Wynik miłości samotników, Rozy i Ziemniora... Lub czegoś w tym stylu, bo będąc szczerym - ojca nigdy nie miał szansy poznać. Wiedział o jego istnieniu, o tym że gdzieś figuruje w jego życiu, ale jeśli miałby wyjaśnić komuś kto jest partnerem jego matki, mógłby tylko wzruszyć ramionami i przypuszczać, że jego tata to jakiś burek, co kręcił się po okolicy. Obcy, zupełnie nic nie znaczący kocur w jego życiu, który - jak sam się przekonał później - zdecydowanie był czymś, co mu przeszkadzało. A właściwie, jego brak, który z dnia na dzień coraz bardziej uwierał młody łeb, budził coraz więcej pytań i pobudzał ciekawość. Ciekawość, która miała być jego zgubą.
Urodził się w okolicy siedlisk dwunogów, gdzie właściwie nie zastał na przesadnie długo. Wystarczyło, by wraz z rodzeństwem podrósł, a ich matka zadecydowała że przeniosą się gdzie indziej - rzekomo tam, gdzie miało być bezpieczniej od dwunożnych. Nikt nie śmiał tego kwestionować, szczególnie że nic poza wspomnieniami za sobą nie zostawiali. Podróż wspominał dość obojętnie. Nie działo się w trakcie niej nic, co sprawiało że przykuwał do niej większą uwagę... i być może był to problemem, ponieważ nie pamiętał nawet miejsc, które wraz z rodzicielką i rodzeństwem mijał. Pamiętał, że ostatni przystanek mieli przy Kładce, którą pieszczotliwie nazwał sobie mostkiem.
To był w sumie ostatni raz, kiedy był z rodziną. Wiadomo, że kocięta nie należą do najbystrzejszych, Tobi wyjątkiem w tej kwestii nie był. Wyczekując jednego dnia, gdzie jego matka wraz z resztą rodzeństwa uśnie, białas postanowił się wymknąć, jak najdalej, szukając ojca. Bo gdzieś być musiał, prawda? Jak najbardziej, wierzył w to że będzie. Problem w tym, że nie dość że znalazł jedno wielkie nic, to... się zgubił. A idąc dalej i napotykając pojedynczych samotników, którym wspominał, że "zgubił mamę, ale nie wiedział gdzie i jej szuka, i taty też", ci nie byli mu specjalnie pomóc. Nie dawał konkretów. Nie mówił niczego, co mogło nakierować kogokolwiek do czegokolwiek, otrzymywał więc jedynie pomoc w postaci upolowanych piszczków i chwili towarzystwa, nim postanawiał iść na dalszą drogę, uporczywie twierdząc, że wie gdzie idzie i że trafi na rodziców.
(Nie) niespodzianką było to, że z każdym krokiem gubił się tylko coraz bardziej, pozostając pełne cztery wschody słońca sam, skazany na obcych.