Jak większością kociąt, Szakal kieruje ciekawość, naiwność i podstawowe instynkty i potrzeby, ale im starsze robi się kocię, tym więcej pokazuje faktycznego charakteru. Można by nazwać Szakal córką tatusia, gdyby jej tatuś faktycznie pokazywał głębsze emocje i preferencje w stosunku do swoich dzieci; w pewnym sensie jest nią jednostronnie. Do serca bierze sobie jego nauki, choć zdecydowanie nie podchodzi do tematu religi i tradycji tak intensywnie, jak on. Szakal pragnie wyrosnąć na porządnego członka Plemienia, przynieść dumę swojej rodzinie. Nie ufa innym kotom - w każdym manieryźmie i słowie będzie szukać plam, dziur i powodów, by w głowie takiego kota skrytykować, a potem omówić ten temat z rodzicami czy innymi zaufanymi kotami.
A prywatnie - czyli pomijając to, czego chcą od niej rodzice, - Szakal to dumny i uparty kot, który dotrzymuje swojego słowa i może, gdyby spotkało ją inne środowisko, to zostałaby nieco mniej spiętym i jadowitym kotem, a zamiast tego archetypem dobrego moralnie protagonisty. Lubi się bić, lubi brud, ale mama mówi, że to mało eleganckie i pomyślą o niej źle - więc nie pokazuje się brudna i nie wyzywa innych na pojedynki otwarcie.
Szakal czuje się samotne - to indywidualna jednostka, dla której najbliższe koty to publiczność, którą ma zadawalać.