Musiałem wyjść z ciepłego legowiska, ponieważ byłem głodny. Potruchtałem więc do Rogu Obfitości, by coś sobie stamtąd wziąć. Przy stosie jak zawsze siedziało trochę kotów, więc podszedłem do jednego z tych, których nie znałem i nieśmiało przy nim usiadłem. Wybrałem dużo większą i starszą ode mnie kotkę, ponieważ duzi często mają coś ciekawego do powiedzenia. Z uśmiechem na pysku zgarnąłem ze stosu jakąś zdobycz, nadgryzłem ją i postanowiłem zacząć rozmowę. - Cześć! Mógłbym tutaj usiąść? - zapytałem przyjaźnie, spoglądając krótko na kotkę. Dość zależało mi na tym miejscu, bo było spokojne i oddalone od tłumów.

Czy kotka się czuła dobrze? Cóż, nie. Może dlatego wszystko inne wydawało się przygnębiające, a może rzeczywiście wszyscy inni również byli przygnębieni. W takiej sytuacji przydałaby się dawka pozytywnego myślenia, w czym Żywica przecież była ekspertką. Otóż nie tym razem. Zewnętrznie owszem, starała się nie zmywać z siebie pogodnego obrazu, chociaż jej zachowanie widocznie się uspokoiło. Przycichła, a każdy widok uśmiechniętego szczerze kota, głośniejszego śmiechu czy obraz lepiących się do siebie członków plemienia w IdEaLneJ miłości, wprawiał kotkę w jakąś niepojętą irytację. Miała ochotę wtedy do takiego kota podejść, wyrzucić mu wszystkie błędy życiowe i ogólnie być jak ta stereotypowa stara jędza co posadzi swoją torbę na siedzeniu obok. Mimo wszystko pozostawała spokojna, odwzajemniając te uśmiechy, a może nawet sama je powodując. Chociaż rola plemiennego klauna wydawała się być coraz trudniejsza do odegrania.
Wróciła z patrolu zziębnięta, od razu kierując się do stosu z jedzeniem, chcąc napełnić swój żołądek. Było jej nieswojo, jakby czegoś szukała ale znaleźć nie mogła. Jakby coś było nie tak. Upierdliwe. Nim jednak odeszła w jakiś kąt długouchym w pysku, w jej oczy rzuciła się jakże szaro wyglądająca, młoda istota. O proszę, problemy w młodym wieku? Po chwili zawahania ruszyła w stronę syna Pajęczyny. Nie miała pojęcia, jak się nazywa.
-Kiepski dzień? - Spytała niemrawo, po odłożeniu królika na ziemię i siadając w pewnej odległości od kocurka - Trochę głupio pytać po fakcie, ale mogę się dosiąść? - Dodała, tym razem ubarwiając swoją wypowiedź o lekki uśmiech na pysku.

Żywica przez chwilę milczała, patrząc bez wyrazu w ciemne kocię. Albo zły dzień, albo zwyczajny kij w zadzie. Kto go tam wie? Może jedno i drugie?
- Oczywiście, że masz - Odpowiada lekko, przymykając na moment oczy - Zawsze możesz powiedzieć, że chcesz pobyć w samotności i nie życzysz sobie mojego towarzystwa, a moim zadaniem jest to uszanować. Działa to w dwie strony - No, trzeba być wyrozumiałym. Żywica można powiedzieć, że kotom na wiecznym zirytowaniu trochę współczuła. Radość z przyswajania tlenu do organizmu odbierali sobie sami sobie dobrowolnie, jakby życie nie było wystarczające, kopiąc wszystkich w tyłki prędzej czy później.
- Ale wiesz, towarzystwo innego kota czasem jest całkiem fajne i można poplotkować o ciekawych rzeczach - Pytanie tylko, czy miała teraz ochotę na możliwe użeranie się z panowaniem nad swoim językiem. No, zobaczymy. To czy Echo miał ochotę to już było widać w tym momencie, chyba, że udawał. Tylko po co?

Kotka zmarszczyła nos z lekka, jednak nie ze złości, a w pewnego rodzaju rozbawieniu.
- Zawsze możesz to zrobić teraz. Nikt ci przecież nie broni. Trzeba patrzeć na niektóre sytuacje bardziej obszernie. To, że już coś się stało nie oznacza, że blokuje ci to następne możliwości. Trochę jak w walce - Mruknęła wesoło, lecz spokojnie. Miała wrażenie, że dymny miał problemy z agresją i emocjami. Ha! W sumie jak każdy. Przez chwilę coś stanęło w szylkretowym gardle, jednak zaraz odegnała od siebie to losowe uczucie. Kocurek wydzielał z siebie jakąś negatywną energię i chyba za bardzo to odbierała.
- Jakich... uh, teraz chyba nie specjalnie jest o czym... - I o niektórych rzeczach lepiej nie mówić. Smętny wzrok przez chwilę utkwiony był w młodzieńca, by potem gdzieś zboczyć z kursu. Właśnie, o czym by tu poplotkować?
- Może o czymś fajnym? Dla przykładu, czy już sobie kogoś upatrzyłeś na mistrza - Zaproponowała lekko, podnosząc na chwilę jedną z łap.

Cóż, w oczach Żywicy nie wyglądało to jak pouczanie, a dobra rada! Albo może poddanie propozycji jak może wyglądać działanie? Kocurek jednak milczał, przez co kotka nie wiedziała jak się za to teraz zabrać. Może to była milcząca zgoda? Niektórzy nie potrzebowali paplać jęzorem jak ona czy coś, dla przykładu jaki Jerzyk. Chociaż ten to w ogóle nie mówił. Jej brak pomysłu tylko pogłębił się z kolejnym słowem Echa. Utknęła. Nie miała w tym momencie siły na skakanie i wymyślanie czegokolwiek, by rzucać w koty tęczowymi słoneczkami. Tym bardziej, kiedy takowe osobniki nie wyrażały ze swojej strony żadnej, ale to ŻADNEJ inicjatywy i starania.
- Hmmm, to może chcesz nad tym pomyśleć? Coś takiego na pewno zajmie ci kawałek dnia. Wiesz już, kim chcesz być w przyszłości? - Zapytała po chwili milczenia (i niezręcznej nieobecności przez dwa uderzenia serca) wesołym tonem ubarwionym uśmiechem przedszkolanki, brnąc dalej. I nie robiła teraz tego, bo nie wiem, rzeczywiście była ciekawa (no, może trochę), ale głównie z powodu chęci zajęcia czymś umysłu. Więc można powiedzieć, że Echo był w tym momencie wykorzystywany? Cóż, najpewniej jak sobie pójdzie bo będzie miał dość, szylkretowa pójdzie znaleźć kolejną ofiarę, by nie stoczyć się w jakąś spiralę której się podświadomie obawiała.

Lekko łagodnym, przymglonym przez zmęczenie wzrokiem zarejestrowała całą energię i emocje bijące od dymnego. Duh, aż poczuła to nieprzyjemne uczucie, które siedziało jej pod skórą od jakiegoś czasu, i teraz się podwoiło. Jaki negatyw! Jakby fajnie, czasy ciężkie i tak dalej, ale huh. Przymknęła oczy, tworząc długi wydech przez nos. Wyglądało na to, że więcej tu nie zdziała i po prostu potrzebuje kolejnej osoby do wykorzystania.
- W takim razie co byś chciał? Żebym sobie poszła? - Otworzyła złote ślepia, wpatrując się w młody pysk wyczekując odpowiedzi, bez zmiany swojej wcześniejszej, przyjaznej postawy ani głosu. Chociaż huh, pytanie było raczej zbędne, patrząc na postawę kociaka od samego początku do niej. Jak taki będzie cały czas, to w ogóle nie znajdzie przyjaciół w plemieniu! A to może być problem dla niego w przyszłości, chociaż, hm, czy ją to obchodzi?

Innego tematu? Przecież pytała, o czym chciałby rozmawiać. A może wydawało jej się tylko, że do tego doszło, a tak naprawdę była to fikcyjna sytuacja w jej głowie? Trochę jak odpowiadanie w swojej głowie na wiadomość, zamiast wysłanie odpowiedzi. Nim jednak otworzyła pysk, kocurek sam na coś wpadł i... Uh, rzeczywiście, należałoby się przedstawić. Zawsze o tym zapominała, bo przecież z czasem sama wyłapywała imiona poszczególnych kotów, bez tego całego ,,hej jak się nazywasz", jakby nie mieszkali w jednym plemieniu.
- Jestem Żywica w Której Zatonął Blask Słońca. W skrócie Żywica, al- Przerwała, chcąc zaproponować Szyszkę, ale zaprzestała kiedy zerknęła drugi raz na pysk dymnego.
- Z twojego imienia kojarzę jedynie Echo, ale długiej wersji nie zapamiętałam - przyznała z niezręcznym uśmiechem. Ta... Był chyba Róg jeszcze. Albo to ze Żwirem rozmawiała? Nie potrafiła ich teraz zidentyfikować i szczerze miała nadzieję, że dymny jej to wybaczy.

Kotka zaraz pokręciła energicznie głową w zaprzeczeniu, że to nie ważne. Jaki kot się tak do niej zwracał. Cień? Chyba tylko Cień. I może Słonecznik, ale jej nie widziała od bardzo dawna, chociaż przecież jej to nie widzi.
- A, przejęzyczenie - mruknęła lekko, machając zbywająco łapą. Pewnie Echo uznałby to za głupie, patrząc na sposób myślenia jaki reprezentował, a którego Żywica fanką nie była, bo było, no, nudne i bez zabawy.
- Ładne imię! Motyw snu i echa się ładnie łączy wiesz? To takie trochę tajemnicze zjawiska. Zastanawiałeś się kiedyś, czemu koty śnią? - Spytała, próbując znaleźć kolejny temat do rozmowy, już wewnętrznie przygotowana na możliwe niezadowolenie od strony dymnego.

Widząc reakcję Echa lekko przekrzywia głowę, jednak zaraz ją prostuje, ozdabiając wesołym uśmiechem.
- Jak już wspomniałam, to takie trochę tajemnicze zjawisko. Nikt go do końca chyba nie wyjaśnił - Miauknęła po wcześniejszym zerknięciu w górę w geście zastanowienia - To czyni je trochę takim tajemniczym, prawda? W końcu nie wiesz o czym będziesz śnić, a niektórych pewnie w ogóle zapominasz. Niekiedy są to tylko pierdoły, typu typowy dzień w plemieniu, ale czasem możesz zamienić się w taką jaskółkę, by polatać po niebie. No i sny są chyba po coś! Według mnie, podczas śnienia pokazują nam się czasem nasze poprzednie wcielenia, pomieszane z naszymi obawami albo nadziejami... coś, za czym tęsknimy. Chociaż niektóre w ogóle nie mają sensu! A może to duchy nam mieszają w głowach? Co myślisz? - Zerknęła wyczekująco w stronę dymnego kocięcia, oczekując odpowiedzi. W końcu było tyle możliwości a tak mało odpowiedzi jednocześnie.

Na zadane pytanie marszczy brwi i przekręca lekko głowę w niezrozumieniu.
- Nie. Czemu pytasz? - Wieszcza w sumie nie pytała nigdy o sny. Owszem, czasem dostawała swoich nagłych rozmyślań i potrafiła zanudzać trajkocząc o tym godzinami, ale żeby "uczyć" się od kogoś o tym? Wieszcz miał wiedzę pewnie jako taką ale o zmarłych, o których też pytała, ale pewnie sny są dla niego tak samo niewyjaśnione.