Podążyła za cuchnącym zapachem i od razu jej oczom ukazał się bodziszek, który rósł blisko wody. Poranna Zorza się wody nie bała, w szczególności, że nurt tej rzeki nie był rwący, dlatego zbliżyła się do brzegu, ostrożnie kładąc łapy na rozmiękłej ziemi, na której mogłaby się poślizgnąć. Jako że i tak będzie wykopywała korzenie, to nie było sensu być ostrożnym wobec całości rośliny, bo ta i tak nie miałaby już prawa rosnąć. Zaczęła od wykopywania bodziszka, grzebała łapą w ziemi zachowując ostrożność, by nie naruszyć jakoś szczególnie jego korzeni, po czym wydobyła je już za pomocą zębów, odkładając dalej na brzeg. Przy okazji złamała łamliwą łodygę i odłożyła ją w te samo miejsce, co korzenie, a po brudnej robocie przeszła bliżej stałego lądu, by tam dokończyć dzieła. Oskubała łodygę z liści, ostrożnie urywając je przy nasadzie ogonków, odkładając w jedno miejsce, po czym przeliczyła wszystkie zbiory, ile tego wyszło.

Nie były to tak obfite zbiory, jak poprzednio, ale zdecydowanie były spore. Przynajmniej trochę będzie mieć zapasu różnych części tej rośliny, może wszystkich nie zdąży zużyć podczas Pory Nagich Drzew. Po zabezpieczeniu ośmiu liści i ośmiu korzeni w suchym i bezpiecznym miejscu zdecydowała się ruszyć dalej. Pewno Sucha Woda kryła jeszcze w sobie dużo, nie spotkała w końcu jeszcze wierzby czy żadnej myszy. Nie zamierzała wybrzydzać, epidemia kleszczy będzie trwać jedynie do czasu pierwszych mrozów, dlatego mogła zapasy mysiej żółci uzupełnić na wiosnę lub późną zimą. A przynajmniej miała nadzieję, że zostawione dwie uncje starczą. Nie wiedziała jeszcze, jak z chorobą Krzywej Gwiazdy, czy te kleszcze w końcu odpadły, czy nie, nie wiedziała również, czy komuś nie przyjdzie do głowy stwierdzić, że kleszcze same odpadną i by nie odpadły, pogarszając przy tym stan danego kota. Ich klan składał się w dużej części z samotników, a oni mieli różne dziwne pomysły.

Zdecydowanie znalazła różeniec górski. Nie był on jakiś nie wiadomo jak konieczny, szczególnie że Iskra przyniosła Porannej spory jego zapas, ale nie będzie narzekać. Zabrała się za wykopywanie korzeni, oddzielając je od reszty rośliny, starając się zebrać ich jak największą ilość. Nigdy nie wiadomo w końcu, kiedy mógłby się przydać. Może trafi jej się jakiś kot z problemami adaptacyjnymi lub wymagający pobudzenia? Pora Nagich Drzew zwiastowała krótkie dnie, co wpływa na efektywność kotów i ich potrzeby drzemki, mogłaby wtedy rozdawać parę korzeni kotom, które potrzebowały dodatkowego pobudzenia. No i też wzmacnia odporność kotów, mogło to się przydać dla kotów ze słabym zdrowiem. Kto wie, co może się stać.

Osiem nie było dobrym wynikiem, ale miała trochę już tego medykamentu w składziku, nie miał on również jakiś szczególnie ważnych dla Porannej Zorzy i Klanu Rzeki właściwości. Po zabezpieczeniu swoich zbiorów wraz z innymi zebranymi ziołami ruszyła dalej, tym razem rozglądając się za konkretną rośliną. A mianowicie zimoziołem. Przy leczeniu Krzywej Gwiazdy zorientowała się, że nie ma w składziku nic na bolące stawy. Pomimo że najstarszym kotem był właśnie przywódca, który nadal był dość młody, to musiała zabezpieczyć się na każdą możliwość. Jeśli kolejną zimę przesiedzą na Żwirowej Ścieżce, na pewno parę kotów zaczną boleć stawy, przewieje ich i się wychłodzą.

I oto i on, zimoziół. Przy tej roślinie będzie musiała się trochę napracować. Nie chciała wyrywać całej rośliny, to by było zbyt męczące i musiałaby oddzielać potem poszczególne części. I jeszcze targać niektóre z tych łodyg, które miały praktycznie lisią długość. Tak na oko. Oj nie. Poranna spojrzała na stan kwiatów, niestety nie były one zbyt… Żywe. Zrezygnowała z reanimowania tej części rośliny i skupiła się na liściach, a raczej na pędach z nimi. Były one bardzo drobne, dlatego lepszym rozwiązaniem było urwanie części, która jest najbardziej bogata w liście, które mogłyby starczyć dla jednego kota. I w taki sposób zbierała poszczególne części, urywając je do odpowiedniej długości, odrzucając uschnięte czy nienadające się do użycia listki. Następnie zaczęła wykopywać korzeń, który oderwała od reszty rośliny.

Dziewiętnaście części zimoziołu. To na pewno posłuży Klanowi Rzeki przez dłuższą chwilę. Mruknęła z zadowoleniem, chowając zioła w bezpieczne miejsce, po czym ruszając dalej. Tym razem rozglądała się za żywokostem, który był również bardzo ważnym medykamentem. Nie była pewna, czy by mógł rosnąć w takim miejscu, ale zawsze warto spróbować. Przemierzała kolejne odległości kulawym krokiem, uważnie się rozglądając za poszukiwaną rośliną.

Oto i żywokost. Nie było go trudno znaleźć, teraz miała pewność, że rósł w okolicach tych terenów. Niestety, znowu musiała ubrudzić łapy i rozpocząć kopanie, by dostać się do grubego, czarnofioletowego korzenia. A raczej korzeni. Zaczęła wydobywać je spod ziemi, dewastując trochę przy tym roślinę, jednak spodziewała się, że tylko ta kępka rosła w okolicy. Sprawnie odcinała korzenie od reszty rośliny, zbierając je na kupkę i na końcu przeliczając, ile potrzebnego medykamentu udało jej się zdobyć tym razem.

I świetnie. Była nawet bardziej, niż zadowolona z tych zbiorów. Bardzo jej się powiodło, jednak jeszcze miała chwilę czasu, by pochodzić po terenach. Schowała cenne korzenie w bezpieczne miejsce, po czym ruszyła ponownie brzegiem Suchej Wody, tym razem w poszukiwaniu drzewa. A mianowicie wierzby, której kora się kończyła, a była również cennym medykamentem, który z chęcią by przygarnęła do swoich dzisiejszych zbiorów.

Nie miała dzisiaj szczęścia do znalezienia wierzby. No cóż, czasami i tak bywało. Zebrała więc swoje zbiory, kierując się w stronę tymczasowego obozu, by rozłożyć wszystkie zioła w składziku. Może starczy im do Pory Nowych Liści. Wtedy będzie mogła ponownie wyjść, gdy natura będzie się budzić, jednak obawiała się, że będzie musiała wychodzić też podczas Pory Nagich Drzew. Chyba że zima będzie w tym roku łaskawa.


zt

Choroby nigdy nie były niczym przyjemnym. Tak samo jak błędy. Ja miałem jedno i drugie - błąd na sumieniu, a choroba... Dotyczyła go. W końcu kto rozsądny, mając jakąś wiedzę o ziołach, nie zbiera ich przed nadejściem opadów śniegu? Ja. To był ogromny błąd, a o jego skutkach przekonałem się gdy pewnego dnia obudziłem się z bólem gardła i mięśni. Czułem się jakby przebiegło po mnie stado kotów, a sen wcale nie przyniósł odpoczynku. Dodatkowo dręczyła mnie również biała wydzielina z nosa, kaszel oraz gorączka. Za tą głupotę miałem ochotę sam siebie uderzyć, ale... Za późno na to. Musiałem znaleźć pomoc, nawet jeśli tego nie chciałem, przez głupią dumę. Opuszczenie Międzyrzecza nie było łatwe, a co dopiero dojście do jednej z innych rzek. Udało mi się to jednak, prawdopodobnie dzięki uporowi. Mimo zmęczenia, szedłem przed siebie w ciszy, od czasu do czasu przerywanej moim kaszlem. Nie miałem jednak ani trochę szczęścia, bo nikogo nie spotkałem po drodze. Z drugiej strony nawet gdybym spotkał, nie było gwarancji, że by mi pomógł, a tego właśnie potrzebowałem. Pomocy. Niestety.
Po dość długiej wędrówce w końcu musiałem się zatrzymać by trochę odpocząć. Znalazłem miejsce gdzie śniegu było mniej i usiadłem tam ciężko, by w końcu trochę odetchnąć. Wziąłem głęboki wdech, który przerwał tylko kolejny atak kaszlu.

//poranna

Okolice Suchej Wody były obfite w przeróżne medykamenty, dlatego Poranna Zorza, nawet mimo mrozów i śniegów. Trochę dłużej jej zajmowała wędrówka, jednak zawsze starała się nie siedzieć na ziołach cały dzień. Miała w końcu trójkę chorych pod opieką i kto wie, czy nie będzie ich więcej. Zainteresował ją zapach obcego kota, który unosił się w powietrzu, na który wyostrzyła swoje zmysły i rozejrzała się uważnie, by zlokalizować nieznajomego. Aż w końcu ujrzała kocura, który leżał na jednym z miejsc i próbował odpoczywać, jednak w jego wyglądzie coś zaniepokoiło Poranną. Poruszyła delikatnie końcówką ogona, po czym ruszyła w jego stronę, obserwując z uwagą jego reakcję i próbując odczytać, jakie mógłby mieć zamiary wobec obcej, podchodzącej do niego kotki. Zatrzymała się w bezpiecznej odległości, nie kryjąc swojej obecności, z poważnym wyrazem pyska, dostrzegając białawą wydzielinę cieknącą z nosa rudawego kocura.
- Witaj. Czy wszystko w porządku? - zadała pytanie, chociaż widziała, że nie jest. Kocur mógł otrzymać prawidłowe leczenie już wcześniej od innego samotnika, jednak jeśli zamierza tak wystawiać się na działanie zimna, to nie spodziewała się jego szybkiego powrotu do zdrowia.

W pewnym momencie usłyszałem, że nie jestem sam. Nie poruszyłem się jednak zbytnio, ale kątem oka czujnie zerknąłem czy ktoś jest w okolicy. Nie myliłem się. Ujrzałem jakąś obcą mi kotkę, która podeszła bliżej, ale jednak nie za blisko. Nawet nie kryła się ze swoją obecnością i się do mnie odezwała. Choroba mi doskwierała, co sprawiło, że nie miałem ochoty na udawanie wyjątkowo przyjaznego, by liczyć na szczęście i to, że kotka umie leczyć i dla tych wyjątkowo miłych pomaga, ale jednocześnie nie miałem też siły na celowe spławienie kotki jakimś niemiłym zachowaniem.
-niezbyt. - odpowiedziałem zgodnie z prawdą i odwróciłem się trochę w jej stronę, ale nie ruszyłem jakkolwiek by zwiększyć czy zmniejszyć dzielącą nas odległość. -mrozy niosą ze sobą choroby, a ja nabawiłem się jednej.

Tego dnia na niebie dawna cienista dostrzegła coś niezwykłego. Poruszenie, jakby gwiazda spadała z nocnej kołdry, lecz widok na to zjawisko miała utrudniony. Wysokie drzewa zasłaniały ów zjawisko, dlatego dokończyła prędko swój posiłek i ruszyła w stronę dobrze znanego jej Podwzgórza. Wielka otwarta przestrzeń była idealnym miejscem na obserwowanie gwieździstego, bezchmurnego nieba. Dlatego tam też się udała. Rozejrzała się po okolicy doszukując się być może jeszcze odrobinę ciepłego głazu, na którym mogłaby się wygodnie rozsiąść. Znalazła go bliżej rzeki. Tam wskoczyła z miękkością na niego, usadowiła się wygodnie, jak zwykle na siebie nawet w takich okolicznościach przyjmując dumną, elegancką postawę i zadarła w górę pysk, co by móc obserwować spadające gwiazdy, a delikatny wietrzyk muskał jej w tym czasie futro.

Kózka za to wędrowała przez kolejne tereny, podziwiając ich letnie piękno. Wszystko było takie zielone, było ciepło i nawet noce były wyjątkowo przyjemne! Zawędrowała aż w okolice Suchej Wody, ciesząc uszy delikatnym szmerem rzeki, a także cudownymi widokami. A na szczególną uwagę zasługiwało piękne, bezchmurne niebo, którego nie widać było na zalesionych terenach. Och, jak pięknie! I do tego niektóre z nich... Spadały? Kózka się zatrzymała, zadzierając głowę i podziwiając błyszczące punkty. Uśmiechnęła się szeroko. Nie było to spotykane zjawisko! Czasami widywała spadające gwiazdy, ale... Tu zaraz pojawiła się kolejna! Ale cudownie! Jednak wróciła na ziemię, gdy wiatr przyniósł do jej nosa nieznajomy zapach kota. Skierowała głowę w kierunku, z którego pochodził i zobaczyła... Kota! Wylegującego się na skale! Jeszcze ciepły głaz zdecydowanie był świetnym miejscem do obserwacji tego niezwykłego zjawiska! Nie wahając się długo podeszła do nieznajomej z uniesionym ogonem i promiennym uśmiechem na pysku, przy którym lekko wyszczerzyła zęby.
- Cześć! Cudowna noc, co? Mogę się przyłączyć? - zapytała się, bo może kotka nie życzyła sobie towarzystwa. Samotnicze życie nauczyło ją zwracać nieco więcej uwagi na odmienność innych kotów, szczególnie obcych! Zmusiło ją to do większej ostrożności... Ale nie żałowała! Mogła w taki sposób nawiązać jeszcze więcej przyjaznych kontaktów i nie zaczynać od fizycznego zbliżenia!