Rozłożona wygodnie na głazie obserwowała migoczące w oddali gwiazdy, co jakiś czas obserwując pojedyncze sunące po nieboskłonie jasne smugi, które tak prędko, jak pojawiały się na niebie, tak równie szybko zanikały. A wtedy z jej pyska wydobywał się cichy pomruk na zarejestrowane ów zjawisko. I wtem sposób czas powoli jej płynął, a srebrzysta piękność, która była tak pochłonięta oglądaniem spadających gwiazd, nie spostrzegła się nadchodzącej z daleka barwnej postaci. Dopiero wiatr niosący ze sobą zapach innego samotnika, który znajdował się niedaleko, przywrócił cienistą do porządku i do czujności, z jaką zawsze poruszała się po nieznanych terenach. Sylwetka malującej się kotki zwróciła jej szczególną uwagę. Była widocznie zafascynowana ów widokiem, a uniesiony wysoko ogon i uśmiech wymalowany na pysku, z którym do niej podeszła dawał jej jasny sygnał, iż ta miała raczej pokojowe zamiary. Uważnie zmierzyła ją odgórnie wzrokiem lekko przymrużonych ślepi, nawet nie drgnąwszy w miejscu. Jedynie lekkie przechylenie łbem dało znak, że dawna wojowniczka nie zastygła na dobre zamieniając się w głaz.
- Urzekająca. - odpowiedziała, na moment ściągając z niej wzrok i kierując wprost na niebo, na którym kątem oka ponownie dostrzegła poruszenie. Z kolei na pytanie o dołączenie cóż...nie odpowiedziała nic. Może jedynie cichy pomruk wydał się z jej pyska oznaczający "jeżeli chcesz" jednak żadnej oficjalnej i jednoznacznej odpowiedzi nie otrzymała.

Nie dostając żadnej konkretnej odpowiedzi, przeniosła ciężar z jednej łapy na drugą parokrotnie, nie wiedząc, co zrobić. W sumie to... Kotka nie powiedziała, że ma spadać, nie nasyczała na nią ani nic z tych rzeczy. Więc chyba mogła zostać? Przynajmniej tak jej się wydawało. Zdecydowała się dołączyć do kotki na głazie, próbując zachować jakoś odległość między nimi i niepotrzebnie nie trącać drugiej z kotek, a gdy już zdołała znaleźć wygodną pozycję, zadarła wzrok do góry, na przepiękne niebo.
- Ostatnią taka noc spędziłam za górami. Ze swoją grupą byłam na trawiastych wzgórzach z pięknymi, polnymi kwiatami. Akurat wtedy byłam z... Taką jedną kotką na najwyższym pagórku i razem oglądałyśmy gwiazdy. To było takie niezwykłe uczucie... Tak samo teraz! - powiedziała wesoło, chociaż trochę wolniejszym potokiem słów, niż zwykle, a sam jej głos był nieco przyciszony. Nie chciała psuć magii chwili, gdy obie miały skierowany wzrok na rozgwieżdżone niebo. Kózka na moment spuściła wzrok, baczniej obserwując nieznajomą z pewnym zamyśleniem, przez moment nawet zastanawiając się, co powiedzieć.
- Przypominasz mi trochę to niebo. Nie w sensie, że masz podobny kolor futra czy coś, tylko... Nie wiem. Jakby te wszystkie uczucia, które czuje, patrząc w niebo, były takie same, jak patrzę na ciebie. Takie... Tajemnicze, niezwykłe. I nie można oderwać oczu - dodała po chwili ciszy, ściszając głos praktycznie do pomruku, przy pierwszych zdaniach patrząc w niebo, by następnie skierować wzrok na kotkę, uśmiechając się przy tym szeroko.

Jej pomruk nieznajoma odczytała jako zaproszenie do wspólnego spędzenia czasu przy blasku spadających gwiazd i dawna cienista nie miała nic przeciwko temu. Skoro niejednoznacznie jej odpowiedziała...przesunęła się lekko ustępując odrobinę miejsca pstrokatej. Czy było to lekkomyślne? Prawdopodobnie. Kotka równie dobrze mogła tylko zgrywać wesolutką i w najmniej oczekiwanym momencie zaatakować, lecz po co? Ta otwarta przestrzeń raczej nie należała do nikogo, a sama pstrokata raczej nie wyglądała na kogoś kto chciałby mieć dodatkowe kłopoty na głowie, szczególnie że po chwili ciszy, gdy wgramoliła się na głaz od razu otwarła swój pyszczek, który nie chciał się zamknąć. Sama Zimno niewiele sensu widziała w dzieleniu się swoimi przeżyciami z innymi, szczególnie obcymi, dlatego wypowiedź nieznajomej odebrała z lekkim zaskoczeniem. Prędko jednak zatuszowała to pod maską obojętności, a wzrok z jej postaci skierowała ponownie w niebo.
- Grupą? - wyrwała nagle, strzygąc uchem. Skoro kotka podróżowała z grupą...to, kto wie, czy nie czaiła się gdzieś w pobliżu? Wnet pożałowałaby swojej decyzji o wpuszczeniu jej na kamień. Na razie jednak nie działała pochopnie, a wsłuchała się w możliwe wytłumaczenia z jej strony.
- Doprawdy? - podsumowała ze słyszalnym niedowierzaniem i zakłopotaniem. Ostatnie komplementy słyszała chyba w obozie cienia albo podczas swojej długiej podróży od nachalnych kocurów, którym trzeba było sprostować gdzie ich miejsce. Było to...miłe doznanie, lecz właściwie nie była pewna jak miała zareagować na to i co więcej powiedzieć. Urwała więc i czekała w ciszy, kątem oka wyłapując jej szeroki uśmiech i wzrok skierowany w jej sylwetkę.

- Aha! Grupa, taka dość niewielka, wędrowaliśmy przez naprawdę długi czas razem! Ale nigdy nie zostawaliśmy na dłużej w jednym miejscu... Chyba że kotce narodziły się młode, wtedy jest zupełnie inaczej! Trzeba trochę poczekać, aż będą gotowe do podjęcia marszu! Ale no, odłączyłam się od nich, chciałam poznać tę dolinę, a niestety nikt się do mnie nie przyłączył. Także no, wędruje sobie sama! Chociaż bardzo brakuje mi towarzystwa - powiedziała z cichym westchnięciem. Spotykała czasami samotników, ale większość z nich nie bardzo miała chwilę, by pobyć z Kózką na dłużej. Często mieli też swoje zobowiązania, takie jak rodzina czy mała grupa, której nie mogli opuścić. No i tak Kózka zostawała przez bardzo długi czas sama.
- Aha, tak! Naprawdę ze wszystkich kocic, które poznałam tutaj, to ty najbardziej przypominasz nocne niebo. Chciałabym móc z tobą spędzić więcej czasu i cię lepiej poznać, wiesz? Też jesteś sama? - zadała pytanie, jednocześnie nadal, troszkę nieświadomie, prawiąc komplementy nieznajomej. Była jedną z najładniejszych kocic, jakie poznała, a poznała ich sporo! Rzadko która mogła pochwalić się ułożonym, długim futrem w dwóch odcieniach, pięknymi rysami pyszczka i złotymi oczami!

A więc jednak nieznajoma była w dolinie sama. Chociaż...tyle, przynajmniej nie musiała się obawiać, że zaraz skądś wybiegnie banda i ją zaatakuje z byle powodu. Rozluźniła nieznacznie napięte mięśnie, strzygąc uchem jak gdyby chcąc dać znać nieznajomej iż jej słowa nie zostały puszczone echem, a faktycznie, choć małomówna zimnosrebrzysta piękność nic nie dopowiedziała, jej krótka historia została wysłuchana. - Długo wędrujesz sama? - zapytała po krótkim milczeniu, unosząc leniwie jedną z kocich brwi i ostrożnie z góry spoglądając na szylkretkę. Sama o sobie niewiele chciała mówić, wręcz niezapytana nie ośmieliła się, by opowiedzieć rąbek z jej przeszłości. Lepiej było wiedzieć więcej, lecz nie wyciągać własnych doświadczeń i przeżyć przed drugim kotem, aby nie dawać mu powodów, by następnie tę wiedzę kiedykolwiek użyć przeciwko tobie. Nawet jeżeli już nigdy więcej miała nie spotkać pstrokatej samotniczki wolała zachować najwyższą ostrożność. Pozostać jedynie tajemniczym wspomnieniem w jej głowie.
I jak nocne niebo skrywała wiele tajemnic. - Miło. - nieprzyzwyczajona nazbyt do komplementowania bądź będącej komplementowaną z delikatnym zmieszaniem odwróciła na moment wzrok. Czy również powinna jakoś skomplementować swoją rozmówczynię? A może powinna sobie to darować? Porównanie do nocnego nieba było nadzwyczajnie ciekawe i w pewnym stopniu...wyjątkowe. - Jak widać. - dodała po chwili, mrużąc ślepia i delikatnie uderzając ogonem o płaski głaz. Mimowolnie nawet rozejrzała się, aby pokazać, że oprócz niej nikogo tu nie było. - Może będziesz miała ku temu jeszcze okazję. - mruknęła na koniec, po nietrwającej zbyt długo rozmowie podnosząc się na proste łapy. Czas najwyższy wracać do swojej nory. - pomyślała i niewiele czekając zeskoczyła z głazu z gracją i lekkością. Zanim jednak zniknęła na dobre zwróciła łeb przez ramię ku kocicy i mówiąc krótkie: "żegnaj" odeszła siną w dal.

Zawroty głowy wciąż nie ustępowały, dlatego postanowiłam spróbować znaleźć korę brzozy i samej spróbować się wyleczyć. Wiedziałam co zrobić, więc co mnie powstrzymywało? Popiół miał swoje problemy, więc postanowiłam załatwić własne osobiście. Gdy przyszłam w okolice Suchej Wody, najpierw podeszłam do brzegu by napić się chłodnej cieczy i gdy zawroty głowy nieco się zmniejszyły; ruszyłam wzdłuż brzegu i zaczęłam rozglądać się za... Cóż, brzozami. To ich kora była dla mnie najcenniejsza w przypadku swojej dolegliwości.

Skrzywiłam się gdy do moich nozdrzy wpadł ostry zapach jakiegoś drapieżnika. Zatrzymałam się na moment i zerknęłam na widoczne przy brzegu ślady i cofnęłam uszy. Prowadziły w stronę Wyszczerbionej Góry, a ja; nie miałam najmniejszej ochoty tam iść. Prychnęłam cicho pod nosem i kontynuowałam poszukiwania brzozy - przecież to charakterystyczne drzewo nie mogło mi od tak umknąć!

Nie znałam jeszcze tej rośliny, jednak niewątpliwie była ona ziołem które mógłby użyć Popiół. Przyglądałam się chwile kwiatom i liściom, zastanawiając się które z nich mogłoby mieć jakieś super właściwości, ostatecznie zdecydowałam się na lekkie podkopanie rośliny i próbie wyjęcia jej w całości, nie bawiąc się w podział między kwiatami, liśćmi i korzeniami. Ile mi się z tego ostatecznie udało? Zaraz się zobaczy. Nie byłam najlepsza w ziołobraniu, a tez kompletnie olałam praktykę.

Nie poszło tragicznie. Z lekką satysfakcją dojrzałam, że udało mi się wykopać całkiem sporo nieznanej rośliny, dlatego mimowolnie się uśmiechnęłam pod nosem. Moim następnym krokiem było znalezienie jakiegoś większego liścia w którym mogłabym nieść pozyskaną roślinę, a gdy mi się to udało, chwyciłam mały pakunek i ruszyłam na poszukiwania. Chciałam znaleźć coś co chociaż kojarzyłam; jakiś bodziszek? miodunka? A może wierzba? O, wierzba. To było to za czym miałam się pierwotnie rozglądać, a... Chyba rozglądałam się za brzozą. Przekichane! Teraz już wiem dlaczego nigdzie nie mogłam znaleźć potrzebnej mi kory - szukałam nie tego co powinnam. Lekkim krokiem zaczęłam rozglądać się za wierzbą by pozyskać z niej trochę kory, jednocześnie pozbywając się uporczywego bólu głowy.

No wierzba to to nie była, ale... Hm, kojarzyłam tę roślinę. Zatrzymałam się przed nią i odstawiłam wcześniej zebrane zioło przed swoje łapy. Im dłużej wpatrywałam się w niewielkie kwiaty o przyjemnym, cytrynowym kolorze, tym więcej sobie przypominałam z nauki pod okiem Popioła - niecierpek. Zebrane i zmielone w papkę liście pomagały na gojenie niezakażonych ran i stłuczeń. Na ten moment tego nie potrzebowałam, ale... Kto wie, może kiedyś? Przystąpiłam więc do zbierania. Próbowałam oderwać jak najwięcej gałązek by pozyskać - analogicznie - jak najwięcej listków. Ostatnio zebrane pięć liści wrzosu i aż jeden kwiat wcale mnie nie satysfakcjonowały w przybocznym składziku.

Udało mi się naliczyć aż dziewięć liści niecierpka, co mnie ucieszyło. Szło mi o wiele lepiej niż na poprzednim zbieraniu ziół, gdzie urwałam aż jeden mizerny nagietek, eh! Chyba muszę częściej wychodzić na tego typu spacery, a nie jak mi rozsadza głowę z niewiadomego powodu. Jakoś wepchnęłam zebrane listki do wcześniejszego zawiniątka, podniosłam je i ruszyłam dalej by znaleźć wierzbę, albo coś innego. Znałam całkiem sporo roślin, które mogły mi się przydać, a rosły w tych okolicach. Chociaż ta pierwsza którą zebrałam, hm. Musiałabym podpytać o nią Popioła. No, ale na razie zbiorę jeszcze kilka i zobaczymy jak to pójdzie.

Oho, koniec dobrej passy. Mimo tego, że zaczęłam raczej kiepsko, to znalezienie dwóch ziół w tak krótkim odstępie czasu było wyczynem jak na moje możliwości. Nie musiałam się oszukiwać by wiedzieć, że kiepski ze mnie materiał na zielarza czy jak mi tam było. Nie miałam jakoś specjalnie rozwiniętych zmysłów, ani nic. Trudno, jakoś bardzo mi to nie przeszkadzało w dążeniu do posiadania takiej, a nie innej wiedzy. Przyda się w przyszłości, dlatego szukałam dalej.

Wystarczyła chwila, a znalazłam to po co pierwotnie tu przyszłam. Wierzba. Drzewo o charakterystycznie, lekko popękanej i szarej korze znajdowało się kawałek przede mną, a na jego widok uśmiechnęłam się szerzej, prawie upuszczając pakunek trzymany w mordce. Skrzywilam się lekko i podeszłam bliżej. No! I teraz mogę uznać to całe szukanie zielska za udane, chociaż nie powinnam chwalić niczego przed ostatecznym przeliczeniem zbiorów. Odłożyłam zawiniątko na ziemię i rozpoczęłam zbieranie drogocennej kory. Wysunęłam pazury i  podważałam tak długo, aż nie spadła na ziemię. Gdy w końcu mi się znudziło, nadszedł czas na przeliczenie. Oby wyszło więcej niż jeden płat kory!