Był coż... chory. Niby był osłabiony, ale determinatcja była zbyt wielka. Czuł, jakby się paliło jego futro, ale musiał iść. Rozkazał Rwącej Strumień, aby pilnowała każdym swoim okiem Korzennej Jamy, bo on nie będzie znowu chodził po zioła i mu się nie chce. No oczywiście, że tego jej nie powiedział, bardziej coś w lżejszym tonie, ale coś takiego.
Nie chce...
Nie mniej jednak szedł do przodu, aż nie dotarł do Suchej Wody. Tam przysiadł nad brzegiem i nachylił się, aby napić się wody. Miał nadzieję, że znajdzie jakiegoś kota, który będzie się znał na ziołach, który mu pomoże. Tak bardzo tego chciał, a nie chciał się bić. Nie kiedy był chory. Nagła zimna fala nim wstrząsnęła, powodując, że kryza Medyka się podniosła. Zaczął szybko ją wylizywać. Nie szukał zwady.

[mg]

Mruknął niezadowolony, widząc, że nikogo... po prostu nie ma. No ale przecież koty nagle nie spadają z niebios, bo tak sobie Klanowy medyk zażyczył. Dlatego dymny wstał i zaczął iść wzdłuż brzegu rzeki. Podążał za jednym zapachem, kocim, mając nadzieję, że pomimo tego, że jest zwietrzały, to zaprowadzi go w ciekawe miejsce, gdzie może znaleźć swojego... "nauczyciela". Miał tylko nadzieję, że owy kot nie będzie miał problemów z, hm, przekazaniem wiedzy. Jeśli dowie się czegoś ciekawego pójdzie do Pliszkowego Dziobu, aby przekazać jej tą wiedzę, no i będzie musiał poszukać Porannej Zorzy, aby też i jej przekazać kilka rzeczy. Oh tyle do zrobienia było, że to aż się w głowie nie mieści. Potrzebował pomocy, teraz. Pierwsze choroby się zaczęły i mimo tego, że były one lekkie, to się zaczęły. Musiał pracować na najwyższych obrotach, czasami nawet ryzykować spotkaniem ze samotnikiem. No cóż. Życie medyka.

[ ]

Strzepnął niezadowolony uchem, czując, że gubi trop. Westchnął ciężko i szedł dalej, do czasu, aż nie usłyszał trzasknięcia. Zmarszczył niezadowolony brwi. Strzelił ogonem i zaczął iść w stronę dźwięku. Wziął głęboki oddech, aby powiedzieć:
- Halo. Potrzebuję pomocy. Jestem chory, a nie mam ziół! - rozglądnął się dookoła, mając nadzieję, że ktoś przyjdzie staruszkowi w pomocy... i że ten ktoś będzie miły. Opuścił łeb wzdychając. Gwiezdni... dopomóżcie.

Parsknął sam do siebie, gdy zauważył jak jakiś ptaszek wystrzeliwuje w powietrze. Ah, czego on się spodziewał. Strzelił więc ogonem poddenerwowany. Był zdesperowany. Chciał wrócić na nowe tereny, aby nie uczyć się tych wszystkich, nowych ziół. Postał chwilę w miejscu, po czym odwrócił się i zaczął iść w stronę rzeki. Przystanął przy jej brzegu i zaczął iść wzdłuż niej, mając nadzieję znajdzie, tak na prawdę, teraz kogokolwiek. Ta zabawa w chowanego go przestała bawić, a narastająca senność spowodowana gorączką zaczęła wkurzać. Jednak musiał działać... nie może zostawić swojego Klanu, tym bardziej, że zaczęły się pierwsze choroby. Musiał się po prostu nauczyć tych nowych ziół, dla dobra Klanu, no.

Oj tam. Szedł powoli przed siebie, z opuszczonym przy ziemii ogonem. Raz się zatrzymał, aby ugasić pragnienie pijąc wodę z rzeki i po prostu szedł dalej, niespecjalnie teraz mając nadzieję, na jakikolwiek cud. Po prostu szedł przed siebie, rozglądał się. Zauważył, oczywiście, że oddala się od terenów klanowych, ale niestety - wiedza wymaga, może nie poświęceń, ale chociażby takiej, o, dłuższej podróży. Z powodu, że znajdował się blisko dwunożnych wyostrzył wszystkie zmysły jak potrafił, mimo tego, że porywania zdarzały się rzadko, to nie chciał być tym mistycznym wyjątkiem. Kocur zadarł głowę na górę, w końcu na drzewach też mogą być koty. Zmrużył oczy. No figura nie rozmywała się wraz z mrużeniem ślepi, więc chyba ta postać była. Otrząsnął głowę, pozbywając się wcześniejszych, nierozsądnych myśli czy wspomnień rzeczy, które to zrobił. Musiał mieć  czysty umysł. Podszedł do samego brzegu i wbił wzrok w postać kota. Westchnął spokojnie, jakoby już szykował się do tego, że samotnik go po prostu zaatakuje, mimo tego, że był na drugim brzegu. On pływać nie potrafił i na razie nie chciał się uczyć. Wskoczy w wodę, jeśli będzie potrzeba, na razie takiej nie było.
- Szukam kota, który zna się na ziołach, aby mi pomógł - zawołał po prostu i zmrużył oczy. Miał nadzieję, że włóczęga go usłyszy. Czuł się, jakby znowu gadał do samego siebie. Poczuł znowu uczucie pewnego upokorzenia, które próbował tłamsić w sobie. Teraz nie potrzebuje uczuć, potrzebuje otwartej głowy i świeżego pomyśluńku. Westchnął cicho, jakby tym samym oczyszczał swoje myśli i się uspokajał. Chciał po prostu pomóc Klanom.

Widział, że włóczęga podniósł łeb, ale się nie ruszył. Ze względów bezpieczeństwa dymny nie chciał przechodzić przez rzekę, nie że się w niej utopi, po prostu nie chce jakoś bardzo się zbliżać do samotnika. Nie mniej jednak, chyba musiał. Dlatego też szybko przeszedł w płytkim miejscu, zaraz szybko otrzepując wodę z łap. Nie lubił być mokry. Ale kto lubił? Rzeczniacy.
Nie mniej jednak, znalazł się pod drzewem i zadarł łeb do góry, wbijając wzrok w futro samotnika. Zmrużył oczy, jednak przez słońce nie mógł nawet rozpoznać kolorów futra.
- Mógłbyś zejść? Nie szukam zwady czy walki, po prostu chciałbym porozmawiać o medykamentach.

Faktycznie, wiatr przynosił zapach kocicy, ale samotnik nie poprawiał jego słów. Strzepnął niemrawo uchem na odpowiedź kociska.
- Nie wiem. Jesteś pierwszym kotem, którego widzę, więc po prostu się pytam. A jeśli nie znasz się na medykamentach, mogłabyś... mógłbyś, mi wskazać kota, który się na tym zna i mógłby mnie wspomóc? - mruknął spokojnym tonem i cały czas miał wbity wzrok w samotnika. Nie mniej jednak, to, że zapach był kotki, a kocica go po prostu nie poprawiała nie dawał mu spokoju. Końcówka ogona dymnego drgnęła, po czym otworzył pysk.
- Czy mogę wiedzieć, jak masz na imię? I jak się do ciebie zwracać? Bo wyczuwam, że jesteś kotką, ale nie poprawiasz mnie w końcówkach słów. Po prostu chciałbym wiedzieć, na jakim gruncie stoję - miauknął jeszcze. Chciałbyć po prostu miły, o. Nowość, jeśli chodzi o Lodowy Potok, ale jeśli czegoś chcesz, to musisz być miły.

Przewrócił oczyma na odpowiedź kota i usiadł na ziemi, odwracając wzrok w stronę płynącej rzeki. Cóż, rozmowa na pewno nie należała do tych przyjemnych, przynajmniej na razie. I na pewno nie będzie tak łatwo, no ale... cóż, tego się spodziewał. Na kolejne słowa rozmówcy aż sam się zaśmiał, drgając raz po raz wibrysami.
- Tak, już. Chcę być po prostu miły i wiedzieć, jak się do ciebie zwracać, aby nie urazić twojej osoby. Ale może ugryzłem to od złej strony. Jestem Lodowy Potok, klanowy medyk - miauknął podnosząc wzrok na kocisko na drzewie. Nagle zalała go fala gorąca, gorączka o sobie przypomniała, że nadal tutaj jest.
- Próbuję być miły, wybacz. Nie mniej jednak potrzebuję tych ważnych informacji, dlatego proszę po prostu, abyś mi pomógł albo chociażby wskazał drogę - mruknął spokojniej swoim normalnym, niespecjalnie wypełnionym emocjami tonem głosu.

- W takim razie miło mi cię poznać Di- - i w tym momencie wypowiedź medyka została przerwana, przez nagły ciężar spadający na jego plecy. Zmarszczył brwi niezadowolony z takiego obrotu spraw. Już chyba wolał, jak kocisko siedziało tam na górze. - Dimo - dokończył zdanie i popatrzył się przez ramię na łaciate futro. Położył po sobie uszy, słysząc kolejne słowa... raczej nie słowa, a ton wypowiedzi samotnika. Medyk spojrzał jeszcze raz na Dimę, wskazując subtelnie wzrokiem, aby z niego łaskawie zeszła. Cóż... No widział, że tak się nie stanie, więc po prostu przekręcił się na bok, aby ich zrzucić ze swojego ciała.

Gardłowo mruknął na słowa kota, czując na żołądku pierwsze krople irytacji. Nie mniej jednak pozwolił im leżeć na kręgosłupie, dopiero się kocisko ruszyło, kiedy się ruszył medyk. Otrzepał się z trawy i kurzu, trzęsąc ciałem i kryzą na boki. Podniósł łeb na słowa Dimy.
- Imię się nie wzięło znikąd - mruknął, podnosząc rozbawiony brwi. O dystans już dymny nie dbał, po prostu nie chciał, aby ktoś na nim leżał. Na nim leżeć mogła leżeć tylko Zamglona Polana, kiedy to się z bratem wygłupiała. Przemyślał kolejne słowa samotnika, spoglądając na płynącą niedaleko rzekę.
- Moją dozgonną wdzięczność... a tak serio to... Może ryb nie potrafię łowić, ale na zwykłe polowanie mogę pójść i przynieść ci coś do jedzenia - wzruszył barkami z lekka, a może łaciatemu ta propozycja podpasuje.