szczęście przyszła kolejna pora i na zewnątrz robiło się coraz cieplej. Wiedziała, że Lilia chciała z nią porozmawiać, jak tylko wydobrzeje, jednak Mysz postanowiła już wcześniej wyjść i ich miejsce. Nie do końca wiedziała, o co może chodzić siostrze. Będąc szczerym, przez ostatnie księżyce Wieszczka była samolubna, myślała jedynie o swoich uczuciach i tym, co przeszła, zupełnie zapominając o sprawach i uczuciach swojej rodziny. Zapomniała o nich, choć właśnie tego chciała uniknąć.

Bura spojrzała na siostrę, która wyraźnie się spieszyła, lub była czymś przejęta. Z początku ciężko było jej określić o co może chodzić, o oba? W końcu chciała z nią o czymś porozmawiać, więc prawdopodobnie było to coś ważnego. Z resztą, jakikolwiek powód by nie był - każdy był ważny.
- Tak, hej - powitała siostrę uśmiechem i cichym westchnięciem. A zaraz po tym lekkim zdziwieniem. Czy pamiętała Światełko? I tak, i nie, głupio przyznać, ale rzeczniaczka, którą widywała Lilia, wyleciała Księżyc z głowy. Tak kompletnie. Zdecydowanie za dużo myślała o swoich sprawach, choć na szczęście już powoli dochodziła do takiego momentu, że funkcjonowała znacznie lepiej niż wcześniej. Zwłaszcza dzięki i przez ceremonię kociaków Jaszczurki, ale też informację od Wieszcza o tym, że Promyk będzie miała młode. Nadzieja, tego jej było trzeba.
- Och, jasne, mam nadzieję, że wszystko między wami dobrze - przyznała szczerze, może jako wieszcz powinna inaczej zareagować, ale przecież znajomość siostry była nieszkodliwa, Mysz nawet się cieszyła, że Lilia znalazła sobie taką dobrą koleżankę.

Odpowiedź siostry uspokoiła Wieszczkę w duchu, czyli wszystko między kotkami było okej i Lilia nie jest smutna ani zła na kotkę spoza Plemienia. Nie chciała by kotka przeżywała takie rozdarcie między wszystkim, jak ona, kiedy Echo... serce ją zakuło na samą myśl. Jeśli wszystko było dobrze, to po co ta rozmowa? Już chciała przerwać ciszę, jednak Lilia zrobiła to pierwsza.
Zauroczyła? To bardzo ciekawe stwierdzenie. Zdecydowanie, specyficzne jeśli chodzi o relację dwóch kotek z różnych miejsc, ale przecież przyjaciółki tak miały... Chwila.
Na pysku Myszy, przez zaledwie kilka uderzeń serca było widać całą gamę emocji, z początku zaczęło się od spokojnego przytaknięcia i delikatnego uśmiechu, w końcu miło, że miała taką przyjaciółkę. Później wkroczyła zaduma i bura była wyraźnie skonfundowana. Jakby nagle słowo, które powiedziała, przestało pasować do tego wszystkiego, co miała w głowie. Zdziwienie, roztargnienie, a na koniec uśmiech... który nie trwał długo. Na jego miejsce weszło niepewne przygryzienie dolnej wargi, bo... silne uczucia komplikowały życia. Nie odrywała spojrzenia od Lilii, ale z jej pyska nie wydobyło się do tej pory żadne słowo. Jej ogon drżał z ekscytacji, że siostra znalazła kogoś, kogo darzyła takim uczuciem, ale uszy oklapły delikatnie, bo Mysz z całego serca chciała wspierać swoją siostrę i obawiała się najgorszego.
- Cieszę się! - odezwała się w końcu, jej uszy wyprostowały, a na pysku pojawił uśmiech, którego nie było widać w jej oczach - to, brzmi dobrze, prawda? Znaczy, poza tym, że będzie bardzo skomplikowane - zaśmiała się nerwowo - wiedz, że cokolwiek nie będziesz chciała zadecydować, to będę cię wspierać jak tylko będę potrafiła. Cokolwiek nie postanowisz, będę stała za tobą murem, o ile w ogóle będziesz chciała cokolwiek decydować. Bo nie musisz, to jeszcze, świeże... ale na pewno twoje uczucia co do niej są szczere... - trudne, cała sytuacja była trudna i Wieszczka nie była na to gotowa. Kompletnie! Wzięła głębszy oddech, odliczyła o trzech - Naprawdę jestem szczęśliwa, że odnalazłaś kogoś, kogo darzysz takim uczuciem - jej słowa były szczere, ogon mimowolnie powędrował do ogona siostry, by spleść się z nim. Tym razem nawet w jej mimice było widać szczęście, choć z tyłu głowy rodziło się wiele pytań i scenariuszy rozwoju relacji kotek i przyszłych wydarzeń.

Jak ona to widzi? W sensie, że Mysz? Wieszczka? Przeniosła spojrzenie na tereny, starając się znaleźć odpowiednie słowa, które jak na złość nie nadchodziły. Wiedziała, że nie może zostawić Lilii bez odpowiedzi i dobrze zdawała sobie sprawę, że siostra poczeka wystarczająco długo, aż pozbiera myśli. Było tak dużo niewiadomych, a Księżyc miała wrażenie, że ona ostatnia powinna się wypowiadać w tym temacie, bo przecież patrzyła na to z perspektywy osoby trzeciej. A najważniejsze było to, co kotki myślą w ogóle. Zastanawiała się czy rozmawiały już na ten temat, ale nie pytała jeszcze, może z czasem siostra sama jej to powie.
Mysz za to nie wyobrażała sobie w ogóle takiej sytuacji, ciężko jej było postawić się po jednej ze stron, objąć to jakimś spojrzeniem. Samo bycie z kotem spoza Plemienia wydawało jej się abstrakcyjne, może to dlatego, że jedynego kota jakiego poznała, który nie należał do Plemienia to białofutry kot z głową w chmurach... Nie pomagało zdecydowanie, dodatkowo wciąż nie czuła się najlepiej.
- Skoro mam ci odpowiedzieć szczerze... - zaczęła, starając się zebrać w myślach to, do czego doszła - to... będzie ciężko, ale nie niewykonalnie. To kot klanowy, tak? Nie znam się na klanach, ale prawdopodobnie mają tam swoje zasady i swoje obowiązki. Z resztą, jak my i takie spotykanie się raz że może sprawić, że nie będziecie się skupiać na tym, co robicie - myśląc o tej drugiej, dwa, w ogóle możecie je nieco zbyć i się nie przykładać. Co dla żadnej ze stron nie będzie dobre. Spotykacie się poza terenami plemienia i klanu, narażając poniekąd swoje życia, bo co jeśli zaatakuje was dzika zwierzyna? Nawet na terenach jest niebezpiecznie, a co dopiero poza - westchnęła, przypominając sobie śmierć Echa, ale potrzepała głową szybko - Jeśli będziecie chciały rozwijać waszą relację, to niewykluczone, że w końcu któraś z was będzie musiała podjąć trudną decyzję, bo nie wyobrażam sobie, byście chciały kontynuować spotykanie się co jakiś czas tylko w jakimś jednym wyznaczonym miejscu... gdzieś - machnęła łapą niedbale, jej głos był spokojny, choć na samą myśl o tym, że Lilia odchodzi chciała powiedzieć jej, że ma zakaz. W końcu była Wieszczką, mogła sprawić by Lilia już nigdy więcej nie spotkała się z ukochaną i została z nią w Plemieniu... ale to nie było coś, co byłaby w stanie zrobić. W końcu szczęście siostry było najważniejsze, nawet jeśli sama będzie miała przez to problemy.
- Na razie chyba nie ma co rozmyślać bardziej nad tym... o ile jeszcze z nią nie rozmawiałaś, to chyba byłoby to najlepsze rozwiązanie. To, jak ja to widzę jest mniej ważne. Najważniejsze jest to, jak wy to widzicie. W końcu to wasze uczucia i wasza potencjalna przyszłość

No tak, czemu Wieszczka wcześniej na to nie wpadła? Dwa treningi zajmowały dużo czasu, który kotka teraz będzie musiała dzielić jeszcze między swoje inne obowiązki i spotkania z rzeczniaczką.
- Przepraszam - uciekło z jej pyszczka mimowolnie. Co innego mogła powiedzieć? Przez swój egoizm zapomniała w ogóle o większości spraw związanych z innymi kotami, które są jej bliskie. Teraz już nie popełni tego samego błędu, w końcu nie było już Myszy, ani Echa... została Wieszczką, ale wciąż też była siostrą i te role powinna utrzymywać najwyżej, bo były one najważniejsze. W tym momencie i tak nic więcej się nie liczyło.
Wsłuchała się w słowa siostry o jej planach, bura jedynie mruknęła, na potwierdzenie, że słucha. W końcu jednak otworzyła pysk, by coś powiedzieć.
- Cokolwiek nie postanowisz i cokolwiek by się nie stało, będę cię wspierać i zrobię co w mojej mocy, żeby poszło względnie gładko - zapewniła Lilię, na ostatnie słowa nawet się uśmiechnęła. Wątpiła, by Wieszcz od tak chciał oddać jednego z członków Plemienia i równie ciężko będzie z przyjęciem klanowicza do ich dość zamkniętej grupy... czego jednak nie robi się dla rodziny?
- Och, bardzo mi miło i chciałabym żeby wam się ułożyło wszystko, tak jak powinno