Podniosła na niego spojrzenie, starała się co prawda nie wgapiać w jego pysk, ale takiej ekspresji chyba jeszcze nie widziała i w jakiś sposób ją to fascynowało. Chciała poznać inne emocje, które potrafił, choć nie chciał, pokazać Echo. Inne koty ciągle się nimi dzieliły, ba, sama Mysz potrafiła pokazać innym swoje emocje. Te, które pokazywał dymny, były inne, wyjątkowe. W końcu nie pokazywał ich nikomu innemu. Zwracając uwagę na to, że się gapi, szybko odwraca spojrzenie wzrok na kamień, uśmiech ciśnie jej się na pysk, jednak odpędza go, starając się przybrać neutralny wyraz.
Poczekać? Dać mu czas... dała go tyle, wiele księżyców poświęciła, myśląc o nim. Co jej szkodzi dać go jeszcze trochę? Znów na niego patrzy, kiedy Echo mówi, by została w końcu łowczynią.
- Już niedługo mam nadzieję, może przestanę zadawać pytania, to pójdzie szybciej - zaśmiała się krótko, bo nie miała zamiaru odbierać słów kocura jako obrazę, myślała, że to raczej w formie żartu.

Targają nim uczucia, w dużej mierze sprzeczne, i niezręczna próba żartu – chociaż może raczej pół-żartu, bo faktycznie nie uważa, że odpowiednim dla niego jest wiązanie się z Nowicjuszką – nie rozładowuje napięcia i nie ułatwia mu przetrawienia wszystkiego, co zaszło w tej rozmowie. Jakaś jego część czuje ulgę; ulgę, że poszło tak, a nie inaczej, że się zgodziła, jednak silniejszy jest dyskomfort wynikający z lęku. Lęku, który chciałby w sobie zdusić, ale nie umie.
Niezręcznie przenosi ciężar ciała z jednej łapy na drugą, po czym kiwa gwałtownie głową, żeby wymamrotać „to ja już pójdę” i oddalić się poza obóz, jedynie lekko, przelotnie, ocierając się bokiem o bok Myszy. Na więcej nie jest w stanie się zdobyć.

zt

Znów poczuła się trochę niezręcznie, bo zapadła cisza, do której nie była przyzwyczajona. Ostatnio nie oznaczała nic dobrego i chociaż teraz wydawało się, że wszystko szło w dobrym kierunku, to co jeśli nagle wszystko się zmieni i Echo odejdzie? W sensie tak całkowicie. Chce coś powiedzieć, ale ma wrażenie, że w tym momencie już wszystko, co mogli powiedzieć - zostało powiedziane. Nie będzie go namawiać ani pospieszać z decyzją. Starała się zrozumieć, że może być to dla niego trudne.
Och, idzie. No tak, przecież nie będą tutaj stać w nieskończoność i patrzeć się w siebie.
- Jasne, do zobaczenia - mówi spokojnym tonem, uśmiecha się w jego stronę i czuje się dziwnie, gdy kocur ociera się o nią delikatnie, nic nieprzyjemnego - zwyczajnie innego. Pochyla się bardziej w jego kierunku, kiedy czuje jego bliskość, by odwzajemnić się tym samym. Uśmiecha się do siebie nieco szerzej, bo czuje się znacznie lepiej niż na początku ich spotkania. Zerka za nim jeszcze przez chwilę, by zaraz wrócić do obozu lekkim krokiem.

z/t

W jaskini panowała już ciemność. Mróz nie odpuszczał, nadal tak samo szybko robiło się ciemno. Łabędź miał już po dziurki w nosie tej Pory Białych Zasp. Nie dość, że wszędzie leżało to białe gówno, to jeszcze było zimno i ciężko było cokolwiek upolować. Dobrze, że przynajmniej nie złapało go jakieś chorubsko, bo jakby do tego wszystkiego musiał leżeć w legowisku u Wieszcza, to był go coś strzeliło.
Z racji panującej w jaskini ciemności planował iść wcześniej spać. Nawet ułożył się już na swoim legowisku, ale z jakiegoś dziwnego powodu nie mógł zasnąć. Przewracał się z boku na bok, i nic, co było w jego przypadku nietypowe. W końcu znudziło mu się staranie o sen i ruszył do stosu zwierzyny. Może jak coś zje to szybciej zaśnie? Wziął więc sobie małą mysz i usiadł w spokojnym miejscu, by zjeść w samotności.

//Promyk

Zmęczenie jakie w nią uderzyło po powrocie z patrolu było niesamowicie intensywne. Dziś przypadła jej granica idąca wzdłuż pasma górskiego, co kosztowało ją nie tylko sporo stresu, ale i energii. Czuła jak rwały i piekły ją delikatnie obdarte poduszeczki prawej przedniej łapy, którą boleśnie przejechała po kamieniach. Nie było to nic na tyle poważnego aby iść do któregoś z Wieszczów, ale wystarczająco dawało jej się we znaki by zarządziła przymusowy odpoczynek. Podeszła do Rogu Obfitości i wybrała sobie z niego mysz, po czym odeszła kawałek dalej by w spokoju ułożyć futro, wylizać obolałą łapę i... coś zjeść! Poza nieprzyjemnościami z górskim podłożem, Lilia była też okropnie głodna. Mimo to najpierw zajęła się układaniem zmierzwionej sierści na karku, grzbiecie i piersi.

/Meduza

Meduzę akurat też przyciągnęło do stosu zwierzyny w tym samym momencie. Zwróciła uwagę na Lilię i gdy z Rogu Obfitości wyciągnęła sobie ryjówkę, to podeszła do kotki w czarne łaty. Nigdy nie przyglądała się strażniczce, a dziś zwróciła na nią szczególną uwagę.
- Hej, masz ładne uszko - usiadła naprzeciw kocicy, i swoją łapą wskazała na własne ucho.
Meduza uważała, że takie wywinięte ucho było na prawdę urocze. Musiała się tym od razu podzielić z Lilią. Dopiero później zabrała się za jedzenie. W sumie to nie spytała się, czy może się dołączyć, ale zupełnie wypadło jej to z głowy.

Uśmiechnęła się słysząc mruczenie Strażniczki. Była na prawdę urokliwą kotką. Przekrzywiała łebek na bok, miała uroczę uszko i czarną plamkę na nosie. Robiła dobre wrażenie na Meduzie, która miała wrażenie, że zaczepiła właśnie bardzo sympatycznego kota.
- Smacznego - odbiła pałeczkę.
Skończyła swoją ryjówkę w szybkim tempie, nie był to duży kąsek zwierzyny. Co nie znaczy, że się nim nie najadła, wręcz przeciwnie, bardzo ją zapchał ten posiłek. Oblizała się i zwróciła ponownie do starszej kocicy.
- Jesteś Łowcą czy Strażnikiem? - spytała z ciekawości, żeby zapoznać się z kotką.

Okazało się, że kotka jest strażniczką. Nie pasowało to do niej. Ale ciekawe! Meduza się tego zupełnie nie spodziewała. W końcu Lilia była taka gładziutka, wysoka, smukła. Wyglądała na wykapaną łowczynię! A tutaj okazuje się, że jest Strażniczką, która ślicznie wygląda, gdy kogoś bije. Wowie! Nie trzeba było być napakowanym i jakimś takim wielkim do strażnikowania. Ale w sumie to Meduza nie była też jakoś silnie zbudowana, a Szakal nieźle potrafiła wlać. Inna sprawa, że Strażnikiem generalnie nie chciała być. No, ale wiadomo o co chodzi!
- O kurde! I co, podoba ci się? - spytała się o wrażenia z nowej rang - o! A tak w ogóle to masz na imię Lilia prawda? Ja jestem Meduza.