A Rwący Strumień zawsze była wesoła. Po prostu. Nic nie było w stanie zmienić jej wiecznie wesołej natury. No, nie tak, że w ogóle i wcale nie płakała, bo zmoczyła trochę futerko na policzkach, gdy choćby zmarł Lodowy Potok, acz po prostu szybko się ze wszystkiego podnosiła, bo taka już była. Nie było sensu się wiecznie smucić i rozpaczać z najmniejszego nawet powodu, nienie, było to bezcelowe i smutne, życia by jej nie starczyło, jakby musiała wszystko i wszystkich opłakać i za każdym razem się smucić, gdy się w jej życiu coś złego stanie. No i chyba powinna się wewnętrznie załamać po pożarze, a tak naprawdę znajdowała w nim same plusy!
- A jak mi odrosną, to co? - spytała, wysuwając koniuszek języka w zaczepnym geście. W końcu wąsy nie zęby, odrastają! I to nie raz, a parokrotnie, jeśli się je wyrwie. Co więc, gdy jej one odrosną? Jak będzie ją wtedy nazywać? Nie miało sensu, by tak do niej wtedy mówić, bo przecież będzie miała wąsy!
- Zgoda. Do zobaczenia w obozie, będę już tam na ciebie czekać! - poinformowała radośnie, a następnie w podskokach udała się w przeciwnym do kocura kierunku, coby sobie nawzajem nie przeszkadzać. Była wręcz pewna wygranej, ha!

[zt]

I wtedy pojawił się on, cały na biało.
Książę na białym koniu, bohater chroniący miasto, czy też po prostu starszy brat, który broni swojej rodziny.
Ale jak tak właściwie się tutaj znalazł? Cóż, powodów mogło być wiele. Być może zaniepokoiła go nieobecność Łajki, albo jak kto woli, Tygrysicy. Równie dobrze mógł zauważyć jak koteczka wymyka się z obozu. Albo... Może po prostu sam miał ochotę na małą wycieczkę, o której wiedzieć miał wyłącznie tylko on. Ale to tylko kilka z wielu opcji.
W każdym razie, ewidentnie znalazł się w dobrym miejscu o dobrym czasie.
Zwabił go tutaj kocięcy krzyk. Znajomy głos zaniepokoił go i niemalże od razu zmusił do dzikiego biegu. Hop, hop, hop... Gnał przed siebie, zamierzając jak najszybciej dotrzeć do źródła dźwięku. Dotarł. Najpierw ujrzał Tygrysicę, a zaraz potem obcą, większą kotkę, niewątpliwie gromiaczkę. Ta mniejsza się szarpała i przeraźliwie głośno darła, jakby rzeczywiście była zagrożona i cóż... Chudy oczywiście wziął jej stronę. Wojowniczka była mu całkowicie obca, więc ani trochę jej nie ufał. W dodatku wyglądała tak groźnie! Wcale by się nie zdziwił, gdyby okazało się, że zamierza maleństwo uprowadzić...!
- Zostaw ją w spokoju!!! - Ryknął, wciąż pędząc w stronę tamtej dwójki. Nie miał zamiaru się zatrzymać. Jego cel był całkowicie inny, a mianowicie wbicie się w złocistą własnym ciałem. Chude to i małe, ale... Chyba naprawdę miał nadzieję, że uda mu się wpłynąć na panującą sytuację. Jakkolwiek, tak właściwie, bo zapewne wiele tym nie zdziała. Ale przecież przybiegł tutaj na ratunek, więc musi działać! Każda pomoc się liczy, nawet ta najmniejsza.

Życie Zaćmionego Słońca w ciągu ostatnich dni, jak nie księżyca, było boleśnie nudnym i pustym odbębnianiem rutyny - nie, żeby wcześniej było inaczej, ale, heh, wcześniej nie była tak… smutna? Smutek nie byłby dobrym opisem tego, co czuła złota, prędzej uśpiona, wiecznie obecna złość, frustracja, ale niczym nowym było dla niej zwiększanie ilości patroli i polowań, na które chodzi, by kompletnie wymyć sobie wszystkie te rzeczy z głowy. Jakoby miałoby to działać.
Dziś jednak rutyna miała się zmienić - wracała z patrolu wraz ze Ślimaczym Śladem i Płomienistym Uchem, aż nie usłyszała piskliwego darcia się połączonego z lekką wonią, która była jej znana - Pszczeli Pył… i mleczny zapach kocięcia, choć jeszcze nie była na tyle dobrze z nimi zapoznana, by wiedzieć, jakiego. Zmarszczyła brew, mówiąc półgębkiem towarzyszom, by ci wracali do obozu, a ona sprawdzi, co dzieje się tych kilkanaście zajęczych długości dalej.
…Gwiezdny Klanie, chyba naprawdę miała dosyć Klanu Gromu.
Jej siostra trzyma za kark Tygrysiczkę, która drze się w niebogłosy i wyraźnie nie zgadza się z aktem, jakiego dokonuje złota; wbiega Chudy i warczy na złotą, chociaż obojga z kociąt nie powinno w ogóle znajdować się poza ścianami obozu. Uciekły? Pszczoła coś z nimi robiła? Możliwości było wiele, zastępczyni czuła lekki ucisk bólu na plecach i skroni, ale w końcu jej odpowiedzialnością było zaprowadzenie tu porządku.
— Pszczeli Pyle! — mówi donośnie i głośno, licząc, że w ten sposób każdy obecny zarejestruje jej pojawienie się, a najlepiej - uspokoi i uciszy. — Mogę wiedzieć, co się tu dzieje? — kieruje stanowczo pytanie do wojowniczki, by zaraz zbliżyć się i nieco schylić do Tygrysicy. Jej ekspresja rozluźniła się lekko, detal widoczny jedynie dla spostrzegawczego oka. — Dlaczego tutaj jesteście, Tygrysico, Chudy? — te słowa wypowiedziała miękko, spokojniej; kocięta zawsze były towarzystwem, w którym aż nieświadomie nieco zmieniała swoje manieryzmy.

Jeszcze chwila, a doszłoby do prawdziwej tragedii.
Chudy zignorował łapę złocistej wojowniczki. Nie wiedział, czy kocica ma zamiar nią go odepchnąć, czy może po prostu uderzyć, ale... Tak właściwie nie miało to większego znaczenia. Nie powstrzymałoby go to przed atakiem na nią, bo przecież nie przyszedł tu, by teraz stchórzyć!
Ale nagle pojawiła się gromowa zastępczyni i sytuacja diametralnie się zmieniła. Kocurek gwałtownie wyhamował, zatrzymując się tuż obok Pszczelego Pyłu. Odwrócił prędko główkę w stronę Zaćmienia, choć jeszcze przed tym posłał krótkie spojrzenie Tygrysicy. Zostali zapytani o okoliczności pojawienia się tutaj. To znaczy on i Łaska. Ta dziwna, wielka kocica miała odpowiedzieć o obecnej sytuacji, ale... Nie powiedziała ani słowa na ten temat. Sprawę w swoje ręce wzięła Tygrysica i... Cóż, jej wyjaśnienia brzmiały strasznie! Co ważne, Chudy jej w to wszystko od razu uwierzył, bo... No, nie miał powodów, by sądzić inaczej. Sam przecież widział! I słyszał, o! Z resztą, złocista od początku wydawała mu się nieprzyjemna. Ani trochę jej nie ufał, Tygrysicy za to już tak. W pewnym stopniu.
- A ja widziałem jak ją szarpie i słyszałem jak Łajka krzyczy i woła o pomoc. Byłem obok, od razu przybiegłem jej na ratunek! - Wyprostował się i spojrzał poważnie na Zaćmione Słońce. Liczył na jej zrozumienie i wsparcie. I sprawiedliwość, rzecz jasna! Pszczole natomiast posłał groźne spojrzenie. Wciąż trzymała za kark młodszą koleżankę, co wcale mu się nie podobało. Czuł jednak, że nie powinien teraz nic robić w kierunku uwolnienia kolorowej z uścisku. Nie wiadomo z jaką reakcją by się to spotkało. A... Nie chciał wywoływać większego chaosu i kłopotów.