Atak Korzenia nie powiódł się. Chybił, co ani trochę go nie ucieszyło. Odskoczył by zbadać sytuację. Kacza Łapa nadal tkwiła w szczękach psa, co sprawiało, że krew się w nim gotowała. Niech to... Teraz dostrzegł swoją totalną bezmyślność. Jak w ogóle mógł pozwolić na to, by taki osesek poszedł z nimi? Przecież mógł przewidzieć, że zbieranie ziół na dobrą sprawę nie różniło się niczym od polowania czy patrolu i było równie niebezpieczne. Sam nie chciał narażać swoich terminatorów, a zgodził się narazić Kaczkę. Za bardzo zaufał decyzji Lodowego Potoku, że sam nie przemyślał dobrze sytuacji. Był na siebie wściekły. Był za młodą odpowiedzialny, ale tak naprawdę odpowiedzialnością byłoby nie pozwolenie na to, by ta poszła z nimi. Nie miał jej za złe, że podniosła alarm zbyt szybko, w końcu była mała i niedoświadczona, ale właśnie z tego powodu nie powinno jej tam po prostu być. Co teraz będą o nim myśleć Mała Mrówka i Świszczący Nos? Jak odniosą się do tego, że trenuje ich drugą córkę, i jak ona będzie to widzieć? Miał w głowie lekki mętlik, ale szybko wyrwał go z niego głos Żabiej Łapy. Jej atak powiódł się jako tako, a pies wystraszył się ich na tyle, by wypuścić Kaczkę z pyska. Zawsze coś, ale...
- Nagle tyle gadasz, akurat jak nie mamy na to czasu! Nie ucz mnie walczyć i skup się na własnych atakach z łaski swojej! - syknął głośno, marszcząc nos, dobitnie zdenerwowany całą sytuacją i durną gadką terminatorki. Nie miał nastroju na żarty czy bycie pokornym. Uważał, że znacznie rozważniej i efektywniej było zaatakowac pachwinę i zranić psa w delikatne miejsce, niż rzucać się na gruby kark, który mógłby jedynie drasnąć. Mierzył siły na zamiary. I terminatorka nie będzie go pouczać, oh nie.
- Kacza Łapo! Kacza Łapo, uciekaj, biegnij w do obozu jeśli tylko możesz! Lodowy Potok ci pomoże, dasz radę! - krzyknął do poturbowanej, zakrwawionej kotki. Na pewno bardzo, bardzo cierpiała. Na pewno była przerażona. Ale musiała walczyć o swoje życie, nawet jeśli wszystko ją bolało. Nie wybaczy sobie, jeśli umrze... Nie tutaj, nie w ten sposób.
Zaraz po tym jak kazał młodej zwiewać, wydał z siebie wzmożony syk, skierowany w stronę kundla. Zjeżył się i znów energicznie i pewnie skoczył ku przeciwnikowi. Zauważając, że Żaba celuje w jego pysk, postanowił zsynchronizować z nią swój atak i również celował pazurami w psią mordę, lecz w drugą jej stronę i dwa uderzenia serca później, by ewentualnie nie przeszkodzić Żabie, ale skłonić przeciwnika do odwrotu, wystraszyć go zmasowanym atakiem z frontu, a najlepiej przy tym porządnie zranić.

Gwiezdny Klanie, dlaczego?

Ten potwór tarmosił mnie jakbym była tylko jakimś małym, nic nieznaczącym listkiem. Od tego telepania zaczęły wariować wszystkie moje zmysły, kompletnie zawirowało mi w głowie.
Całe moje ciało pokrył przerażający, piekący i paraliżujący ból. Nigdy nawet nie przeszłoby mi przez myśl, że kiedykolwiek będę musiała przeżyć coś tak okropnego. Ogromny strach i szok sprawił, że już przestałam rozumieć co się dzieje, moja świadomość gdzieś uciekła, zostałam jedynie z nie do zniesienia bólem. Płakałam, jęczałam i piszczałam, oj zdecydowanie piszczałam z bólu, ale sama o tym nie wiedziałam. Brzmiałam jak rozrywane w pół kociątko, bo tak właśnie się czułam.
Dlaczego tak się stało? Dlaczego z całego mojego rodzeństwa to właśnie mi przytrafił się taki los?! Czemu nie mogłam się rozchorować jak Rumianek czy Kurka, dlaczego nie mogłam zostać wyznaczona do innych obowiązków jak inne moje siostry? Jakimi przewinieniami zasłużyłam sobie na takie cierpnie?
Zatęskniłam. W tamtym momencie zatęskniłam za wszystkim, zatęskniłam za ciepłem Małej Mrówki, za żartem Świszczącego Nosa, za zabawą z rodzeństwem. Zatęskniłam za sielanką i spokojem, jakie mi towarzyszyły gdy byłam kociakiem. Zatęskniłam za treningiem, zatęskniłam za Konwaliową Ścieżką. Gdybym tylko była z patrolu z nią, na pewno ostrzegła by mnie przed niebezpieczeństwem! Na pewno by do tego nie doprowadziła!
Nagle przestało mną telepać we wszystkie strony, zamian tego twardo wylądowałam na ziemi, co jeszcze mocniej spotęgowało już kompletnie nie do wytrzymania ból. Chwile jeszcze mi się kręciło w głowie, zanim zorientowałam się, że w moje ciało nie wbijają się ostre kły, że jestem już uwolniona z potrzasku.
Moje instynkty przejęły kontrole nad moim ciałem, bo żaden mój ruch nie był już świadomy. Podniosłam się na słabych, drobnych, drżących łapach.
Uciekać. Uciekać. Uciekać. Uciekać.
Usłyszałam głosy Korzennego Języka i Żabiej Łapy, ale gdy tylko mimowolnie chciałam odwrócić głowę w ich stronę, oblała mnie kolejna fala bólu, więc jęknęłam tylko głucho. Ledwo rozumiałam słowa, właściwie to nic nie rozumiałam.
Moje najbardziej pierwotne instynkty zwyciężyły nad paraliżującym bólem i zaczęłam uciekać w kierunku obozy. Ledwo co byłam w stanie stawiać kolejne kroki, ale ile tylko siły miałam w sobie, tyle szłam dalej. Przyśpieszyłam kroku, ale biec nie byłam w stanie.

Kątem oka Korzeń zauważył, że Kaczka podnosi się i udaje się w stronę obozu. Bardzo dobrze. Pies z kolei wydawał  się być trochę przestraszony, a nim wraz z Żabą ostatecznie zaatakował, ten podkulił ogon i zaczął zwiewać. Całe szczęście nie zamierzał podejmować walki i stchórzył widząc wściekłą, rudą krowę, zatem Korzeń nie planował go gonić. Miał w tej chwili większe zmartwienia niż pies na terenach. Trzeba było pomóc Kaczej Łapie dotrzeć w jednym kawałku do obozu. Wojownik odetchnął głęboko, obserwując jak kundel ucieka, po czym spojrzał z powagą na rudą terminatorkę.
- Dobrze... zatem zróbmy tak... - zaczął nerwowo, rozglądając się i nabierając powietrza do płuc. Po krótkiej chwili wskazał łapą kierunek i ponownie spojrzał na Żabę. - W tamtą stronę blisko stąd, poood Skalnym Zębem, przy trzech dużych kamieniach, ukryłem znalezione zioło. Postaraj się znaleźć i zanieść ze swoimi Lodowemu Potokowi. Ja... ja w tym czasie pobiegnę za Kaczą Łapą i... i zaniosę ją do niego. Tak trafi tam szybciej. - zadecydował, mówiąc dość pośpiesznie. Było mu w zasadzie obojętne czy Żaba go posłucha, priorytetem była teraz młodziutka terminatorka kuśtykająca bezradnie do lecznicy. Wolał jej jednak powiedzieć, bo może ewentualnie poszuka i przyniesie to co znalazł. Nie chcąc dłużej zwlekać, bez względu na to, co odburknie mu Żabia Łapa, ruszył pędem w ślad za Kaczką, by zgarnąć ją po drodze i na barkach dostarczyć bezpiecznie do medyka. Trzeba przyznać, że to ziołobranie było wyjątkowo niefartowne, ale w zasadzie wiele nauczyło Korzenia. Przede wszystkim by nie ufać ślepo decyzjom medyka w kwestiach organizacyjnych.


/zt

Żabia Łapa nawet się nie obejrzała na Korzennego Języka, który odpowiedział na jej uszczypliwe słowa. Bardziej skupiła się na psie, który wyraźnie przestraszył się jej fuknięć i parsknięć na tyle, że nawet nie musiała unosić łapy by ten ostatecznie po krótkim warknięciu w nikłej odpowiedzi - podkulił ogon i zwiał. Gdy ten się odwrócił, wyprostowała grzbiet i wygładziła futro odprowadzając pchlarza spojrzeniem. Nawet jej przez myśl nie przeszło aby za nim ganiać, bo akurat gdyby nie fakt, że przez głupotę Kaczej Łapy oni wszyscy byli zagrożeni, w ogóle by się nie dołączyła do walki z kundlem. Dlaczego więc miała w ogóle interesować się bezpieczeństwem innych kotów niż własnego zadka? Zatem gdy psa już nie było, a Korzeń zaczął jej o czymś jęczeć nad uchem, odwróciła w jego kierunku ponownie obojętny i beznamiętny pysk, unosząc lekko brew na jego nerwowy oddech i spanikowane spojrzenie. Ah, no tak, Kacza Łapa ślimaczyła się do obozu, a jej krew aż świeciła i wołała, by jakiś wygłodniały borsuk ją dobił po drodze. Nawet nie ukrywała, że nijak ją to wszystko obchodziło, więc jak kocur wskazał jej gdzie ukrył swoje zioła i wyjaśnił swój plan działania, wzruszyła barkami i ruszyła bliżej Skalnego Zęba, by zabrać co też kocur ukrył przy okazji biorąc również swoje znaleziska. Z tyłu głowy miała również jakąś informacje o znalezionym ziele, jakiego nie zdążył zebrać, to z "dobroci" postanowiła je zgarnąć.
- Ta, leć bo jeszcze ją coś zeżre, czy coś. - burknęła kpiąco i mając już biegnącego na złamanie karku za Kaczką kocura miała głęboko pod ogonem. Selekcja naturalna jakoś musiała działać, więc córka Lisiej Gwiazdy bardzo by nie płakała gdyby się dowiedziała, że tak naprawdę przygłupia terminatorka padła w drodze do obozu. Jednak jeżeli Korzenny Język dalej chciał bawić się w opiekuńczego klanowicza, to niech żyje w swojej słodkiej iluzji. Działała tak na dobrą sprawę dla dobra Mewy, a nie klanu, bo jedynie szynszylowa kocica w ogóle do tego "jej" dawnego należała. Zajęło jej chwile odnalezienie opisanej na szybko przez Korzenia rośliny, jaką miała znaleźć, jednak w końcu ukazały jej się owłosione, pojedyncze łodygi z szerokimi plamistymi liśćmi. Patrząc na to, że to właśnie one najbardziej wyróżniały się w roślinie, kocica stwierdziła, że to właśnie one muszą być czymś...No ten, ważnym. Nie wiedziała czy jej przypuszczenie jest słuszne, a jeżeli nie; trudno, medyk będzie musiał sam je zeżreć, bo to nie ona jest medyczką aby znać dokładnie co i jak ma zbierać. Dlatego pochyliła się w miarę delikatnie zaczęła skubać roślinę z liści.
Nie ważne ile zebrała i czy w ogóle zebrała, po tym jak się z tym uporała, ruszyła po resztą zebranych zielsk i nieśpiesznym krokiem ruszyła w kierunku obozu z pakunkiem trzymanym w mordce.

[zt już na przyszłość]

Ślimak przez ostatni czas czuł się nieco źle, że prawie w ogóle nie korzystał z ładnej pogody. Oczywiście, w jego futrze upał bywał często nieprzyjemny, ale terminator lubił, gdy cały świat żył, był zielony, ptaszki śpiewały i tak dalej. Zabierał się czasem na patrole, ale wtedy skupiał się bardziej na, no, patrolu, a nie relaksie z dźwiękami natury w tle. W każdym razie nie podobało mu się to, jak Pora Nagich Drzew wyssała z niego całą energię i sprawiła, że nie mógł cieszyć się powrotem przyrody do życia tak, jakby chciał.
Nigdy nie miał zbyt wielu znajomych, jedynie swoje rodzeństwo, które wraz z ostatnimi dniami zniknęło już w pełni. Nawet Kwitnąca Łapa, która powróciła z lecznicy gdzieś się zawieruszyła. Było mu smutno, ale jednocześnie spodziewał się tego. Wiedział, że nie powinien tak myśleć i zamiast tego przeżywać to bardziej, ale miał rację, nieprawdaż? Wszyscy sobie poszli. Bał się czasem, że w takim razie on też niedługo stąd odejdzie, czy to z terenów Gromu, czy ze świata, ale życie w Klanie Gromu chyba nie było takie złe. Miał jakiś dom i koty, dla których mógł się starać. Jednym z takich kotów był Nasięźrzałowa Łapa, chociaż o wiele łatwiejsze było mówienie po prostu Zajączek - zamieniał z nim raz na jakiś czas słowo i jego towarzystwo było przyjemne, gdyż był on kotem pozytywnym i przyjaznym; takim, jakiego potrzebował, żeby nie zmienić się już kompletnie w smutną, depresyjną kulkę.
Po ostatniej ceremonii więc zaproponował Naśkowi spacerek przez gromowe tereny - by zamienić z kolegą trochę słów i wyjść z obozu po coś innego, niż codzienny patrol. Poszli więc w stronę Skalnego Zęba, na wschód.
— Słyszałem, że idziesz na zgromadzenie, co nie? Cieszysz się? Powiedz, jak było potem! Ja byłem ostatnio, ale było strasznie zimno, no ale poznałem kilka terminatorów z Klanu Wichru. Chyba nie będzie ich teraz, bo trochę słabo wybierać na zgromadzenia ciągle te same koty, ale jakbyś spotkał Słodką albo Orzechową Łapę, to możesz ich pozdrowić ode mnie! O, a ich terminator medyka to chyba Motyla Łapa, ale z nim nie gadałem, bo jakiś nieśmiały i niemrawy się wydawał — było mu trochę przykro, że on na zgromadzenie nie idzie, ale rozumiał, że nie można mieć wszystkiego i byłaby to faworyzacja, jakby Kruk go znowu wybrał.

— nasio

Trening Nasięźrzałowej Łapy szedł raczej niespiesznie, bo kocurek nie uważał, że powinien się szczególnie spieszyć i mieć jakieś wybitne parcie na zostanie wojownikiem. Bycie terminatorem było w porządku! Nie przeszkadzało mu wcale to, że nie znał jeszcze wszystkich terenów klanu, nie miał też problemu z tym, że nie do końca umiał walczyć, a polować potrafił tylko w teorii, bo w praktyce jeszcze nie miał okazji. Można powiedzieć, że nie miał ambicji, ale to nie byłaby prawda - bo kocurek był ambitny, jednak to nie oznaczało, że musiał wszystko robić jak najszybciej! Czasem dobrze było wziąć życie tak na spokojnie, nie spieszyć się z niczym i po prostu cieszyć się chwilą. A do życia najlepiej było podchodzić jak do pieczenia ciasta: albo wyjdzie, albo nie. Zbyt wiele rzeczy było poza jego kontrolą, by musiał się tym jakoś szczególnie przejmować.
- Aha! Nie mogę się doczekać, jak tylko wrócimy, to wszystko ci opowiem dokładnie i ze szczegółami! - zapewnił Kamyczka, kiwając przy tym rudawym łebkiem. - Oo, a jak wyglądają? Jak ich spotkam, to im przekażę! A jak ich nie będzie, to najwyżej powiem komuś, żeby im przekazał! - zaoferował. Nie mógł się doczekać zgromadzenia; od kiedy dowiedział się, że nie było problemów, żeby miał przyjaciół z innych klanów, chciał znaleźć jakiegoś kolegę z innego klanu i zostać jego przyjacielem. Był ciekaw, jak bardzo Klan Wichru różnił się od Klanu Gromu. Mógłby zapytać o to Ślimaczą Łapę, owszem, ale uważał, że lepiej będzie gdy sam ich spotka i z nimi porozmawia.
- Gdzie idziemy? W tym kierunku jeszcze nie chodziliśmy z Wężową Łuską - spytał, rozglądając się po okolicy.

Z początku Ślimacza Łapa również czuł się dobrze, gdy jego trening był powolny i nieszczególnie spieszył się, by być dorosłym kotem, szczególnie, że nie czuł się na to za bardzo gotowy i wizja bycia traktowania w miarę ulgowo, bo był terminatorem mu odpowiadała. Teraz jednak zaczęła budować się w nim jakaś frustracja, nawet niekoniecznie przez siedzenie na randze terminatora tyle księżyców a przez to, że Kruk nie był najszybciej przerabiającym materiał mistrzem i point zaczynał zauważać, że ich przywódca był po prostu leniwy. Ślimak nie mógł zrobić nic innego, niż po prostu trenować i trenować, aż jakoś skończy. Oczywiście, mógł o tym porozmawiać z Kruczą Gwiazdą, ale wizja kwestionowania jego kompetencji jako mistrz była nieco...przerażająca i nie chciał tworzyć mu problemów i afer, pewnie by spanikował w połowie takiej dyskusji i zabrakłoby mu argumentów. Musiał jakoś bronić swojego zdania, a by to zrobić, potrzebował dowodów i logicznych argumentów, i po prostu zdawało mu się, że zahaczenie o ten temat z gromowym przywódcą by mu nie wyszło, no.
— W takim razie nie mogę się doczekać! Może zadzieje się coś ciekawszego, niż gdy ja byłem. O, no i może znajdziesz kilka nowych przyjaciół po wichrowej stronie! Z Orzechową Łapą spotkałem się jeszcze Porą Nagich Drzew. Stwierdziliśmy, że potrenujemy walkę, bo oboje lubimy walczyć, a najwyżej ja lubię, no ale niezbyt mam z kim walczyć, bo wojownicy mają lepszy poziom tej walki ode mnie i mogę co najwyżej dostać od nich wciry. Noo, ale powalczyliśmy, i było super! Mamy zbliżone umiejętności, więc ciągle, eee, jakby, ciągle jak ja miałem przewagę to Orzeszek mnie jakoś powalał, a potem ja jego i ostatecznie nikt nie wygrał, oboje się zmęczyliśmy — opowiedział z uśmiechem; dobrze wspominał to spotkanie, chociaż miał nieco wrażenie, że Orzeszek go jednak nie lubił, bo czasem tak odpowiadał jakby miał go dosyć, ale może to tylko urojenia Ślimaka. Albo kocurek miał po prostu taki sposób mówienia. No bo Ślimak nie był aż tak denerwujący, prawda? Prawda? — A co do wyglądu, to Słodka Łapa była taka biała w rude plamki, a Orzeszek...też taki rudawy, ale bardziej brązowy, że na górze ma bardziej czarne pręgi, i tak śmiesznie przechodzą w rudość. Ładne umaszczenie bardzo! Nigdy takiego nie widziałem. Chociaż Pomarańczowa Łapa miała podobne, ale ty jej chyba nie znałeś, bo po prostu sobie zniknęła z klanu — nie rozumiał, czemu tak wiele kotów odchodziło, skoro w klanie było jedzenie i dach nad głową. Jego rodzeństwo też...ich tereny nie były tak rozległe i skomplikowane, by się zgubić, prawda? Musieli odchodzić z własnej woli.
— A, idziemy do Skalnego Zęba. To taki wysooooooki kamień, i jak się na niego wdrapie, to fajnie widać las. Ale trudno się tam wspiąć, bo jest z kamienia; najlepiej łapać się mchu, ale to ryzykowne, bo może się odczepić, a ja też jakoś super się nie wspinam, więc weszłem tam może raz. Możemy spróbować, ale jakby ci się coś stało, to byłaby to moja wina i yyyy, no nie wiem, jak chcesz. Koty zwykle spadają na cztery łapy, nie?

Z uwagą wysłuchał wszystkiego, co miał do powiedzenia Ślimacza Łapa, a gdy zaczął mówić o tym Orzechowej Łapie, poczuł nieprzyjemne swędzenie. Nie do końca wiedział, dlaczego i o co chodziło, ale przez chwilę poczuł się trochę nieprzyjemnie, ale na szczęście szybko udało mu się pozbyć tego nieprzyjemnego uczucia. Huh, dziwne!
- Brzmi bardzo fajnie - stwierdził z uśmiechem i pokiwał głową. Posiadanie kolegi z zagranicy, z którym można się bawić w walkę i rozmawiać brzmiało bardzo fajnie, chyba chciałby spróbować czegoś takiego. Na wspomnienie o Pomarańczowej Łapie pokręcił głową. - Nie, nie znam jej. Szkoda... Ale no, biały w rude plamki i rudy z czarnymi pręgami, okej, zapamiętam! Będę się za nimi rozglądać - zapewnił. Następnie słuchał opowieści o Skalnym Zębie; miejsce to brzmiało na bardzo ciekawe i ładne, może też trochę straszne, bo przecież nazywało się ząb, a zęby były ostre i używało się ich do gryzienia. W wyobraźni widział już rzędy skał, które wyglądały tak, jakby jakiś olbrzymi, mityczny kot położył się na grzbiecie i spał z otwartą mordką, a jego ostre zębiska stały się tymi Skalnymi Zębami, z których został tylko jeden. Ooo.
- Jak tam dojdziemy, to zobaczymy! Oo, może jest jakaś inna droga, żeby było łatwiej się wspiąć, której nie widać tak od razu i będzie można się na niego wdrapać bez ryzyka, że się spadnie? - zaproponował, spoglądając na starszego kolegę. - Fajnie byłoby tak zobaczyć cały las z góry, tak jak to widzą ptaki. Ale chyba aż tak wysoki to nie jest, nie?

Uśmiechnął się, gdy jego kolega obiecał, że będzie się rozglądać za dwójką terminatorów spotkanych na ostatnim zgromadzeniu Ślimaczej Łapy. Może kiedyś będzie im dane pójść na zgromadzenie we dwójkę, zamiast w rotacji, no ale kto wie - póki co Ślimak przeżył jedynie dwa zgromadzenia, a Nasio mógł pójść dopiero na to, bo wcześniej był za mały. Jeszcze wiele, wieeele wycieczek do Gadzich Łusek ich czeka; Ślimak miał tylko nadzieję, że on nie pójdzie na te same nudne, a jak zostanie w obozie, to będą się dziać najciekawsze rzeczy.
— Noo, w sensie na sam szczyt nie wejdziesz, bo zbyt gładki kamień. Jedna ściana jest taka, że da się nieco wspiąć, tylko łatwo się poślizgnąć. Jest wysoki powyżej drzewa, no ale jak mówiłem, na samą górę się na wespniesz. Znaczy, jeszcze nikogo nie widziałem, kto by umiał, i zawsze mi mówili, że się nie da. Ale jakbyś został mistrzem wspinaczki, to może dokonałbyś niemożliwego! Ale na drzewa łatwiej wejść, bo mają zaczepną korę. Też widać dobrze las. Ale ja się tak średnio umiem wspinać...ty chyba też nie, nie? Ale jakby co, to możemy spróbować na jakimś mniejszym drzewku metodą prób i błędów. — zasugerował i w sumie całkiem podobał mu się ten pomysł - oboje nauczyliby się czegoś nowego, i jeszcze by się popisał przed Kruczą Gwiazdą na treningu, że patrz - umiem się wspinać! Sam! Piękny scenariusz...

- O. Hm... - mruknął, marszcząc czoło, gdy Kamyczek wspomniał o tym, że na kamień nie da się wejść prawdopodobnie w ogóle. Trochę mu to podcięło skrzydła i na uderzenie serca zmarkotniał, jednak kolejne słowa kolegi szybko podniosły go na duchu. Co prawda może nie byli w stanie wspiąć się na Skalny Ząb, ale może uda im się wejść na jakieś równie wysokie drzewo i stamtąd uda im się zobaczyć cały las? To byłoby super!
- No, ja też nie umiem - przytaknął nieco markotnie, bo to mogło im trochę pokrzyżować plany. Zaraz jednak znów się uśmiechnął. - Możemy! To chyba nie jest jakieś bardzo skomplikowane, co nie? W sensie... łapiesz się kory i się podciągasz, no i tak w kółko aż wejdziesz na szczyt - powiedział, spoglądając pytająco na Ślimaczą Łapę. Problemem na pewno mogła być siła ich łap, która w przypadku tyczkowatego Nasięźrzała nie była jego największym atutem, ale hej! Zawsze mogli spróbować, w końcu każdy kiedyś od czegoś zaczynał, nawet takie suchoklatesy jak oni mieli szansę na to, żeby biegać po drzewach jak wiewiórki.

Nie, żeby Ślimak oczekiwał, by Zajączek umiał się wspinać, bo no...czułby się trochę głupio, gdyby młodszy od niego kolega umiał więcej od niego, nawet jeśli Krucza Gwiazda trochę się lenił. Rudy point za to miał na to nawet jakiś pomysł, dosyć prosty i intuicyjny, by zwyczajnie się łapać kory i podciągać, co miało sens, ale nie wiadomo, czy działało w praktyce. Ślimaczek wydał z siebie ciche 'mm', w zamyśleniu obserwując teren wokół nich i szukając drzewa, na które wejście nie byłoby zbyt ryzykowne. I znalazł! Kilka lisich długości dalej rósł dosyć szeroko rozrośnięty dąb - taki, który miał wiele gałęzi, bo w końcu lepiej mieć się czegoś złapać niżeli spadać prosto na dół, jak już mieli spadać.
— To drzewo wygląda fajnie. Nie jest bardzo wysokie, ale no...na spróbowanie, czy w ogóle umiemy — zasugerował z lekkim rozbawieniem pod koniec. Podszedł do dęba kilkoma kroczkami i zlustrował korę od góry do dołu, wyobrażając sobie, jak podskakuje i się podciąga. Uniósł przednie łapy i oparł je o drzewo...i nie za bardzo wiedział, co dalej, bo przecież nie miał jak się podciągać, gdy jego tylne łapska nadal dotykały ziemi. Przez chwilę pomyślał sobie, żeby oddać już pałeczkę Zajączkowi, bo on pewnie ma więcej głowy do tego, jak się ustawić i jak tu wskoczyć, ale jednocześnie...byłoby mu troszeczkę głupio, bo przecież był starszy i powinien wiedzieć coś więcej, popisać się, a nie tylko biernie słuchać i obserwować, jak on wpada na pomysły. Kurczaczki. Wrócił na cztery łapy i spróbował jeszcze raz to sobie wyobrazić; musiałby być nieco powyżej ziemi, by zacząć się podciągać, chyba. Więc musiałby jakoś tam szybko wskoczyć. Może z rozpędu, albo po prostu wybicia? Cofnął się nieco i zgiął tylne kończyny, by wybić się i spróbować złapać się kory drzewa, ale w jakim stopniu mu się to uda to już inna sprawa, gdyż na zahaczenie się pazurami niekoniecznie Ślimaczek wpadł.

- O. No chyba może być - przytaknął, poniekąd dlatego, że chciał zabrzmieć mądrze, a nie przez to, że miał jakiekolwiek doświadczenie albo chociażby wyobrażenie co do tego, jak powinno wyglądać odpowiednie drzewo do nauki wspinaczki. Podreptał więc razem z kolegą, jednak zatrzymał się na pół kroku przed drzewem, w przeciwieństwie do Kamyczka. Uniósł głowę, by spojrzeć wzdłuż pnia na gałęzie, które tworzyły czubek korony, a przynajmniej to, co było widoczne od dołu. Hm. Chyba rzeczywiście nie powinno być tak źle, nie było strasznie wysokie... no i przecież nie musieli wchodzić na sam czubek! No i były gałęzie, o które można było się oprzeć w razie czego, więc chyba im się uda! Wrócił spojrzeniem do Ślimaczej Łapy.
- O, idziesz pierwszy? To poczekam, w razie czego będę ci może podpowiadał, czy coś - zdecydował, bo tak chyba będzie rozsądniej, prawda? - Jak się samemu coś robi, to nie zawsze wiadomo, co jest nie tak, a jak będę na ciebie patrzył i widział, co robisz, to może uda się nam wykombinować razem, jak to naprawić, co nie? - dodał, samemu sobie kiwając głową, bo to chyba był dobry pomysł. W każdym razie - Ślimacza Łapa wskoczył na drzewo i... objął je łapami jak niedźwiedź? Nasięźrzał zmarszczył czoło, przyglądając się temu, co robi point w zastanowieniu, ale chyba to nie powinno tak wyglądać.

To poczekam, w razie czego będę ci może podpowiadał, czy coś. Nie szedł z nim i tylko się patrzył, jak Ślimak się błaźnił? Mały zdrajca, a taki niepozorny! Westchnął cicho pod nosem i kiwnął głową. Nie będzie przecież miał do niego urazy o takie głupoty.
Cóż, jego wspaniały plan z wskakiwaniem z rozpędu udał się po części, bo rzeczywiście znalazł się wyżej, niż wcześniej. Problem w tym, że natychmiastowo się stamtąd zsunął. Najwyraźniej łapy nie miały magicznego kleju ani żadnej przyczepności, jak to mógł wyobrażać sobie Ślimacza Łapa. Jak o tym myślał dłużej, to rzeczywiście był to niezwykle głupi ruch z jego strony, bo wszelka logika podpowiadała, by mieć pazury zaczepione o korę. Wymruczał zamyślone "hmm", żeby Zając wiedział, że Ślimak rzeczywiście nad czymś myśli, a nie tylko stoi jak słup przed korą.
No, dobra - trzeba wskoczyć nieco wyżej na drzewo, i zaczepić się pazurami. Czas wypróbować jego kolejny plan wspinaczki! Zgiął tylne łapy i podskoczył na pień dębu, łapiąc się o nią w lekkiej panice pazurami, bo nie był przyzwyczajony do robienia tak wielu czynności na raz. Może teraz utrzyma się na jego powierzchni, czy coś.
— Jakieś pomysły? — jęknął desperacko niezależnie od ostatecznego wyniku jego zmagań, bo tak czy siak nie wiedziałby co zrobić dalej, a Zajączek, cóż, powiedzmy że był nieco bystrzejszy od Ślimaczka, chociaż kreatywny byłoby tutaj raczej lepszym słowem.

Ślimacza Łapa wskoczył... i zsunął się z drzewa, co z całą pewnością nie było przyjemne. Pewnie szorstka kora drzewa wyrwała mu parę włosów z piersi i brzucha. Cofnął uszy, gdy kolega znów wrócił na ziemię, a następnie zmarszczył czoło, myśląc, co można było zmienić.
- Trzeba wbić pazury w korę - stwierdził w końcu. - Ciekawe tylko, czy to wystarczy, żeby się utrzymać... - dodał, znów marszcząc czoło w wyrazie głębokiego zamyślenia. W międzyczasie Ślimacza Łapa postanowił spróbować jeszcze raz - tym razem faktycznie używając pazurów i wbijając je w pień.
- Trzymaj mocno! - zawołał. To powinno chociaż trochę pomóc, ale nie wiedział, czy to było faktycznie jedyne, czego potrzebowali do utrzymania się na powierzchni drzewa. Nie byli przecież wiewiórkami, byli trochę... no, ciężsi.
- Spróbuj się podciągnąć, tak wiesz, jakbyś próbował wejść na duży kamień! - zaproponował, bo raczej nie było innej drogi na górę, a ta wydawała mu się być najbardziej intuicyjna. I co dalej? W takiej pozycji będzie wyciągnięty, co w takim razie z tylnymi łapami? - A potem może zrób krok na pniu, żeby nogi dołączyły do reszty ciała. Wiesz, żebyś chodził jak gąsienica, co nie? - dodał zaraz. Gąsienice śmiesznie chodziły, przynajmniej niektóre. Zginały się w pół, a potem prostowały, przesuwając się naprzód. A może to były dżdżownice? Albo jakieś inne robaczki... ojej, miał nadzieję, że Kamyczek będzie wiedział tak czy siak, o co mu chodzi!

Nasio, bohater roku, przybył z wspaniałą radą: Ślimak miał zmienić się w gąsienicę i pełznąć jak ów robaczek po drzewie. Ten to miał pomysły!
— Słuchaj, obawiam się, że mam jednak nieco inną budowę ciała niż gąsienica! — krzyknął, ale od tego całego zwisania na drzewie robiło mu się niedobrze, a łapy bolały coraz bardziej. Zupełnie jakby z każdym uderzeniem serca jego zadek robił się coraz to cięższy! Chyba będzie musiał posłuchać zajączkowych mądrości o odrzuceniu kociej natury i zostaniu robalem, bo było to wszystko co w sumie miał. A jak teraz to sobie przeanalizował i zwizualizował w głowie, to pomysł Zajączka w sumie miał jakiś sens.
Zebrał więc całą siłę w swoich przednich łapach i uniósł swoje ciało, po czym spróbował unieść również tylne łapy, chociaż trochę się bał, że spadnie. Ale hej...chyba najgorsze, co mogło go spotkać, to lekkie obicie zadka. W każdym razie chciał je zaczepić, naturalnie, pazurami o korę. Tylko to było strasznie niestabilne, gdy chciał podnosić obie nogi na raz. Koty się tak chyba nie wspinały.

- No- no wiem! Ale spróbuj! - zawołał w odpowiedzi, chociaż w pierwszej kolejności trochę się zawahał, czy aby na pewno jego pomysł był dobry. Bo co jeżeli okaże się, że Ślimak jednak miał rację i kompletnie niewykonalne jest zrobienie tego tak, jak robią to gąsienice wspinające się po roślinkach? Kurcze, trochę nie pomyślał o tym, że one mają trochę więcej nóg, zdecydowanie więcej niż miał on i Kamyczek... A co jeżeli to te dodatkowe nogi były kluczem do sekretu wspinaczki gąsienicy i powiedział mu źle i spadnie i zrobi sobie KRZYWDĘ?!
- A-albo spróbuj zrobić dwa kroki, tak jakbyś chodził po pniu! Tak wiesz, nie że - hop - i już jesteś zgięty jak gąsienica, tylko... po kroczku - trajkotał w trakcie gdy Ślimacza Łapa już próbował zrobić dokładnie to, o czym mówił, ale tak się zestresował wizją Kamyczka który, upada i rozbija się na milion kawałków jak jakaś szklanka, że aż przestał na niego patrzeć i po prostu trajkotał i dreptał w kółko.