Uniósł brew do góry. Znał go? Nie gadali.
- Aż tak o mnie głośno, że znasz moje imię? - zapytał, zwyczajnie, wprost. Bo on nie miał pojęcia kim jegomość był. Ach! Nikim istotnym, to na pewno. No, ale to nie było aż tak ważne, nie teraz. Odchrząknął chwilę później. - No, komplement. Sam złapałeś?
Jak nie, to luz. Byleby rozwinąć jakoś rozmowę.
- Ja z siostrą już gadaliśmy o wychodzeniu poza obóz. Chce mi nazbierać kwiatków. A ja dla niej jakichś kości. Ona je lubi - co nie było raczej tajemnicą?? W końcu była twardzielem.

- Nie - odparł jedynie mierząc bezczelne pacholę wzrokiem zielonych oczu. - Jesteś członkiem mojego klanu, oczywistym jest zatem że znam twoje miano.
Godny pożałowania był natomiast brak wiedzy o wyglądzie i imionach nowonarodzonych członków Gromu.
Pytanie swego rozmówcy zignorował ze względu na jego wiek.
- Wiedz zatem że nie wolno wam tego uczynić do momentu w którym zostaniecie mianowani terminatorami przeze mnie lub przez Rozżarzoną Gwiazdę.
Ich przywódca był chory, zielonooki nie zdziwiłby się zatem gdyby to jemu przypadł obowiązek przeprowadzenia ceremonii.

- Aha... trochę lipa, myślałem że mnie znają po prostu za bycie super. Dobre i to, drugiego można sobie wypracować - wzruszył barkami. Czy jego brak wiedzy był godny pożałowania? Pewnie tak. Czy Pył się tym przejął? Pewnie nie. - Ja za to w ogóle nie znam ciebie. Ani większości kotów. Parę znam. W lecznicy mieszka bezczelny krzykacz, ale na dobrą sprawę jest spoko. Nazwał mnie dziwakiem!
Gdzie szczerze był nadal oburzony. Jak tak można?
- Wieemy, wiemy, nie bój żaby o nic. Nie mamy zamiaru łamać zasad, póki co, rozglądamy się za wszystkim po Klanie! Ale marzymy sobie, o ślicznych kwiatkach, ładnych zapachach i wspaniałych ozdobach... no, ty z twoim rodzeństwem tego nie robiłeś? - chyba, że takowego nie miał. Wtedy... współczuć mu tylko! On kochał swoje rodzeństwo. Nie wyobrażał sobie życia bez niego.

- Można - odparł w odpowiedzi na słowa kociaka; on sam dokonał tego już wiele księżyców temu powoli wspinając się na szczyt. Uczynił to częściowo za pomocą ciężkiej pracy na rzecz klanu, częściowo zaś - poprzez pogrążanie swej konkurencji w momencie, w którym ta popełniała błędy. - Jak zwie się ten "bezczelny krzykacz"?
Opis kocura pasował mu do co najmniej jednego osobnika w Klanie Gromu, nie zamierzał jednakże dzielić się z szylkretką swymi podejrzeniami.
- Rad jestem że wykazujecie się minimalnym rozsądkiem - odparł zgodnie z prawdą by następnie zastanowić się nad odpowiedzią na pytanie kotki. Prawdą było że zielonooki nie pamiętał czy takowe sytuacje miały miejsce. - Nie.
Jako kocię posiadał liczne zmartwienia; kocięce marzenia w jego niegdysiejszej sytuacji musiał porzucić.

A Pył miał chyba inny plan. Bo ani nie zależało mu na władzy, ani na niczym innym. Chciał być znany. Chciał by każdy wiedział kim jest. A czy to będzie przez solidnie wykonywaną robotę, wierność i siłę wobec Klanu, czy może raczej przez bycie skończonym frajerem i twórcą chaosu - było już mniejszym problemem. Drugie bardziej prawdopodobne.
- Nooo... właściwie, to chyba nie wiem. Albo nie pamiętam? Ale rudy taki... Czy coś koło tego. No! - bo ładniejszej nazwy na to nie znał. "Cynamonowy", okej, co to cynamon? A rude to bardziej pospolite, ale konkretne określenie. Poza tym, czarny twierdził, że znał każdego. No to pewnie zgadnie!
A potem... achh...
- Jesteś strasznie sztywny. Zawsze tak czy kocięta cię jakoś zniechęcają? - zapytał, tutaj z lekką dozą niepewności. To nawet Pająk, który wydawał się być przerażony, był łatwiejszy do rozmów i bardziej wylewny!

- Nieszczególnie dokładny to opis - rzekł uważnie obserwując swego rozmówcę. W ich klanie przebywało wiele rudych osobników, nie mógł więc przeprowadzić rozmowy z krzyczącym kotem bazując jedynie na podstawie jego sierści. - Czy wśród jego krzyków były słowa które uznajesz za obraźliwe wobec klanu lub twej osoby?
Podejrzewał że teraz, gdy miał zostać ojcem, musiał kontynuować swe próby rozmów z kociętami... oraz nauczyć się zdobywać odpowiednie wnioski na podstawie ich wypowiedzi.
- Jestem sobą, Pyłku - odparł jedynie by następnie przesunąć językiem po niesfornym kosmyku swej kryzy.

- Powiedział, że jestem dziwakiem, bo gadam o sobie jak o kocurze. No, bo przecież jestem kocurem! Jakby to był jego interes w ogóle!!! - tu zaś, zero stopów. Nawet jeśliby go przeprosił za to, czemu miałby nie mówić o krzywdzie już wyrządzonej? No, wiadomo - zabolało, to się o tym mówi! - I generalnie, krzyczał. Że ślepy jestem.
Ale to już na pewno było kłamstwem, bo Pył widział WSZYSTKO. Na przykład to, że tamten był wrednym baranem!
- Nuuudaaa! Dorośli zawsze są sobą i są tacy spokojni. Nigdy nie rozumiem dlaczego nie chce się im wspinać na drzewa, wychodzić wszędzie i podbijać cały las. Przecież wy możecie wszystko, a robicie nic!!

- Sądzę że to kwestia którą powinieneś poruszyć ze swymi rodzicami, nie z przypadkowym kotem w klanowej lecznicy - odrzekł dyplomatycznie. Jego rozmówca był młody - urojenia które przedstawiał Konwaliowy Sen uznał za kwestię nierozwiniętego mózgu. - Posiadasz zapach typowy dla kotki, tak zatem postrzega cię twoje otoczenie.
Wysłuchał kolejnych słów kocięcia.
- Zakładasz tak nie widząc czym zajmujemy się poza klanowym obozem.

- Ale ja nic nie poruszyłem! Po prostu mówiłem, jak teraz z tobą. To uznał, że jestem dziwny - żeby czarny kocur w ogóle go oskarżał o poruszanie takich tematów, bezczelne! Czemu w ogóle miałby to robić? Przecież był po prostu kocurem. Nie było o czym tutaj gadać i czego rozdrabniać. Wątpił, by inne koty gadały o tym że są takiej, a nie innej płci. Dziwne to jakieś było!
A potem, zamilkł, przyglądając się mu aż zbyt intensywnie.
- A jak mam sobie zapach zmienić? - rzucił wnet, marszcząc lekko brwi. Jeśli była szansa zmienić zapach jakkolwiek..
- No, wiadomo! Polujecie, pilnujecie granic i w ogóle!

- Oraz trenujemy terminatorów. Na czynności te zużywamy wiele sił - wyjaśnił zachowując cierpliwość stosowną do wieku jego rozmówcy. - Nie oznacza to jednak że poza obozem nie oddajemy się czynnościom o których wspomniałaś.
Następne pytanie zadane mu przez Pył nie wydawało mu się rozsądne. Wspomniany brak rozsądku uznał za wynik niedostatecznego rozwoju Pył wynikającego z wieku.
- Wcale - odparł zgodnie z prawdą. - Możesz jedynie ukrywać swoją woń.

Drobny szczegół, dopowiedział sobie Pył w głowie, chwilę później mu przytakując. Nie wyobrażał sobie ile sił właściwie potrzeba do treningu. No, bo co się na nim w sumie robi? Przerzuca kamienie? Przenosi drzewa? Na co potrzeba aż tyle siły??
- WspomniaŁEM!! - poprawił go, łapkę kładąc mu na nosie - niby to miał robić rozmach, ale ostatecznie nie włożył w to żadnej siły. Coś jakby "słuchaj, no!". Jedno czy dwa potknięcia, spoko, ale kurczę. - Tak czy inaczej, poza tymi rzeczami, no to chyba też się rozluźniacie poza obozem też, co nie? Czy jak wychodzicie to od razu musicie się spinać bo inaczej?
Pociągnął, po czym znów - wrócił do tematu najważniejszego, o sobie.
- Okej... ale jak? Muszę to robić jakoś... specjalnie?

Dzik przyszła na świat w takim niefortunnym momencie, że wraz rosnącą temperaturą rosło również jej futro. Szata gruba niczym owcza wełna zdecydowanie nie pomagała w przyzwyczajaniu się do pory zielonych liści. Zazwyczaj chowa się w legowisku lub jakimś zacienionym kącie, jednak dziś rozwiązaniem był Trawiasty Brzeg i strumyk przy nim. Leżała wsłuchana w nurt wody z sikorką między łapami, co jakiś czas skanując wzrokiem obóz. Dała sobie chwilę na wyciszenie i w tym czasie myślała czym się zająć kiedy skończy posiłek. Niestety jest w tym niezręcznym momencie, kiedy jako terminator jeszcze nie umie polować, wszystkie inne obowiązki to żmudna robota a figlować jak kocię już trochę nie wypada. Ehh, przyjdzie taki dzień, że nuda ją zabije.

japek