Nie zrobił za wiele przy tym drzewie, a już się okropnie zmęczył! Na pewno robił coś nie tak, bo duże koty, t.j. wojownicy wspinali się po drzewach codziennie, z łatwością i szybko, a ten się trudził i wylewał siódme poty. Najchętniej to by stąd zeskoczył i uwolnił się od ciągłej konieczności trzymania swojego ciężaru na nieprzyzwyczajonych do pionowej pozycji łapach, ale nie chciał tak się szybko poddawać, no bo co pomyślałby sobie o nim Zajączek, gdyby nawet nie potrafił wejść na drzewo? Ślimak w swoim wieku mógłby już być wojownikiem, nie mógł dawać takiego złego przykładu i w ogóle nie chciał źle wypaść przy koledze.
Stawiać kroki? Na początku brzmiało podobnie źle, jak gąsienica, ale jak tak dłużej o tym myślał, to mogło się udać. W końcu był zaczepiony pazurami! Kiwnął więc głową i spróbował; co prawda nieco chybotliwie i niepewnie, ale skupiając całą siłę na reszcie łap, uniósł przednią do góry i chciał zaczepić się pazurami nieco wyżej, po czym zrobić to samo z jedną z tylnych łap.
— Oo, tak?

Był tak zestresowany, że aż nie patrzył na to, co robił Kamyczek. Dopiero gdy się odezwał, podniósł głowę i przypomniał sobie, że przecież powinien cały czas na niego patrzeć i go asekurować i, nie wiem, pilnować czy nie spada, żeby móc go złapać, żeby się nie połamał (nie miał tak naprawdę pojęcia, jak mógłby go złapać, żeby mu faktycznie pomóc, ale taki miał plan w razie w i nie wychodził on poza samo "złap, jak będzie leciał w dół").
- O! Teraz jest super! - zawołał, podskakując w miejscu. - I teraz wyżej! Kolejne kroki! Dasz radę Kamyczku, wierzę w ciebie!! - dodał, strasznie podekscytowany tym przełomem i pierwszymi kroczkami Ślimaczej Łapy. Wchodził! Udawało mu się! Był taki dzielny i silny i w ogóle! Doskoczył do drzewa i stanął na tylnych łapach, przednimi opierając się o pień drzewa. Był gotowy do niego dołączyć w każdej chwili, gdy tylko uda mu się wejść wyżej! Będą siedzieli razem na jakiejś gałęzi i będzie... fajnie!

O, w ten sposób...się udało? Był przyzwyczajony, że jego nieudolne próby wspinaczki były, no, nieudolne, a tu miła niespodzianka - znalazł się WYŻEJ!! Kosztowało go trochę zmęczenia, bo przecież jeszcze nigdy się tak nie wspinał i robił to, chcąc nie chcąc, nie tak płynnie, tak robiłby wytrenowany wojownik. Jedyne, co pozostawało, to jego tylne łapy, z którymi chyba powinien zrobić to samo, co z przednimi - unieść, jakby stawiał kroki. Otuchy dodawały mu słowa Zajączka z tyłu - że było super, i chyba faktycznie było super, bo jeszcze nie spadł z tego drzewa! Uniósł tylne łapy, nadal trzymając się mocno kory pazurami, i stawiał kolejne "kroki", i, ojej, serio był wyżej. Chyba za bardzo to przeżywał, albo w sumie przeżywali, bo Zajączek nie zdawał się mniej podekscytowany tym wszystkim. Nawet mu powiedział, że w niego wierzy, czego Ślimak wcale nie słyszał od kotów tak często, a sam w siebie no...nie wierzył. Uśmiechnął się do rudo-białego - może nawet nie było widać, jak bardzo nie miał pojęcia, co robi?
Tylne łapy do góry, przednie do góry; podciągał się, dopóki w jego oko nie wpadła porządniejsza, niska gałąź. O, zatrzyma się tutaj...jak tylko jakoś znajdzie sposób, by na tym drzewie przesunąć się w bok. No, to nie mogło być takie trudne. Na logikę, musiałby stawiać kroki w bok, zamiast przed siebie, prawda? No...to spróbował oderwać swoją prawą przednią łapę i szybko złapać się nią kory bardziej po prawo, gdzie była gałąź, na którą chciał się dostać. Oj, ale co teraz? Powinien przesunąć w prawo jego lewą przednią łapę, czy prawą tylną? Um...może spróbuje z prawą tylną.

— Aha! Super ci idzie, zaraz będziesz na tej gałęzi!! — zawołał, niesamowicie podekscytowany sukcesem kolegi. Świetnie mu szło! Był tak blisko znalezienia się na gałęzi! Był tak podekscytowany i nakręcony sukcesem Ślimaczej Łapy, że nie mógł już dłużej czekać na to, aż wgramoli się na gałąź, by samemu wskoczyć na drzewo i spróbować do niego dołączyć. Wziął głęboki wdech, cofnął się o dwa kroki, a następnie, nabierając rozpędu w pierwszym skoku naprzód, wybił się w górę, zamierzając przetestować bardziej szybki sposób, niż powolne wspinanie się od samego dołu. Chciał, by impet jego pierwszego skoku pozwolił mu na to, by odbił się jeszcze raz od pnia, zahaczając krótkimi, tępymi pazurami tylnych łap o korę drzewa, a następnie złapać się pnia wszystkimi czterema łapami. W teorii brzmiało to jak coś w miarę wykonalnego, a w praktyce... trochę zaczął panikować w momencie, w którym odbijał się od pnia.

O, sposób na chodzenie w bok w sumie też mu wyszedł. Ale super! Że coś, co robił, i to wymyślając to SAMEMU, zadziałało, i coś faktycznie w ten sposób osiągał. Gdy był już blisko gałęzi, to nieco zwątpił, ale podciągnął się na łapkach, podniósł te tylne i znalazł się na drzewnym siedzisku. ...Zrobił to. Pewnie dla innych kotów nie było to za wielkie osiągnięcie, tylko coś, co robili codziennie bez żadnego namysłu, ale Ślimaczek chciał się pocieszyć swoim momentem chwały. Szczególnie, że Zajączek zdawał się cieszyć tym tak samo, jak on...i sam chyba chciał wejść na drzewo! Dymny skupił na koledze wzrok: gdy spojrzał w dół, to zrobiło mu się trochę niedobrze, ale gdy podążał wzrokiem za rudo-białym, to było lepiej.
— Trzymaj się mocno, i rób pewne ruchy, yy, jest dobrze!!— czuł się źle z tym, że tak tylko mu mówił, co ma robić, a Zajączek ciągle mu krzyczał, że idzie super i że w niego wierzy. Ale Ślimaczek chyba nie był taki dobry w dodawanie innym odwagi i siły i miał wrażenie że jego zapewnienia za wiele by Zajączkowi nie dały...

Nie było już czasu na zastanawianie się, w tym momencie musiał już iść za ciosem, a co za tym idzie: złapać się pazurami za korę i liczyć na to, że uda mu się na niej utrzymać i nie spadnie, rozbijając sobie tyłek — a że nie lubił bólu, to miał tym większą motywację do tego, by jednak na tej gałęzi się utrzymać! Okazało się, że jest to... ciężkie. Był kotem raczej szczupłym, a mimo to miał wrażenie, że utrzymuje na swoich łapach niesamowicie wielki ciężar, przez co poczuł się trochę głupio, że nie ma aż tyle siły, by coś takiego nie było dla niego większym problemem. Z krótkiego zawieszenia wyrwał go głos Kamyczka, który uświadomił mu, że żeby wejść na drzewo, musiał się podciągnąć wyżej, bo przecież nie przeteleportuje się magicznie w górę!!
- Staram się!! - odparł, śmiejąc się nerwowo, bo rzeczywiście, w teorii brzmiało to o wiele łatwiej niż w praktyce. Przełknął nerwowo ślinę i postanowił zrobić to, co wcześniej mówił Ślimaczej Łapie: najpierw zrobił dwa małe kroczki tylnymi łapami w górę po pniu, a następnie, wstrzymując na chwilę oddech, chciał puścić się pnia i szybko wystrzelić w górę, żeby móc znów się go złapać, ale... trochę wyżej. A jeżeli mu wyszło za pierwszym razem, to zamierzał kontynuować. Tak długo, aż nie znajdzie się na wysokości gałęzi, na której znajduje się Ślimacza Łapa. Chyba że jednak jego łapy odmówią posłuszeństwa i jednak spadnie z drzewa. Ale to byłby przypał.

Niebieski point postanowił się przejść. Jak to już miał w zwyczaju. Mógł w ciszy i spokoju połazić i pooglądać tereny klanu. A ostatni miał dość mało czasu na takie przechadzki. Dużo trenował i sam ćwiczył. Więc jego wolny czas był bardzo ograniczony. A jak już takowy teraz miał to wypadałoby go wykorzystać nie?
Była przyjemna pogoda. Słońce świeciło za chmur i do tego wiał przyjemny wiatr. No… zapowiadało się trochę na lekki deszcz ale póki co było przyjemnie.
Dlatego Kozioł postanowił nie marnować czasu i przyspieszył tępo. Nie wiedział dokąd idzie. Po prostu szedł i przy okazji patrolował teren.
Nagle za drzew spostrzegł szpiczasty głaz. Oczywiście, ze nie mógł go pozostawić samego sobie. Ruszył w jego kierunku i gdy wreszcie do niego dotarł… Zauważył jaki masywny on był.
Wlazł na pagórek a następnie z podziwem oglądał swoje dzisiejsze znalezisko.
– A gdyby tak…-mruknął pod nosem a następnie obejrzał go dookoła. Z jednej strony skały było trochę łagodniej. Kozioł postanowił to wykorzystać i wleźć najwyżej jak tylko się dało. No musiał przecież to zrobić! Na pewno z wysoka świat wyglądał o niebo lepiej. Wspinać się na drzewa jako tako jeszcze nie umiał więc skała była perfekcyjna! Wystarczyło jedynie dobrze skoczyć i stawiać dobrze łapy. Nic prostszego.
Koźla Łapa skoczył i w ten oto sposób znalazł się na jednym ze stopni. Potem położył łapę na kolejnym ale tym razem poczuł, że było trochę… kiepskawo. Jednak dalej stał i mógł zobaczyć świat z innej perspektywy.
Jego oczy się poszerzyły i z uśmiechem na pysku, oglądał wszystko dookoła.
/Ważka

Miałam w zwyczaju zbierać czasem kwiaty. Głównie z nudy i braku znajomych z którymi mogłabym spędzać czas. Było to nudne, zajęcie typowe dla kocic, ale które bardzo mi się podobało. O tej porze roku bywało to jednak skomplikowanym zajęciem. Trudno było znaleźć ciekawe rośliny. Niedługo miała się bowiem zacząć Pora Nagich Drzew.
Jedno tylko zmieniło się w moich wypadach po kwiatki, od kiedy wróciłam do Klanu nie chciałam wychodzić sama z obozu. Bałam się tego, nie chciałam też się upokorzyć i wyjść na kotkę bezmyślną. W dwójkę zawsze było bezpieczniej prawda? Moim dzisiejszym towarzyszem okazał się Ślimak. Był miłym i spokojnym kocurkiem, nie tak wiele starszym ode mnie. Dużo też mówił, co bardzo mi odpowiadało. Wolałam słuchać niż mówić. Poznałam go trochę bardziej teraz po powrocie do Klanu. Jego partnerkę nieco też. Doszliśmy do Skalnego Zęba i zaintrygowało mnie to miejsce. Spory głaz rzucał się w oczy, nie dało się ukryć. Ślimaczy Ślad powiedział mi jak się nazywa ta skała po tym jak go zapytałam. Szybko jednak zajęłam się z powrotem szukaniem jakiś kwiatów. Szybko mogłam odnotować to, że żadnych tutaj nie było. Mój wzrok wrócił z powrotem na Skalny Ząb, na którym zdał się być jakiś kot. Dreszcz mnie przeszedł na myśl by pchać się na taki stromy głaz. Lubiłam być wysoko, nie ukrywam, ale na pewno nie w taki sposób jak robił to ten kot.
- He....hej! - krzyknęłam głośno by zwrócić na siebie uwagę - to... to nie...niebezpie...czne!
Nie chciałam by temu kotu coś się stało. Nie rozpoznała póki co z kim mam do czynienia, ale niepokoiłam się o jego bezpieczeństwo. Jeśli spadnie... o losie co ja wtedy zrobię. Nie umiem opatrywać rannych jak Lodowy Potok czy Owcza Łapa.

Tak się gapił i podziwiał widoczki aż tu nagle… Ktoś miauknął w jego stronę. Odwrócił swój łeb i spojrzał się na dół. Zauważył dwójkę kotów. Podniósł delikatnie brwi i rozpoznał wśród nich swojego brata. Ugh… Naprawdę nie wiedział co o nim myśleć. Lubił go jak brat brata ale ich relacja nie była jakoś mocna. Ślimak normalnie się już ustatkował a on co? Nic. Nadal łaził i nie miał zbytnio czym się pochwalić oprócz swoimi bliznami. Przez to nie miał za dużo tematów do rozmowy z nim.
Jednak to nie on do niego miauknął a ktoś inny. Była to niebiesko futra kotka, widocznie przejęta widząc Kozła na tej skale.
– Spokojna głowa. Mam wprawę. – uspokoił młodą kotkę a następnie zrobił kilka kroczków w dół by zejść. Szło mu dobrze lecz gdy był już niżej, niechcący potknął się. Stracił równowagę i zleciał ze stromego wejścia. Na całe szczęście nie spadł z dużej wysokości i jakimś cudem wylądował na wszystkich czterech łapach.
Zamrugał kilka razy i chwile tak stał w lekkim szoku. Szybko zmienił pozycje do takiej, spokojniejszej chcąc innych wrobić, że tak miało być. Odchrząknął a następnie podszedł do znajomych.
– Widzicie? Wszystko gra. – uśmiechnął się niewinnie a następnie spojrzał się na brata. Kiwnął mu głową a następnie odparł, ze pójdzie poszukać… kwiatów? Gdzieś dalej? Oh… Czyli łazili sobie i szukali razem kwiatków? Cóż… Lepsze to niż nic nie robienie. Kozioł spojrzą się na Ważkę i delikatnie się uśmiechnął w jej kierunku. – Kwiatki, tak? Trochę ich widziałem po drodze. Zaprowadzić Cię?- zapytał młodszej terminatorki. – Um… wybacz ale mam wrażenie, że już kiedyś rozmawialiśmy… Tak? -zapytał trochę zakłopotany. Wydawała się znajoma ale nie miał pojęcia jak miała na imię.

Zaczynała mnie swędzieć skóra pod futrem ze stresu obserwując kocura chodzącego po skałach. Bardzo bałam się o to, że coś sobie zrobi. Jegomość zapewniał, że nie ma co się martwić... ale było najgłupsze co powiedział. Serce zabiło mi mocniej widząc jak ten spada z wysokości. Nic mu chyba za bardzo nie było, ale na Gwiezdny Klan! Czy on miał pszczoły w mózgu? Przestraszył mnie na śmierć! Podbiegłam do niego bez wahania, a w moich oczach pojawiły się łzy ze strachu. Przeleciałam wzrokiem po jego sylwetce żeby sprawdzić czy jest cały.
- Na..nanna..na pewno? - dopytał się jąkając czy na pewno było z nim wszystko okej.
Kocur szybko jednak starał się zmienić temat jakby nic się nie stało. Pociągnęłam nosem nerwowo starając się zatrzymać łzy. Przetarłam nawet oczy łapą. Za bardzo panikuje.
- M...mmhm - wykrzyczałam krótko odpowiadając i na to by pójść po kwiatki z kocurem i na to że rozmawialiśmy kiedyś.
Kojarzyłam go z obozu i miałam wrażenie, że owszem kiedyś rozmawialiśmy.

Oj… Chyba Kozioł za bardzo przestraszył niebiesko futrą kotkę. Terminator zamrugał kilka razy ślepiami i przez chwilę stał jak skała. Nagle towarzyszka Ślimaka do niego podeszła ze łzami w oczach. Czy zrobił coś strasznego? Czy jego upadek był aż taki przerażający? Ale ej! Przecież wylądował prawda? To czemu te łzy.
– Um… ugh… ej, ej ej! Po co te łzy? Hej! Wszystko ze mną w porządku! – powiedział szybko i trochę panicznie. Nie miał bladego pojęcia co robić jak ktoś płakał. Był kiepski w pocieszaniu. No bo co miał powiedzieć? A jak powiedział już coś źle? O matko… – Na pewno! Widzisz? – poruszał się w ruchu i cały czas patrzył się na kotkę z przejęciem. Nie chciał by płakała ale co miał robić? Może musiał coś zrobić? Przytulić lub może położyć na ziemi by nie zemdlała czy coś!
Stał tak jak kamień, czując że się poci przez tą całą sytuacje. O rany… Jakie to było krępujące.
Na całe szczęście złotooka po chwili starła swoje łzy łapą. Kozioł w duchu trochę odetchnął chociaż nie do końca. Nadal córka Dzikiej Roży była tym wszystkim przejęta. – No to ten… O popatrz! Tam są ładne kwiatki! – próbował jakoś zwrócić uwagę kotki na coś innego. Uśmiechnął się trochę nerwowo i szybko podleciał do zbiorowiska kwiatków. Nie było ich dużo ale zawsze lepsze coś niż nic.
Ale jak to Kozioł… nie miał doświadczenia jeżeli chodziło o zbieranie kwiatków. Dlatego gdy zerwał jednego i podał go Ważce to łodyga kwiatka złamała się w pół. –Ugh…- mruknął pod nosem a następnie popatrzył się na towarzyszkę. – Nie przejmuj się! Zerwę Ci ładniejszego ale nie płacz już dobrze? – powiedział szybko i znów zabrał się za zrywanie. Lecz również znów jedynie co udało mu się zrobić to przepołowić łodygę kwiatka na pół. Jego usta utworzyły się w cienką linie i chwilę się gapił na roślinę. W duszy krzyczał z irytacji ale starał się tego nie pokazywać terminatorce. Obrócił głowę do niej i podrapał się po głowie. – Um… Nigdy nie zbierałem kwiatków także no…..

Nie lubiłam, gdy ktoś przejmował się moimi łzami tak jak robił to niebieski kocur. Nie potrafiłam ich powstrzymać, a to, że ktoś skupiał na nich uwagę stresowało mnie i wywoływało większy płacz. Ruszałam nosem nerwowo i tarłam oczy łapą. Point przejął się tym, że płakałam tak mocno jak ja tym, że spadł. A nie powinien. Wyglądało jednak na to, że nic mu nie jest. Albo przynajmniej starał się udawać, że jest cały i nic go nie boli. Z ulgą przyjęłam to, że w końcu przestał skupiać się na moich łzach, tylko na kwiatach. Ruszyłam po woli za nim mrugając parę razy by pozbyć się łez z oczu. Niebieskiemu zdecydowanie nie wychodziło zbieranie kwiatów... a mimo wszystko próbował. Żeby mnie pocieszyć. Wyglądał... trochę głupkowato. Uśmiechnęłam się delikatnie rozbawiona i pociągnęłam nosem.
- Kwia...kwiatki trzeba de...delikatnie zrywać. Od sa...samej ziemi.
Nachyliłam się nad paroma kwiatkami by przyłożyć pyszczek do nasady jednego z nich. Delikatnym ruchem zębów odgryzłam kwiatka, po czym złapałam go w pyszczek za łodyżkę. Był ładny.

Wzdychnął ciężko gdy znów ujrzał połamanego kwiatka. Czemu to musiało być takie kruche? Jak inni zbierali garść tych kwiatów i wyglądały ładnie? Jego zerwane kwiaty nie były ładne a wręcz wyglądały jakby właśnie je wyciągnął spod zadu. Agh! Czemu nie potrafił takiej prostej rzeczy. Tylko się dodatkowo ośmieszał przy koleżance. Ale…. W sumie może i dobrze? Właśnie dzięki temu teraz nie płakała. Więc Kozioł mógł się cieszyć ze swojego małego sukcesu.
Na całe szczęście Ważka przyszła z pomocą dużemu kocurowi. Z wielką delikatnością zerwała jednego z kilku kwiatów. Poszło jej tak szybko i sprawnie! Do tego kwiat był w całości. Niesamowite! Może jak zrobi to samo jak ona to mu się uda? Tak, żeby choć trochę kwiatka nie połamać?
Nachylił się po kolejnego. Tym razem wybrał sobie takiego… żółtego. Nie znał się za bardzo na nazwach kwiatów. Był to kwiat o długiej łodyżce i był dość mały. Wolał jednak spróbować na nim niż na jakimś większym i okazalszym kwiecie.
Przyłożył pyszczek do dolnej części i delikatnie pociągnął do siebie. O dziwo… Udało mu się go urwać. Następnie powoli położył go pod łapami terminatorki.
Jego oczy się zaświeciły gdy tylko ujrzał swój kwiat w całości. Uśmiechnął się szeroko i machnął delikatnie ogonem. – Udało mi się! - zaśmiał się a potem chwycił kwiat i położył go na główce Ważki. – No! To teraz masz porządnego kwiatka ode mnie. Takiego… przeprosinowego, o!- uśmiechnął się znowu do złocistookiej.

Nie we wszystkim dało się być najlepszym. Niestety. Ta myśl była moją zmorą całe życie. Była czymś negatywnym, krzyczącym aż w mojej głowie. Ale wcale nie powinno takie być. Doszłam do tego, gdy byłam samotniczką. Dalej nie potrafiłam w pełni przyjąć do siebie faktu, że nie mogę być idealną, ale szło mi dobrze, po woli do przodu. Skupiałam się na tym co umiałam! A umiałam zbierać kwiatki czy chociażby polować. Trochę. A mając takie umiejętności mogłam pomagać też innym. W błahy sposób. Taki jak dzisiaj. Niebieski zdawał się być bardzo pochłonięty tym by zerwać dobrze kwiatka. Na pewno był dobrym terminatorem zanim został wojownikiem. Bo byłam przekonana, że właśnie nim był... tylko jakie miał imię?
- Dziękuję - odpowiedziałam uśmiechając się zawstydzona, gdy kocur położył mi kwiatka na głowie - mo... mogę się o coś za... zapytać? - no raczej że mogę aaaaaaa nikt mi nie zabrania - nie wa...ważne. Jak masz na...na imię?
Czułam jak zrobiło mi się ciepło na policzkach. Byłam zawstydzona tym, że w ogóle pytałam się czy mogę się zapytać. Kto tak robi!

Uśmiechnął się szeroko gdy tylko złotookiej spodobał się taki drobny prezent. Był z siebie bardzo zadowolony. W końcu mu się udało! Teraz żaden kwiatek nie stanie mu na drodze ha ha!
- E tam nie dziękuj! – zaśmiał się a następnie klapnął na ziemi. Zrywanie kwiatków to jednak trudna rzecz. A zwłaszcza jak się je chce mieć w całości.
Na kolejne słowa Ważki, kocur krótko się zaśmiał i mruknął. – Mam na imię Koźla Łapa. Ale możesz mi mówić Kozioł jak chcesz. A ty?- zapytał

Zacisnęłam lekko mordkę, gdy kocur stwierdził, żebym nie dziękowała. Ale chyba powinnam to zrobić. Tak po prostu wypadało. Nie potrafiła bym zachować się inaczej w takiej sytuacji. Drgnęłam lekko uchem, bo obecność kwiatka na głowie mrowiła mi lekko po skórze. Wysluchałam spokojnie odpowiedzi na moje pytanie. Okazało się, że kocur... jednak nie był wojownikiem. Było to trochę dziwne dla mnie. Przekonana byłam, że był w takim wieku, gdzie zapewne mógłby być już wojownikiem. Ale no, nie był nim.
- O..oh Ważkowa Łapa - odpowiedziałam po chwili myślenia nad faktem, że Kozioł jest terminatorem.
Powinnam odpowiedzieć od razu na odbicie pytania, ale zamyśliłam się. Zawstydzające.