Odpowiedź Pszczelego Pyłu nie do końca była tym, czego się po tej sytuacji spodziewała… bo ta, mamrocząc przez futro Tygrysicy, prosiła Zaćmienie o pomoc, najwyraźniej nie radząc sobie z zdenerwowaną kulką futra; jak szczeniaczek, który ugryzł za duży kawałek mięsa i teraz nie mógł go pogryźć. Choć starała się nie pokazywać tego na zewnątrz, zachowanie siostry ją nieco rozczuliło - rozbawiło.
Za to agentka znana jako Tygrysica odezwała się, tym razem nie piszcząc, a złota uniosła nieco brwi i na chwilkę nawiązała kontakt wzrokowy z Pszczelim Pyłem. Wyprowadziła… wciąż patrząc na siostrę, uniosła pytająco brew, ale zaraz westchnęła. I jak to rozgryźć? Słowa Tygrysicy brzmiały niepokojąco, a Zaćmienie nieco naiwnie wierzyła, że tak małe kocięta to najszczersze kłębki puchu, ale… może Tygrysica źle zrozumiała intencje Pszczoły? Jej siostra była nieco dziwna, oczywiście, ale chyba nie aż tak? Z drugiej strony, walnęła Śpiewającą Łapę na zgromadzeniu… mm.
— …Dobrze, spokojnie. Chudy, to bardzo odważnie z twojej strony, ale postaraj się nie wychodzić tak sam z obozu, proszę? Następnym razem powiedz na przykład Tęczowej Chmurze, że coś się dzieje, by ona poszła z tobą. A co do was… — wróciła wzrokiem na dwie brunatno-złote kotki, — bardzo chętnie wysłucham tego, co zaszło od was obu… więc wróćmy do obozu i to rozwiążmy, dobrze? — powiedziała, by zaraz znów spojrzeć na Pszczeli Pył porozumiewawczo i dodać: — Pszczeli Pyle, mogłabyś puścić Tygrysicę? Na pewno jej tak niewygodnie — chciała nieco zaskarbić sobie u kocięcia, które to wyraźnie miało problem z byciem tak noszonym, ale jej mięśnie były w gotowości i jeżeli szylkretka próbowałaby uciec, ta skoczyła by za nią, by złapać ją z powrotem.

Skinął krótko głową, wciąż patrząc na Zaćmione Słońce. Został przez nią nazwany odważnym, co wziął za pochwałę, więc... Poczuł się miło. I odważnie, rzecz jasna! Nie umknęła mu jednak uwaga na temat samotnego opuszczania obozu. No tak, słusznie. Był świadomy, że coś złego mogło mu się przytrafić, ale chyba dopiero teraz dotarło to do niego tak... Bardzo. Przynajmniej następnym razem pomyśli dwa razy. Znajdzie inne rozwiązanie, równie dobre.
Następne słowa jednookiej były już skierowane do Pszczoły i Tygrysicy. Złocista, zgodnie z prośbą zastępczyni, puściła kociątko, które... Ah! Rzuciło się biegiem, jednak tym razem w stronę obozu. Dlaczego? Zaskoczony Chudy spojrzał najpierw na młodą, a zaraz po tym na starsze kocice. I... Tak właściwie to nie wiedział co powinien teraz zrobić. Czy również zacząć biec, czy może lepiej poczekać na jakieś... Polecenia. I czuł z tego powodu ogromną presję. Z jednej strony obawiał się, że Tygrysicy może się coś stać, a z drugiej... No, nie chciał denerwować wojowniczek, bo to przyniosłoby większe kłopoty. Kurcze! Zniecierpliwiony wykonał kilka prędkich kroków w stronę powrotną. Ale po tym zatrzymał się i zerknął przez ramię. Jeśli towarzyszki ruszyły w ślad za nim, kontynuował swój pochód, ale nieco szybciej.

Nikt ze zgromadzonych najwyraźniej nie zamierzał się głośno nie zgadzać z jej decyzją… ani mówić cokolwiek, tak właściwie, co złota uznała za nieco niezręczne, ale, uch - nieważne! Obserwowała uważnie, jak Pszczeli Pył ostrożnie i niepewnie wypuszcza Tygrysicę z pyska… i jak ta od razu rzuca się do biegu?! Zaćmienie skoczyła za nią, ale gdy już miała łapać i unieruchamiać dwulicowe kociątko, zdała sobie sprawę, że to kierowało się do obozu.
Zaćmienie nie była pewna, jakim cudem jeszcze nie eksplodowała.
— Tygrysiczko, trochę wolniej! Nie każdy jest taki szybki jak ty — kocię ma dobre intencje. Wcale nie zrobiło tego specjalnie. Po prostu mega szybko chciało dostać się do obozu. Tak. Wmawiaj to sobie. Ruchem głowy dała znać Pszczelemu Pyłowi i Chudemu, by również do tego obozu się za nimi skierowali, a jeśli Tygrysica faktycznie bez zająknięcia biegła do obozu, a nie gdzieś indziej - zastępczyni podążyła za nią lekkim truchtem, jako że różnica w długości ich nóg zdecydowanie wpływała na tempo potrzebne do utrzymania się na równi.

zt??

Szok i niedowierzanie. Kozioł nie wyszedł z obozu by polować? To się nie zdarzało w jego kalendarzu dość często. A więc co takiego robił? Spacerował a dokładnie wracał ze spaceru. Czemu? Dzisiejsze niebo zapowiadało deszcz a point nie był fanem wody. Wolał więc uniknąć styczności z nią jak tylko mógł. Dodatkowo chciał wrócić do obozu by się ogrzać. Bycie kotem o krótkiej sierści nie było fajne gdy chłodna jesień się zjawiała. W takich dniach zazdrościł kotom o długiej sierści. Mogli wtedy przebywać poza obozem dłużej. Mogli być bardziej efektywni gdy on w tym czasie próbował ogrzać swoje łapy. To go trochę wtedy irytowało. Nie lubił być w tyle. Zawsze starał się być jak najbardziej efektywnym. Niestety dziś nie było mu to dane. No chyba, że chciał wylądować w lecznicy z przeziębieniem lub czymś gorszym.
Tak więc wracał do obozu, przechodząc przez kolejne polany. Przy okazji rozglądał się dookoła czy wszystko w okolicy było w porządku.

/pszczoła :D

Pszczeli Pył chyba nie do końca wiedziała na kogo natknęła. Koźlorogi to była wyszkolona maszyna do bitw i walk. Był masywnym, silnym kocurem z wieloma bliznami na swoim ciele. Wyśmienity łowca, mający na kącie wiele zabitych stworzeń, w tym wielkiego puchacza. W klanie uchodzi za jednego z wielu wybitnych wojowników.

Dlatego jeżeli kocica myślała, że uda jej się bezkarnie zaatakować pointa to się głęboko myliła. Ten oto gość zawsze był czujny. Zawsze. A w szczególności poza obozem.
Szedł spokojnie gdy nagle kątem oka zobaczył cień w krzewach. To nie był cień ofiary a drapieżnika. Nie wydawał się być duży. Wręcz niższy od niego.

Postanowił jednak nie dawać po sobie znać, że zauważył kogoś w krzewach. Dopiero sekundę później poczuł klanowy zapach. Oh? Ktoś chciał się z nim zabawić w kotka i myszkę?
Postanowił powstrzymać swój chamski uśmieszek i grać tak jak wcześniej. Udając, że o niczym nie wie.
Gdy Pszczeli Pył, rzuciła się na jego plecy, Kozioł w tym samym czasie postanowił obniżyć swoją głowę. Pszczoła chwyciła szyje wojownika łapami jednak to było jednym wielkim błędem. Przez to, że Kozioł obniżył swój łeb, kocica zjechała po jego grzbiecie i głowie. Wylądowała na ziemi, leżąc na plecach. Mogła zobaczyć odwrócony do góry nogami pyszczek pointa.

– Proszę, proszę… Drapieżnik stał się ofiarą. –zaśmiał się na widok leżącej kocicy. – Ładnie to tak atakować swojego współklanowicza, hm?- przekrzywił trochę łeb gdy wypowiedział te słowa. – Gdybym nie wyczuł twojego zapachu, to mógłbym Ci zrobić krzywdę. – zwłaszcza gdy miał łatwy dostęp do szyi kocicy. Mógłby od razu po tej sytuacji wbić swoje kły w jej tchawice i cyk! Dlatego dobrze, że zawsze miał wyostrzone zmysły na terenach. Cokolwiek by nie robił.

Na pysku pointa pojawił się chamski uśmieszek gdy Pszczoła się odezwała. Czyżby go prowokowała do czegoś? Kozioł nie miał w naturze bycia groźnym w stosunku do klanowiczów. Na pewno nigdy żadnemu nie zrobiłby poważnej krzywdy. Gdyby Pszczoła była samotnikiem… Mogłoby być wtedy różnie. Wszystko zależałoby od humoru Koźlorogiego. Bo czasem sam się rwał do bójki.

– A kiedy ja powiedziałem, że Ci daruje tą zniewagę, hm? – przymrużył trochę ślepia po czym dodał. – Dalej twoje życie jest na mojej łasce. – zaśmiał się wesoło. –  W to nie wątpię. Dlatego nie zamierzam być bezczynny. – po tych słowach Kozioł przygniótł delikatnie przednie łapy kocicy, swoimi własnymi. Gdyby to był prawdziwy przeciwnik, to by piszczał z bólu. Jednak to wszystko było udawane i nic poza tym. Więc Pszczoła gdyby tylko chciała to w każdej chwili mogłaby wstać i skończyć tą farsę.

Zniżył trochę swoją głowę by przybliżyć się do ucha kocicy. – Myślałem, że uczyli Cię na treningu by zawsze ocenić swojego przeciwnika zanim się go zaatakuje. W tym przypadku powinnaś uciec lub wezwać posiłki. Nie jest mnie tak łatwo pokonać. – uśmiechnął się lisio.

Prychnął pod nosem na słowa kocicy. Odpuści? Jakoś nie specjalnie czuł się zagrożony jej osobą. Niestety ale Pszczoła musiała by wyglądać przerażająco by Koźlorogi się przeląkł. Dużo walk przeżył z różnymi przeciwnikami. Tak więc, jego było trudno przestraszyć lub strwożyć. Poza tym on zawsze był chętny na walkę no ale nie zamierzał nikogo do tego zmuszać.  Dlatego puścił Pszczołę wolno, tym samym kończąc to krótkie przestawienie.
Usiadł naprzeciw kocicy, przy tym owijając swój ogon wokół łap. Pogaduchy też były spoko.
– Szczerze to jestem zadowolony, jak na razie. Ognista Łapa chce się uczyć i energiczny z niego młodziak. Jak nic się nie zmieni to może uda mi się go wytrenować do końca. Nie mam jednak wielkich nadziei. Miałem też kilku ciekawych terminatorów ale przepadli jak kamień w wodę. Także nie nastawiam się na nic. – poruszył barkami obojętnie. Co będzie to będzie i trudno. Miał już jednego terminatora wytrenowanego na swoim koncie więc nie marudził.

– Zobaczysz. Liczę na to, że twój przyszły terminator był chętny do nauki. Musisz się jednak przygotować na to, że trening to ciężka praca. Przynajmniej ja tak uważam. Czasem z trudem przychodzi mi uczenie kogoś. Wręcz myślałem, że się kompletnie do tego nie nadaje ale no… Jakoś pcham te wszystkie treningi do przodu. Jednak bywa tak, że to jest dla mnie męczarnia a nie przyjemność. Wszystko zależy jaki jest terminator. Najbardziej męczę się przy leniwych lub z terminatorami bez charakteru. – podzielił się z Pszczołą swoimi przemyśleniami na temat treningu. Nigdy nie chciał nauczać. Mówił to Żarowi parę razy. No ale jak na złość, przywódca przydzielał mu nowych terminatorów. Jakoś sobie radził ale definitywnie ta praca wojownika najbardziej odbierała mu energie.
– No ale tak czy siak, życzę Ci powodzenia. Może trenowanie kogoś będzie dla Ciebie czymś przyjemniejszym niż inne obowiązki. – poruszał barkami pod koniec. Każdy był inny wiec może Pszczoła polubi uczenie innych.

Ciekawie było słyszeć, że Koźlorogi nie uważał się za cudownego mistrza, a treningi dla niego nie raz były udręką. Pszczoła spodziewała się, że będzie dokładnie na odwrót. W końcu był energiczny, wesoły i towarzyski, zdawałoby się, że to ktoś, kogo by polubiła większość młodych kotów, a jednak często zmagał się z problematycznymi osobnikami. No cóż, widocznie taka była natura terminatorów. Podziwiała cierpliwość Koźlorogiego, bo sama pewnie długo by z nimi nie wytrzymała. Może z jednym jeszcze by sobie poradziła, ale nie więcej.
– Oby. – mruknęła. Rutyna w postaci patroli i polowań, z których większość przebiegała praktycznie tak samo, już tak bardzo nużyła ją tą swoją repetytywnościa, że modliła się o jakąś odmianę. Oczywiście, obowiązek to obowiązek, nic na to się nie poradzi, no ale kurde, niech już coś nowego w jej życiu się wydarzy. Niech już chociaż wytrenuje swojego pierwszego terminatora, by nie robić z siebie wstydu.
– Tak w ogóle to co sądzisz o tych znajdach? – spytała z ciekawości. W końcu koty miały różne opinie na temat samotników, a przygarnianie do klanu kogoś, kto się w nim nie urodził, mogło być dość kontrowersyjnym, a więc ciekawym tematem. Szczególnie w Klanie Gromu, w którym od dawna czegoś takiego się nie działo. Swoje zdanie już wyrobiła, więc chciałaby poznać, co o tym sądzi jej kolega.

//Wygasło