Wydawało jej się, że coś słyszała, ale nie przejęła się tym. Może coś mruknął na jej temat, nie mogła się przejmować, w końcu pewnie nie było to nic miłego. Patrzyła na piszczkę z lekkim obrzydzeniem, nie dlatego, że nie lubiła ich jeść, ale w ogóle jedzenie nie sprawiało jej przyjemności, było raczej obowiązkiem, dzięki któremu mogła funkcjonować. Chciała wziąć kęs, jednak strażnik się odezwał.
Przeniosła na niego spojrzenie, pełne wątpliwości. Z jednej strony tego chciała, żeby było jak wcześniej, z drugiej... unika jej jak ognia przez ten cały czas, a teraz nagle chce razem jeść? Dziwne uczucie, jakby zaschło jej w gardle. Kompletnie nie potrafiła wydobyć z siebie dźwięku.
- Możemy - odpowiada w końcu, inne słowa nie wydają się teraz odpowiednie. To też nie było do końca, ale Echo sam go użył. Nie ruszyła się jednak z miejsca, zanim cokolwiek zrobi, chce zobaczyć, co zrobi kocur.

Dziwi się, kiedy Echo faktycznie podnosi się z miejsca i podchodzi bliżej, choć gdyby jakiś kot teraz przyszedł do rogu, to pomyślałby, że koty przyszły osobno i osobno jedzą. Przez chwilę patrzyła na niego, jakby kalkulując w głowie każdy jego ruch. By nie wyjść na wariatkę, szybko odwraca spojrzenie na mysz. Była dość ładna, w zasadzie to się nadawała. Zastrzyga uchem, kiedy kocur życzy jej smacznego, jednak nie odpowiada.
Wzięła w końcu kęs ze zwierzyny, nie była mała, ale do największych też nie należała, mimo to Mysz podnosi się i z myszą w pyszczku przemierza ten dzielący ich odcinek. Każdy krok wydaje jej się ciężki i mechaniczny. Zupełnie jakby jej łapy działały automatycznie. Skoro on podjął kroki, ona też nie mogła pozostać obojętna. Wciąż miała mętlik w głowie i gulę w gardle. Nie wiedziała, jak ma się zachować. Z jednej strony nie miała już nic więcej do stracenia...
- Zaoferowałabym ci ptasie trele, ale myszą się nie najesz - mówi w końcu, po tym, jak siada obok kocura, jednak nie przekraczając jego strefy komfortu - o ile przychodząc do rogu, już jej nie przekroczyła. Stara się, by jej słowa brzmiały naturalnie, ale ma wrażenie, że wychodzi jeszcze gorzej niż w rzeczywistości.

Ta udawana, neutralna atmosfera jest czymś, co w Myszy budzi niepokój. Zupełnie jakby zaraz miała się rozsypać. Oboje grali, tylko po co? Jaki był w tym wszystkim sens, skoro Echo tak dobitnie wyraził swoje stanowisko, kochał kogoś, kogo nawet nie znała. I to wszystko siedziało jej w głowie, za każdym razem jak na niego patrzyła, to przypominała sobie o tym, co jej powiedział i co ona powiedziała mu.

Na pytanie o trening chciała rzucić pytaniem "który?", jednak powstrzymała się, nie chciała, by było gorzej, niż już jest.

- Idzie, chociaż opornie. Zabawne jak Promyk kompletnie nie potrafi odpowiedzieć na moje najprostsze pytania - prychnęła, skoro mają udawać, że jest normalnie i grać - niech tak będzie. Opowie mu jak tam trening, on jej rzuci jakimś komentarzem, lepiej być nie mogło. Wciąż patrzyła na piszczkę, ale poza tym jednym kęsem w ogóle jej nie tknęła.

- Na przykład ostatnio omawiałyśmy wspinaczkę na drzewa. Nie żebym się czepiała, ale powiedziała, że będziemy szukać idealnego drzewa do wspinaczki, zaczęłam drążyć o co jej chodziło z tym "idealnym" i dopóki sama sobie nie odpowiedziałam na to pytanie, to od niej odpowiedzi nie uzyskałam - wyjaśniła. Oczywiście czepiała się trochę tego, ale Promyk zwyczajnie nie spełniała jej oczekiwań, zamiast odpowiedzieć jej wprost, to chodziła wokół tematu i irytowała Mysz coraz bardziej.

- Może się trochę czepiłam, możesz się domyślać, że nie byłam w nastroju - posłała mu krzywy uśmiech, nie mogła się powstrzymać przed uszczypliwością. Wróciła do wpatrywania się w zdechłą mysz, czy aż tak bardzo różniły się od siebie?

- Ostatnio zbieraliśmy zioła, ale jeszcze trochę treningu przede mną, jest sporo do przerobienia - wzruszyła barkami. Trening szedł tak szybko, jak było to możliwe, a wiedzy było dużo i Mysz musiała dużo siedzieć nad powtarzaniem tego, co usłyszała, żeby nie popełnić błędów.

Na parsknięcie ze strony kocura Mysz reaguje, uśmiechając się półgębkiem, wiedziała, że Echo doskonale zrozumie, o co jej chodzi. Przez chwilę nawet poczuła, że może uda się odzyskać relację, jaką mieli przed całym zajściem przy Ostoi Wiecznych Łowców. Szybko jednak to uczucie zniknęło, kiedy pojawiła się między nimi przeszywająca cisza. Sprowadziło ją to na ziemię, atmosfera znów zrobiła się taka, jak wcześniej. Może nie powinna rzucać tym komentarzem, jednak nie potrafiła się powstrzymać, tak samo, jak teraz nie potrafiła znaleźć słów, które mogłaby powiedzieć. Pytać o trening Lilii, żeby znów pomyślał, że go sprawdza? Doskonale widziała, że częściej nie było go w obozie, niż był. Jej wzrok utkwił na myszy przed nią. Teraz to już całkiem straciła apetyt. Może powinna pójść? Może w ogóle nie powinna tu przychodzić i wycofać się, kiedy tylko poczuła jego zapach.

Powinna wyjść, odejść i nie wracać. Znaczy, po prostu, wrócić do unikania go, przecież właśnie tego chciał i to robił przez ten cały czas. Być może była zwyczajnie naiwna, może zwyczajnie chciała siedzieć przy nim i sprzeczać się o cokolwiek, wymieniać poglądami i mówić, jacy to inni nie są głupi. Nie potrzebowała nic więcej, nie chciała nic więcej. To by jej wystarczyło... Choć pewnie z czasem chciałaby zobaczyć, jak Echo się uśmiecha. Głupie.
Zdecydowanie powinna iść, bo zaraz albo z tego wszystkiego rozboli ją brzuch i głowa, albo narobi sobie więcej nadziei, że może być jak wcześniej, skoro już potrafią spędzić czas w jednym miejscu i chwilę porozmawiać, nawet jeśli wszystko było sztuczne.
Kocur wzdycha, a Mysz porusza końcówką ogona, któreś z nich musi wykonać pierwszy krok, więc jeśli on chciał zjeść w spokoju, to ona mu ten spokój zapewni. Zanim to się dzieje, to Echo wstaje, automatycznie bura przenosi na niego spojrzenie. Obserwuje każdy jego ruch, a kiedy się zbliża, jej serce zaczyna mocniej bić. Nic nie rozumie, nie rozumie, co robi Echo i dlaczego, nie rozumie, dlaczego nie rusza się z miejsca i pozwala, by dymny zatopił swoją głowę w jej kryzę, a jedyne co słyszy to łomot, swojego serca. Jest cała napięta, boi się cokolwiek powiedzieć, bo co jeśli znów powie coś nie tak i Echo po prostu wyjdzie? Ma wrażenie, jakby wstrzymała oddech i nie chciała go wypuścić - bo jeśli go wypuści, to ta chwila minie. Jej oczy są jakby bardziej mokre.
W końcu jednak nie wytrzymuje, bierze oddech, zamyka oczy i ociera się o niego policzkiem, stara się choć trochę rozluźnić i nawet jej to wychodzi. Wszystkie myśli w jej głowie jakby ustały na chwilę, choć została jedna.

Pożegnanie - taka myśl właśnie została w jej głowie. Może kocur w ten sposób chciał się z nią pożegnać, zanim wróci do bycia wobec niej oschłym i obojętnym. Może to dlatego wciąż była w gotowości przed czymś, reakcją Echa i jego odejściem. Jakby nie mogła uśpić swojej czujności, nie potrafiła pozwolić sobie na ucieszenie się z tego momentu.
Dla niej ta chwila była pełna samych negatywnych emocji, przede wszystkim smutku, który wiązała z Echem, jakby zdawała sobie sprawę z tego, co się zaraz stanie. Chciała być na to wszystko gotowa. Opuściła głowę na kocura i wzięła głębszy oddech, czuła jego ciepło, jego bliskość i chciała, by już powiedział jej, że to całkowity koniec. Niech zerwie już ten plaster i nie robi złudnej nadziei, że mogliby być ze sobą tak... blisko, że mogłoby być nimi właśnie tak spokojnie.
Powoli oswajała się z myślą, że to jedyny raz, gdy dzieli ich taka niewielka przestrzeń, tym samym zaczyna się rozluźniać, jakby starając pogodzić z rozstaniem, które zaraz niechybnie nadejdzie. Mogłaby tak trwać, jednak wiedziała, że nie jest to rozwiązanie. I wtedy słyszy jego głos, Mysz wraca na ziemię, bo doskonale wie, co zaraz się wydarzy. Jest tego pewna.
- Jasne - mówi szeptem, na tyle by ją słyszał, w jakiś sposób była mu wdzięczna, że chce oszczędzić jej wstydu i odrzucić ją tam, gdzie nikt jej nie zobaczy. Zaraz jednak czuje niepokój, bo już nie było odwrotu. Podnosi się powoli, by dać kocurowi czas na zabranie łba.
- Jeśli masz jakieś konkretne miejsce na myśli, to prowadź... - odezwała się pewniej, odzyskując w końcu swój głos. Musiała go mieć, była przekonana, że będzie jej potrzebny.
Poczekała na niego, aż wstanie, a jeśli zaczął iść, to ruszyła za nim, gotowa na to, co kocur jej powie.

Idzie obok, w myślach stara się ułożyć sobie w głowie jakąś super odpowiedź na wyznanie, że już więcej nie chce jej widzieć. Była święcie przekonana, że kocur powie coś w tym stylu. Każdy krok, który stawia, jest dość mechaniczny - bo w głowie ma tylko potencjalne wypowiedzi Echo i swoje odpowiedzi. JA może to ona zacznie? Może powinna zacząć i powiedzieć mu, że zrozumiała i po prostu będzie dobrze wspominać wszystkie wspólne chwile?
Nim się zorientowała, odeszli odpowiednio daleko i zatrzymali się, przyglądała się kotu przez chwilę, a następnie, w tym samym czasie co on chciała się odezwać. Zdążyła jedynie otworzyć pysk, kiedy dymny powiedział, że ją... okłamał? Co? Była zdecydowanie zdziwiona, ale przede wszystkim skonfundowana, co było zdecydowanie widać, po jej całej mimice, zamknęła pyszczek i próbowała zrozumieć, w którym momencie kocur ją okłamał? Nie uważała się za kotkę głupią, nie chciała też na taką wyjść - szczególnie teraz, ale na to nie była przygotowana.
- Co? - nic więcej nie przychodziło jej do głowy. Wzięła głębszy oddech - musisz powiedzieć jaśniej, bo nie do końca rozumiem, o co ci chodzi w tym momencie - dopowiedziała, bo było wiele momentów, w których mógłby ją okłamać, a nie miała zamiaru domyślać się, o co konkretnie kocurowi chodzi.

Nie ma nikogo innego? Więc Echo wyciągnął ją z obozu dosłownie po to, by wetrzeć jej w nos to, że jednak nie woli nikogo innego i po prostu jej nie chce? Super. Widziała jego zirytowanie, doskonale je też słyszała w tym, jak wypowiadał te słowa, ona sama też się zaczynała irytować. Nie miała pojęcia, jak ma zareagować. Pogratulować mu, że potrafi przyznać się do kłamstwa? Które było bez znaczenia, skoro chciał to wszystko zakończyć.
- Okej... czyli odrzucasz mnie po prostu? - może zgrywała, może naprawdę nie wiedziała, o co chodzi dymnemu. W tym momencie nawet nie przeszło jej przez myśl, że kocur może chcieć cokolwiek mieć z nią wspólnego. Była przygotowana po prostu na to, nie miała pojęcia, że ta rozmowa może przebiec inaczej mimo bliskości, którą dzielili przy rogu obfitości. Chwila... czy to nie o to chodziło? Nie chciała robić sobie nadziei, ale na jej pyszczku było widać, jak dziwi się nieco.
- ...tak? - dopytuje ciszej, jakby chcąc się upewnić, choć serce znów zaczyna jej mocniej bić, bo zaczyna wierzyć, że może jednak kotu chodzi o coś zgoła przeciwnego. Przygląda mu się, jego postawie, temu, że nie chce nawet na nią spojrzeć.

Machnęła ogonem, nie była głupia, po prostu nie lubiła niedomówień. Przyszła tutaj będąc przygotowaną na zupełnie inny scenariusz. Była przygotowana na wszystko, wszystko tylko nie to, co właśnie mówił, albo raczej próbował przekazać. Chciała już go naprostować, ale mówił dalej, jakby spokojniej? Czy jej się wydawało?
Zdecydowanie nie była na to gotowa, spodziewała się czegokolwiek innego i na początku nie wiedziała jak zareagować. Była zmieszana, o ile można było nazwać tak to, co odczuwała. Nie minęło jednak kilka uderzeń serca, nim na jej pyszczku pojawił się uśmiech, albo coś na jego kształt.
- Cieszy mnie to - przyznała całkowicie szczerze. Gdyby mogła, to pewnie by podskoczyła, ale wtedy może Echo by się wycofał ze swoich słów albo uznał, że jest wariatką. I nie wiedziała w tym momencie, co było gorsze.
- W takim razie... - tym razem to ona odwróciła spojrzenie, jakby speszona i zawstydzona tą całą sytuacją, jakby już mu nie wykrzyczała wszystkich swoich uczuć prosto w pysk - ...chcesz spróbować? - dokończyła, zdecydowanie ciszej. Czuła się głupio, czemu nagle jej było tak wstyd? Sarni móżdżek.