– Jakoś damy radę, ale uważać trzeba – powiedziała pewnym siebie, zachęcającym tonem, szturchając jeszcze lekko Trzask łokciem, żeby się tak nie przejmowała. Wszelkie środki ostrożności trzeba było zachować, bo w końcu porywały się na wyprawę w góry, ale Konwaliowa Ścieżka wierzyła, że mimo to będzie dobrze; przecież to nie tak, że wspinały się na jakąś pionową, śliską skałę, a po prostu wchodziły pod... no, dość stromą i dużą górkę. Nic niewykonalnego, prawda? O ile będą uważne, to nie powinny się stoczyć, a jeśli będzie za ciężko, to mogły się po prostu zatrzymać. Na szczęście Roztrzaskana Tafla nie marnowała czasu na zamartwianie się i koniec końców ruszyła pod górę jako pierwsza. Konwaliowa Ścieżka odczekała chwilę u podnóża, zgodnie z umową, a kiedy przyszedł odpowiedni czas, sama zaczęła wchodzić pod górę, ostrożnie, nie za szybko, żeby oszczędzać siły i w ogóle. Kiedy Trzask obejrzała się w jej stronę, wyszczerzyła zęby w lekkim uśmiechu.
– I jak wrażenia, póki co? – zawołała po jakimś czasie wspinaczki. Może nie przeszły za wiele, ale Trzask jednak szła kawałek przed nią, więc może miała już stamtąd jakiś fajny widok, czy coś?

W takich chwilach, jak ta, Trzask wyłączała resztki swojego rozsądku – ona pięła się w górę, a wszelkie lęki, obawy, niepokoje i inne tego typu negatywne rzeczy zostały u podnóża szczytów, w stronę których kierowały się dwie kotki. Przed chwilą mogła się martwić i panikować, teraz jednak działała, idąc w górę, a jej serce biło szybko ze zwykłej ekscytacji, przynajmniej przez kilka pierwszych chwil robienia czegoś nowego, czegoś nieznanego; potem się jednak chociaż trochę uspokoiła, całe szczęście, bo jeszcze by jej serce z piersi wyskoczyło! Była na tyle skupiona na wspinaczce w górę, że nie rozglądała się jakoś szczególnie – dopiero gdy usłyszała pytanie podążającej za niej szylkretki, to zerknęła na boki i za siebie.
– Męczące to! – odpowiedziała w pełni szczerze Konwalii równie głośno, co ona, chociaż nie była pewna, czy wystarczająco, by kotka ją dobrze słyszała. – Ale powiem ci, że coraz więcej już widać! Jeszcze trochę i zacznie się naprawdę fajny widok! – Od tego całego rozglądania się i krzyczenia do koleżanki Trzask lekko się zachwiała i spod jej łapy umknęło kilka drobnych kamyczków, na co od razu cofnęła lekko uszy. – Oj, uważaj! Kamyki lecą! – krzyknęła w dół.

Pokiwała głową na stwierdzenie, że to wchodzenie pod górę było męczące, zapominając, że Trzask mogła w sumie tego nie widzieć, bo wciąż musiała się przecież skupiać na drodze, a szły w jakimś oddaleniu od siebie. Niemniej, nawet jeśli było ciężko, to nie tak źle, jakby być mogło, a że Konwaliowa Ścieżka siły miała pod dostatkiem, nie przeszkadzało jej to jakoś bardzo. Poza tym w górę pchała ją też wielka chęć odkrycia tego, jak to tam będzie, no i sam fakt, że miała okazję spędzać czas z Roztrzaskaną Taflą, więc nie skupiała się za bardzo na zmęczeniu i jedynie starała się wciąż oszczędzać siły, żeby nie przesadzić. Kiedy Trzask ostrzegła ją o lecących z góry kamieniach, przesunęła się trochę, tak na wszelki wypadek, ale w sumie nie musiała się o nic obawiać; większość wyminęła ją sporym łukiem dzięki temu, że szły w jakiejś odległości, a te, które potoczyły się bliżej i tak były małe i raczej nieszkodliwe.
– Kamienie to nie koniec świata, ale ty lepiej uważaj, żeby nie spaść razem z nimi! – powiedziała, bo groźniejsze niż lecące kamyczki wydało jej się to, że Trzask się zachwiała. W najlepszym wypadku by się trochę poobijała, a w najgorszym... Konwalia nie wiedziała, jakie mogłyby być konsekwencje, ale z pewnością niezbyt dobre. Postanowiła więc nie zaczepiać jej na razie więcej, żeby obie mogły skupić się na drodze.

Ogromne kamienie to nie były, jasne, właściwie pewnie nie mogły nawet dotknąć kotki, a co dopiero zrobić jej krzywdy, ale jednak nie chciała jakoś zaskoczyć, w taki negatywny sposób, czy przestraszyć Konwalii! Chociaż w sumie ona do strachliwych nie należała… no ale. Na słowa czarnej szylkretki Trzask się tylko… zaśmiała, ale zaraz krzyknęła „no dobra!”, no bo w sumie nie chciała spadać.
W każdym razie… trochę to trwało, dość mocno to kotki zmęczyło, ale w końcu dotarły – może nie na jeden z wysokich szczytów, ale na położone dość wysoko piętro halne. Właściwie dopiero wtedy Trzask się zatrzymała i ze zmęczenia usiadła, wcześniej jednak się obróciła… i na widok tego, co zobaczyła, całkowicie ją zatkało! Ale przed zachwytami czuła, że musi poczekać, aż Konwalia też tutaj dotrze i zobaczy to samo, co ona!


/ sesja uznana za zakończoną

Żar zdecydował się ruszyć na polowanie. Tym razem bez żadnego podopiecznego czy kogoś u boku. Czasami miał takie chwile, gdy chciał po prostu zapolować sam. Pomimo mrozu i niesprzyjającej pogodzie, wyruszył z obozu w kierunku Pomornikowej Grani, a gdy był już na miejscu, lekko ugiął łapy, kierując się pod mroźny wiatr i rozglądając się w poszukiwaniu zwierzyny.

Żar skulił się, gdy w jego pysk uderzyła pierwsza fala śnieżnej powodzi. Nastroszył krótkie futro i bardzo żałował, że nie ma dłuższego, które by go ochroniło. Jego sierść i tak się zrobiła gęstsza i nieco dłuższa na porę nagich drzew, ale to nie starczyło. Zamrugał powoli, cały czas mając zmrużone oczy i ruszył dalej, próbując coś wypatrzeć lub coś złapać. Jeśli on był w taką pogodę na zewnątrz... To może wszystko inne też było? Może coś się nie udało schować?

Może coś się uda... Śnieg coraz bardziej mu ciążył i miał coraz większą ochotę zawrócić i schować się do ciepłego legowiska. O ile znajdzie drogę w tej śnieżycy. Nadal starał się iść przed siebie, rozglądając się uważnie zmrużonymi ślepiami. Szukał już nie tylko zwierzyny, ale też jakiejś kryjówki czy czegokolwiek, gdzie mógłby się chwilowo schronić.

Widocznie nawet zwierzyna nie chciała chodzić w tę śnieżycę. Wcale im się nie dziwił. Gdyby wiedział, że będzie taka zawierucha, to by w życiu z obozu nie wyszedł. I, jak na złość, ani śladu kryjówki. A droga do obozu... Gdzie ona była? Jego ślady już pewno dawno były zasypane śniegiem, a w białej wichurze wszystko wygląda tak samo. No... Cóż. Nie pozostało mu nic innego, jak ruszyć dalej, cały czas rozglądając się za jakimś śladem życia lub jakąkolwiek kryjówką, która by go chociaż od śniegu osłoniła.

Zbliżała się sroga pogoda. Musiałem w końcu pozbierać jakieś zioła, chociaż wybrałem się sam. Chciałem uzupełnić nasz składzik, a Owcze Runo mogła odpocząć sobie w spokoju w lecznicy. Mianowanie na Medyka i zobaczenie swojej siostry zapewne było dla niej... trudne. I emocjonalne. Dlatego jeśli Medyczka nie czuła się na siłach, aby zajmować się lecznicą; ja to robiłem. Miałem jednak nadzieję, że może podczas pory nagich drzew przybędzie nam chorych, aby medyczka mogła się jeszcze bardziej doszkalać. Chociaż i tak już mogłem jej w każdym fragmencie powierzyć Klan. Ufałem jej i byłem dumny. I miałem nadzieję, że ona to wie.
No ale cóż, zioła. Tak, zioła. Po to tutaj przyszliśmy. Zacząłem szukać ziół, czegokolwiek, na początek.

Ah. Wdepnąłem przez nieuwagę w kałużę. Cofnąłem się kilka kroków, otrzepałem swoją kończynę, ale ruszyłem po chwili dalej. W końcu trochę wody mi nie zaszkodzi, nie sprawi, że nagle zniknę i się rozpłynę. Musiałem szukać dalej, a jakieś, nie wiem, użalanie się nad tym, że wdepnąłem w kałużę nie uzupełni naszych braków. Także; szukałem dalej ziół. Szałwia by się przydała.

O nie. Nie chciałem tak szybko uciekać do obozu ani odchodzić z tego padołu. Rozglądnąłem się czujnie dookoła, szukając jakiegokolwiek schronienia. Wycofałem się najbardziej jak mogłem, aby zacząć szukać jakiejś nory? Miałem nadzieję, że cokolwiek znajdę. Nie wiedziałem, gdzie się skryć. Pod koronami drzew? Pod jakimś krzewem?

Wziąłem głęboki wdech, kiedy zauważyłem norę, do której szybko się wślizgnąłem. Poczułem, jak wali mi serce. Dopiero teraz też zorientowałem się, jak bardzo moje futro było napuszone przez całą tą sytuację. Wziąłem kolejny, głębszy wdech. Z ulgą stwierdziłem, że orzeł odleciał. Chociaż tyle. Wygramoliłem się ze swojej kryjówki, uporządkowałem swoje futro i zacząłem szukać dalej ziół, uważnie się rozglądając po okolicy... i po niebie.