Znów coś mnie przywiodło w okolice strumienia, gdy spacerowałem akurat po obozie Klanu Gromu. Przy Trawiastym Brzegu dostrzegłem sylwetkę Barwnego Nieba, zajętego pielęgnacją swojego szylkretowego futra. Nie chciałem mu w tym przerywać, dlatego tylko bez słowa położyłem się w pobliżu, aby przez chwilę odpocząć. Mój wzrok spoczął na odbiciu mego pyska w wodzie, a myśli zaczęły błądzić ku pewnej kotce...

Szczerze, trochę spodziewał się że Bociek zacznie go wypytywać jak się czuje po zniknięciu Rozgwieżdżonej Łapy. W końcu się lubili. Barwinek chyba jednak na chwile zapomniał że nie jest centrum całego klanu, więc jedynie krzywo się uśmiechnął do kumpla? Chyba mógłby tak go nazwać. Wyglądał na zamyślonego, a zajęcie głowy, czymś innym niż jego własnymi problemami byłoby zbawienne.
- Co tam? - zapytał zerkając na Bociana i tylko na chwile odrywając się od własnego futra. No dawaj, zaklekocz, co ci chodzi po głowie.

Tak bardzo zagapiłem się na swe odbicie w wodnej tafli, że w pierwszej chwili nie dotarł do mnie tembr głosu Barwnego Nieba. To nie tak, że byłem próżny i nie mogłem przestać się na siebie napatrzeć, po prostu na moment się zawiesiłem nad powierzchnią naszego strumienia. To chyba przez te moje ciągłe myśli, zdecydowanie za długo się w nich pogrążam. Gdy wreszcie uświadomiłem sobie, że szylkret zwrócił się do mnie, podniosłem łeb i spojrzałem na znajomą sylwetkę kumpla.
- Och, cześć. - przywitałem się, nieco zawstydzony tym, że jeszcze chwilę temu całkiem zignorowałem obecność kocura. - W porządku, a u ciebie? - miauknąłem, odpowiadając wreszcie na jego pytanie.

Trochę go zirytowało że Bocian przez chwile zdawał się zupełnie ignorować jego obecność. Nie zamierzał jednak jakoś nad tym ubolewać. Ciekawsze było co tak bardzo go wzniosło że trzeba było zabierać mu tą głowę z chmur. Żarcik. Kumpel jednak nie chciał tak łatwo oddać tej informacji, więc będzie potrzebna trochę sprytu i nacisku, by się przekonać. Oby to jednak nie było nic nudnego, jak nie wiem, terminatorzy i że Bocian nadal nikogo nie dostał. Trzeba się cieszyć wolnością póki ją mają a nie jeszcze marudzić.
- Wiesz, bywało lepiej - powstrzymał się od powiedzenia dobrze lub wspaniale, skoro ma zgrywać rozżalonego rodzica. Ale nie mówmy o mnie. Nad czym tak rozmyślasz, że aż mnie nie poznajesz - rzucił niby pół żartem, pół serio i figlarnym uśmieszkiem wymalowanym na pyszczku. Szybka zmiana tematu na to co faktycznie go interesuje.

Uśmiechnąłem się nieszczerze, zbywając słowa Barwnego Nieba machnięciem łapą.
- A, o wszystkim i o niczym. - odparłem niepewnie, nie widząc, czy mogę podzielić się z nim tym, co akurat chodzi mi po głowie i sercu. Ale w sumie...czego ja się obawiałem z jego strony? Najwyżej wyśmieje moje głupie, młodzieńcze uczucie. Trudno, jakoś to przeżyję. Jestem twardszy niż na to wyglądam. - A tak właściwie to...myślałem o pewnej kotce, którą znam prawie od zawsze. Na imię ma Jeżynowy Cierń i jest najbardziej niesamowitym kotem, jakiegokolwiek kiedyś poznałem. Ja...chyba się w niej zakochałem, ale boję się, że ona nie czuje do mnie tego samego i dla niej jestem tylko jednym z wielu pobratymców z Klanu Gromu. A tak bardzo chciałbym ją poprosić, żeby została mą partnerką, lecz nie wiem, jak mam jej to powiedzieć... - miauknąłem cicho, spuszczając wzrok na swoje przednie łapy. Nie chciałem widzieć wyrazu pyska kumpla, słuchającego mego wyznania.

Wszystko i nic nie brzmiało zbyt interesująco, więc na pyszczku Barwnego Nieba pojawił się delikatny uśmiech, gdy Bociani Klekot wdał się w więcej szczegółów. Młodzieńcza miłość hmm? Wiedział jak to jest, chociaż w jego przypadku dodatkową trudność sprawiało to że nie był do końca kocurem, a jego ówczesna miłość była i jest kotką. Nigdy się nie dowie, czy cokolwiek mogłoby między nimi wypalić, gdyby powiedział cokolwiek wcześniej. Może gdyby w tedy nie znikną to on byłby teraz partnerem Tęczowej Chmury? Zdecydowanie za długo się tym przejmuje. To było tylko głupie szczeniackie zauroczenie.
- Jeżynowy Cierń hmm? - szczerze ledwo kojarzył o kim Bocian mówił, znał ją tylko z plotek, ale wiedział tyle że na tego Ciernia sobie zasłużyła. - Po prostu jej to powiedz. Wiem że to trudne, ale wolisz by się dowiedziała o tym wcześniej niż wcale. Nigdy nie wiesz co się stanie jutro. Nawet jeżeli nie odwzajemnia twoich uczuć, to wolisz to wiedzieć, niż do końca życia się zastanawiać, czy może gdybyś powiedział jej wcześniej to mogło coś z tego wyjść - i w przyznaniu się że mówi z doświadczenia było coś strasznie wstydliwego, więc jak Bociek chciał to mógł się tego tylko domyślać.

Przypatrywałem się Barwnemu Niebu, słuchając z uwagą jego słów. Miał rację, prędzej czy później będę musiał wyznać Jeżynowemu Cierniowi, co do niej czuję, żeby nie dusić tego w sobie do końca życia. Wolę umierać z czystym sercem, niż tkwić w niewiedzy przez resztę swoich księżyców. Dlatego, zamiast użalać się nad sobą, powinienem teraz powstać, odnaleźć kotkę i prosto w jej pysk wypowiedzieć dwa krótkie, acz trudne słowa - "Kocham cię".
- Wiesz, co? Zrobię to i to zaraz! Życz mi powodzenia. - odparłem, wstając i żegnając się z kocurem. Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem na poszukiwanie Jeżynowego Ciernia.

[zt]

Usiadł na trawiastym brzegu obserwując przepływający przez obóz strumień. Doprawdy, zaskoczeniem było dla niego że w wyniku roztapiającego się górskiego śniegu ciecz wodna nigdy jeszcze nie stała się dla nich zagrożeniem... być może jednak znajdowała się zbyt daleko od otaczających dolinę skalistych wzniesień.
Dotarło do niego, że nigdy już nie będzie miał możliwości obserwować tego strumienia wraz z Jeżynowym Cierniem i nigdy nie dostrzeże tego, jak ich kocięta zareagują na zetknięcie się z wodą po raz pierwszy.

Im bliżej ceremonii tym serio było coraz gorzej! Pogoda powoli się psuła, a ja miałem zacząć trening gdy robiło się wilgotno i deszczowo! Szkoda że nie mogłem zacząć treningu te kilka księżycy wcześniej... tata jest nieugięty, tak samo jak mama! Dreptałem po obozie znudzony, nie chciało mi się w nic bawić, nawet w zgniatanie robaków... za którymś razem to już jest nudne! Jedyny pozytyw tej pogody to fakt że liście zaczynają spadać i zaczyna ich się robić wokół całkiem sporo.
Zauważyłem zastępcę - tego nudnego ale jednak zastępcę, a rozmawianie jest na pewno lepsze niż chodzenie bez celu po obozie. Podszedłem do niego wolno jak na mnie i zatrzymałem się obok pochylając głowę nad wodą. - Co tam u pana? Jak zdlówko? Bo u mnie supel, i mojego taty już też. - zacząłem rozmowę nawet nie spoglądając na kocura tylko we własne odbicie.

- Dziękuję że pytasz, Wilku. Mojemu zdrowiu nie posiadam nic do zarzucenia - odparł, milcząc jednak na temat swoich przemyśleń i stanu mentalnego związanego z bezkarnością Bocianiego Klekotu i śmiercią Jeżynowego Ciernia.
- Zdaję sobie z tego sprawę... i żywię nadzieję, że tak właśnie pozostanie - rzekł zgodnie z prawdą, uważnie obserwując kocię zapatrzone we własne odbicie. Poczuł jak narasta w nim frustracja na myśl o braku własnych kociąt i braku nadziei na takowe - Jeżynowy Cierń wszak nie żyła. - Jak podoba ci się Pora Opadających Liści?
Podejrzewał, że mnoga gama kolorów która roztoczyła się po lesie musiała sprawiać na kociętach duże i zapewne pozytywne wrażenie.

Spojrzałem w stronę kocura posyłając mu uśmiech. W sumie miłe że podziękował!!
- Pola Opadających Liści... dużo liści opada, więc można się nimi bawić, a to że są kololowe też fajne. Jakbyś mógł wyblać jeden kolol listka to któly byś wyblał? - spytałem przekrzywiając łebek - Ja lubie te czelwone, jest ich mało ale są najlepsze. Wyoblaź sobie jakby liście były cały czas czelwone! Las by wyglądał dziwnie... i pewnie wygląda tak gdy jest Pola Nagich Dzew. - słyszałem o śniegu ale nigdy go jeszcze nie widziałem ani nie czułem! To chyba jedyne na co czekam poza ceremonią i treningiem. Pierwszy śnieg!

- Owszem. Osobiście również wybrałbym czerwień - rzekł odpowiadając tym samym na pytanie zadane przez syna jego wuja.
Zaskoczyła go nieco ekscytacja tamtego spowodowana nadchodzącą porą.
- Możliwe. Podczas Pory Nagich Drzew drzewa pozbawione są liści, niebo zazwyczaj okryte jest chmurami, dni są krótsze i występuje mniejsza ilość słońca - rzekł opowiadając kocurowi o zmianach świata których wkrótce doświadczy. - Nieraz ziemia okrywa się białym śniegiem, powietrze jest mroźne zaś woda zamarza.

O, super. Pan zastępca ma dobry gust!
- Mniej słońca...? Ale ja lubię słońce! I nie lubię gdy jest ciemno... ehh, a myślałem że gdy będzie śnieg to będzie fajnie... - moja mina nieco posmutniała. Przecież jak jest zimno to nie chce się wychodzić poza obóz, a co dopiero bawić w śniegu...
- Woda zamalza. To gdzie można pić wodę? Ja już nie piję mleka więc chciałbym psezyć Polę Nagich Dzew... bo po niej znów będzie ciepło, tak? - w sumie to tak powinno być... nie byłem pewien bo nie mam tylu księżyców na karku jak na przykład moja mama!

- Ja również preferuję ciepłą pogodę, do długotrwałej obecności śniegu niezbędne jest jednakże zimno. Ciepło sprawia, że śnieg zmienia się w zwyczajną wodę - zaś strumienie zwiększają swą szerokość, zmieniając się w potoki; również Oko Gór zdaje się zajmować wtedy więcej miejsca.
- Owszem, po Porze Nagich Drzew następuje cieplejsza od niej Pora Nowych Liści - odparł. - Nie ma powodu, by martwić się dostępnością wody, niewątpliwie jednak jeśli spadnie śnieg ona również będzie zimna.
Gdyby tylko to własnemu kocięciu mógł opowiadać tak o świecie.

- A dlaczego NIEZBĘDNE? Psecież skolo nikt nie lubi zimna to nie niezbędne. - otworzyłem szerzej oczy gdy kocur wspomniał o magicznej zamianie śniegu w wodę - Śnieg zmienia się w wodę? To tak jak gąsienice w motyle? Mama mi opowiadała o tym, w sensie o gąsieniczkach nie o śniegu. - nigdy nie widziałem takiej przemiany na żywo, ale bardzo bym chciał. No bo jak jedno zwierzę może zamienić się w inne? Tak poprostu?
- Uf... no to dobze. - odetchnąłem z ulgą. Czyli pory idą w kółko, jedna za drugą. Te niefajne mogłyby trwać króciej...

- Jest niezbędne by woda zmieniła się w śnieg lub lód - odpowiedział zdziwiony, że nie była to oczywista odpowiedź dla Wilka - chwilę temu wszak wyjaśnił mu jak zależność ta działała w przypadku zmiany śniegu w wodę.
- Przemiana śniegu w wodę pod wpływem ciepła trwa znacznie szybciej niż gąsiennicy w motyla; zaobserwowanie drugiej z nich wymaga wielu dni, dużej cierpliwości oraz wielkiej dozy szczęścia. - odparł zgodnie z prawdą by następnie zwrócić swe spojrzenie ku Roztrzaskanej Tafli której charakterystyczne umaszczenie dostrzegł kątem oka w innym, oddalonym od nich nieco miejscu w obozie. - Wybacz, Wilku, jednakże muszę porozmawiać z Roztrzaskaną Taflą. Żywię nadzieję że będziemy mogli kontynuować naszą rozmowę w przyszłości.
Jeśli nie został powstrzymany oddalił się w kierunku w którym dostrzegł wcześniej Roztrzaskaną Taflę.

- O to musie kiedyś znaleźć taką gąsieniczke i powiedzieć jej seby się zmieniła w motyla, najlepiej tak dużego co by mnie uniósł! - odparłem niemalże podskakując na mój własny pomysł. Aż się podekscytowalem i miałem ochotę isc szukać gasieniczki właśnie w tym momencie. Miejmy nadzieję że będę miał tyle szczęścia.
- Okeeej... to dowidzenia panuuu! - pomachałem łapą na pożegnanie i jeszcze chwilę pobyłem na Trawiastym Brzegu by potem wrócić do kociarni... jeszcze mama się zamartwi!

/zt

Ułożył się na trawiastym brzegu umieszczając czarno-białego gołębia między swymi przednimi kończynami. Wybrał go ze stosu zwierzyny motywowany podobieństwem ptaka do bociana i wewnętrznie rozbawiony tym faktem.
Obserwując obóz rozpoczął niespieszne pozbawianie swego posiłku piór.

[Pył]

Pył swój dzień spędzał na niczym, jak każdy inny. Pozwiedzał obóz, pooglądał to tu, to tam, co się działo, kto co robił, ale poza tym? Niewiele go interesowało, a on nie czuł się jakoś wielce zainteresowany wszystkim wokół. Może to przez rutynę? Tak, na pewno. Wszystko wokół było takie samo.
- Mmm! Siemanko - obcy kot. No, niezupełnie, widywał go na pewno... ale niewyróżniający się niczym. Zwykły, czarny, leżący i jedzący.
Idealny do rozmowy. O ile odpowie, i jak. Wtedy będzie można zacząć gadać. Póki co, stał jak kołek i wpatrywał się w niego.
- Fajnie leżysz - dorzucił na zachętę, tak żeby gadać się mu chciało... może trochę bardziej.

Kocięta doprawdy były intrygujące. Podejrzewał że jego własne okażą się być dla niego dużym wyzwaniem i zaskoczeniem, zaskoczenia jednakże doznać miał już teraz. Obrało ono formę wypowiedzi szylkretowej kotki.
- Pył. Witaj - odparł jedynie by następnie usunąć ostatnią porcję piór ze swego posiłku. Wypuścił je z pyska pozwalając im odlecieć w bliżej nieokreślonym kierunku. - Uznam to za komplement. Dziękuję.