Ponownie spróbowałem skoczyć mu do gardła wgryzając się w nie.

WAAAAAAAA DLACZEGO NIE GINIEEESZ? JA CHCE JUŻ CIEBIE PRZYNIEŚĆ DO OBOZU ŻEBY KAŻDY WIDZIAŁ JAK SOBIE RADZĘ! Gdyby nie to że masz być moim posiłkiem to naplułbym na ciebie. Pozostało mi rzuceniem piachem w oczy znów i próba ataku w szyję kłami bo to miejsce wydaję się najprostsze do zaatakowania u ptaków.

Haha, ale debil. Łatwa ta walka w sumie! Skoro szyja mu już krwawi to spróbowałem machnąć pazurami tak by przejechać po jego brzuchu. A jeśli nie dało się po brzuchu to po klatce piersiowej, ptasia anatomia dziwna.

CHOLERA! Już odechciewało mi się tej walki, zaczynałem czuć zmęczenie... a ten kruk to tyle co tamta rodzina bażantów! Ehh, tamte pisklaki muszą być naprawdę wdzięczne.
Skoczyłem z zamiarem przygniecenia kruka do ziemi i wbicia pazurów w jego szyję.

Ostatnia szansa!! Za dużo się męczyłem żeby dać mu tak uciec! Pobiegłem za nim próbując skoczyć z wysuniętymi pazurami łapiąc go za zad w celu ściągnięcia go na ziemię.

Sapnąłem zrezygnowany obserwując jak te głupie ptaszysko sobie odlatuje... ale by mieli miny w obozie jakbym przyniósł takiego do obozu! A teraz sobie odlatuje... a nie mam siły na dalsze polowanie. Ugh! Po krótkim odpoczynku wróciłem do obozu z pustymi łapami.

/zt dzientki slicznie <3

Chciałem sobie udowodnić że nic mi nie straszne. Jam przyszły wojownik Klanu Gromu! Co mi jakiś tam śnieg? To tylko zimnawy biały puch! Poza tym nie mam długiego futra na którym kulki ostają się chętniej. No... i gdy zbliżałem się do granicy z Klanem Rzeki zacząłem odczuwać jak łapy mi odpadają. Z jednej strony chciałem pobiec do obozu, z drugiej zwinąć się w kłębek i zacząć wołać mamę lub tatę żeby po mnie przyszli, a z trzeciej ciągle z tyłu głowy miałem to KIM JESTEM! Jestem synem przywódcy, musze pokazać tej Porze Nagich Drzew że się jej nie boję. O nie.
Gdy do moich nozdrzy doszedł zapach kota z innego klanu moja sierść się nieco nastroszyła a serce zabiło mocniej. Czy to mój moment gdzie otrzymam swoje bojowe blizny w obronie naszych granic? Przyśpieszyłem kroku by ujrzeć puszystą cieniowaną kotkę. Taka kremowo brązowa. Jej to na pewno było cieplej.
- E... dzień dobly! Pamiętaj by nie psekraczać gpanic! - przywitałem się podchodząc na bezpieczną odległość. Chciałem brzmieć jak najbardziej profesjonalnie. - Bo jak nie to nie będę się bał użyć pazulów! - dorzuciłem ostrzeżenie.

Uniosłem kącik ust zadowolony z obrotu sytuacji. Wypiąłem pierś i uniosłem mój ogon wysoko aby wyglądać na starszego i większego niż jestem. I w ogóle nie lubiłem tego że wyglądam jak wyglądam... ale za obieg pór już będę jak tata! To na pewno. Będę miał już jakieś dwadzieścia księżyców... oja, czy będę już dorosły i po treningu? Tylko marzyć!
- Nie no... tak bez powodu to nie sksywdzę! Jestem honolowym wojownikiem i jak ktoś nie chcę blizny i na nią nie zasłużył to jej nie lobię. - ale ja sam bym chciał, taką groźnie wyglądającą żeby każdy napotkany kot pytał jak do niej doszło. Wtedy ja mógłbym opowiedzieć o jakiejś ciekawej przygodzie jak pokonuje wilka czy niedźwiedzia własnymi łapami.
- Heh... będąc synem psywódcy nie mogę być słabiakiem, tseba pseboleć! A co cię nie zabije to cię wzmocni jak to się mówi. - odpowiedziałem próbując strzepnąć kawałki lodu z wnętrza mojej łapy.

Czyżbym więc miała przyjemność poznać wojownika? Czy powinienem skłamać? Kusiło bardzo...ale rodzice by tego nie pochwalili. Czy ja nie jestem już dość dorosły żeby ciągle zwracać uwagę co mówią rodzice? Chrzanić to. - Plawie. Plawie wojownik... już niebawem kończę tlening. - powiedzmy. Czas podobno szybko leci według starszych więc nie skłamałem! Wspinaczka, walka, a reszty spytam się sióstr czy coś i nie będę musiał czekać na tatę i go zaskoczę swoją wiedzą. No i użyłem słowa NIEBAWEM. Mam nadzieję że nieco mnie to postarzyło.
Sam syn przywódcy.
Zadziałało! W końcu ktoś zareagował na tą ważną informację! - Tak, tak... masz lację. Wszystko z umialem. - jak to mawiała mama.
Postanowiłem podejść nieco bliżej do nowo poznanej kotki, raczej mnie nie zabije, nie? Poza tym była taka miła! - Jestem Wilcza Łapa...a twoje imię jeśli mogę spytać too..? - spytałem próbując grać szarmanckiego. Czy tak rozkochuje się w sobie kobiety? W sumie... ile ona ma księżyców? Jest chyba starsza... ale nie dużo nie? Co ja w sumie robię?

- Niestety. - odpowiedziałem gryząc się w język. Nie mogłem przecież mówić o tym że mój tata tyle choruje! Jeszcze Klan Rzeki by to wykorzystał i nas zaatakował! A wtedy to już bym musiał pobić tą... ładną kotkę. Tak, była ładna. Jej niebieskie oczy wyglądały FAJNIE na tym ciemnym futerku, jakby były większe niż w rzeczywistości. Ale czy powinienem jej to powiedzieć... trochę mi głupio chyba... jak kotka jest miła to nagle głupio mi coś powiedzieć! Jakbym bał się że zaraz sobie ucieknie.. eh.
- Za kocięcia byłaś... Skoczkiem? - spytałem z zaciekawieniem. Dziwne imię. W sensie dziwnie brzmiące na początku. Skacząca Łapa brzmiało już okej. Ciekawe jakie będzie miała wojownicze imię, śmiesznie by było gdyby była Skaczącym Wilkiem.
Gdy kotka zniżyła głos moje serce zaczęło walić. Nagle cały ten chłód mnie otaczający znikł i moje opuszki łap zaczęły się pocić. Ojejku. Jejku. Co teraz? Ona... ona!! Otworzyłem delikatnie pyszczek by po chwili go zamknąć.
- A..e. M. L - wolałbym n - nie. - mój głos nie wiedząc czemu zaczął troszkę drżeć. - Cie - ciepło się coś zlobiło, nie? - rzuciłem posyłając uśmiech ale nieco błądząc wzrokiem na boki. Co ja gadam?