Wystające Kły

- Coś małomówny jesteś. Albo mi się zdaje? No nic, w każdym razie - mam pomysł na małomówną aktywność - chodźmy coś zjeść! - zaproponowała nagle. Sama trochę zgłodniała, a i Szczyt wydawał się nieco marny przez tę chorobę, musiała go trochę utuczyć, nie było innego wyjścia. Jeśli kocur się zgodził, to zaciągnęła go do stosu ze zwierzyną, i wręczyła mu największą zdobycz, jaką tylko mogła tam znaleźć.

/zt?

_________________

So say, say you'll stay up too
We know we're overdue for some shut-eye, instead I
Surrender all my sleep to you

— Zdaje ci się. Ale zawsze chętnie zjem ze swoją partnerką — odparłem ciepło, uśmiechając się do Huragan i ocierając się delikatnie o jej polik. Zaraz ruszyliśmy do stosu ze zwierzyną, spędzając razem chwilę razem i pałąszując posiłek.

zt

_________________

Keep me up 'till 4AM, I'll stay up for you
Say, say I'll stay awake
And watch these restless nights turn into days

Wieszcz Szepczących Kamieni

Kolejny dzień – i kolejny raz, jak Wieszcz siedział sobie gdzieś na widoku, jedząc śniadanie. Liczył na towarzystwo, nie ma co ukrywać.

Kolejny dzień - kolejny raz, kiedy to ograniczał kontakt z Pajęczyną. Co prawda, teraz już nie był tak wrogo nastawiony, jak przy jej wyznaniu, ale wciąż rzadko z nią rozmawiał i to były ono bardzo chłodne, zdystansowane, jakby miał do czynienia nie ze swoją matką, a z kimś obcym. Nic dziwnego, w końcu zachwiała jego zaufanie po tym, jak otwarcie się przyznała w byciu hipokrytką, a jej poglądy budziły w nim ogromną niechęć. Zaczął już kwestionować wszystko, co do tej pory myślał o obecnym i "prawidłowym" plemieniu.
Kiedy poczuł głód, automatycznie podszedł do stosu, wybrał odpowiadającą mu mysz i usiadł sobie gdzieś z boku. Już miał zabrać się za jedzenie, kiedy jego uwagę przykuł Wieszcz, który siedział sobie samotnie z posiłkiem. Po chwili namysłu Dąb postanowił do niego podejść wraz ze swoim gryzoniem, żeby posłużyć mu za towarzystwo. Podobno on niedawno stracił swoją córkę, co było smutne. Nie czuł tego, po prostu... wiedział. Podobno w takich sytuacjach dobrze jest mieć kogoś przy sobie i chociaż Dąb raczej nie był najlepszym w pocieszaniu, to liczył na to, że pomoże mu własną obecnością. W końcu trzeba dbać o swoich współplemieńców. Usiadł tuż obok i położył zwierzynę przy swych łapach, patrząc spokojnie na szylkretowego kocura.
– Dzień dobry, Wieszczu. Czy mogę do ciebie dołączyć? – zagaił, nie wiedząc, jak najlepiej zacząć rozmowę. Zaproponowałby Ptasie Trele, ale widział, że było już na to trochę za późno. No cóż, w takim razie po prostu porozmawiają w czasie posiłku, bez zamieniania się zwierzyną. – Jak... samopoczucie? – spytał po chwili, gdyby rozmówca nie miał nic przeciwko jego obecności.

Wieszcz Szepczących Kamieni

Kocur przywitał się krótko z Dębem i kiwnął głową zaraz po tym, jak przeżuł kęs jedzenia. Dość wymijająco odpowiedział kocurkowi, że jest lepiej i że jest po prostu wdzięczny za każdy kolejny dzień, po czym zapytał, czy u niego wszystko w porządku. W końcu wiedział już po rozmowie z Rogiem, że jakiś czas wcześniej kocięta Pajęczyny poznały prawdę o swoim pochodzeniu.

Mruknął zastanowiony na pytanie zwrotne. Cóż, powiedzieć, że działo się dużo, to nie powiedzieć nic. Nie czuł jednak potrzeby, żeby rozpowiadać o swoim życiu.
– Powiedzmy, że dobrze... – odparł po chwili ciszy, również wymijająco, po czym sam wziął kęs swojej zwierzyny. Nie chciał dzielić się swoimi uczuciami wobec kocicy, którą kiedyś nazywał matką. Ta sprawa była dla niego zbyt personalna, żeby rozmawiać o niej nawet z Wieszczem. – Wieszczu, mam do ciebie pewne pytanie. Nie... Prośbę. Wiesz, że niedługo zbliża się moja ceremonia. Czy mógłbyś ty, albo ktoś inny, niż Pajęczyna, zrobić mi Lśniące Ślady? – spytał nieco ciszej, nie do końca pewien, czy powinien takimi rzeczami męczyć Wieszcza. Kiedyś ten rytuał był dla niego ważny, jak i sama ceremonia, ale teraz... może już nikt nie zwróci na niego uwagi, nawet, jak zjawi się bez malunków?

Wieszcz Szepczących Kamieni

– Tak – odpowiada niemal z automatu. W zasadzie jak tylko Dąb powiedział, że ma prośbę, to już domyślał się, o co chodzi. – Jeżeli nie masz żadnego krewnego… a wiem, że nie macie, poza matką, ani kogoś, kogo uważasz za swojego opiekuna, tak, Lśniące Ślady mogą zostać wykonane przez Wieszcza, więc mogę ci je zrobić – dopowiedział zaraz. – Twoje rodzeństwo również ze mną rozmawiało na ten temat – dodał, żeby nie było jakiegoś zdziwienia.

Z pyska Dęba wydobyło się nieco zaskoczone "oh", gdy okazało się, że nie on jedyny miał tą rozmowę. Poczuł się teraz nieco niezręcznie, bo miał wrażenie, że był tylko kolejnym kocięciem, które męczy Wieszcza tymi samymi pytaniami. Szybko jednak to zdziwienie u niego minęło, kiedy przypomniał sobie, jak bardzo przypominał rodzeństwo. Cieszył się, że Wieszcz się zgodził, więc skinał mu łbem w wyrazie wdzięczności.
– Dziękuję, Wieszczu. – odparł. – Ciężko jest żyć, kiedy jedyna osoba, której bezgranicznie ufasz i kochasz, tak cię zdradza. Ale ty pewnie nie miałeś takiej rodziny, prawda? – rzekł po dłuższej chwili ciszy. Ciekawe, czy i ten temat poruszyło jego rodzeństwo?

Wieszcz Szepczących Kamieni

– Wyobrażam sobie, że to trudne – odparł cicho. To była z pewnością jedna z najbardziej problematycznych rzeczy, jaką zrobiła Pajęczyna… jednak nie myślał tak o samym fakcie, z kim miała kocięta, a raczej – po jakim czasie i po wpajaniu jakich poglądów przyznała tym kociętom, kto jest im ojciec. – …nie jest to coś, o czym lubię rozmawiać – przyznał, odwracając wzrok. – Mój ojciec… może przez niektórych był uważany za idealnego, twardego, silnego Wieszcza, jednak nigdy nie był dobrym ojcem i stale nakładał na mnie niewyobrażalną presję. To… nie wiem, nie chciałbym tego jakkolwiek porównywać.

Chociaż Dąb nie pokazywał tego po sobie, to miał pewne wątpliwości. Wyobrazić sobie, a wiedzieć i doświadczyć to na własnej skórze, to dwie zupełnie odmienne rzeczy. Jak bardzo by Wieszcz się nie starał, to i tak by uważał, że niewiele wie, jak bardzo to oszustwo boli. Nie uważał jednak Wieszcza za słabego i głupiego, po prostu czuł, że naprawdę zrozumieć jego uczucia można tylko wtedy, kiedy samemu się przez to przejdzie. Nawet nie chodzi o sam fakt związania się matki z samotnikiem, a to, jak wpajała swoim dzieciom wyidealizowane poglądy i wartości, żeby później przyznać się do swojego czynu, który kompletnie im zaprzecza. Jakby... co chciała przez to osiągnąć? Czy celowo próbowała z siebie zrobić jak najgorzej postrzeganego kota i to w oczach jej miotu?
– Oh? – mruknął, kiedy Wieszcz opowiedział o swoim ojcu. Było wpojone mu, że poprzedni uzdrowiciel był taki wybitny i idealny w porównaniu do obecnego, a okazało się, że on też miał swoje grzechy, również związane z rodziną. Kolejny przykład, że nawet spośród najlepszych nie każdy nadaje się na rodzica. – Więc nie chciałeś być wieszczem?

Wieszcz Szepczących Kamieni

Skonfundowany, zmarszczył lekko czoło na odpowiedź.
– Nie… nie do końca wiem, skąd taki wniosek? – odparł niepewnie, bo szczerze nie widział związku pomiędzy tym, co właśnie powiedział, a pytaniem Dębu, który wyskoczył z tym nieco jak filip z konopi, i zastanawiał się po prostu, po której części jego wypowiedzi kociak postanowił poruszyć akurat tę kwestię. Może i jest to prawda, ale… pytał go o rodzinę, więc powiedział, jaki był jego ojciec, a tu nagle takie pytanie, trochę jakby już wiedział… huh.

– No ja bym nie chciał robić czegoś, gdyby ktoś ciągle nakładał na mnie presję. – odparł. W sumie to ta presja mogła być nakładana na wszystko, ale skoro ojciec wieszcza też był uzdrowicielem i do tego mentorem, to pierwsza na myśl nasunęła się presja związana z rangą.

Wieszcz Szepczących Kamieni

Odpowiedział cichym pomrukiem i powstrzymał chęć westchnięcia.
– To… to swoją drogą, bo nawet nie o to mi chodziło. Presja była… na wszystko. Żebym zachowywał się tak, jak przystało Niedźwiedziowi, przestał tyle myśleć o sobie, a dbał przede wszystkim o Plemię, nie śmiał się tak głośno, poważniej traktował obowiązki, był twardy, nie pokazywał uczuć, nie był taki miły, nie spędzał tyle czasu z przyjaciółmi. I tak ze wszystkim, z każdym aspektem mojego życia, praktycznie odkąd się urodziłem. – Właściwie to można by pomyśleć, że w samym założeniu nie różniło się to jakoś mocno od tego, co Pajęczyna robiła wobec własnych kociąt; chciał mieć idealnego syna i następcę, więc próbował to zrobić… z tego, co miał pod ręką.

Dąb z uwagą wysłuchał słów Wieszcza, które były... Dość interesujące. Wszystkie, co wymieniał uzdrowiciel, bardzo przypominało ten sam wizerunek "idealnego niedźwiedzia" jaki próbowała mu wpoić matka, choć może nie tak ekstremalnie. Co jak co, ale mimo wszystko potrafiła okazywać ciepło i troskę. No ale cóż, przynajmniej teraz wiedział, czemu ona tak bardzo lubiła poprzedniego uzdrowiciela.
– Rozumiem. Chyba mam podobnie, ale nieco łagodniej... Pajęczyna chciała, żebym zachowywał się, jak prawdziwy kot spod znaku niedźwiedzia, żebym był twardy, pracowity, ambitny i lojalny wobec plemienia, nieznoszący zmian. Nie rozumiem tylko, czemu tyle mówiła o niechęci do kotów spoza naszej grupy i związkach z nimi, skoro sama potem się przyznała, że pochodzę od samotnika. – powiedział. Już nie wiedział, co ma o tym wszystkim myśleć. Niby go kochała, ale miała dziwne metody wychowywania.

Wieszcz Szepczących Kamieni

– Trzeba brać pod uwagę, że Pajęczyna nigdy nie miała… bliskich sobie kotów. Jej… charakter i skupienie na celach nie pozwoliły jej nawiązać relacji za młodu, a później też poglądy zapewne nie pomogły jej w… byciu popularną i znalezieniem partnera – podsunął jakieś wyjaśnienie. – Więc może… uznała to za wyjątek. Za specjalną, jednorazową sytuację, wychodzącą poza… własne reguły i standardy. Ale to tylko moje domysły… jeżeli się z tym nie zgadzasz, to być może nigdy tego nie zrozumiesz, ale jedyny sposób to tylko spytać ją samą, poprosić o wyjaśnienie, jeżeli jeszcze go nie zaoferowała..

Mruknął. Owszem, Pajęczyna mówiła o tym, że przez większość swojego życia była samotna. Dalej jednak to nie usprawiedliwiało jej podłego zachowania. Mogła zrobić cokolwiek, nawet związać się z kimś, kto już miał parę w plemieniu, ale ze wszystkich opcji musiała wybrać akurat tą najgorszą.
– To nie zmienia faktu, że zachowała się podle. Ona zdradziła plemię, chociaż mogła przecież znaleźć kogoś z plemienia, nawet jedynie dla kociąt, gdyby tylko nie była tak zapatrzona w swoje poglądy. Ja bym na jej miejscu wolałbym w ogóle nie mieć kociąt, niż związać się z samotnikiem i nałożyć na swych potomków niepotrzebny ciężar w ich sercach. – odparł.

Wieszcz Szepczących Kamieni

Westchnął cicho. Czy naprawdę poznanie prawdy, której chyba w jakimś stopniu musiały się wcześniej domyślać, aż tak wstrząsnęło kociętami Pajęczyny, że teraz musiały one na każdym kroku podkreślać, jaki to haniebny, podły, obrzydliwy czyn ich zdaniem popełniła?
– Z tego co mi wiadomo, twoja matka nie związała się z samotnikiem – powiedział w końcu zmęczonym tonem. Nie widział w tym żadnej zdrady Plemienia i innych dyrdymał, które wcześniej głosiła sama kocica, ale nawet gdyby: trzeba było oddzielić pojedyncze spotkanie i spłodzenie kociąt od długotrwałego związku. – Mówienie, że nie rozumiesz jej decyzji, to jedno, ale oczernianie jej i decyzji, dzięki której pojawiłeś się na świecie, to drugie… i wystawiasz tym świadectwo głównie sobie, a nie jej, bo jestem pewien, że Pajęczyna już wystarczająco się tego wstydzi, a każdy wyrobi sobie na ten temat opinię sam – dodał, w bardziej rozbudowany sposób powtarzając to samo, co powiedział Blask. Naprawdę nieco nie mieściło mu się w głowie, jak część jej kociąt może nie dostrzegać, że gdyby nie to „podłe zachowanie” czy „obrzydliwy czyn”, to nawet by ich nie było na świecie, żeby wygłaszać takie opinie.

Znowu mruknął. Tym razem był to dłuższy, zastanawiający pomruk. Może faktycznie, bez tego "złego czynu" nie byłoby go na tym świecie, ale dla Dęba liczyła się jakość, a nie sam fakt posiadania życia. Nie potrafił komfortowo mówić swoich rodzicach oraz czuł pewną nieuzasadnioną presję, która kazała mu starać się bardziej, żeby być na równi z innymi. Po co?
– Tak, żyję dzięki niej i co, jeśli wstydzę się tego... – szepnął, bardziej do siebie, niż Wieszcza. Pewnie to nie ma znaczenia i chociaż sam w głębi duszy o tym wiedział, to wciąż odczuwał pewien wstyd. Za coś, na co nie miał wpływu.
Przez chwilę spoglądał w bok, nadal nad czymś rozmyślając. Niby nie podobała mu się ta sytuacja, ale Wieszcz miał rację - Pajęczyna i tak się tego wstydzi. Poza tym, jego opinia nie wniesie nic lepszego, poza chwilowym uczuciem ukojenia. Nie da się zmienić przeszłości... i może to nawet i lepiej. Gdyby pochodził z innej rodziny, nie byłby już takim samym Dębem.
– Chociaż z drugiej strony, to wszystko nie powinno mieć większego znaczenia, prawda? Jestem członkiem plemienia, tylko trochę innym, a Pajęczyna wciąż jest moją matką, więc nawet, jeśli nie mam czystej krwi, to i tak będę ją kochać i robić wszystko dla dobra plemienia. – stwierdził. Może faktycznie trochę przesadził i jego sytuacja wcale nie była taka zła, jak mu się wydawało.

Wieszcz Szepczących Kamieni

Nie powiedział nic na wypowiedziane szeptem stwierdzeniem kociaka, bo nawet nie wiedział, co powiedzieć poza tym, co już wyraził wcześniej. Milczał, ale kiwnął powoli głową na kolejne słowa Dęba.
– Prawda. To była jej decyzja i to ona ponosi jej konsekwencje, nie wy… a myślę, że fakt, że część z was się od niej odwróciła, to wystarczająco dotkliwe konsekwencje dla jakiejkolwiek matki – powiedział powoli, cicho. To nie była jego sprawa, czy będą mieć kontakt z matką, czy nie, ale chciał po prostu spróbować zmienić perspektywę… chociaż niektórych z kociąt Pajęczyny – jak nie dla samej kocicy, która swoimi poglądami raniła wiele kotów w Plemieniu, to dla nich samych, by mogły ruszyć dalej, zamiast się na tym fiksować i po prostu cierpieć.

Pokiwał lekko łbem na słowa Wieszcza. To dziwne, ale teraz odczuł czuł... ulgę? Ale nie tą związaną z wypuszczeniem gniewu, tylko ukojenie, że nie musiał się już tak bardzo przejmować czynem Pajęczyny i jak to na nim się odbije. Było mu nawet trochę żal, że tak odwrócił się od swojej własnej matki. Może i popełniła błąd, ale wciąż była dla niego ważna jako członek rodziny - szczególnie, że ona i tak była niewielka, więc tym bardziej powinien to cenić. Tymczasem on tak po prostu się od niej odciął, jeszcze bardziej ją kalecząc.
– Nie powinien był tego robić... Chcę to zmienić. – mruknął. Nie wiedział, jak dokładniej jego matka się czuła i ile będzie potrzeba czasu, żeby wszystko wróciło do normy, ale spróbować można. Przynajmniej zwykłą rozmową.

Starlight