Wydawało mu się, że powiedział dokładnie o co mu chodzi, jednak niestety buzia nie współgrała z jego myślami. Miał zbyt małe możliwości jak narazie i może dlatego jego prośba okazała się być niezrozumiała. No trudno, tera jego mama wiedziała o co chodzi. "Dobrze" rzucił jej i zaczął pałaszować rybkę. Nie trwało to długo i dojadł tak, żeby nie marnować nawet kawałka - w końcu Łowcy się natrudzili, żeby ją złowić. Tak mu tłumaczyła Promyk i wziął to do serca, bardziej był jednak przejęty obserwacją jak mama skubie ptaszkom piórka, więc gdy tylko skończył, to spojrzał wyczekująco na mamę.
- A,um, dziękuję! Pokazes mi telaz? - uśmiechnął się wesoło, czekając na reakcję Promyk.

Korzystając z tego, że Brzoza zajął się swoim posiłkiem, podeszłam do stosu z jedzeniem i porwałam z niego niewielkiego wróbla, którego zamierzałam zjeść zaraz po tym, jak urządzę synowi małą pokazówkę. Nie byłam za bardzo głodna, dlatego stwierdziłam, że taka przekąska w zupełności mi wystarczy, skoro nie muszę karmić już kociąt własnym mlekiem. Wróciłam do niego w tej samej chwili, w której kocurek brał swój ostatni kęs jedzenia. Hmm...Szybki jest. Oby tylko nie rozbolał go brzuszek od takiego prędkiego tempa jedzenia. Na szczęście chyba nic mu na razie nie było, a młodziak nie zadławił się nawet ani jednym kawałkiem, zjedzonym w nadmiernym pośpiechu.
- Spokojnie, przecież obiecałam ci, że pokażę, prawda? Lepiej patrz uważnie, bo nie będę mogła tego przed tobą powtórzyć drugi raz. Mamy więc tylko jedną szansę, żebyś zobaczył co i jak. - odparłam, po czym od razu zabrałam się do dzieła. Skubiąc ptaka ze wszystkich jego piórek, tłumaczyłam młodemu, jak zrobić to delikatnie i z precyzją, tak, żeby nie uszkodzić żadnej części ciała poza samą warstwą ptasiego upierzenia.

Był spokojny! Prawie. Chciał zobaczyć jak mama obrywa ptaszkom piórka, bo Koszatka też to potrafiła i zastanawiał się od tamtej pory, jak to robić. Przesunął ciężar ciała z jednej strony na drugą kilkukrotnie, dopóki mama nie zaczęła pokazywać.
Oglądał dokładnie i uważnie, jak kocica skubała piórka ptaszkowi, aż ten nie miał ich wcale. Słuchał też, mniej uważnie niż przypuszczał, bo połowa słów mu uciekła z głowy nim dobrze się w niej zagnieździła.
- Chyba wiem, dziekuje!! - powiedział radośnie, nie miał więcej pytań. Chyba... - A... mogę wziąć te piólka do zabafy? - wskazał łapką na stertę oberwanych piórek, w sumie szkoda było żeby się zmarnowały.

Oczka mego pierworodnego błyszczały z ekscytacji, gdy obserwował moje poczynania w wyskubywaniu piór z ptasiego truchła. Chyba naprawdę był zainteresowany tym, co robię i mówię. Bardzo mi to pochlebiało. Uśmiechnęłam się pod nosem, dumna z siebie, że udało mi się wychować takie grzeczne i ciekawe świata kociaki. Rzuciłam okiem na stos piór, pozostałych po mej robocie, na który to mą uwagę zwrócił sam Brzoza. Były ich całkiem sporo, nie mogły więc się zmarnować, a na pewno mój syn i jemu podobni zrobią z nich dobry użytek jako swojej zabawki, przynoszącą im samą radość. Jak więc mogłam odmówić prośbie tego uroczego kocurka, patrzącego na mnie swoimi wielkimi, iskrzącymi oczami?
- Oczywiście, skarbie. Proszę, może je wziąć ze sobą do zabawy. Tylko podziel się nimi z innymi, dobrze? Na pewno twoi koledzy ze żłobka też będą chcieli się nimi pobawić. - to mówiąc, złożyłam czuły pocałunek na czole błękitnowłosego malucha.

Zgodziła się, jak super. Brzoza był ukontentowany z takiego obrotu spraw. Oczywiście musiał dzielić się z innymi koniakami, ale dopóki miał chociaż jedno piórko - to było okej. Zwłaszcza, że kociaków w sumie było dość sporo jeszcze. Im bardziej rośli, tym miejsca robiło się mniej. To nie zmieniało faktu, że podzieli się bez problemu piórkami.
Już je łapie w pyszczek, kiedy nagle w jego głowie powstaje inny pomysł. Zatrzymuje się nim jeszcze weźmie je i złapie. Podnosi głowę na Promyk, bo to co mu przyszło do głowy obejmuje też ją.
- A... moze - zaczyna spokojnie, choć błysk w jego oczach już zdradza jakiś szalony plan. Dla niego szalony, może jego mama uważała inaczej - moze wcepis mi je wsystkie w sielść? - pyta niewinnie, nie ma zamiaru nikogo straszyć, raczej chce wyglądać po prostu ładnie. Chce by mu się przyglądali i go podziwiali.
- Obiecuje ze w złobku je wsystkie fyciongne i podziele sie z innymi - dodaje, by zapewnić mamę o tym, że dzielenie się wciąż ma w planach.

Rozczuliłam się, słysząc tą dość interesującą prośbę Brzozy. Mój mały strojniś... Poza tym obiecał przecież, że ostatecznie podzieli się piórkami z innymi, nie mogłam więc mu odmówić, gdy tak patrzył na mnie tymi swoimi wielkimi, kocięcymi oczami.
- Okej, skoro tak ładnie prosisz i obiecujesz, że dasz też trochę innym kolegom do zabawy, to chyba nie mam żadnego powodu, żeby ci odmówić. Tylko stój spokojnie, żebym nie zrobiła ci niechcący jakiejś krzywdy, dobrze? - to powiedziawszy, zabrałam się od razu do roboty, umieszczając w futrze syna różnokolorowe pierze, tworząc z niego piękny i niepowtarzalny wzór. Chyba te malowanki z Żywicą czy układanie kwiatów z Błotkiem obudziły we mnie duszę prawdziwej artystki.

Zgodziła się? Zgodziła się! Brzoza podskoczył, cały w skowronkach i tak chwilę skakał wesoło, dopóki mama nie kazała mu stanąć i się nie ruszać. Zdecydowanie mógł to zrobić. Stać i się nie ruszać, czekać aż mama wplecie mu w sierść piórka, które go ozdobią. Będzie najfajniej wyglądającym kotem w Plemieniu i wszystkim szczęki opadną, jak go zobaczą!
- Dziekuje mamuś, jestes najlepsa! - powiedział wesoło w stronę kotki. Był cierpliwy, a kiedy Promyk skończyła, to Brzoza obejrzał swoje nowe piórka. Wyglądał świetnie, bez tego też - tak swoją drogą, ale jednak z piórkami zdecydowanie było mu do pyska.
- Kocham cie mamus, ide... ide podzielić sie z innymi do kociarni - przytulił się do Promyk, a zaraz później ostrożnym krokiem wymaszerował w stronę żłobka. Oczywiście starał się, by nic z niego nie spadło, a jednocześnie miał wysoko zadartą głowę, by wyglądać na jak najbardziej dumnego z siebie.

z/t

Starałam się, jak mogłam, aby mój synuś za sprawą paru piórek w futrze stał się najpiękniejszym kocięciem w plemiennym żłobku, co nie było aż takie trudne, bo Brzoza nawet bez nich wyglądał naprawdę ślicznie i uroczo. Wyrośnie kiedyś na dużego, silnego i przystojnego kocura, który niejednemu kotu w głowie zawróci - tego mogłam być pewna. Uśmiechnęłam się do niego, słysząc te trzy magiczne słowa - "Kocham cię, mamuś" - po czym objęłam jego niewielkie ciałko, gdy tylko ten się do mnie przytulił. Obserwowałam z czułością jego sylwetkę, oddalającą się w stronę żłobka, a po tym, jak już całkiem zniknął mi z oczu, chwilę jeszcze posiedziałam sama przy Rogu Obfitości, aby następnie wstać i ruszyć jego śladem z powrotem do kociarni Plemienia Niedźwiedzich Kłów.

[zt]

Wichura od jakiegoś czasu jest głodny, ale ma już przecież prawie trzy księżyce i sam musi sobie chodzić do stosu zwierzyny... tyle że za każdym razem, kiedy to planuje, przy Rogu Obfitości kręci się mnóstwo kotów.
Przez ostatni księżyc nauczył się już, że jako kocię nie może praktycznie nigdzie iść w spokoju. Chce się powspinać? Jakiś sarni móżdżek (wyrażenie, którego nauczył się niedawno!) zacznie mu gderać nad uchem i mieć pretensje, że sobie rozwali łeb, jakby Wichura był totalnym idiotą. Chce sobie po prostu gdzieś posiedzieć? Ktoś na pewno pomyśli sobie "ojej, kocię!" i zacznie mu zawracać głowę jakimiś pogawędkami o pogodzie i pytaniami, czy pewno nie może się już doczekać treningu albo coś w tym stylu, na co zawsze czuł się strasznie niezręcznie. Przejdzie się w stronę wyjścia z obozu, ale nie po to, żeby z niego wyjść, tylko żeby podziwiać skrawek widoku za wejściem do jaskini? Ktoś zacznie go pilnować, jakby był jakimś zbiegiem, planującym spontaniczną ucieczkę z obozu albo jeszcze go wygoni, żeby nie było mu zimno. Nie pozostaje mu więc nic innego, jak tylko trzymać się rodziców, rodzeństwa, a oprócz tego – chować się po kątach jak tylko może. To nie tak, że Wichura nienawidzi innych kotów, ale ich obecność jest dla niego trochę straszna i przytłaczająca, i nie życzy jej sobie, kiedy chce akurat zajmować się własnymi sprawami. Przecież sam nikogo nie zaczepia i nikomu nie przeszkadza. Czy prosi o aż tak wiele?
Stos zwierzyny jest, jakby nie patrzeć, jedną z ważniejszych części obozu, więc rzadko zdarza mu się moment, kiedy okolica jest w miarę pusta, ale obserwuje Róg Obfitości od jakiegoś czasu i wreszcie udaje mu się trafić: prawie nikt nie kręci się w pobliżu! Wybiera więc sobie jakąś popielicę ze stosu i siada z nią trochę na boku, po czym zaczyna samotny posiłek. Wreszcie!

brzoza

Na nieszczęście Wichury, o czym kociak na pewno jeszcze nie zdawał sobie sprawy, do Rogu Obfitości szedł Brzoza. Nie był jakiś bardzo gadatliwy, zazwyczaj, ale należał do kotów zdecydowanie towarzyskich. Lubił inne koty, prawie tak samo jak lubił jedzenie.
Przyszedł do stosu zwierzyny z myślą o przekąszeniu jakiejś niewielkiej piszczki, ostatnio zdecydowanie miał mniejszy apetyt niż wcześniej, chyba organizm przestał aż tak potrzebować jedzenia... albo się podświadomie stresował swoją ceremonią. Tak czy inaczej, sam do końca nie wiedział o co mu chodziło i niezbyt się tym przejmował. Nie czuł się źle, w zasadzie był cały w skowronkach.
Tym bardziej, kiedy dostrzegł gdzieś w oddali samotnego kociaka, od razu jego łapy same zaczęły go ciągnąć w kierunku Wichury. W końcu musiał czuć się źle, jedząc w samotności.
- Mama zawsze powtarza, że jedzenie w towarzystwie smakuje lepiej, wiesz o tym? - zagaił, wcześniej odkładając piszczkę pod swoje łapy.
- Poza tym chyba jesteś bratem Nawałnicy, prawda? - zadał kolejne pytanie i przysiadł się, nie czekając na reakcję kociaka.

Pierwszych słów kociak za bardzo nie skomentował, a taką fajną odzywkę wymyślił na poczekaniu! Znaczy no może Promyk coś takiego mówiła, ale raczej tylko po to żeby Brzoza jadł mniej. Z drugiej strony coś musiało być w tym prawdziwego, bo faktycznie kocur lepiej się bawił, kiedy mógł poprzeszkadzać... znaczy, porozmawiać z innymi przy jedzeniu. W końcu to się jakoś nazywało, wspólne jedzenie i gadanie? Chyba chodziło jeszcze o zamianę posiłkiem... ale wyleciało mu to teraz z głowy.
Za to na Nawałnicę zareagował! Pewnie tak samo się kochają ze swoim rodzeństwem, jak on ze swoim. Kompletnie pomijając jakąś głupią sprzeczkę z Ryśkiem, która już przestała istnieć w jego głowie. To było zwykłe nieporozumienie.
- A bo wyglądacie podobnie, poza tym chyba byś nie mógł być niczyim innym bratem, bo nikogo więcej już w kociarni nie ma - czy wyglądali podobnie? Lepiej nie odpowiadać, bo Brzoza plótł sobie trzy po trzy, jak to miał w zwyczaju. Bycie mądrym niezbyt mu wychodziło, dawanie rad też, więc musiał skupić się na swoich innych atutach.
- Też masz takie czadowe imie jak ona? - w zasadzie to do tej pory nie ruszył swojego jedzenia, może to było powodem, dla którego Promyk mu mówiła, by jadł z innymi...

- No pewnie, że znamy! Mogę chyba nawet powiedzieć, że się przyjaźnimy - Brzoza uznawał, że przyjaźni się z każdym, z kim zamieni choć jedno słowo, a z Nawałnicą nawet chwilę pogadał. No i pytała go o to, co można powsadzać w futerko, normalnie najlepsi przyjaciele już zaklepani. W końcu z nikim o tym jeszcze nie rozmawiał, no z Promyk trochę, ale to mama! A mama to się tylko liczy do połowy, bo w końcu to rodzina.
- Wichura Łamiąca Drzewa? Ale czadowe! No to wyrośnie z ciebie na pewno super kocur - powiedział z podziwem na imię kociaka, bo tak też uważał. Łamiąca Drzewa? Przecież z takim imieniem to od razu powinien zostać wieszczem! Chociaż może nie... bo jego tato też nim był i ciocia... może nie będzie o tym wspominał Wichurze.
- Ja jestem Wysoka Brzoza Rosnąca Pośród Mchów! - wypiął dumnie pierś, chociaż wysoki to on nie był, ale pasowało mu to imię, już się przyzwyczaił.

Pytanie Wichury było takie głupiomądre albo mądrogłupie, bo przecież nie było zbyt wielu miejsc, w których mogli się z jego siostrą poznać! Nie miał zamiaru jednak mówić tego Wichurze, bo byłoby to nieuprzejme. Nawet wyrazu pyska nie zmienił za bardzo, bardziej się wyszczerzył - tylko tyle i aż tyle.
- No przecież w miękkich półkach. Pokazywałem jej moje piórka - odpowiedział z nutką dumy w głosie. W końcu miał być z czego dumny! Jeszcze chciałby przystroić się w kwiatki i inne roślinki, ale nie dość, że jeszcze nie mógł opuszczać obozu, to na dodatek było zimno wszędzie! I zero kwiatków pewnie, zero!
- Oj tak, nie będę narażać cię na kaleczenie sobie języka tak długim imieniem młody przyjacielu! - posłał mu kolejny uśmiech i w końcu się zamknął, ale jedynie dlatego, że w końcu zaczął jeść.

Czy zbierał piórka? Ciężko było stwierdzić tak naprawdę, bo teoretycznie tak? Ale w sumie nie do końca... nie zwracał uwagi na to z jakich są ptaków i dlaczego się mienią, dla niego nie miało to najmniejszego znaczenia.
- Hm... bardziej się w nie stroję niż zbieram - odpowiedział Wichurze beztrosko. Lubił stroić się w piórka i nie mógł się doczekać aż wyjdzie z obozu jak będzie ciepło i będą kwiatki i listki i inne trawki żeby mógł chodzić cały w trawkach i wszystkim! Na sama myśl nie mógł się doczekać treningu i mijających pór! Niby mógłby, może, zakraść się - znaczy pójść do taty i poprosić o jakieś... mało ważne zioło, żeby stało się to jego znakiem rozpoznawczym. Jakieś pachnące, żeby każdy kto poczuje ładny zapach myślał o nim! Chyba był zbyt próżny... niedźwiedzie nie powinny takie być. Ugh. Cóż...
- A no tak tak, smacznego! - uśmiechnął się do Wichru i wziął kolejny kawałek mięsa do pyszczka.