Tobi był dumnym kotem. Dumnym na tyle, że przechodził do skrajnie niebezpiecznej głupoty w niektórych wypadkach, bo ile dumy może mieć nieco przerośnięte kocię? Stąd też na ofertę pomocy nie zaczął dziękować i się zgadzać, a w pierwszej chwili milczał, w głowie dokładnie analizując czy to jest... dobrym pomysłem? Nie znał ich, żadnego z tych kotów przed nim. I choć każdy obcy, którego dotychczas poznał, był miły i mu pomagał, skąd mógł mieć pewność, że tak będzie i w tym wypadku?... Niemniej, szybko samego siebie upomniał - jeśli zostanie poza tym Klanem, będzie najpewniej do końca życia sam. Skazany na śmierć, najpewniej głodową. Albo co gorsza, oszaleje, nie mając nikogo u swojego boku, z kim mógłby pogadać.
- ....Pójdę - odpowiedział w końcu, przerywając wyraźny moment ciszy jaki zapadł po sugerowaniu, że sam ma zadecydować co chce teraz zrobić. Teraz też się otrzepał, wyprostował na tyle na ile mógł, wziął jeden krótki oddech. - Pójdę do z wami.
Bo teraz, jeśli faktycznie otrzyma trening, cokolwiek się nie stanie - będzie mógł sobie radzić w życiu... co nie? A to już było jednym, ogromnym plusem na przyszłość.

Cisza.
Samotnik milczał przez dłuższą chwilę. Dla Golcowej Gwiazdy to ciągnęło się wręcz w nieskończoność, lecz sama nie wiedziała tak właściwie dlaczego. Nie mogła powiedzieć, że zależało jej na tym, by kocur propozycje przyjął. Ale nie chciała też, by natychmiast ją odrzucił. Gdyby już miała wybierać, skłoniłaby się raczej ku tej pierwszej opcji. Znaczy, chciała mu pomóc, tylko tyle. Dołączenie do klanu nie tylko uchroni go od smutnej, samotnej ścieżki, ale również otworzy mu drogę na nowe możliwości. Zostanie terminatorem, potem wojownikiem i kto wie co dalej? Jeśli dobrze wykorzysta daną mu szansę, może sam kiedyś zasiądzie na stołku przywódcy. Ale to... Bardzo odległa przyszłość. Białowłosy nawet nie zdaje sobie sprawy, że może zajść tak daleko.
W końcu przemówił. Odpowiedział twierdząco. Zdecydował się. To jak skok w nieznane. Nie wie przecież co go czeka. Golcowa Gwiazda zdradziła mu wyłącznie to, co będzie działo się na ceremonii. To nic. Poza tym jest cała masa wiadomości, które będzie musiał przyswoić. Czym szybciej tym lepiej.
- A więc chodźmy. Po drodze wytłumaczymy ci co nieco. - I chyba będzie musiała zacząć od przedstawienia siebie oraz dwójki wojowników, którzy tutaj z nią przyszli. Wcześniej... Chyba tego nie robiła. A jeśli tak, to totalnie o tym zapomniała. No, będzie musiała też zapytać o jego imię, zakładając że jakieś ma. Później i tak zostanie zmienione, ale... To dopiero za kilka wschodów słońca. Do tego czasu będzie trzeba się do niego jakoś zwracać.
Rzuciła kotom za sobą krótkie, porozumiewawcze spojrzenie. Zaraz po tym patrol ruszył spokojnym krokiem w stronę obozu. Żadnego pośpiechu, nic ich przecież nie goni! Z resztą, im więcej opowiedzą sobie tutaj, tym łatwiej będzie kocurowi, gdy postawi pierwszy krok w obozie. Jego przybycie na pewno wywoła niemałe zamieszanie, ale... Nie ma czego się obawiać, prawda?

/Zt

Przez ostatnie dni… ba, tygodnie, w mojej głowie narasta jedna myśl. Myśl pozbawiona znanej mi gracji i kultury, obnażona z wszelkiej godności, myśl w języku, który tak rzadko przychodzi mi na ślinę; dla własnego dobra próbuję powstrzymywać się od owej wulgarności, ale ostatecznie poddaję się.
Ależ mnie głowa napie*dala.
Z początku pewna byłam, że to zmiana pogody. Robi się zimniej, powietrze staje się mniej łagodne dla mych, najwyraźniej, wrażliwych płuc; każdego czasem pobolewa głowa… ale mnie głowa pobolewa już od dobrego księżyca, może półtorej, a ból zamiast się zmniejszać, jedynie się spotęgował. Spotęgował tak, że ledwo potrafię wstać i cokolwiek sobie upolować, wolę spać, by nie czuć bólu, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że… dochodzę do przykrej, nieco żałosnej konkluzji, że nigdy nie nauczono mnie, jak taki ból zniwelować medycyną.
Nigdy nie interesowałam się tym, kto poza mną jest biegły w mowie roślin w tej okolicy; moja wiedza wystarczała mi w zupełności. W bezsilności znoszę kolejny spazm pulsującego bólu w moich skroniach, aż przez tłumiący szum w umyśle przechodzi mi jedna myśl: klany… ?
Klany na pewno mają kogoś, kto ich leczy, skoro są na tyle zorganizowaną grupą, by mieć rangi. Motyli Blask… pachniało od niego ziołami, gdy go spotkałam, czyż nie? Ale… proszenie kogoś, proszenie ich o pomoc, brzmiało żałośnie. Sama idea pojawiająca się w mojej głowie napawała mnie wstydem i obrzydzeniem; rzadko o pomoc proszę, częściej sama ją daję, nauczona jestem, by dawać rady samemu, by nie zdawać się na innych.

…Pie*dolę to, boli mnie za bardzo, by przejmować się kwestiami godności i honoru.

Gdy ból nieco łagodnieje, wciskam w siebie z trudem wczorajszego piszczka i wychodzę. W twarz bucha mi chłodny wiatr, ale idę. Byłoby śmiesznie, gdybym tak odeszła z tego świata; w podróży, by wyleczyć zasrany ból głowy. Położę się z bólu, zasypie mnie śnieg, w nieczuciu moja krew przestanie krążyć… głupia myśl. Idę w stronę granicy z Klanem Wichru, czując, jak adrenalina wyprawy dodaje mi nieco sił i odporności na narastające spazmy, Bogu niech będą dzięki.

Droga jest paskudna, długa, ale większości z niej nawet nie pamiętam. Przede mną jeden cel… i w końcu, po kilku godzinach drogi, do moich nozdrzy jak przez mgłę dociera woń Klanu Wichru. Zatrzymuję się na granicy i… czekam, aż ktokolwiek pojawi się z łaską. Głupi pomysł. Zobaczą mnie, słabą i chciwie proszącą o medykamenty, każą mi się wynieść i nie wracać, bo w końcu sama sobie mogę zbierać medykamenty w zimę, ba!

I Bóg, któremu dziękowałam z początku za lekkie ustępstwo w bólu, miał mnie dziś chyba w swojej opiece, bo pierwszym kotem i zapachem, jaki sprezentował mi się na granicy Klanu Wichru, był Motyli Blask we własnej osobie! Przez tył głowy przechodzi mi więc zagwozdka, ile kotów jest w takim przeciętnym klanie, skoro spotykam dwa razy tego samego… ale mam ważniejsze sprawy na głowie.
Słysząc, jak ten mówi do mnie per pani, czuję, jak gdybym śniła; ostatnim razem, oczywiście, też załapał grzecznościowy ton, ale bardzo dawno nie rozmawiałam z kotem, który by to respektował. Miła odmiana, lecz nie sprawiła, że ból w skroniach ustał.
— …Dzień dobry, nawzajem — mówię nieco niemrawo, próbując strzepać z siebie senność spowodowaną moją chwilową niepełnosprawnością. Ach, no chyba, że ból spowodowany jest złośliwym guzem, ale raczej wątpię w tak kuriozalną możliwość. Ale kocur pyta mnie o powód mej wizyty i czuję, jak gardło zaciska mi się ze wstydu. Przełknij dumę, Lilio… — Uch. Piekielnie głupio mi o to pana pytać, szczególnie w tą porę… ale od dobrego księżyca męczy mnie ból głowy, który nie chce odejść, a teraz jest na tyle uciążliwy, że nie jestem w stanie normalnie żyć, stąd pytanie… czy w klanach jest ktokolwiek, kto zna lekarstwo na ten ból? — pytam z lekkim westchnięciem. — Wiem, że pytanie o medykamenty to wiele, więc wystarczy mi opis rośliny i lecznica część — dodaje; nie jestem tak chciwa i bezczelna.

Nie mam w głowie za wiele myśli, jedynie niemrawo potakuję na słowa Motylego Blasku; chyba nawet nie chciało mi się teraz bawić w nadmierne uprzejmości i skromności. Rejestruję jednym uchem słowa o randze medyka - co za… szczęśliwy przypadek; skoro chciał pomóc mi bezpośrednio, nie zamierzam sobie tego teraz utrudniać. Potem wrócę i go przeproszę, wierzę.
— …Poczekam. Znajdę miejsce do odpoczynku w okolicy — mamroczę, z trudem znosząc kolejne uderzenie migreny, ale wciąż starając się, by moje słowa były zrozumiewalne. Mogę chorować i być niezdolnym do normalnego funkcjonowania, ale nie zniżam się do poziomu wulgarnych zwierząt - ba, bestii, których język ogranicza się do bezmyślnego buczenia słów bez głębszego sensu i kultury, choć chcę tylko jednej rzeczy: zdrowia. — Dziękuję — mruczę na koniec, a jeśli ten nie ma więcej słów do dodania, faktycznie szukam miejsca, gdzie mogłabym przeczekać do wieczoru.

 A więc czekam, w możliwie chroniącym od wiatru i zimna miejscu.
 Większość czasu śpię - a przynajmniej próbuję. Udało mi się uciąć dwie czy trzy drzemki - resztę czasu spędzam na nieważnych, zabijających czas myślach czy higienie, byleby nie myśleć o tępym bólu w mojej głowie.
 Tak jak mówił Motyl, faktycznie mija mnie patrol; biała kotka, która podobnie jak ja odznaczała się czernią na pysku, ogonie i łapach, a także puchaty, rudy kocur. Podchodzą do mnie, ja szybko tłumaczę, że czekam na Motyli Blask; kiwają głową i zostawiają mnie w spokoju, szepcząc jedynie cos szybko między sobą. Nie zwracam zbyt wiele uwagi, ale przynajmniej nie byli w stosunku do mnie niekulturalni czy zanadto defensywni.
 I w końcu czuję zapach Motylego Blasku; unoszę powoli głowę i wraz z kilkoma coraz to głośniejszymi szelestami wynurza się sylwetka kocura. Podsuwa mi liście - od razu jem je, jedynie przed uderzenie serca próbując zapamiętać, jak wyglądają… ale to w końcu tylko liście, a nie cała roślina.
 — … — milczę przez chwilę, — Można tak powiedzieć… jedna czwarta dnia wędrówki — odpowiadam jednak. Zaciskam wargę, nieświadoma planu awaryjnego kocura. — Jeśli… byłby pan na tyle miły, czy mogłabym też zapytać o medykament, który pan przyniósł? — ponownie, czuję się jak obrzydliwy pasożyt, samolubnie wykorzystując tak dobroć Motylego Blasku, ale mój strach przed powtórzeniem tej już wstydliwej sytuacji bierze górę.

Została wyznaczona do patrolu wraz z Łanią Skórką i Wschodzącym Księżycem, co wyjątkowo jej pasowało. Zarówno z Łanią jak i Księżycem miała dobre kontakty i wiedziała, że patrol nie tylko będzie obowiązkiem, ale i przyjemnością w miłej atmosferze. Prowadziła Łania Skórka, która ruszyła od Podnóża Gór prosto w kierunku Skraju Lasu. Niedaleko Borówkowego Boru, Wschodzący Księżyc wyczuł królika i szybko czmychnął pomiędzy drzewa, chcąc go złapać, a obie kocice spokojnie przysiadły chcąc na niego poczekać. Niby mogły iść dalej i wierzyć, że kocur je dogoni, ale... Postanowiły poczekać i po prostu spokojnie porozmawiać. Czasu było sporo, a chwila przerwa po długim marszu nikomu nie zrobi krzywdy, prawda?

/ktokolwiek

Łapy wreszcie przestały mu boleć, więc mógł spokojnie wracać do odwiedzania klanów. Tym razem w oko Żyta wpadł Klan Wichru, którego dawno nie nawiedzał. Wybrał się tam wieczorem, gdy słońce już tak bardzo nie paliło, ale wciąż odrobinkę grzało. Kiedy dotarł na miejsce, to zaczął sobie iść wzdłuż znajdującego się nieopodal pięknego borówkowego zagajnika. W końcu to właśnie za nim kryły się tereny klanu. Na razie nie zamierzał jej przekraczać. po prostu szedł obok tych krzaczków w poszukiwaniu jakiegoś samotnego klanowicza, raz po raz zerkając na mijane jagódki. Wyglądały soczyście i kusząco... Ciekawe, czy one też miały jakieś lecznicze działanie?

//@Szerszeniowa Łapa

Powrót do zdrowia oznaczał dla mnie też powrót do obowiązków, co nie koniecznie było tak przyjemne jak mógłbym się spodziewać. Po rozmowie z ojcem nasza relacja zdawała się polepszyć, ale z innymi członkami klanu nie było tak pięknie i prosto. Nie przejmowałem się tym zbytnio, bo przecież nikt nie był zobowiązany do przepadania za mną po tym wszystkim i po prostu postanowiłem dać sobie jak i im, czas. Nie zmieniało to jednak faktu, że czułem jak ogromna wyrwa jest między mną, a resztą klanu. Gdy jeszcze żyłem we własnym świecie, miałem to wszystko głęboko pod ogonem, jednak teraz? Stanowiło to dla mnie nie lada problem, który musiałem zacząć rozwiązywać. Stopniowo zagadywałem i szukałem kontaktu u poszczególnych wojowników, zacząłem nawet własnowolnie zgłaszać się do patroli i polowałem w okolicach obozu, co w jakiś sposób zaczęło przynosić efekty. Małe bo małe, ale jakieś. Dzisiaj doczepiłem się do grupy patrolowej, gdzie wraz z Pokrzywą, Gęsim Tupotem i Deszczowym Pluskiem opuściłem obóz i ruszyliśmy wzdłuż granicy z Sokolimi Górami. W okolicach Skraju Lasu oddzieliłem się od nich by zapolować, a gdy podczas ubijania wróbla do moich nozdrzy dostał się najpierw przytłumiony krwią, smród samotnika, a następnie dostrzegłem niedaleką sylwetkę biało-czekoladowego kocura, mimowolnie nastroszyłem sierść. Niechlujnie zakopałem piszczaka i ruszyłem bliżej granicy, a gdy znalazłem się przy krzewach borówek przykrytych warstwą śniegu, wlepiłem w kocura intensywne spojrzenie.
— Tylko uważaj jak stawiasz łapy! Jesteś na granicy z Klanem Wichru i nie zawaham się sprać ci skóry jak spróbujesz ją przekroczyć! — miauknąłem w jego kierunku, prostując zarówno kark jak i wysoko unosząc ogon. Mój głos nie był jakiś agresywny, ale na pewno dość jednoznaczny; pewnie kilka księżyców temu miałbym to kompletnie gdzieś i olałbym kocura, ale teraz? Nie. — Rozumiesz?

Obserwowałem kocura uważnie, a kiedy zatrzymał się i zaczął mi odpowiadać, delikatnie zmarszczyłem brwi, powstrzymując parsknięcie. Skoro tyle razy było mu przypominane, że kręci się przy granicy, to dlaczego dalej to robił? A może raczej, co próbował przez to osiągnąć? Fakt, że jeszcze nikt go nie zaatakował mógł świadczyć o tym, że albo nie sprawiał szczególnych problemów i nie przekraczał granic, albo... Trafiał na wyjątkowo pacyfistyczne jednostki. Niby sam byłem gotów wysunąć pazury i przetrzepać mu skórę, ale jedynie w ostateczności. Sprawa była dość prosta; nie miałem zbyt wielu okazji by ćwiczyć walkę, a wojownik był ode mnie sporo wyższy i najpewniej bardziej doświadczony. Jakbym miał go stąd przeganiać, to jedynie w towarzystwie reszty patrolu. No właśnie, niedaleko był patrol!
— A jednak mimo licznych ostrzeżeń, dalej się przy nich kręcisz. Jeszcze nie zrozumiałeś, że nie jesteś tu mile widziany? — mruknąłem twardo, mrużąc ślepia, a końcówka mojego ogona zadrżała ostrzegawczo. Jednak, gdy padło pytanie o moje imię, uniosłem nieznacznie brew. Jeżeli w ten sposób czuł się ten dymny kocur z Plemienia, to już rozumiem skąd u niego cała ta wściekłość i irytacja. — Nie wiem po jakie licho ci ta informacja, ale Szerszeniowa Łapa, a teraz wynocha.

Nie mogłem powstrzymać się od uniesienia jednej z brwi na komentarze kocura, a na jego ostatnie słowa - niekontrolowanie parsknąłem. Wymagał ode mnie uprzejmości? "Proszę"? Naprawdę liczył, że przyjmę go z otwartymi ramionami, poszczebioczę na granicy i na odchodne życzę mu miłego dnia? Muszę przyznać, nawet mnie to rozbawiło. Wątpiłem w to, że tak łatwo uda mi się go przepędzić, ale nie spodziewałem się, że zacznie mnie pouczać. Ciekawy typ.
— Może jeszcze powinienem ci podziękować za to, że tak wspaniałomyślnie nie naruszasz granic i prawisz mi morały jak dobry starszy kolega? — mruknąłem z wyczuwalnym rozbawieniem w głosie, po czym westchnąłem, pokręciłem łbem i wzruszyłem ramionami w beznamiętnym geście. — No, to  trochę źle trafiłeś. Powiem prościej, skoro jeszcze nie zajarzyłeś; mam w dupie te całą uprzejmość. Jesteś dla mnie tylko przypadkowym śmierdzielem, więc twój wiek gówno mnie obchodzi. Nie przyszedłem tu by się zaprzyjaźniać, a po to by cię stąd przepędzić. Czaisz? — mój głos był spokojny, chociaż wciąż twardy i... może nawet trochę kpiący. Skoro wcześniejsze próby nie podziałały, postanowiłem pozwolić sobie na nieco więcej w kwestii, cóż, słów. To nie tak, że księżyce choroby wyleczyły mnie z bycia kompletnym dupkiem; dalej nim byłem i jakoś nie chciało mi się udawać, że jakiś przypadkowy samotnik jest dla mnie wart więcej niż... lisie łajno.
— Ze starszymi rozmawia się tak samo jak z młodszymi i kotami w swoim wieku. To, że urodziłeś się przede mną nie czyni cię ode mnie lepszym i kimś, kogo mam traktować "lepiej" tylko z tego powodu. Jeżeli wymagasz od kogoś szacunku tylko dlatego, że jesteś starym dziadem, to trochę żałosne — dodałem beznamiętnie, po czym przeciągnąłem się delikatnie, rozluźniłem mięśnie barków i... praktycznie natychmiast je napiąłem, strosząc sierść i wysunąłem ostrzegawczo pazury. — Więc z łaski swojej zamknij mordę i spadaj, co? Zaczynasz mnie powoli irytować.

Oj, wyglądało na to, że się wcale nie dogadają. Młodzik uparcie stawiał na swoim, widząc w nim nie kota do rozmów, tylko kolejną przeszkodę, śmiecia, którego trzeba się pozbyć. O ile Żyto wcale nie bał się terminatora i był gotów nawet z nim zawalczyć, to jednak nie zamierzał tego robić. Z rozmowy nic nie wychodziło, więc szkoda tracić czasu. Nie chciał sobie psuć humoru jakimś gburowatym bachorem, dlatego postanowił po prostu taktycznie się wycofać, póki jeszcze nie było za późno.
– Eh, nie jesteś zbyt skory do rozmowy, co? Dobra, niech ci będzie, pójdę sobie. Tylko jakby co, nigdy nie miałem ani wobec ciebie, ani wobec klanów żadnych złych zamiarów, dobrze? No, to miłego dnia. – odparł w końcu spokojnie, ale na tyle poważnie, by nie sprawiać wrażenia obojętnego na słowa Szerszeniowej Łapy. Także jego uśmiech zgasł. Po tych słowach zawrócił i ruszył tą drogą, którą przyszedł, posłusznie zostawiając terminatora w spokoju. Może dzięki temu zrozumie, że nie zamierzał sprawiać żadnych problemów, bo szczerze, nie chciał, by cały klan myślał o nim źle.

//zt

Na jego komentarz jedynie parsknąłem, mierząc go podirytowanym spojrzeniem. Wątpiłem w to, że się mnie przestraszył, a raczej uznał, że wdawanie się w bójki podczas Pory Nagich Drzew jest szczytem głupoty bez dostępu do medykamentów (a w sumie nie wiem, może samotnicy też mają jakiegoś samozwańczego medyka?), ale osiągnąłem co chciałem; kocur zaczął odchodzić. Nie spuszczałem z niego spojrzenia aż nie upewniłem się, że faktycznie sobie poszedł. Gdy tak się stało, cofnąłem się po wcześniej schowaną mysz i odnalazłem resztę patrolu, informując pozostałych o napotkanym samotniku.

/zt

Ignis sporo myślał o jego pierwszym Zgromadzeniu, szczególnie o swojej nowej przyjaciółce. Zdawała się być taka niepewna, delikatna, ale miła i urocza, zupełnie, jak kwiatek. Kocurek od jakiegoś czasu rozmyślał nad tym, by ją odwiedzić. W końcu nawet jej o tym mówił, chociaż nie zdążyli się normalnie umówić. W związku z tym postanowił po prostu pewnego dnia udać się poza tereny Klanu Gromu i ją poszukać.
Wciąż nie znał dobrze terenów własnego klanu, ale dzięki Zgromadzeniu pamiętał, jak dotrzeć do Gadzich Łusek, a za nimi powinny być tereny innego klanu. Wybrał się więc tam, kiedy w końcu był wolny z obowiązków. Dotarł do tych wielkich skał, a potem szedł dalej przed siebie, dopóki nie natknął się na jakiś wyraźny, znajomy zapach. Przypominał ten, którym pachniały koty z Klanu Wichru, więc był na dobrej drodze. Niestety, pewnie nie powinien wkraczać na tereny innego klanu. Szedł więc wzdłuż ich granicy z zachowaniem pewnej odległości, rozglądając się za swoją koleżanką lub kimkolwiek, kogo mógłby poprosić o spotkanie z nią. W pewnym momencie doszedł do jakichś nietypowych krzaków. Tam zatrzymał się by nieco odpocząć i poczekać.

//Dym :>

No tak, pierwsze zgromadzenie.
Będąc szczerym, Dymka nie myślała o nim dużo. W końcu całe to wydarzenie wydawało jej się trochę... Przereklamowane. Zapowiadano jej, że będzie ekscytujące i ciekawe. Że go zbyt szybko nie zapomni i nie będzie mogła doczekać się następnego. Nic z tych rzeczy. Znaczy, może i po części czuła się tak, jak jej mówili. Emocje te nie wzięły się jednak z powodu samego zgromadzenia. Spowodował je nie kto inny jak Ognista Łapa. Spotkanie z nim było interesujące od początku do samego końca i to właśnie je tak dogłębnie analizowała. Chociaż... Głównie skupiła się na sobie. Na swoich uczuciach, stanach i zachowaniu, które wtedy zaprezentowała. Coś na wzór... Lekcji, by w przyszłości pokazać się od lepszej strony. Może dzięki temu będzie potrafiła znaleźć sobie przyjaciół również we własnym klanie...
No właśnie, przyjaźń. O tym też całkiem sporo myślała. No bo jak to dokładnie wygląda? Na czym się opiera? Po co w ogóle jest? I czy powinna czegoś po tej relacji oczekiwać? Wiele pytań, na które obecnie nie znała odpowiedzi, a głupio jej było szukać ich u ojca. Sama jednak nie wiedziała czemu.
Samotny spacer, na który się dziś wybrała, chyba powoli stawał się rutyną. Już jakiś czas temu zwykła wychodzić na takie dłuższe przechadzki. Nie często, bo co kilka dni i to dość nieregularnie, jednak długość i trasa zawsze pozostawały niezmienne. Krążyła blisko granic Klanu Wichru, ale zapuszczała się również w okolice Oka Gór. Cel? Spotkanie z Ognistą Łapą, rzecz jasna. W końcu obiecali sobie, że kiedyś zobaczą się na granicy. Nie zdążyli jednak ustalić konkretnej daty i... Cóż. Srebrzysta Łapa, choć nie potrafiła tego przyznać nawet przed samą sobą, nie mogła tak tego zostawić.
I w końcu dziś, tego zimnego dnia, szczęście się do niej uśmiechnęło. Chociaż czy aby na pewno powinna nazwać to w taki... Optymistyczny sposób?
Kiedy tylko wkroczyła w okolice Borówkowego Zagajnika, wyczuła znajomy zapach Klanu Gromu. Wkrótce jej oczom ukazała się sylwetka kota, a po dokładniejszym przyjrzeniu się spostrzegła, że kształt ten należy do... Ognistej Łapy! Zaraz na jej twarzy pojawiło się zaskoczenie, które jednak szybko zmyła. Uniosła lekko podbródek. Nie potrafiła jednak poczuć szczęścia. Nie żeby było to coś, przez co miałaby się dziwić.
- ... - Podeszła bliżej i... Chyba zamierzała coś powiedzieć, ale jej usta otworzyły się tylko na moment. Prędko się zamknęły, a ona patrzyła w milczeniu na rudowłosego. Ale nie czuła się niepewnie i wcale się nie bała. Nie było nawet mowy o żadnym strachu w tym przypadku. Powód ciszy był inny, lecz nieznany nawet jej. Nie czuła się z tego powodu niezręcznie, chociaż mimo to, przeniosła spojrzenie na krzaki borówek. Cóż z niej za dziwadło.