Więc i Lilia chciała wybrać się na spacer, w jakiś sposób ulżyło Myszy, że nie ona jedna miała taki pomysł. Z drugiej strony zmartwienie? O nią? Kotka przekrzywiła łeb. Zupełnie zapomniała, że inne koty widzą to, jak się zachowuje, jej wszystkie wątpliwości. Ona też tego nie ukrywała... jak była kociakiem, to wychodziło jej to znacznie lepiej. Powinna powrócić do tego, by nie pokazywać wszystkiego i nie martwić innych. Musi być pewniejsza siebie i twardsza.
- Nie masz się o co martwić - zapewniła siostrę - czuję się dobrze, fakt, że wiedzy do przyswojenia jest bardzo dużo, ale podoba mi się. To, czego uczy mnie Wieszcz, jest ważne i ta wiedza pomoże mi w trosce o Plemię, gdy trening się skończy - wypięła pierś bardziej, dumna z siebie i tego, co chce osiągnąć. Przy treningu z Promyk, trening z wieszczem był czymś, na co wyczekiwała, jednak tego wolała nie mówić, już i tak za dużo zdradziła Dębowi.
- Więc jak mówiłam, nie masz się o co martwić - powtórzyła dla pewności i spoglądając na lśniący szlak, zauważyła, jak coś przemieszcza się po nim. Spadająca gwiazda. Znak dla niej, że Gwiezdni mieli je w opiece. - Powiedz lepiej, jak twój trening z Echem? - Mysz ciekawiło, jak kocur sprawuje się jako mentor, było to dla niej dość ważne, z różnych względów.

Miała cichą nadzieję, że może kilka gwiazd spadnie dzisiejszej nocy z nieba, by i kotka mogła dostrzec tę magię, chociaż Mysz nie odezwała się na ten temat. Dla niej był to po prostu znak, że wszystko się ułoży, jak dotąd Lśniący Szlak dawał jej tylko taki znaki.
Ucieszyło ją, że Echo jest dobrym mentorem, Mysz wciąż przyglądała się niebu, dopóki nie odbiła pałeczki i nie chciała jej zapytać o kocura. Szybko odwróciła głowę w stronę siostry, jakby chciała zapytać, co słyszała od innych kotów na ten temat. Zwłaszcza od ich starszej siostry, jednak uspokoiła się po chwili, w końcu miała mniej mówić.
- No, to długo cię to zastanawia - uśmiechnęła się lekko, starając ukryć swoje zażenowani etą sytuacją, głupio jej było przez to, jak się zachowała, ale sama nie była pewna, jak powinna się w stosunku do niego zachować.
- Mój przyjaciel? - zamyśliła się i przejechała wzrokiem po terenie, jakby szukając wyjścia z tego pytania. Nie potrafiła określić ich relacji, było to dość ciężkie i zagmatwane, nie rozumiała tego. Zdecydowanie było to trudniejsze od wszystkich nauk wieszcza razem wziętych.
- Chyba... można nas tak określić - w jej głosie była niepewność, spojrzeniem wróciła do Lilii, może i Mysz traktowała Echo jak kogoś ważnego, ale kompletnie nie wiedziała, co czuje w stosunku do niej kocur.

Przytaknęła jedynie na słowa Lilii, faktycznie kotka nie była kimś, kto wypytuje i wymaga odpowiedzi. Mysz sama siebie dobrze nie rozumiała, kontakty z innymi wychodziły jej dość dobrze, dopóki tym kimś nie był Echo. Samo ich poznanie było dość szczególne, a każde spotkanie budziło dziwne napięcie i z jednej strony chciałoby się uciec, z drugiej zostać i powiedzieć coś więcej. Dziwne.
- No chyba, właśnie - przytaknęła znów, bo co miała innego powiedzieć? Może faktycznie byli przyjaciółmi. W końcu przyjaciołom też na sobie zależy, a nie byli rodzeństwem, więc ciężko było jej określić, co się dzieje.
- Tak wyglądał? - uniosła brew do góry i zaśmiała się krótko. W jakiś sposób, to co powiedziała Lilia, ją ucieszyło, a po chwili poczuła się zmieszana, bo przecież to nie było coś takiego, jak mieli Dąb i Promyk. Z nich miłość się aż wylewała, że mogło się innym kotom niedobrze zrobić. Tak to sobie tłumaczyła.
- Cóż no, jest kotem, na którym mi... zależy? To normalne, przyjaciołom na sobie przecież zależy. Poza tym... - urwała, nie była pewna czy Echo chciałby, żeby rozmawiać o tych dziwnych spotkaniach, które bardziej komplikowały jej w głowie, niż upraszczały.
- Poza tym bardzo się od siebie różnimy - stwierdziła, żeby nie pozostawiać Lilii bez kontynuacji. Nie rozumiała do końca, o co jej chodzi, bo może i ich relacja była dziwna i niecodzienna, ale koty przecież różne miały między sobą relacje. To całkowicie normalne

Oczy jej zabłysnęły, gdy usłyszała, co powiedziała jej siostra i sama się zaśmiała wraz z nią, chociaż dało się to wyjaśnić gwiazdami na lśniącym szlaku. Zdecydowanie. Ucieszyła się też, że Lilia kontynuowała temat. Była noc i nikogo wokół nie było, jeszcze mogła sobie pozwolić na otwartość, ten ostatni raz. W końcu to była jej siostra, komu mogła powiedzieć o wszystkim, jak nie jej?
Słowa o tym, że może jej się Echo podobać, jakoś nią wstrząsnęły. Myślała do tej pory, że to faktycznie oznaka, że jej zależy, ale jak na przyjacielu. Przypomniała sobie też, jak mówił o dużo starszej Promyk i młodszym od niej Dębie. Czy to nie byłoby wtedy to samo? A przecież go to brzydziło. I wtedy lilia powiedziała o tym, jak się krzywi, co nieco bardziej dobiło Mysz.
- Podoba mi się - odpowiedziała siostrze, ale musiała przecież to jakoś wyjaśnić, nie byłaby sobą, gdyby nie próbowała tego wyjaśnić - ale podoba mi się też podejście do życia Błotko, tak naprawdę to w każdym mogłabym znaleźć coś, co mi się podoba -

Słuchając wyjaśnień Lilii, zastanawiała się, czy faktycznie dymny kocur jej się podobał w ten sposób i głupio było jej się przyznać czy to przed siostrą, czy, w szczególności przed samą sobą, że fatyczne Echo jej się podobał. Może nawet coś więcej niż podobał.
- Ja też wiem, że uczucia tak nie działają - przyznała, przecież to było... wiadome. Uczucia działają chaotycznie i głupio i tylko sarny dają się im ponieść, a Mysz za wszelką cenę chciała pokazać, że nie jest stereotypową sarną. Czy tylko o to w tym chodziło? Żeby pokazać, że jest inna? Sama się sobie dziwiła.
Pytanie Lilii już całkowicie ją wybiło. Czy by jej przeszkadzało, jakby Echo się z kimś spotykał?
- To mało prawdopodobne, żeby się z kimś spotykał - zaśmiała się, nie chciała dopowiadać, że przecież kocur mało kogo akceptuje, a co dopiero lubi. Po chwili jednak postanowiła potraktować to pytanie poważniej, bo co jeśli znalazłby kogoś takiego? Kogo polubi, do kogo będzie się uśmiechał i komu będzie mówił sarkastyczne komentarze.
- Czy by mi przeszkadzało, to nie wiem, ale byłoby mi smutno i przykro - przyznała w końcu i położyła uszy po sobie.

Nie rozumiała, dlaczego jej siostra tak się tym cieszy. Z drugiej strony Lilia nie słyszała ich wspólnych rozmów, wiedziała mniej o Echu od Myszy, a ona sama wiedziała niewiele. Chociaż z drugiej strony, miły spacer był czymś, co mogłoby się zdarzyć... Chciałaby też usłyszeć jego śmiech. Uśmiech mimowolnie zniknął z pyska kotki. Zrobiło jej się przykro i nieco żal Echa. Zastanawiała się, kiedy kocur ostatnio się śmiał... Czy w ogóle był taki moment.
- Wolałabym się nie nastawiać - stwierdziła w końcu, patrząc na to realistycznie - bo jeśli to wyjdzie tylko ode mnie... z resztą, nasza ostatnia rozmowa nie była zbyt ciekawa. Byłam za bardzo emocjonalna, iiii odeszłam. Prawdopodobnie już mnie skreślił - zaśmiała się gorzko.
- Poza tym, dzieli nas sporo księżyców - nie miała już nic na swoją obronę. Kończyły jej się argumenty, już nie chciało jej się ich stawiać. Lilia miała rację, we wszystkim. Mysz jednak miała problem, by to wszystko zaakceptować.
- Uczucia są trudne - jęknęła w końcu, westchnęła dosadnie i machnęła ogonem, by opuściło ją napięcie.

Lilia była mądra, potrafiła powiedzieć to, co ktoś musiał usłyszeć, w tym przypadku była to Mysz i czuła się teraz głupio. W końcu powinna dawać przykład i ona powinna być tą, której koty mówią rzeczy. Z drugiej strony, kompletnie nie potrafiła w uczucia, jak widać. Nie rozumiała ich, chociaż teraz, dzięki siostrze, potrafiła nazwać to, co czuje w stosunku do kocura.
- Tak, ale sam brzydził się różnicą u Dęba i Promyk, twierdził, że go omamiła czy coś - powiedziała w końcu na głos - a jest to dosłownie taka sama różnica - westchnęła, mimo tego uśmiechnęła się do siostry i otarła się o jej pyszczek, zupełnie jak wcześniej Lilia.
- Dziękuję, ta rozmowa trochę mi pomogła, jakoś to sobie wszystko ułożyć, sporo mnie nauczyłaś - zaśmiała się cicho i podniosła spojrzenie na Lśniący Szlak, na którym teraz widać było więcej spadających gwiazd.
- Spójrz w górę - zwróciła uwagę siostrze, wystarczyło, niedługo i tak powinny wracać do obozu, więc niech nacieszą się tym pięknym zjawiskiem.

Może i Lilia miała rację, ale ciężko było Myszy w to uwierzyć, bo skoro taka była reakcja Echa, to raczej nie ograniczało się tylko do jednego związku... Chyba że chodziło o jego brata. Za dużo niewiadomych jak na głowę kotki, zdecydowanie za dużo. Nauki były prostsze, na jakąś chorobę działało to, to, i to i trzeba było zrobić okład na przykład. Podczas polowania trzeba było zachować odpowiednią postawę i tak dalej, to było łatwe - tego można było się nauczyć i zapamiętać. W relacjach... wszystko było chaotyczne, nie miało ładu i składu. Nic nie było pewne, to wszystko stresowało Mysz.
Uniosła brew do góry, kiedy Lilia wspomniała o tym, że mogłaby zostać wieszczem i uśmiechnęła się pod nosem.
- No, jak umrę, to będziesz miała okazję, tylko musisz się pierwsza zgłosić, najlepiej od razu jak się dowiesz - szturchnęła ją zaczepnie i zaśmiała się pod nosem, po czym sama postanowiła zawiesić wzrok na niebie. Odetchnęła ciężej jakby z ulgą.

Na reakcję siostry, Mysz zaśmiała się jeszcze głośniej. Tego chyba było jej trzeba, spędzenia chwili z kimś bliskim, z kim może porozmawiać i powygłupiać się zaraz później. Uśmiech nie schodził jej z pyska jeszcze przez chwilę, ale koniec końców się uspokoiła. Na komentarz pokręciła jedynie głową, może zajmowałaby się w takim razie czymś innym, ale na razie to Mysz czekało jeszcze sporo nauki nim stanie się Wieszczem i będzie miała nowe imię i obowiązki. Wieszcz Blasku Księżyca, brzmiało to na tyle dobrze, że może zacznie jej się podobać, może przyzwyczai się i zapomni, kim była Mysz... Zamyśliła się, patrząc w Lśniący Szlak, jednak z zadumy wyrwała ją Lilia
- Hm? - zerknęła na nią, a następnie zastanowiła się krótko - myślę, że tak. Mają nas w swojej opiece, patrzą na to, jak sobie radzimy i jak, dzięki nam, rozwija się Plemię. Czuwają nad nami, tak jak ich przodkowie czuwali nad nimi i jak my, kiedyś, też będziemy czuwali nad naszymi potomkami i obserwowali z góry, jak zmienia się Plemię.

Nie mogła powiedzieć Lilii, że się myli albo że nie ma racji, bo przecież sama tego nie wiedziała. Wieszcz chyba myślał podobnie do jej siostry, po ich rozmowie i po tym, co powiedziała, że Przodkowie mają dla niej plan. Nie pamiętała już, jak to określił, ale było to egoistyczne myślenie, bo każdy sam kształtuje swoją przyszłość, czy coś. Może oboje mieli rację, ale mimo wszystko Mysz pozostawała przy swoim, bo przecież to, że widzą i czuwają, nie znaczy, że uchronią każdego przed jego przeznaczeniem i wyborami. Plus kontaktują się jedynie z wieszczem, więc też nie mogą mu przekazać wszystkiego.
- Tak, zrozumiałam, chociaż faktycznie postrzegamy to inaczej - uśmiechnęła się do siostry. Nie miała zamiaru próbować przekonywać jej do swojego poglądu, ani też wykłócać się o to, kto ma rację.
- Jestem ciekawa, jak będzie wyglądała moja komunikacja z nimi - przyznała, była ciekawa, jak to będzie wyglądało w praktyce, z nią, bo w teorii wiedziała, jak to się odbywa, ale teoria może różnić się od praktyki. Kolejne słowa Lilii nieco ją zdziwiło, ale po chwili westchnęła cicho.
- Wolałabym, żebyśmy nie musiały tego robić.