Ilość zebranych polnych języczków była bardzo zadowalająca. Ruszyła wiec dalej, niosąc w pyszczku pakuneczek i uważnie rozglądała się na boki. Próbowała także skorzystać ze zmysłu węchu, lecz jej próby zdały się na nic, gdyż ponownie nie mogła niczego znaleźć. Nie uśmiechało jej się wracać z samymi języczkami więc mimo wszystko rozglądała się dalej, bo wierzyła że znajdzie coś więcej niżeli tylko ten jeden medykament. Była przecież Pora Nowych Liści!

I cóż. Po troszkę dłuższym spacerze odkąd znalazła języczki polne, zdołała natknąć się na kolejny medykament z tym że...nie była specjalnie pocieszona owym znaleziskiem. Tego kwiatu...nie dało się pomylić chyba z niczym innym, więc od razu rozpoznała w nim storczyk samczyk, a to oznaczało, że roślinka ta była dla niej...bezużyteczna. A ponieważ nie sądziła, by jakikolwiek kocur zamierzał zgłosić się do niej z...taką sprawą, postanowiła medykament zignorować i ruszyć dalej na poszukiwania.

Oh, kolejna zwierzyna? Już jednej życie darowała... tym razem postanowiła spróbować zapolować. Najwyżej, trudno, się nie powiedzie. I tak nie był to jej główny cel, z którym się udała w te strony, więc nie będzie stratna tylko ewentualnie zyska. Odłożyła pakuneczek, z którym wędrowała od dłuższej chwili. Ugięła łapy, zrównała ogon z linią grzbietu, skierowała się pod wiatr. Idąc, szła po łuku co jakiś czas przystając w bezruchu, a także omijała to co uznawała za niebezpieczny element gotowy wydać hałas. Kiedy zbliżyła się wystarczająco, wybiła się z tylnych łap. Wysunęła w powietrzu pazury i postarała się szybko uśmiercić ptaka.

Udało jej się upolować srokę bez najmniejszych problemów, co lekko ją zaskoczyło. Mimo tego z wdzięcznością kierowaną do Gwiezdnego Klanu wzięła posiłek dla jednego z klanowiczów i z pakunkiem języczków polnych postanowiła powrócić do obozu. Nie była w pełni usatysfakcjonowana, ale...wróci tu jeszcze, niedługo, tylko o innej porze.

Milczące Czuwanie z Malinową Mordką przy Skalnym Zębie poszło buremu kocurowi nadzwyczajnie dobrze. Kto by się spodziewał, że odjęcie atencji klanu może kocura uciszyć na nie dość, że sekunde, to i d razu na całą noc. Chociaż, że szylkretka czyniła to niemal niemożliwym dla burego.
Klan Gromu nie był jeszcze tak cichy.
A bury kontemplował, co go teraz jako wojownika czeka.
Nie zyskał terminatora. Jeszcze nawet nie poszedł polować na randze dla klanu. Tyle pracował, a czuł się jak podlotek w nowych gaciach.
Sosnowy Zagajnik westchnął - przodkowie, poradźcie. Bo jeśli nie, to on coś wymyśli.
Po czuwaniu, rzecz jasna.




Ciężki kroki rozbrzmiewał po długiej trawie, która nie szczyciła się już świeżością i zielenią, lecz buremu kocurowi prowadzącego mniejszą, szylkretowo-beżową koteczke to nie przeszkadzało.
Kocur ogonem zakrył, w pewnym momencie ich drogi by nie zepsuć niespodzianki, oczy niebieskie należące do jego towarzyszki.
Oby jego kreacja dalej stała w jednym kawałku...


Widok, który zaszczycił Malinową Mordkę, należał do...nietypowych. To pewne.
Raczej żadny kot nie spodziewałby się tego, że ich dawny terminator pod skrzydłem stworzy dla nich...Posążek?

Sylwetka przypominająca kocią widniała na mniej stromym kawałku ziemi - zbudowana była z kamieni, ułożonych jeden na drugi, a widać spomiędzy szczelin było żywicę i inny muł, by zlepić je w jedno miejsce. Na dwóch przednich kamieniach imitujących łapy widniały czerwone kolory o zapachu malin,a sam kamień umalowany był sokiem z innych jagód i błota, na wzór plam koloru Malinowej Mordki. Nawet rude pasemko na szarej skale po lewej stronie widniało co do detalu.
Niebieskie, jakby szklane kamyczki włożone były w miejsce oczu. A głowie również znalazły się wszelakie kwiaty i liście, które jeszcze nie zdążyły zwiędnąć. Na głowie statuy widać było kwieciano-roślinny wieniec jak koronę.

Bury zdjął szylkretce ogon z oczu i z iskierkami w oczach oczekiwał jej reakcji na swoją pracę i...Hm. Lekkim oddaniu jej hołdu.

Sosnowemu Zagajnikowi nie można było zarzucić niewywiązywania się z obietnic. Szybko udało im się zrealizowac plany wspólnego polowania, jednak...bury miał dla niej niespodziankę! Cóż, po jej byłym wychowanku mogła się spodziewać wszystkiego, czy jednak ją to zniechęcało? Nie! Wręcz przeciwnie, była jeszcze bardziej podekscytowana!
Niecierpliwie dreptała za kocurem, pozbawiona możliwości obserwacji terenu.
– Mam twoje futro w nosie, fuj! – zachichotała przerywając ciszę. Nie brzmiało to jak wyrzut, bardziej jako żarcik. Nadal jednak, kita kocura łaskotała ją w nos...

*****

W końcu Sosna odsłonił jej pysk i jej oczom ukazała się niesamowita formacja kamienna. Tak, to zdecydowanie sosnacore prezent. Z zainteresowaniem przejrzała konstrukcje dookoła. Jak się zmruży oczy to faktycznie przypominała ona kota. Kamyki pachniały trochę malinami, a czerwona maź na przednich łapach posążku tylko potwierdziła obecność owoców. Przyjrzała się bliżej. Kotek miał niebieskie ślepia, stworzone z dwóch ślicznych kamyczków. Skąd on je wytrzasnął? Losowe plamy na ciele kamykokota zaczęły jej coś przypominać. Podniosła uczy zdziwiona – Czy to ja? – spytała, szczerząc bielutkie ząbki. Faktycznie, porównując wojowniczkę i "kota" obok wyglądały nawet podobnie.

Buras czuł na całym ciele radość, jak i gęsią skórkę pod grubym futrem - Czy kotka mogła odrzucić jego prezent? Czy mógłby jej się nie spodobać? Ale chwila! Chwila! Przecież komu by nie spodobała się taka statua wspaniałości we własnym obrazie i podobieństwie?
Jednak uniósł trójkątne uszy do góry, a jego nos, w podobnej manierze do króliczego, zmarszczył się i rozluźnił, gdy koteczka podeszła do kamiennej figury.
Wyprostował się prężnie, gdy koteczka zaczęła wąchać posąg. Czuł, jak jego serce chciało wyskoczyć mu z klatki - tak mocno biło.
Gdy beżowo-kolorowa odezwała się, sam bury burknął szybko.
-Boładnatak! - Szybko opuścił uszy.
Odchrząknął.
-Tak, to....Ty. Mogłem użyć więcej soków dla różnych kolorrów, lecz nie znalazłem ich w tej porze klimatu. - Odparł zażenowany, lecz gdyby nie miał futra, Malinowa Mordka mogłaby ujrzeć jego zaczerwienione poliki, a tak?
Czerwonawy nosek, a to.

Zdziwiła ją nieco pierwsza reakcja kocura. Szybko jednak na pysku kocicy ponownie pojawił się szeroki uśmiech. Czyli jednak! Zamruczała z rozbawieniem.
– Dziękuję, to naprawdę uroczy prezent... – zaczęła przekręcając łeb, ażeby obejrzeć statuetkę jeszcze bliżej. Nagle jednak jej uszy stanęły, sygnalizując zalążek myśli w beżowej głowie. Wróciła wzrokiem na burasa – ... ale brakuje jednej rzeczy! Poczekaj tutaj! – rzuciła, biegnąc w kierunku drzew.
Po dłuższej chwili (no bo w Skrzypiącym Grądzie ciężko o drzewa, zwłaszcza iglaste) wróciła trzymając w pyszczku gałązkę. Była to gałązka sosny, która nadal miała doczepioną do siebie szyszkę.
Zadowolona, wetknęła patyk w ziemię tak, aby mógł stać na baczność obok Kamieliny. Wyszczerzyła kły do kocura – Co to za Malina bez jej Sosny obok, hm? – rzuciła trzepocząc rzęsami.

Serce przestało bić kocurowi w tej jego klacie, a przynajmniej sam książe tak się właśnie czuł. Brak serca i myśli w brązowym torsie i mózgu, lecz jego niebieskie ślepia krążyły za koteczką jak mucha za spadającym jabłkiem.
Patrzałki kocura otworzyły się szerzej, lecz sam wziął głęboki wdech nosem, gdy usłyszał słowa Malinowej Mordki - No oczywiście, że się podobało! Czemu chociaż przez chwilę wątpił w swe umiejętności i troskliwe ucho dawnej mentorki? Chociaż, że była młodsza, to buras wiedział, że potrafi docenić piękno w prostej formie! Nie to co niektórzy!
Jednej rzeczy? - Buras przekręcił łbem i już miał otworzyć pysk, gdy beżowa kotka wystrzeliła jak z pistoletu w stronę lasu. Sosnowy Zagajnik zamrugał, lecz jego łapy pognały za Malinową Mordką tak szybko, jak potrafiły. Same z siebie.
Pręgowany jednak był wolniejszy od zwinnej pointki i już po chwili jego ciężkie kroki i głębokie oddechy zasygnalizowały, że pogoń za Malinową Mordką jest bez sensu - ta była zbyt szybka. Niby mówiłą mu, że ma zaczekać, lecz jego instynkt mówił sam za siebie - Niewiedział, co kotka planuje i chciał wiedzieć.
Przejechał wielkim łapskiem po czole i uszykował oddech, by nie wyglądał jak wypłosz, gdy koteczka wróci.

Buras naprawił swe oddechy, a jego czujny wzrok wypatrzył koteczke - która wracała czymś w swoim pysiu. Sosnowy książe spoglądał na nią i jej poczynania z ciekawością kocięcą, lecz uniósł uszy, gdy ta zabrała głos. Sam wyprostował się dumnie, zaśmiał głęboko wystawiając kiełki do koteczki o ocierając się o jej polik swym polikiem.
-Jeszcze chwila i uznam, że chcesz bym był przy twym boku - jak ta gałąź przy twej dumnej kamiennej forrrmie. - Miauknął ciepło. - Nie ładnie. Twa wiewiórreczka jeszcze się obrrazi, że grrasz jej uczuciami.
Machnął kitką.
-Choć przyznam, bukiet sosnowych gałęzi by tu pasował. Nie zamierzam likwidować tej budowy. Niech wiedzą, kto na nią zasługuje. - Odparł poważniej.

Słyszała, jak kocur początkowo za nim podąża. Rzuciła mu jednak wymowne spojrzenie, nie zatrzymując się ani na chwile. Najwidoczniej poskutkowało, gdyż wrócił na miejsce. Dobry chłopiec.
Czując policzek wojownika na swoim policzku mimowolnie zaczęła mruczeć. Kocur był ciepły (może nawet nieco zbyt ciepły? Czy miał gorączkę?), a w dodatku pachniał kwiatami. Nie śmierdział krwią i padliną, jak inne koty w obozie. Sosna...Sosna zawsze był "inny" w kwestii temperamentu, treningu, zainteresowań. I chyba lubiła w nim tę inność. Podczas gdy reszta wojowników bawiła się w wyścig szczurów o ilość wytrenowanych terminatorów oraz o pozycje w Klanie, Sosna miał to gdzieś. Zbierał kwiaty, kamyki i różne ładne pierdołki. Nie był obowiązkowym gburem. A już na pewno nie odziedziczył matczynego temperamentu.
Westchnęła, wtulając pstrokaty pyszczek w pierś wojownika – A kto powiedział, że się bawię Wiewióreczką? Nie ładnie bawić się jedzeniem – zachichotała żartobliwie, odczepiając się od kryzy kocura. Siadła obok niego, opierając głowę o jego ramię. Wywinęła wargę na poważniejszy ton kocura – Ani mi się śni, żebyś ją likwidował. Chociaż ostatnio dużo pada i może sama się rozkleić – skomentowała.

Dziwnie dobrze czuł się, gdy Malinowa Mordka wtulała się w jego futro, lecz wszystkie myśli przełożył na bok, słysząc słowa koteczki, a wczepiając wzrok w...No! Wspólną budowlę jaką wytworzyli.
Wyszczerzył kły i kłapnął szczękami w odpowiedzi. -Rrradze uważać, nawet zwierzyna potrrrafi się bronić.
Stuknął dużą kitą o ziemie na następne słowa koteczki.
-Jeśli rrrozpadnie sie przez byle deszcz, to czyli nie była to godna budowla. Zrrobie lepszą, masz moje słowo.
Po swoich słowach liznął kotkę za uchem, a sam odsunął się, by z impetem oprzeć przednią część ciała na podłożu i miauknął.
-Jeszcze większą! Jeszcze wspanialszą, jak jej rzeczywiste odzwierciedlenie! - Spojrzał niebieskim wzrokiem na Malinową Mordkę.
-Wystarczy, by rzeczywista i piękniejsza na żywo tego zachciała. - Dodał delikatniej, nawet, jak na swój ton.


///wygaszony

Gdy na terenach pojawiła się Pora Nowych Liści...Owca postanowiła wybrać się na poszukiwanie medykamentów. Co prawda nie miała w planach znaleźć jakieś konkretne, bardziej jednak wybrała się na takie...ogólne zbiory. To co uda jej się znaleźć to chciała zebrać. I przede wszystkim liczyła na bardzo owocne zbiory. Dlatego gdy znalazła się na łące, zaczęła rozglądać się na boki szukając charakterystycznych roślinek.

Oglądała wybudzoną zewsząd przyrodę, przeczesując ją uważnym wzrokiem, którym próbowała dostrzec charakterystyczne wyrosłe roślinki. Lecz nic jak do tej pory nie mogła znaleźć, dlatego, cóż...nie miała innego wyjścia jak iść dalej przed siebie i wypatrywać medykamentów.

Mysz. Mysz była jej potrzebna, ponieważ mogła z niej pozyskać mysią żółć, a tej...miała bardzo, bardzo mało. Gdy więc ją dostrzegła - ugięła łapy, zrównując ogon z linią grzbietu. Następnie przeniosła ciężar ciała na tylne łapy i idąc pod wiatr oraz uważając pod łapy spróbowała podejść jak najbliżej gryzonia. Następnie wyskoczyła i jeżeli udałoby jej się ją złapać, to szybko ją uśmierciła a następnie rozcięła jej brzuch i podstawiła mech, aby mysia żółć mogła na niego spłynąć (oczywiście jeżeli się wszystko powiodło).