Przycupnęła niedaleko wody, żeby złapać oddech. Właśnie wróciła z patrolu, po drodze zapolowała, i trochę się przebiegła, coby poprawić nieco swoją wytrzymałość. Nie miała nic lepszego, konkretniejszego do roboty. Jej terminator obijał się równie mocno, co terminator Wroniego Cienia, ten pierwszy, więc w sumie nawet nie liczyła go jako swojego terminatora i wymyślała sobie, że w sumie to żadnego nie ma i nadal jest bezterminatorowa, co bardzo jej nie odpowiadało, bo miała za dużo czasu wolnego, no i nadal tysiąc księżyców za pradawnymi kotami. Nie dość, że najpierw opóźnił się jej trening, bo miała najgorszego mistrza na świecie, to teraz, gdy już została wojowniczką, to nadal nie mogła się dorwać do żadnego terminatora, podczas gdy Konwaliowy Sen już mógł oficjalnie i legalnie zostać zastępcą. Wroni Cień też miał już bardziej aktywnego terminatora, który mógł skończyć trening w zasadzie w ciągu następnych paru księżyców, a jej widocznie dane było wtedy dopiero dostać swojego oficjalnego, pierwszego terminatora. Bo Jeleniej Łapy w ogóle w to nie wliczała, ba, nawet jakby się teraz chciał odpalić, to uwierzcie lub nie, ale teraz ona miałaby dosłownie wywalone w niego. Niech się nauczy mierzyć z konsekwencjami! PF!

[Stokrotka]

Stokrotka bardziej przejmował się sytuacją z mamą niż treningiem. Kto by pomyślał, że jak zacznie szkolenie to jego ambicje przyćmi konflikt ze Żmijowym Sykiem i nie będzie potrafił o niczym innym myśleć? Ale chyba na ten moment już był coraz bardziej zaakceptowania faktu, że udawanie kocura to nie jest droga. W końcu nawet jeśli matka znów go pokocha, to dalej będzie ją oszukiwał. A to uczucie dyskomfortu we własnym ciele nie znikało. Dalej myślał o sobie nie raz jako ,,ona''. Na siłę zachowywanie się jak kot płci, którą przypisano mu przy urodzeniu było tak koszmarnie męczące.
Nie zdążył więc obeznać się wśród tego jak idzie trening jego rodzeństwu. Generalnie jak się mają jako terminatorzy. Ale dziś siedząc w obozie jego uwagę przykuł zapach Zamglonego Jeziora. Może ma chwilę, żeby się poznać i dowiedzieć jak idzie jej trening z Jeleniem? Można podejść i się spytać. Tak też zrobił. Podszedł spokojnym krokiem w stronę kocicy i spróbował obrócić się w miarę w jej stronę, zanim usiadł.
- Dzień dobry Zamblone Jezioro. Jesteś zajęta? - spytał kocicę na sam początek.

Kojarzyła Stokrotkę. W końcu na ceremonii dostał specjalnego mistrza i przemowę od przywódcy, jakże mogłaby go nie kojarzyć? Zresztą, był niewidomy, a to wyprzedzało go, jeśli chodzi o sławę. Najpierw wiedziało się, że jakiś ślepy kot jest w klanie, a dopiero potem dowiadywało się który to konkretnie i jakie ma imię. A przynajmniej tak było w przypadku Jeziora, która wiedziała o Stokrotce od dłuższego czasu ale dopiero teraz miała okazję go poznać. Odwróciła łeb w stronę głosu, odrywając się od krótkiego przylizania kłaczków na piersi i zmarszczyła brwi, próbując sobie skojarzyć czyim mlekosiorbem mógł być kot przed nią.
- Dzień dobry. Stokrotkowa Łapa, prawda? - spytała, przyglądając się mu uważnie i skanując go wzrokiem. Z zadowoleniem zauważyła, że mogła to robić bez konsekwencji, bo co, zauważy to? Już otwierała pysk, by odpowiedzieć, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. Nigdy nie była zbyt miła i mówiła co myśli, ale powiedzenie kocurowi przed nią "jak widać nie" chyba było zbyt potężne. - Nie, nie jestem, coś się stało? Coś nie tak z twoim mistrzem? - spytała. Widocznie terminator miał ważny powód, by się tu zjawić, skoro pytał, czy jest zajęta, hmhm.

- Tak - potwierdził, że zaiste, ma na imię Stokrotkowa Łapa.
Dosiadł się do kocicy, gdy ta stwierdziła, że nie jest zajęta. Nie miał pojęcia czemu stwierdziła, że może chodzić o to, że on ma jakieś problemy z mistrzynią. Bo przecież kim ona była, by to do niej miał się zwracać w takich kwestiach? No. Nikim. Nawet jej nie znał.
- Nie, nie chodzi o mnie. Jestem ciekaw jak idzie ci trening z moim bratem. Nie miałem okazji z nim zamienić słowa, więc stwierdziłem, że może dowiem się jak mu się sprawuje na treningu od Ciebie.
Owinął skrupulatnie ogonem łapy. Rozmowa na ten temat mogła się sporo jeszcze rozwinąć, ot dlaczego spytał się czy Jezioro nie jest zajęta.

Różne powody mogły być, by Stokrotkowa Łapa się do niej zwracał, to był po prostu pierwszy strzał. Nie żeby też miała coś do Tęczowej Chmury, ale znalezienie haka na każdego kota w klanie to było jej małe hobby. Zrujnować innym karierę, a samej wspinać się w klanowej hierarchii coraz wyżej? No czy to nie spełnienie marzeń takiego kota jak Jezioro? A i owszem, jakby to kogoś interesowało.
- Twój brat nie istnieje - odparła sucho na pytanie, które zadał Stokrotka, nawet nie siląc się na to, by opowiedzieć czemu. Ot, Jelenia Łapa nigdy nie istniał w tym klanie, nigdy się tu nie urodził i nigdy nie przyszedł na swoją ceremonię, żeby nie psuć jej reputacji, cała historia.

Odpowiedź Zamglonego Jeziora nie podobała się Stokrotce. Wojowniczka wywołała u niego nie mały szok swoimi słowami. Jak ona w ogóle się wysławia? Co to ma znaczyć?
- Przepraszam, jak to nie istnieje? - spytał spokojnie.
Nie podobało mu się zachowanie kocicy, ale nie zamierzał ulec tym odczuciom. Chce z nią normalnie porozmawiać. Może w końcu zacznie mówić normalnie.

Nie zależało jej nigdy na byciu miłą, czy na tym, by każdy ją lubił. Nie była tym typem kota. Zamierzała się wspinać po klanowej hierarchii, ale nie kosztem bycia dla kogoś miłym, bez przesady. Dlatego nie zareagowała, gdy terminator zadał pytanie, chwilę mieląc w pysku wszelkie przekleństwa, jakie mogłaby powiedzieć na temat jej niedoszłego terminatora. Może i miała ochotę powiedzieć mu wszystko prosto w pysk, ze szczegółami i te sprawy, ale zdecydowała się na nieco spokojniejszą odpowiedź.
- Po prostu. Mam ci to przeliterować? Nigdy nie istniał, nie pojawił się na treningu, nic - rzuciła, wzruszając barkami, choć Stokrotka nie mógł tego zauważyć, ale jakby się zapomniała, bo cały czas jej mowa ciała była wyraźna, a słowa obojętne. Ups?

Już zaczynał cicho warczeć, gdy słowa Zamglonego Jeziora w końcu nabrały sensu. Po co tyle oschłości? Takich nieprzyjemnych słów? Nie można było tak od razu? Ugh. A po co on z kolei jest taki nerwowy. Zupełnie nie daje sobie rady z negatywnymi odczuciami od kiedy pokłócił się z matką. Co za żenada.
- Okej, teraz rozumiem - mruknął i westchnął cicho.
Czyli tak rzecz się miała. Jego brat nie zjawił się w ogóle na treningu. Co za wstyd. To co on robi zamiast tego?

W końcu - słowa które miała ochotę z siebie wypuścić niebieska kotka, ale zdecydowała się jedynie gniewnie wypuścić powietrze przez nos. W końcu Stokrotka zrozumiał, co się do niego mówi, a to nieco uspokoiło kotkę, mając nadzieję, że już nie wrócą do tego tematu. W sumie nie wiedziała, po co innego Stokrotka mógłby do niej przyjść i czy wyglądał jej na takiego, co to by zaczepił o losowy temat, szczególnie że chyba byli na granicy skoczenia sobie nawzajem do gardeł, acz nie powiedziała już nic, czekając na werdykt kocura. Postanowi coś jeszcze powiedzieć? Przeprosić? Czy zdecyduje się iść sobie, zostawić ją w świętym spokoju?

Znalazłam na treningu śmieszne piórko, brązowawo-biało-czarne; naturalnie, wzięłam je ze sobą do obozu! Po co mi ono? W sumie to nie wiem, ale wolałam, żeby było ze mną - mną, która docenia jego piękno i wyjątkowość, niż żeby leżało sobie tak w lesie, bez celu, żeby być potem zakopane przez nieuchronne warunki atmosferyczne!
Leżałam więc sobie na miękkiej trawie przy brzegu Wzburzonej Wody, w łapach przerzucając piórko… a prościej, bawiąc się piórkiem!

Proces manipulacji piórem, jakiego dokonywała Rozgwieżdżona Łapa, uważnie obserwowały zielone oczy jednego z gromowych wojowników. Konwaliowy Sen wstał niespiesznie, by następnie podejść do terminatorki i usiąść w stosownej odległości od jej osoby.
- Rozgwieżdżona Łapo - przywitał się z białofutrą. - Czyżbyś trenowała swe umiejętności?
Postanowił poddać w niepamięć pierwszą ich rozmowę, jako, że kotka była obecnie terminatorką jego najlepszej dotychczas podopiecznej i że gdy ta miała miejsce, jej umysł nie był jeszcze w pełni rozwinięty.

I gdy bawię się moim piórkiem, słyszę głos. Głos, który… nieszczególnie lubiłam, będąc szczera, ale z którym właściwie nie miałam do czynienia już dobry kawał czasu. Uniosłam wzrok w stronę Konwaliowego Snu, unosząc jedną z brwi… i prawie wybucham śmiechem, ale powstrzymuję się, bowiem w głowie mam pomysł.
— Mhmm. Super ważne umiejętności. Wiesz, podrzucanie piórkiem jest bardzo ważne w rozwoju przyszłych wojowników — mówię, śmiertelnie poważnym tonem.

Zachowanie kotki zaczęło przypominać mu sposób postępowania Śpiewającej Łapy, który zdecydowanie nie przypadał mu do gustu. Postanowił zmienić strategię i przestać traktować terminatorów z wyrozumiałością... zwłaszcza, że jego rozmówczyni posiadała już ponad dziewięć księżyców i powinna zdawać sobie sprawę ze sposobu w jaki postępuje. Nieodpowiedniego sposobu.
- Skoro uważasz, że to jedyna umiejętność, jaką jesteś w stanie obecnie rozwijać - odparł, wzruszając jedynie barkami. Pozostawało mu zastanowić się nad tym, co właściwie zdążyła białofutrej przekazać jego terminatorka. Terminatora, której konsekwencji nie zamierzał w chwili obecnej podważać.

Myślałam, że może dziś ma inny humor, niż ostatnio… ale wystarczyła jedna wymiana zdań, a on już był dla mnie niemiły! Co jest z tymi kotami w tym klanie? Marszczę brewki. Bądź silna! Nie denerwuj się! Spokój duszy, stoicyzm, moja głowa jest świątynią…
— Nie uważam! Jeju, nie mogę się pobawić piórkiem w czasie wolnym? Musisz tak narzekać? — parskam, nieświadomie wbijając w piórko pazury i nieco niszcząc jego dotychczasowe piękno.

- Nigdy ci tego nie zabraniałem - odparł, zachowując cichy ton głosu pomimo pazurów wysuniętych przez terminatorkę. Prawdą pozostawał fakt, że nie stanowiła ona żadnego zagrożenia dla jego osoby. - Zastanawia mnie jednak, skąd twoja wrogość do mojej osoby; nie sądzę, bym kiedykolwiek wyrządził ci jakąkolwiek krzywdę, nie wspominając o tym, że interesuje mnie los pierwszej podopiecznej mojej terminatorki.
Postanowił zdecydować się na szczere zapytanie, nie rozumiejąc kontekstu społecznego obecnej sytuacji. Nie przypominał sobie by on kiedykolwiek postępował tak w stosunku do Rozgwieżdżonej Łapy, jej postępowanie nie było jednakże na tyle wyraźne, by miał pewność, że powinien obarczyć ją konsekwencjami za nie.

Z grymasem spojrzałam na niego. Nigdy mi tego nie zabraniał? Przecież właśnie… UGH! Kolejny, który gadał w zagadkach, i pewnie doskonale wiedział, co robi, i mówił to wszystko specjalnie, i no tak, nie zabraniał, ale mówił, jakby to było coś złego…
— No bo… !! — piszczę, — no bo mówisz tak jakbyś sugerował że mam robić coś innego a ja chcę robić to!! — znów, nieświadomie wymachuję łapami, wyzwalając w ten sposób wszelkie emocje, jakie mną rzucają. — No i… no… no jak gadaliśmy kiedyś to mi się nie podobało to jak mówisz. I co mówisz — stwierdziłam, odwracając zawstydzona głowę, bo gdy mówiłam to na głos, to brzmiało to serio głupio. Um.

Zdawało się, że jego podejście okazało się być skutecznie nie tylko wobec Śpiewającej Łapy, lecz również i wobec Rozgwieżdżonej. Czyżby szczerość dodana do surowości sprawiała, że osiągane efekty były bardziej zadowalające?
- Nie zamierzałem ci jednak niczego sugerować - odparł, przesuwając językiem po kryzie, by nadać jej odpowiedni wygląd. - Posiadam wiele mocnych stron, komunikacja nie jest jednak jedną z nich, Rozgwieżdżona Łapo. Jeśli chcesz trenować swą zręczność poprzez przerzucanie pióra, nie widzę przeszkód, dla których miałabyś tego nie robić, dopóki nie wyrządzasz tym krzywdy klanowi... co, podejrzewam, byłoby niemożliwe do osiągnięcia.

Słuchałam, wciąż odwrócona. Łał, super, czyli mogę bawić się piórkiem, a ten przyszedł tu tylko żeby mnie zdenerwować i pożalić się, że nie umie się komunikować. To niech się nauczy, co w tym trudnego! Teoretycznie więc mogłabym wrócić do zabawy, ale… spojrzałam na piórko, które w złości mięłam w łapach. Było już w niespecjalnie dobrym stanie, i właściwie to po tej rozmowie już mi się odechciało nim bawić. Ugh!
— Najwyraźniej nie podoba mi się mój sposób spędzania czasu, więc chętnie usłyszę, co według ciebie jest lepszym sposobem trenowania zręczności! — parsknęłam, i choć treść moich słów mogłaby być odebrana pozytywnie, to zapobiegał temu sarkastyczny ton. Chociaż, kto wie! Może jego problem z komunikacją obejmuje brak umiejętności słyszenia tonów!

Powstrzymał się od zmrużenia oczu, obserwując zachowanie kocięcia, któremu, podobnie jak Śpiewającej Łapie, zdecydowanie brakowało dyscypliny.
- Ja natomiast nie jestem chętny, by się nim z tobą podzielić. Twoim treningiem zajmuje się wszak Jeżynowy Cierń i nie chciałbym wkraczać w obszar jej kompetencji. Chciałem jedynie naprawić relację między nami, jeśli jednak nie jest to przedmiotem twojego zainteresowania, proponuję byśmy nie marnowali swojego czasu - rzekł, by następnie oddalić się niespiesznie w sobie jedynie znanym celu i kierunku.

Barwne Niebo nie wiedział co czuł w związku z zaginięciem kolejnej swojej córy. Na zewnątrz starał się zachowywać pozory żałoby, żeby nie wyjść na kompletnego psychopatę, ale w środku? Czemu miał się dla niej rozpaść mimo że od początku jej nie planował i nie do końca chciał. Znaczy nie chciał się też jej pozbywać. Przynajmniej nie od kiedy się urodziła. Nie czuł jednak żalu że jej nie ma, szczególnie smutny też nie był. Zniknęła tak szybko, jak się pojawiła w jego życiu. Ale nie byłby do końca szczery gdyby powiedział że zupełnie go to nie obeszło. Odczuwał pustkę, coś, a raczej ktoś, kto było w jego życiu nawet przez chwile, przepadł, prawdopodobnie bezpowrotnie. Jak jego Gwiazdeczka sobie sama poradzi? Chociaż on był w podobnym wieku, gdy zniknął z klanu, tylko miał znacznie więcej oleju w głowie i sporo szczęścia. Trafił na dobre dwunogi, a ona? Nie miał pojęcia.
Rozmyślał nad tym rozczesując futro. Jeżeli teraz będzie dostawał współczujące spojrzenia, bo ojoj zniknęła mu córeczka, tak jak dostawał gratulacje jak zaszedł w ciąże to rozszarpie kogoś na strzępy.

//Bocian