Zamiast na zioła, Korzenny Język natknął się na ślady małych łapek, a w powietrzu wyczuł zapach zwierzęcia. Hmmm... tchórz lub inna łasica, z tego co wywnioskował. Nie miał teraz jednak czasu na polowanie i walkę. Te zwierzątka choć z pozoru niewinne, mogły okazać się groźne. Wojownik nie miał zamiaru tropić drapieżnika i się narażać, nie po to tu teraz przyszedł. Poza tym Lodowy Potok przecież gorąco prosił, by skupili się na znalezieniu medykamentów, a polowanie zostawili sobie najwyżej na później. Korzeń więc odbił nieco od kierunku, w który udał się tchórz, by nie kusić losu, i dalej skupił się na znalezieniu potrzebnych roślin. Jak na razie pod tym kątem los mu nie sprzyjał. Podobnie chyba Kaczce. Żabia Łapa natomiast się zatrzymała i grzebała w ziemi... czyżby coś znalazła? No proszę, chyba na coś jednak się tu przydawała. W każdym razie wojownik kontynuował skradankę, rozglądając się uważnie za medykamentami z listy, nasłuchując okolicę i analizując na bieżąco wszystkie zapachy, jakie dotarły do jego nozdrzy.

W końcu udało mi się coś znaleźć! Niestety były to uschnięte kwiatuszki. Lodowy Potok coś wspominał o tym, że któreś z ziół możemy zastać suche, ale żółte kwiatki nie pasowały mi do żadnego z opisów, które sobie powtarzałam w głowie co jakiś czas. Ale jeśli miałoby to byś jedyne zielsko jakie dzisiaj znajdę to - no cóż, lepiej wrócić z czymś niż z niczym prawda? Spróbowałam w takim razie delikatnie pozbierać uschnięte kwiaty. Były niestety na tyle kruche, że nie byłam w stanie podnieść ich bez zniszczenia ich doszczętnie. No niestety, musiałam sobie je odpuścić. Odeszłam od uschniętych kwiatów i poszłam dalej. Medyk wspominał coś o trzymaniu ziółek w bezpiecznym miejscu, a ja zauważyłam dosyć charakterystyczne drzewo. W takim razie pod tym drzewem schowam zioła, jeśli jakiekolwiek znajdę haha! Na ten moment ponownie zaczęłam poszukiwać roślinek innych niż trawa, dokładnie rozglądając się i wąchając. Wciąż też nasłuchiwałam za pszczółkami, ale skoro do tej pory ich nie usłyszałam to raczej już nie usłyszę.

Po tym, jak odpuścił sobie polowanie, w końcu coś zauważył. Była to roślina, która przypominala szałwię z opisu Lodowego Potoku. Długa łodyga, szarozielone lancetowate liście, a wokoło przyschnięte fioletowe kwiaty... Wszystko się zgadzało, oby to było to! Medyk wspominał chyba, że przydadzą mu się tylko liście, ale wojownik obawiał się, że w ten sposób uszkodzi to, co cenne. Nie miał wprawy do takich manualnych czynności. Lepiej, jeśli spróbuje po prostu zabrać calość, a już Lód sam zdecyduje, co zostawić. Zbliżył się więc do rośliny i delikatnie rozkopał łapą ziemię wokoło, by móc sprawnym ruchem wyrwać ją z gleby zębami, chwytając jak najniżej mógł. Starał się być delikatny, ale jednocześnie stanowczy, by nie uszkodzić cennego medykamentu - o ile właśnie nim była znaleziona roślinka.

Żadne nowe zioło, żaden drapieżnik - ale za to kret. Kocica przystanęła gdy dojrzała charakterystyczne zwierzątko, a końcówka jej ogona lekko drgnęła, po czym - ruszyła dalej przed siebie, mając kompletnie gdzieś piszczaka. Była tutaj po zielsko, czego powoli zaczynała nawet żałować, że dała się wkręcić; a wielkoduszne dorzucanie zwierzyny do stosu nie było w jej stylu. Zresztą, wolała udawać, że nawet nie zna teorii - w końcu była taką ignorantką, że nietrudno będzie innym w to uwierzyć. Zresztą też nie miała ani siły ani ochoty na to, aby teraz ganiać za jakimś kretem, który równie dobrze mógł się schować z powrotem do kopca, dlatego ruszyła dalej chcąc znaleźć jakieś zioło by móc wrócić do obozu z czymś, co zamknie pysk Lodowego Potoku na jakiś czas i może da jej spokój na następny raz.

Nigdy, aż do dzisiaj nie pomyślałabym, że zbieranie ziół jest takie... trudne. Może nie samo zbieranie, a szukanie. Pamiętam, że przy długiej podróży do nowego obozu mijaliśmy wiele pięknych kwiatów. Teraz gdy liście drzew pożółkły, to kwiatków już prawie nie ma. Podobnie ze zwierzyną, pewnie wszystkiego będzie coraz mniej.
Dostrzegając krzewy i młode drzewa, postanowiłam od razu do nich podejść, być może miały one czarne jagody, o których medyk wspominał. Podchodząc do krzewów nie dbałam zbytnio bezszelestny krok, więc mocno zdziwił mnie widok koszatki, która najwidoczniej nie wiedziała o mojej obecności. Co prawda Lodowy Potok mocno powtarzał, by najpierw zająć się medykamentami, ale w takiej sytuacji lepiej byłoby wrócić z czymkolwiek, niż z pustymi łapami, prawda? Dodatkowo zwierzyny jest coraz mniej, więc chyba grzechem byłoby nie wykorzystać takiej okazji!
Od razu przykucnęłam, wyciągnęłam brzuch by nie szurać nim po ziemi, ułożyłam łepek na równej linii z grzbietem i ogonem. Szybko sprawdziłam jak wieje wiatr, by ułożyć się pod niego, no i wraz z zasadą mysz wyczuje - przełożyłam ciężar na tylne łapy. Ostatni punkt wydawał mi się średnio potrzebny, w końcu mój cel był na krzaku, ale wolałam zachować wszystkie zasady. Powoli podeszłam do koszatniczki, a gdy byłam w odległości zająca wbiłam się z całej siły tylnymi łapami, by skoczyć na gryzonia znajdującego się w na krzewie.

Nic? No trudno. Kret i tak jej nie interesował, a miała z głowy jedno zielsko - więc nie bardzo przejęła się chwilowym niepowiedzeniem i szła dalej. Niezbyt ją obchodziło jak radziła sobie reszta przydzielonych z nią kotów - jak się rozglądała wyglądało na to, że tylko ona na ten moment cokolwiek znalazła, jednak teraz; mogło być różnie. Dalej kręcąc się przy Skalnym Zębie, wypatrywała kolejnej rośliny, jaka mogłaby się odcinać od traw i kamienia. Raczej Lodowy Potok nie wysłałby ich w to miejsce gdyby rzeczywiście nie byłoby tu większej ilości ziół niż to jedno co znalazła.

Ten dzień najwidoczniej wypełniony był tylko zawodem. Zapowiadało się tak dobrze, w końcu ja! Kacza Łapa! Zostałam wybrana do super ważnej misji zielarskiej! Ostatecznie zostałam przydzielona do patrolu z kotami które ledwo znałam, mimo że w tym drugim była moja mentorka, przybrany brat i znajomy mi wojownik, potem jedyne co znalazłam to uschnięte kwiaty, a teraz uciekła mi tak łatwa zdobycz! No niech to grom trzaśnie! Pewnie gdyby do tego patrolu zostałby wybrany nieco bardziej doświadczony kot, to już znalazłby wszystkie potrzebne zioła! Na tą myśl postanowiłam sprawdzić co u Korzennego Języka. No właśnie, on chyba coś znalazł, bo wyglądał jakby coś wykopywał. Wręcz teatralnie westchnęłam i wróciłam do zielarskich poszukiwań. Ponownie natężyłam wszystkie zmysły, by spróbować zobaczyć lub wyczuć jakieś roślinki oraz oczywiście wciąż nasłuchiwałam za jakimiś pszczółkami.

Korzeń starał się jak umiał, by nie uszkodzić rośliny i dzięki temu udało mu się jej trochę zebrać. Doskonale! Rozejrzał się za jakimś większym liściem i gdy udało mu się taki znaleźć, delikatnie ułożył na nim swoją zielarską zdobycz i ostrożnie zawinął. Następnie wybrał charakterystyczne miejsce pod Skalnym Zębem i ukrył tam swój pakunek. Powinno być w porządku. Zapamięta to miejsce. Mógł zatem wrócić do poszukiwań. Znów ruszył pod wiatr na lekko ugiętych łapach i rozglądał się uważnie. Może w okolicy jest tego więcej. Nasłuchiwał też dokładnie wszelkich odgłosów, którego dobiegały do jego czułych uszu oraz wciągął nosem powietrze by badać okoliczne zapachy. Kątem oka wciąż pilnował obu terminatorek, zwłaszcza Kaczej Łapy. Jak na razie nic im nie zagrażało i... oby tak zostało.

Szła chwile, aż w jej oczy rzuciła się pajęczyna - a tak naprawdę co całkiem spora jej ilość. Zatrzymała się i lekko uniosła brew. Nie przypominała sobie o tym czy Lpdpwy Potok w ogole cokolwiek o niej wspominał i czy jest mu to potrzebne - patrzac jednak na to, że kocur nie miał w lecznicy nic a nic, nie mógł być wybredny. Tym bardziej, że zebrała już jakieś zielsko przypominające to, o które ich prosił. A nuż Mewia Łapa wydrapała sobie oko z bólu i trzeba będzie ją kiedyś łatać, albo; jeden z tych przygłupów z jej i drugiego patrolu wpadł na jakiegoś drapieżnika i w pprywie głuppty zrobił sobie krzywde. Im dłużej o tym myślała w ten sposób, tym bardziej chciała olać fakt sporych zasobów pajęczyny przed sobą. Ostatecznie jednak rozejrzała się za jakimś małym kijem, chwyciła go w pysk i podeszła do pajęczyny, próbując zebrać ją w jakichkolwiek zadowalających ilościach. Nie do końca wiedziała, czy zabiera się do tego dobrze - jednak trudno, nawet jak nic nie zbierze ro Lodowy Potok sie o tym nie dowie. Życie.

Zadowolny z siebie i przekonany, że znalazł przydatne zioło, Korzeń kontynuował poszukiwania. Niestety znów nie natrafił na to, na co by chciał. Do jego nozdrzy dotarł smród szczurów. A niech to... Rozejrzał się i jego oczom ukazała się grupka tych gryzoni. Była ich chyba szóstka. Gdyby nie było ich tak wiele, to może spróbowałby je zneutralizować, ale z taką gromadą nie miał zamiaru się mierzyć. Tym bardziej nie bez wsparcia, którego nie zamierzał oczekiwać od terminatorek i narażać ich życia. Zatem najciszej jak potrafił zaczął się wycofywać, by szczury przypadkiem nie uznały go za zagrożenie i zaatakowały. W tej chwili nie zwracał uwagi na Kaczą Łapę i nie miał pojęcia, że i ona natrafiła na potencjalne niebezpieczeństwo. Skupił się na tym, by szczury go nie zauważy, nie uslyszały i nie wyczuły. Odbił nieco od nich, mając nadzieję, że nie zwróci na siebie ich uwagi i będzie mógł kontynuować poszukiwania potrzebnych medykamentów. Jeśli mu się udało, ponowił rozglądanie się za ziołami, poruszając się ostrożnie i nadstawiając uszu w razie gdyby znów miał natrafić na niebezpieczeństwo.

Gdy tylko zobaczyłam psa... Poczułam się jakby moje serce stanęło. Nie minęło nawet jedno przybicie serca, gdy spiełam wszystkie mięśnie, najeżyłam każdy pojedynczy włosek na moim ciele, położyłam po sobie uszy i wygiełam swój grzbiet. Końcówka mojego ogona lekko drżała. Nawet przez myśl mi nie przeszło, by jakkolwiek oceniać sylwetkę czy zamiary drapieżnika, w tamtym momencie nawet nie byłam w pełni świadoma, że to co zobaczyłam to pies. Jedyne czego byłam wtedy pewna to to, że zdecydowanie zbyt blisko mnie było coś większego od kota, a tym bardziej odemnie. Nawet nie była to wielka tłusta ptaszyna, czy wielki zając, a coś wyglądającego zdecywanie bardziej groźnie niż zdatne do zjedzenia. W mojej głowie zaczęło rodzić się więcej złowrogich scenariuszy niż gwiazd na nocnym niebie. Pierwszą moją myślą było, by uciec na drzewo. Od razu jednak zrezygnowałam z tego pomysłu. Przecież ja mam cztery lewe łapy, ja prędzej spadnę w kły tego czegoś niż się bezpiecznie dostanę na drzewo! Może nie była to w pełni świadoma decyzja, ale zaczęłam biec. Biec w stronę Korzennego Języka, od którego oddaliłam się nieco bardziej niż wcześniej sobie planowałam. Na Gwiezdny Klan ja chyba nigdy nie biegłam tak szybko!
- P...P...Pomocy! - krzyknęłam do biało-burego wojownika gdy tylko się nieco do niego zbliżyłam. Nie wiem co mną kierowało, miałam po prostu nadzieję, że o wiele bardziej doświadczony wojownik uratuje mnie z tej opresji.

Korzeniowi na całe szczęście udało się niepostrzeżenie umknąć szczurom. Gdy był pewny, że jest bezpieczny, odetchnął głęboko i wznowił poszukiwania ziół. I udało mu się natknąć na coś, co go zaintrygowało, ale nim się zdążył dobrze przyjrzeć swojemu znalezisku, usłyszał przerażający krzyk... Kaczej Łapy. Momentalnie spiął mięśnie, a w jego głowę uderzyła fala gorąca. Działa jej się krzywda, a on miał jej przecież przypilnować, był za nią odpowiedzialny...! Nie miał jednak czasu się nad tym zastanawiać. Poderwał się i pędem ruszył w stronę terminatorki, by ujrzeć, jak niczym szmacianą lalką tarmosił nią w zębach pies. Serce załomotało mu w piersi z nerwów, ale nie zaćmiło mu to umysłu. Nie mogło. Musiał działać szybko, ale rozważnie, jeśli chciał pomóc Kaczce zamiast pogorszyć sytuację. Musiał myśleć, a nie panikować, a jako dowódca swojej drużyny musiał kierować swoimi hobbitami i zadbać o ich dobro. Na przeżywanie będzie czas później. O ile przeżyją TO.
- ŻABO!! Szybko! Z drugiej strony! - wydarł się w stronę drugiej terminatorki, której uszom na pewno nie umknęło cierpienie córki Małej Mrówki. W tym samym momencie pędził w kierunku kundla, by rzucić się na niego od boku, chcąc go złapać i wgryźć się w pachwinę jego przedniej łapy, a przynajmniej mocno uczepić się go pazurami. Miał nadzieję, że Cienista chociaż w takiej chwili nie będzie grymasić czy się puszyć i zachowa się właściwie. Teraz nie było czasu na jej zuchwałość. Chodziło tu o życie. I lepiej, żeby pomogła je ratować...

Nie liczyła ile tak naprawdę zebrała, jednak fakt, że patyk stał się widocznie biały, a nie przeźroczysty podpowiedział jej, że zebrała w miarę przyzwoitą ilość. Tym bardziej, że podczas zbierania miała nieprzyjemne wrażenie, że zaraz połamie patyk jaki trzymała aktualnie w zębach. Gdy skończyła, miała się spokojnie wycofać, schować gdzieś pajęczynę i szukać dalej czegoś potrzebnego dla nieudolnego medyka, usłyszała jednak jakiś wrzask, na który lekko poruszyła uszami. Chwile po tym doszedł również krzyk Korzennego Języka, który nawoływał ją do siebie. Rozejrzała się i w oko wpadła jej sylwetka burego wojownika biegnącego na psa tarmoszącego Kaczą Łapę w swoim pysku jakby była mchową kulką z legowiska. Brwi terminatorki opadły, a sama poruszyła ogonem z nieukrywaną frustracją. A więc jednak jakiś skończony, lisi bobek musiał wpakować się prosto w paszczę drapieżnika - pewnie Kacza Łapa uszłaby z tego bez szwanku gdyby nie wydzierała się jak obrywana ze skóry na zapas. Cóż, teraz to sobie mogła powrzeszczeć; miała to, na co sobie zasłużyła. Córka Lisiej Gwiazdy nie ukrywała nawet, że nijak ją to ruszało. Słysząc jednak wrzaski i polecenia od Korzenia w kwestii pomocy temu nieudolnemu bachorowi, rudo-biała kocica przewróciła ślepiami i truchtem wróciła na miejsce w którym schowała wcześniej znalezione zioło i schowała przy nim pajęczynę, ruszając ciężkim krokiem w stronę tej szopki.
- Miałeś pilnować tego zapchlonego bachora. - parsknęła w stronę kocura kpiąco i trzepnęła uszami marszcząc grzbiet nosa w obrzydzeniu. Nieznacznie przyśpieszyła i skręciła by móc zaatakować psa od drugiej strony, wypatrując w nim jakiś słabszych punktów. Korzenny Język zaatakował łapę, co było...Ciekawym głupstwem. Żaba zamierzała zaatakować kark - Kacza Łapa jako wspaniały gryzak zajmowała teraz pysk zwierzęcia, więc gdy ten bawił się w najlepsze, droga do jego karku była nieco ułatwiona. Gdy była już bliżej, położyła po sobie uszy i rzuciła się masywnym cielskiem w kierunku zwierzęcia, wybijając się i próbując zahaczyć  łapskami o skórę na boku jego karku aby się do niego przyczepić, a zębami - wgryźć się w niego i szarpnąć najmocniej jak tylko potrafiła. Na razie atakowanie pyska mogłoby się skończyć nieciekawie, dlatego wydłubywanie psu oczu zostawiła sobie na później gdy wypuści tą przygłupią wypluwkę z pyska.

Oczywiście, że gdybym tylko wiedziała, to zachowałabym jakiekolwiek środki bezpieczeństwa! Ale niefortunnie nie wiedziałam! Dosłownie zobaczyłam ogromnego potwora tuż przed moją twarzą, co innego miałabym zrobić jak nie uciekać ile mi sił w łapach! Byłam przerażona!
Mimo tego, że starałam uciekać najszybciej jak tylko potrafiłam, ten potwór mnie dorwał. Gdy tylko poczułam kły wbijające się w moje boki, całe moje niedługie życie przeleciało mi przed oczami. Czułam jak tracę grunt pod łapami, jak te ogromne coś podniósł mnie i zaczęło tarmosić. Być może się wierciłam, być może głośno piszczałam - sama nie wiem, te wszystkie chwile były przepełnione taką ilością strachu, niezrozumienia i bólu, że praktycznie straciłam świadomość, to było zbyt dużo szoku na raz. Próbowałam jakkolwiek się ratować, próbowałam kopać psa swoimi tylnymi łapami. Dlaczego to się stało? Dlaczego nikt mnie nie ostrzegł, że tak łatwo mogę... przegrać?

Korzenny Język chybił, więc cała nadzieja spadła na Żabią Łapę, która zrobiła już tyle dla tych przygłupów, że chyba następne księżyce spędzi w swoim legowisku mając pod ogonem cały świat. Udało jej się doskoczyć do kundla i zadrapać jego kark, co nie było szczytem jej umiejętności - jednak nie przejmowała się tym za bardzo. Pies puścił Kaczą Łapę, którą jeszcze chwile temu szarpał jak kawałek mięsa, jednak już przy nieudanym ataku Korzennego Języka widocznie się przestraszył, a przerażone skomlenie jakie przyszło jej usłyszeć po własnym ataku utwierdziło ją w fakcie, że ten kościsty pchlarz się boi. Kątem oka zerknęła w stronę leżącej nieruchomo Kaczej Łapy, której grzbiet był rozszarpany i cały pokryty krwią. No i proszę - na co było drzeć mordę na pół terenów? Nie dość, że ledwo mianowane, to jeszcze głupie bez jakiegokolwiek myślenia. Sama Żaba w wieku Kaczki nie robiła mądrzejszych rzeczy, jednak nigdy nie uciekała przed jakimkolwiek drapieżnikiem z wrzaskiem i naiwną nadzieją, że takowy jej nie zauważy. Umówmy się, była bardzo widocznym celem, nie tylko ze względu na kolor jej sierści.
- Co za głupi bachor. - wymamrotała i zerknęła na Korzenia cofając uszy. - Co to miało być?! Zachciało ci się zgrywać kochającego tatusia, to zdrapuj tego zakrwawionego kłaka z trawy za nim to ciebie pies rozszarpie i przerwie ci to żałosne skakanie jak króliczek tuż przy jego łapie, na lisie łajno! - zasyczała ostro, po czym wbiła spojrzenie w psa, jeżąc się cała, a jej ogon groźnie i szybko miotał się w powietrzu. Sama wygięła grzbiet i zasyczała ostrzegawczo stając przed psem, po czym skoczyła w jego kierunku chcąc trafić łapą prosto w jego pysk, albo przynajmniej zamachnąć się aby w taki sposób go nastraszyć. Bo cóż, i tak prawie nakichał pod siebie. Jeżeli ma w głowie cokolwiek więcej niż nic to podkuli ogon i zwieje. Żaba tym razem postara się aby nie skończyło się na nijakim zadrapaniu.