Odpowiedź Boćka na nieco dłuższy w porównaniu do wcześniejszych wypowiedzi wywód Możylinkowej Łapy była dość krótka, a zarazem nieco odchodząca od tematu, odrobinę wybiła z rytmu zwisłouchego terminatora. Ten jednakże nie dał tego za bardzo po sobie poznać bowiem po zaledwie kilku szybszych uderzeniach serca odezwał się ponownie.
-Szkoli mnie Koźlorogi. -zaczął dość krótko i zwięźle, aby następnie po raz kolejny otworzyć swój pyszczek. -Nie wiem czy kojarzysz, to taki dość wysoki biało szary kocur. Yyyh... ma niebieskie oczy i kilka blizn. -dodał nie dając nawet dymnemu towarzyszowi czasu na jakąkolwiek reakcje na pierwsze swoje słowa. Nie wiedział w jakim stopniu Bociek znał tą starszą część klanu, wiec pozwolił sobie odgórnie opisać swojego mistrza.

Imię wypowiedziane przez Możylinkową Łapą nic a nic mi nie powiedziało. Nigdy nie miałem okazji poznać Koźlorogiego i nie miałem zielonego pojęcia, kto to jest. Zresztą nawet i krótki opis jego wyglądu w niczym mi nie pomógł. W końcu wiele w klanie jest szarobiałych kotów, mających niebieskie oczy czy posiadających blizny na swym ciele. Jak wśród nich można było rozpoznać konkretnego kocura czy kotkę? Jedynie Gwiezdni mogli to wiedzieć. Pokręciłem więc głową, wzruszając ramionami, dając nowemu przyjacielowi odpowiedź przeczącą.
- Wybacz, ale nie znam go i nie wiem, kto to taki. Ale liczę, że przynajmniej jest dobrym mentorem. Dobrze wam się ze sobą pracuje? Dogadujecie się czy jest wręcz przeciwnie? - rzekłem, szczerze zainteresowany, jak idzie uczniowi na jego szkoleniu. W końcu sam niedługo rozpocznę swoje i wolałbym być gotowy na wszystko, co może mnie na nim spotkać.

Niebieski kocur uniósł jedną ze swoich brewek w górę w reakcji na odpowiedź Boćka. A jednak, nawet pomimo dość pokracznego opisu wyglądu jaki zaprezentował mu Możylinkowa Łapa, nie był w stanie skojarzyć Koźlorogiego. No cóż, poniekąd nie było się dymnemu co dziwić. W końcu przez swój wiek rzeczywiście mógł nie do końca kojarzyć każdego klanowicza z osobna, zwisłouchy na początku też miał z tym problem. Do zapamiętania było mimo wszystko dość sporo imion, które na dodatek powiązać trzeba było z wyglądem, co Możylinkowej Łapie przychodziło wyjątkowo z trudem.
-A w sumie całkiem dobrze. Muszę przyznać, że w jego towarzystwie czuję się dość swobodnie, nie ma między nami żadnej spiny ani napięcia. Z resztą! Chyba z nikim z klanu póki co nie miałem żadnego większego sporu. -odpowiedział zgodnie z prawdą, zaczepiając przy okazji o temat pochodny. -A ty, Bociek? Miałeś już z kimś jakieś sprzeczki? Czy raczej układa Ci się ze wszystkimi w porządku? -zagadnął go otwierając z ciekawości szerzej oczy.

Zamiatałem ogonkiem podłoże, obserwując Możylinkową Łapę i słuchając jego słów. W końcu sporo można się było dowiedzieć o drugim kocie, patrząc tylko na jego gesty, mimikę czy sposób wysławiania. A ten mój rozmówca miał całkiem przyjemny, również jego ruchy czy miny były spokojne i pozbawione zdenerwowania. Wypowiadał się o Koźlorogim z niemałą sympatią we własnym głosie, uznałem więc, że z jego trenera musi był równy gość, skoro uczniak zdążył już go polubić. Widać, że uczeń dobrze i swobodnie czuł się w mym towarzystwie. I musiałem przyznać, że to samo mogę powiedzieć o sobie. Całkiem miło mi się z nim rozmawiało, jednak jego pytanie nieco zbiło mnie z tropu. Zastanawiałem się, jak mu na nie odpowiedzieć. W końcu udało mi się sformułować szczerą wypowiedź.
- Wiesz...nie jestem zbyt towarzyskim typem, więc do tej pory mało kotów zdążyłem poznać, a co dopiero pokłócić się z kimś. Jednak z tymi, których już znam, łączą mnie w miarę przyjacielskie stosunki, jeśli mogę tak powiedzieć. A ty? Zalazłeś już komuś za skórę? - rzekłem, uśmiechając się nieco figlarnie do kolegi.

Możylinkowa Łapa wsłuchiwał się w słowa wypowiadane przez Boćka z spojrzeniem wlepionym w złote oczy kompana, raz po raz płynnie bujając głową jakoby był po części w swoim własnym świecie bądź w jakimś transie. Całą jednak uwagę skupiał tylko i wyłącznie na dymnym kocurku, nie odbiegając myślami w żadną inną stronę nie tą tyczącą się aktualnego tematu rozmowy.
-No i to najważniejsze! Trzymanie dobrych relacji z pobratymcami to podstawa. A co do mnie to nieee. Zero konfliktów i jakiś nieporozumień, wszystko w jak najlepszym porządku, jak zwykle z resztą. -dodał od siebie, przymykając oczy w przeciągłym ziewnięciu, po którym kłapnął krótko szczęką.
-Ah, co za dzień... -westchnął następnie pod nosem jakby do siebie, wyciągając łapy przed siebie w coś na wzór przeciągnięcia się. -Masz jakieś plany na dzisiaj, czy raczej luźniejszy dzień? -zagadnął go schodząc z tematu stricte dotyczącego klanu.

Kiwnąłem głową, słysząc wyjaśnienie Możylinkowej Łapy na temat jego relacji z pozostałymi członkami Klanu Gromu. To dobrze, że nie ma nikogo, kogo mógłby nazywać swoim wrogiem. W sumie, kto chciałby mieć tak towarzyskiego i miłego kocurka za rywala? Przecież ten uczeń był tak optymistyczny i przyjacielski, że budził w innych nic innego, jak tylko szacunek i sympatię. Zdziwiłbym się, gdyby ktoś uważał inaczej. Przyjemnie mi się z nim rozmawiało i miałem nadzieję, że nasza relacja to początek pięknej i długiej przyjaźni. Nie chciałbym, by zakończyła się na raptem paru słowach, które zdążyliśmy do tej pory ze sobą wymienić. Oby Możylinek podzielał moje zdanie.
- W sumie nie mam co robić, jak tylko włóczyć się po obozie i liczyć na to, że zanim mama wezwie mnie do siebie, to minie trochę czasu, który będę mógł spędzić na samotnych rozmyślaniach. A ty co dzisiaj porabiasz? - odparłem w odpowiedzi.

-Lubisz to? W sensie takie siedzenie i rozmyślanie bez towarzystwa? -zapytał najpierw, zostawiając sobie odpowiedź na pytanie Boćka na za chwilkę. Możylinkowa Lapa raczej nie był szczególnym fanem takiej formy spędzania wolnego czasu. Nie kręciło go ani sterczenie w jednym miejscu, ani tym bardziej głębokie myślenie, bo ileż można zatracać się w swojej własnej głowie? Syna Burzowej Nocy prędzej by coś rozniosło od środka niż pozwoliło by usiedzieć dłużej w ten sposób, ale to już tam co kto lubi. Może w ten sposób w głowie Boćka rodziły się jakieś ambitne plany, no albo nie miał co innego ze sobą zrobić, różnie to czasem bywa.
-Hmm a ja to w sumie nie wiem.. może się pokręcę tu i tam, porozmawiam z kimś jeszcze czy coś. Nie mam już raczej nic na dziś do załatwienia więc zobaczę jak to wyjdzie. -odpowiedział w końcu Boćkowi, gestykulując w rytm swoich słów łapami wymachując to jedną, to drugą w powietrzu.

Wzruszyłem ramionami, gdy Możylinkowa Łapa nieco sceptycznie odniósł się do moich słów. Cóż, każdy kot miał swój własny sposób spędzania wolnego czasu, który najbardziej mu odpowiadał. Ja lubiłem siedzieć i obserwować, a mój rozmówca widocznie wolał aktywny wypoczynek. W tym momencie usłyszałem nawoływania matki, wzywającej mnie z powrotem do żłobka i rodzinnego gniazdka. Zestrzygłem uszami, chcąc się przekonać, czy aby się nie przesłyszałem. Nie, to wyraźnie był głos Żołędziowego Grzbietu. Czas więc było pożegnać się z nowym kolegą i udać się na spoczynek.
- To fajnie. Ja...muszę już iść. Mama mnie woła. Jeszcze raz miło było cię poznać, Możylinkowa Łapo. Liczę, że jeszcze kiedyś nadarzy się okazję, by znów się spotkać i porozmawiać. - rzuciłem w stronę ucznia, po czym odwróciłem się i ruszyłem biegiem w stronę legowiska karmicielek.

[zt]

Prawdę mówiąc Możylinkowa Łapa jako, że był niekoniecznie skupiony na otoczeniu nawet nie zwrócił uwagi na dochodzące z okolic kociarni wołanie. Zorientował się w sumie dopiero po słowach Boćka, na które odwrócił się za siebie faktycznie dostrzegając stojącą tam matkę kolegi- Żołędziowy Grzbiet. Zwisłouchy z wielką chęcią spędziłby jeszcze trochę czasu z młodszym, jednak nie było to w tym momencie możliwe, co oczywiście było dla niego jak najbardziej zrozumiałe. Podniósł się więc z siadu na proste łapy, kiwając powoli łbem.
-Jasne, do zobaczenia! Będę czekał na kolejną rozmowę. -dorzucił patrząc na odbiegającego znad brzegu kocura, po czym gdy ten całkowicie zniknął mu z pola widzenia ruszył powoli w stronę stosu zwierzyny, aby wziąć sobie coś do jedzenia a następnie zniknąć w wejściu do Drzewnej Mordki.

[ zt ]

Może nie było dziś akurat bardzo upalnie, a jedynie trochę ciepło, ale Rwąca uważała, że zabawa w wodzie jest przyjemna do momentu, aż nie jest na tyle zimno, że trzaskają o siebie zęby. Dlatego też szylkretową kotkę można było aktualnie znaleźć na łagodnym brzegu Wzburzonej Wody, uderzającą przednimi łapami w taflę płynącej wody, bawiąc się przy tym niesamowicie. I ktoś mógłby powiedzieć, że wojowniczce w tym wieku nie do końca przystoi bawić się jak kocię, ale... Rwącą średnio to obchodziło, bo aktualnie bawiła się świetnie i nie zwracała nawet uwagi na otoczenie, wszelkiego rodzaju spojrzenia, czy komentarze, gdy to zachowywała się właśnie jak małe kocię znajdujące nową, świetną zabawę! A co!

[Pszczoła]

Nawet nie zauważyła Pszczoły, dopóki ta się nie odezwała. I skierowała najpierw w jej ucho stronę, ale akurat była zbyt zajęta, by odpowiedzieć, bo na dnie znalazła taki fajny o, kamień i teraz na niego naskoczyła... po czym wyrżnęła orła. Tak, dosłownie wpadła do wody, mocząc się od czubka ogona do uszu. I gdy wynurzyła się i rozejrzała, by zobaczyć ile kotów widziało jej występ zauważyła siedzącą niedaleko kotkę. Och! A więc to jednak było do niej.
- Heeeej! Widziałaś, jaki lot?! Ha, ale przynajmniej do końca dnia nie będzie mi ciepło! - rzuciła, otrząsając się z wody, nie przejmując tym, że być może ochlapie nową znajomą przypadkiem. - Ops, wybacz! - rzuciła, gdy zorientowała się, co zrobiła i że może złota nie życzyłaby sobie bycia opryskanym. Przyjrzała się jej dokładnie, by zobaczyć, czy jej czasami nie popryskała. - Rwący Strumień jestem, a ty? - rzuciła przyjaźnie, mając nadzieję, że ta się od razu nie obrazi i nie pójdzie sobie wyzywając ją od idiotek.

Noo, wiedziała, że nie każdy wojownik Gromu, tudzież nawet terminator, miał poczucie humoru i że Pszczeli Pył, jak się po chwili przedstawiła, radośnie dołączy do zabawy, czy też zacznie sobie chichotać pod nosem widząc zachowanie starszej wojowniczki, ale mimo wszystko trochę ukłuło ją, że ten Grom nie miał już takiego poczucia humoru jak ten, który zostawiła. Nie po to wracała do klanu, by spotykać samych sztywniaków, no! Westchnęła nawet cicho, wspominając jak dobrze bawiła się z Krukiem czy Trzask, albo Lodem. Teraz w klanie została tylko Trzask, ale wydawała się o wiele cichsza niż wcześniej i nic nie chciała jej powiedzieć na temat tego czemu tak jest; no ale mogła się domyślić, wszak z klanu zniknął Kruczy Cień, co nie? No, więc dawała jej trochę przestrzeni mając nadzieję, że jeszcze kiedyś odżyje!
- Ooo, ładne imię, bardzo! W sumie, pasuje do ciebie! Wiesz, pszczoły też są takie złote! - mruknęła. No, na przemian z czarnym, ale hej, Pszczeli Pył też miała ciemne pręgi, przynajmniej w paru miejscach, więc pasowało, no nie? - Och, oczywiście. Życie byłoby smutne, gdyby całymi dniami wypełniało się obowiązki! A wody się nie boję! Co prawda, chciałabym się jeszcze kiedyś pływać nauczyć, ale jakoś nie miałam jeszcze okazji, wiesz? Ale może kiedyś się przejdę do rzeki i zapytam, czy nie chcą dać mi paru lekcji? - wypaliła, jak to ona. Trzysta słów na minutę. Choć, ostatnimi czasy miała tak mało okazji dłużej z kimś pogadać, że nie gadała już aż tak dużo, jak kiedyś. Ale, kto wie, może jeszcze się znów rozkręci?

Skinęła łbem na komplement kocicy. Nieczęsto je słyszała, dlatego odnosiła się do swojego imienia z obojętnością. Chociaż musiała przyznać, że czasami wydawało jej się, że lepiej pasowałoby coś groźniejszego, jak Pszczeli Jad. Jednak nie chciała się bawić w to zmienianie imienia i te formalności, bo to było długie i głupie. Nie chciała, żeby przywódca zbierał cały klan tylko dlatego, że Pszczole nie spodobało się jej własne imię.
Co do Rwącego Strumienia to... Cóż, była dziwna, to na pewno, ale miła i nie taka sztywna, jak większość Gromiaków. Dobra przerwa od rutyny. Szkoda tylko, że nie umiała pływać, jak się okazało. Widziała jednak w niej wyraźne chęci, więc może jeszcze nie wszystko stracone. Umiejętność utrzymywania się na wodze brzmiała kusząco i może nawet Pszczoła by się na to zgodziła, gdyby tylko miała tak dużo chęci i energii, co Rwąca.
– To w Gromie nie ma nikogo, kto mógłby nauczyć cię pływać? – spytała, przekrzywiając lekko łeb. Chociaż ona nie znała żadnego kota z tego klanu, który umiałby pływać, to liczyła, że może Rwąca wie. W końcu ta była wojowniczką nie od wczoraj, więc z pewnością znała Grom lepiej, niż Pszczoła. Jednak ciężko jej było wierzyć, że w całym klanie, liczącym z kilkadziesiąt osób, nie znajdzie się ani jeden kot, który umiałaby pływać.

- Nie wiem, szczerze - odparła na pytanie kotki, lekko wzruszając barkami. - Nie znam nikogo, kto posiadłby tę umiejętność, szczególnie że... wiele kotów, które znałam kiedyś już nie żyje, bądź zaginęło, a po pożarze klan Rzeki długo nie istniał, co nie? Miałam przyjaciółkę z rzeki, dawno, dawno temu, przed pożarem, a po nim widziałam się z nią tylko raz i nigdy nie miałam przyjemności... popływać w no, głębszej rzece. No i nie znam zbyt wielu nowych wojowników, wiesz? Kilka księżyców włóczyłam się poza klanem, bo się zgubiłam i no, taka ot, historia - roześmiała się lekko. Jeszcze parę księżyców temu urwałaby ten temat, byłoby jej wstyd, że się zgubiła, że nie rozpoznała gdzie kończy się granica, gdzie poszła, jak wrócić, ale teraz? Nie miała nigdy problemu z żartowaniem z rzeczy, z których nie powinna. Ba, jak się z nią odpowiednio poprowadzi rozmowę, to będzie w stanie rzucić żartem na temat Pędraka, jej brata, który zmarł niedługo po porodzie! - Ale chciałabym, rany! Jak jest tak gorąco, to nic tylko popływać, albo zwyczajnie pójść na dno, ale wiesz, umiejętność pływania by się przydała, żeby wrócić i wziąć oddech, co nie? - rzuciła.

- Ach tak? Też się zgubiłaś? - spytała luźno, przekrzywiając łeb. Nie sądziła, że to mógłby być jakkolwiek ciężki temat dla kotki, więc zadała to pytanie tak o, po prostu. Ona już dawno otrząsnęła się ze swojego zaginięcia i naprawdę nie miała żadnego problemu z mówieniem o tym, czy żartowaniu z tego, bo taka już była i o. - Bo jak tak, to nie jest chyba ze mną tak źle, że tak bardzo pogubiłam kierunki, co? Raany, teoretycznie tyle księżyców już jesteśmy na nowych terenach, a to co poza nimi nadal mi się kręci, jak nie wiem! - dodała na usprawiedliwienie się, przekręcając nieco oczami.
Za to na kolejne słowa złocistej oczy Rwącej powiększyły się znacząco i chyba nawet zaczęły lśnić z podekscytowania. Pomysł nauczenia się pływania nie brzmiał wcale tak źle! Ba, brzmiało to wyjątkowo dobrze!
- Ty, to nie jest głupi pomysł! Słuchaj, mam nawet plan! Taki sprytny! - rzuciła nagle, podskakując parokrotnie. - Postaram się spotkać z kimś z rzeki, na pewno się ktoś znajdzie, kto zna Zroszoną Łąkę, albo jej brata, i postaram się wymusić na jednym z nich naukę pływania, o! A wtedy nauczę ciebie! A jak się nie uda, to faktycznie możemy spróbować same, w tym nie może być nic trudnego, skoro niektórzy to umieją, co? A jak się nie uda, to cóż, będzie o czym pożartować w Gwiezdnym Klanie - zachichotała.

Skinęła łbem na pytanie kocicy. Owszem, jakiś czas temu zniknęła z terenów, z podobnej, dość głupiej przyczyny. Szczęście w nieszczęściu, że spotkała wtedy samotnika, który pomógł jej przetrwać te parę księżyców i oswoić się z nowym miejscem. Teoretycznie nie miałaby nic przeciwko, żeby zostać tam na dłużej, jednak ciekawość związana ze zmianami w klanie oraz chęć ujrzenia swojej rodziny ostatecznie wzięły górę, co później poskutkowało powrotem do rodzimego gniazda. Można śmiało powiedzieć, że taki obrót rzeczy jak najbardziej jej pasował. W przeciwnym razie z pewnością dawno by już stąd odeszła.
– Dobrze. – odpowiedziała krótko, gdy Rwąca wygłosiła swój genialny plan. Trochę skomplikowany i czasochłonny, w mniemaniu Pszczoły niepotrzebnie męczący, ale jednocześnie była to dla niej niewielka cena za taką interesującą umiejętność, jak pływanie. Lepiej będzie, jeśli nauczy ją ktoś, kto lepiej się na tym zna, niż gdyby wraz z Rwącą od razu polazłyby do wody.
Porozmawiała jeszcze trochę z wojowniczką o różnych, mniej istotnych rzeczach, a kiedy nadszedł czas na rozejście się, pożegnała rozmówczynię krótką formułką, po czym ruszyła w stronę wyjścia z obozu. W końcu ktoś musi coś upolować dla jakiegoś młodego darmozjada, żeby później cały klan nie narzekał na brak pożywienia...

//zt

Dla Rwącej to był plan iście genialny, szczególnie, że sama na niego wpadła i nikt jej tego nie podpowiadał, ha! W końcu, nie często się zdarzało, żeby na coś wpadła tak sama. A tok jej rozumowania był długi i nie urwał się w połowie, gdy rozproszyła się jakąś inną, mniej istotną myślą. Bo zdołała prześledzić wszystkie koty, które zna i które mogłyby im pomóc nauczyć się pływać, no i przypomniała sobie o Zroszonej Łące, z którą dawno jakoś nie miała okazji porozmawiać. Ale hej, najpierw ona nie miała klanu, bo Rzeka się rozpadła, potem Rwąca zaginęła, a potem miała epizod, że bała się znów zgubić i jakoś tak wyszło! Ale jedyne, co miała na swoją obronę, to fakt tego, iż Zroszona Łąka też się nie odezwała! I o, nie mogła jej zarzucić, że jej przyjaciółka się z nią nie kontaktuje, bo granice działają w dwie strony!
Zamachnęła wesoło ogonkiem słysząc, że nowej znajomej pomysł się spodobał. No i koks! To na dniach się przejdzie na granicę i spyta, czy mogą zawołać Zroszoną Łąkę, bądź Mknący Nurt, i koks. Choć wolała pierwszą opcję, bo wiadomo, przyjaciółka, to ten drugi też mógł się nadać. Potem będzie mogła się chwalić, że sam zastępca rzeki ją uczył, haha!
W każdym razie; porozmawiały jeszcze chwilę z Pszczołą na mniej znaczące tematy, a raczej w większości ona mówiła, nie pozwalając rozmówcy w wielu przypadkach dojść do słowa, by następnie usiąść na dupie (serio, serio!) i zacząć obmyślać plan nauki pływania.

[zt]